Geplaatst op

Grijs en Groen

Het is opeens regentijd hier op La Palma. Ruud en ik vermoeden dat Michel stiekem op het eiland is, zonder dat wij het weten. Al ruim tien dagen zien we wolkenluchten en regenbuien boven de zee hangen. En die komen met enige regelmaat het land op. Voor de buien uit ziet het er dan ongeveer zó uit. Dit was afgelopen zaterdag, nog net op tijd ons middageten in de buitenlucht kunnen ‘doen’.

 

Al die grijze luchten maken dat het landschap nu snel groen kleurt. Op onze finca schiet het gras omhoog. Tijdens de vorige winter regende het bijna niet. De toen kort gemaaide en deels net omgeploegde terassen in onze boomgaard bleven kaal en zanderig door de droogte. Daar komt dit jaar dan eindelijk toch nog verandering in.

 

Vanmiddag werden we getrakteerd op een enorme plensbui van ruim twintig minuten met heel veel water en zelfs wat hagelstenen tussendoor. Van achter het vensterglas zag dat er zó uit. Het voelde voor Ruud en mij allemaal  heel onwezenlijk. Zoveel regenwater hadden we sinds we op La Palma wonen nog niet gezien. Volgens het weerstation van Ruud viel er in een kwartiertje tijd meer dan 20mm. Plassen water tussen de avocadostruiken. We zagen hele nieuwe dingen. Nog nooit vertoond op onze finca.

 

In totaal viel er vandaag meer dan 40mm op onze plek. Da’s echt een boel. En ook veel meer dan bij de meteostations, die bij ons in de buurt staan, gevallen is. Lokale bui. Inmiddels hebben we zo’n ouderwets maatbekertje achter het huis gekocht, waarmee we toen het droog was geworden de elektronische meting van Ruud’s niet zo heel erg betrouwbare weerstation (qua regenmeting dan) konden bevestigen. Het asfalt van de Camino de Pinto, die langs ons Grote Huis loopt, veranderde tijdelijk in een snel stromend beekje.

 

En wat doe je dan, als het buiten regent? Je kunt niet naar buiten, want daar beland je in een modderpoel. Je leest daarom samen maar een astronomisch tijdschrift.

 

Of je warmt je wat op voor de kachel. Comfort & Gemak dienen de moderne hond op leeftijd.

 

Het is fijn dat er door de weergoden eindelijk gewerkt wordt aan de watervoorraad van het eiland, na drie opeenvolgende superdroge winters. Alleen jammer dat ze net aan hun Goede Werken zijn begonnen  in de week waarop ons Grote Huis een veranda zou krijgen. Geen timmerman gezien op de finca, gisteren en vandaag. Dat kon ook niet, gegeven de omstandigheden. Maar dus geen veranda voor Ruud en Teunis deze week. Geen veranda meer voor Ruud en Teunis dit jaar? Het leven is hard en moeilijk, soms. Maar de finca kleurt er tenminste groen bij 🙂 …

Geplaatst op

Dakpannen en Binnenmuren

Het Eerste Kleine Huis krijgt beetje bij beetje vaste vorm. De bouw van het huisje bevindt zich in de ‘dakpannenfase’. Er zijn nog slechts twee man aan het werk, Jorge en Angel. De bouw vordert hierdoor langzaam, maar de mannen verstaan hun vak en er wordt prima werk afgeleverd. Aan het einde van vorige week zag het huisje er zó uit.

 

Op de laatste foto van het blok  hierboven zie je dat er flink wat zand is gestort op de helling voor het huisje. In deze helling zullen we definitief een zwembad gaan aanleggen. Óscar heeft een ontwerp gemaakt, waar we geen nee tegen konden zeggen, ondanks de prijs. Het vakantiehuis krijgt een prachtige ‘infinity pool’ van vijf bij bijna drie meter, zo is het plan. Het huisje zal volgens de huidige planning eind maart klaar zijn. In juli wordt het zwembad aangelegd, tegelijk met de ‘estructura’ (het fundament en de betonnen peilers) van het Tweede Kleine Huis, waarvan de bouw dan naar verwachting zal gaan starten. Planningen zijn planningen, we gaan zien wat het wordt. In het voorjaar hopen we eindelijk de benodigde hypotheek voor dit alles definitief rond te krijgen…

Inmiddels zijn we een week verder met de bouw. De centrale binnenmuur werd  in deze week tot aan het houten dak afgemetseld.

 

Met deze muur krijgen de vertrekken van het huisje geleidelijk hun vorm. Hieronder zie je achtereenvolgens de keuken, de zithoek, de slaapkamer en de doucheruimte, in wording. De muur tussen de slaapkamer en de doucheruimte moet nog tot aan het dak worden afgemetseld.

 

Het werk op het dak kwam deze week bijna af. Net niet helemaal, omdat we donderdag en vrijdag weer regendagen hadden. Ook voor de komende week wordt er het een en ander aan regenbuien verwacht. Heel fijn voor de boomgaard en voor de waterhuishouding van het eiland. Minder fijn voor de voortgang van het werk aan het dak. Gelukkig kunnen Jorge en Angel ook binnen aan het werk.

 

Als alles goed gaat, en als de regen geen roet in het eten gooit, komt morgen de timmerman van Óscar een start maken met het in elkaar zetten van de beide veranda’s aan de oceaanzijde van het Grote Huis. Verderop in december wordt een start gemaakt met het maken van een stenen trap die het mogelijk maakt om vanuit de achterdeur van het Grote Huis het ondergelegen terras met fruitbomen te bereiken. Pas als deze trap af is, kunnen we beginnen met het afzetten van een deel van dit terras voor de honden. Kunnen ze eindelijk weer buiten rondscharrelen. De stenen trap komt direct links van de stenen muur op de foto hieronder.

 

Het zijn spannende tijden voor ons qua financiële planning. We naderen het moment dat ons eigen geld op is en het geld van de hypotheek nodig is om het bouwproject te kunnen vervolgen. De aanpassing van het ‘registro’ is inmiddels door de notaris rond gemaakt en ter verwerking naar de betreffende overheidsinstantie gezonden. Daar had-ie maar drie maanden voor nodig.  Als nu ook de verwerkingsslag door de ambtenaren van het registro gereed is, kunnen we opnieuw de hypotheekaanvraag in gang gaan zetten. Met het tempo dat op La Palma gebruikelijk is, hopen we in maart dan echt over het hypotheekbedrag te kunnen beschikken.

Met Óscar hebben we goede afspraken kunnen maken over de aanpassing van onze planning aan de kasstromen. Daar zijn Ruud en ik heel erg blij mee, want op zeker moment begonnen we toch een beetje zenuwachtig te worden. Ook het bedrijf van Óscar heeft zo zijn problemen, vanwege covid19 en trage ambtelijke molens waardoor bouwvergunningen van potentiële klanten maar niet los komen. Beiden hebben we daardoor een zelfde belang in het vertragen van het bouwtempo.

Ook hebben we een scenario uitgewerkt voor als de hypotheek onverhoopt toch niet rond mocht komen. Het is niet onze verwachting en zeker niet onze bedoeling, dat die hypotheek er niet komt. Maar altijd een plan B en een plan C achter de hand hebben, kan op ons eilandje geen kwaad… Zoals bekend komt op La Palma uiteindelijk alles goed. Na een tijdje. Maar dan moet je wel geduld hebben en flexibel kunnen zijn.

 

We gaan zien wat het wordt met de veranda’s deze week. Ruud en ik zijn erg toe aan de komst van het afdak achter het huis. Zeker in deze regenperiode.

Geplaatst op

Soep

Gisteravond zijn Ruud en ik weer thuis gekomen op ons eiland, na een zesdaags bezoek aan Nederland. Het was fijn om weer even terug te zijn en iedereen weer te zien en te spreken. Maar de reis zelf was wel weer een surrealistische ervaring.

Het was stil en leeg op de vliegvelden. Hieronder zie je een foto die ik op de dag van ons vertrek naar Nederland nam in de uitgestorven vertrekhal op het vliegveld van La Palma. Geen kans om het  beruchte virus hier op te lopen.

 

En dit is een sfeerbeeld van ons vertrek vanaf Schiphol,  volgens wikipedia de op-een-na-drukste luchthaven van Europa. De treurigheid spat van het beeld af, wat mij betreft. Het was er… leeg.

 

We vlogen naar Nederland (en ook weer terug) noodgedwongen met een tussenstop op het eiland Gran Canaria. Rechtstreekse vluchten tussen La Palma en Nederland zijn op het moment niet mogelijk. Ook op Gran Canaria troffen we een treurig leeg vliegveld aan, maar daar maakte ik geen foto’s.

Het TUI-vliegtuig dat ons van Gran Canaria naar Amsterdam bracht, was voor zo’n 40% bezet. Tot onze verrassing zat het Transavia-toestel waarmee we weer terugvlogen naar de Canarias helemaal vol… Toch nog een beetje hoop?

Voor wie vanuit Nederland naar La Palma wil reizen, komen er steeds weer nieuwe reisbelemmeringen bij. Vanaf volgende week is het verplicht om een negatieve covid-test verklaring bij je te dragen als je vanuit het buitenland naar Spanje wil reizen. Ook de Nederlandse regering is voornemens om vanaf komend voorjaar zo’n negatieve testverklaring te gaan eisen van iedereen die het land binnen wil gaan. Voor ons betekent dit alles nog weer een extra kostenpost van een paar honderd euro, want vier testen, per reis. Ons heen-en-weer-model wordt dan langzamerhand financieel onhoudbaar. Daar balen we flink van. We gaan zien of de soep net zo heet gegeten moet  worden als dat zij nu wordt opgediend.

 

In elk geval gaan Ruud en ik er vanuit dat ook 2021 een verloren jaar zal zijn voor het toerisme op La Palma in zijn algemeenheid en voor het verhuren van hele leuke vakantiehuisjes op onze prachtige finca in het bijzonder. Dat zagen we overigens al wel aankomen toen begin dit jaar de ernst van het corona-virus duidelijk werd. Maar zoiets hadden we natuurlijk nooit voor mogelijk gehouden toen we in 2017 aan ons avontuur begonnen.

Het wordt nu tijd om consequenties te verbinden aan wat er gebeurt. Ons project gaat definitief in de pauze-stand. We gaan de uitvoering van de bouwwerkzaamheden vertragen. Het heeft geen zin om voor leegstand te bouwen en kosten te maken zonder dat hier omzet tegenover staat. We wensen ons zelf nu al vast een gelukkig en voorspoedig 2022 (..) toe, en proberen er naar toe te werken dat we vanaf januari 2022 kunnen beginnen met de verhuur van onze vakantiehuizen. Wederom een flinke vertraging. Het is niet anders.

En in 2021? In het Verloren Jaar wonen we voor straf op La Palma. Dat dan weer wel 🙂 .

Geplaatst op

Now You Are Here; What Do You Do?

Het is nu ruim een maand geleden dat we vanuit het Boeddhahuis verhuisden naar het Grote Huis op onze finca. De tijd vliegt, als je het naar je zin hebt. Maar het heeft echt even geduurd, voordat Ruud en ik het naar ons zin kregen in ons nieuwe onderkomen. Dat was onverwacht. We voelden ons een beetje zoals bij onze favoriete slogan uit de foldertjes van de National Park Service in Amerika uit de tijd dat we die parken nog met enige regelmaat bezochten. Op de kop van de krantjes stond altijd de vetgedrukte volzin ‘Now You Are Here, What Do You Do? Daarna kwamen de suggesties voor als je een halve dag, een hele dag of enkele dagen de tijd had om in het park te verblijven. Wíj hebben nog een heel léven de tijd om op ons eiland te verblijven.

 

We voelden ons een beetje verloren buiten de veilige ommuurde tuin van ons voormalige huurhuis. Waar alles duidelijk, overzichtelijk en tijdelijk was. Met de verhuizing waren we aangekomen op de plaats van bestemming. Er ligt nog zoveel open op deze plek en het is aan ons om daar vorm en inhoud aan te geven, terwijl we daarbij soms erg afhankelijk zijn van De Instanties en Andere Personen. We voelden ons een beetje ontheemd door dat inzicht.

Zo liepen er aanvankelijk bijvoorbeeld voortdurend wandelaars over ons terrein. Vaak vergezeld door los lopende honden. Niet fijn, als je zelf honden hebt en nog geen idee hebt wanneer je kunt beginnen met het afschermen van de boomgaard. Afhankelijk als we hierin zijn van de vervolgplanning van Óscar. Men reed dagelijks op paard dwars door onze avocado’s en keek ons daarbij aanvankelijk aan alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. ‘Zo doen we dat hier altijd’, maar dan in het Duits. Totdat ondergetekende dat misverstand misschien ietwat scherp, maar in elk geval wel heel erg duidelijk, en uiterst beleefd dat dan weer wel,  uit de wereld hielp. Zoiets kost ons moeite.

Onze bovenbuurvrouw stuurde ons vervelende appjes vol met beschuldigingen dat we op haar terrein zouden rond lopen en daar kwalijke dingen zouden  uitvoeren. Appjes vol met vage dreigementen in HOOFDLETTERS. Bovenbuurvrouw woont overigens zelf op Tenerife en heeft geen idee wat er allemaal wel en vooral niet op haar terrein gebeurt.

Na de bouwrush van  rond de oplevering van het Grote Huis viel het activiteitenniveau van de mannen van Edyserca La Palma SL vrijwel volledig stil en leek er een tijd lang geen beweging meer in te krijgen. Er werd tegelijkertijd door het bouwbedrijf flinke druk op ons uitgeoefend om een factuur te betalen, terwijl er nog een waslijst van onafgemaakte werkzaamheden moest worden uitgevoerd en wij er dus nog helemaal niet aan toe waren om te gaan betalen. Er werden bouwvakkers ontslagen die al acht maanden voor ons tot onze volle tevredenheid aan het werk waren. Je gaat je dan afvragen hoe stevig zo’n bouwbedrijf financieel vaart in deze crisistijd.

Dan was er het hopeloze virus, dat ons voortdurend belet om ons oorspronkelijk geplande Tussen-Twee-Landen-In-Bestaan te leiden.

Maar bovenal: Ruud en ik waren verschrikkelijk moe. Moe van het het werk op de finca en het toezien en steeds moeten ‘drukken’ op de bouwwerkzaamheden. Moe van ons werk voor Nederland; onze geplande vakantie in augustus viel ernstig in het water door softwareproblemen bij onze grootste klant, twee dagen voordat onze vakantie zou gaan beginnen. Moe van de verhuizing. Moe van de voortdurende onzekerheid en zorgen over de voortgang en de toekomst van ons Grote Plan in tijden van Corona. Moe van het Coronavirus zelf, dat ons afsnijdt van de contacten met familie en vrienden in Nederland. Moe van alles eigenlijk. We waren ons zelf een beetje voorbij gelopen. Een beetje door eigen schuld en een beetje door de omstandigheden.

 

Maar we hebben ons inmiddels weer wat kunnen ‘herpakken’. We snappen weer wat we hier doen op dit eiland en waarom het, ondanks alles, zo fijn is om hier te zijn. We hebben vooral weer een beetje bij kunnen tanken in onze hoofden. Als je echt moe bent, zie je alles inktzwart, wij wel tenminste. Een beetje rust doet wonderen met je perspectief op hoe de zaken er werkelijk voorstaan.

De bouw van het Eerste Kleine Huis gaat inderdaad niet hard op het moment. We hebben er al wel een goed gesprek met Óscar over gehad en zullen komende woensdag nog zo’n gesprek hebben. Het zal een beetje geven en nemen worden. Daar zitten voor ons nadelen, maar ook voordelen aan. Uiteindelijk houdt alles elkaar wel in evenwicht. Het Covid19-virus  schudt nu eenmaal alles flink door elkaar hier op La Palma, ook al is er op het eiland zelf vrijwel niemand ziek. Daarmee moeten we leren leven. Vorige week is men begonnen met het leggen van de dakpannen. Op onderstaande foto’s zie je hoe ver het huis afgelopen vrijdag gevorderd was. Het zal pas in de loop van  volgend voorjaar klaar zijn. Dan ook pas beginnen we met de bouw van het Tweede Kleine Huis. Op z’n vroegst.

 

We (‘ik’ eigenlijk, de tuin is ‘mijn’ afdeling), we zijn begonnen met het aanleggen van stukjes tuin. De plantenstekken in de ‘proeftuin’ (eerste foto hieronder) doen het prima. Op andere plekken heb ik nu gelijksoortige stekken ingeplant. Na de  regendagen van de afgelopen twee weken, zie je de planten bijna letterlijk groeien. Het is heel bijzonder om dat mee te maken. Sommige plantenstekken spuiten gewoon de grond uit, terwijl ze een hele zomer stil hebben gestaan. De groeiseizoenen zijn hier omgekeerd in vergelijking met wat we van Nederland kennen, leren we hiervan.

 

De boomgaard staat er prima bij. Ruud heeft alles helemaal ‘onder controle’ op het moment. Voor zo lang het duurt, natuurlijk, want de schimmeltjes, luisjes en spinnetjes liggen altijd op de loer om te wachten op hun kans.  Als je erover nadenkt heeft Ruud in een jaar tijd  heel veel geleerd en heel veel gedaan. Natuurlijk is nog niet alles perfect.  Maar de bomen doen het prima, er zijn momenteel geen actieve plagen of ziekten en de combinatie van kale takken en gele bladeren hebben we eveneens achter ons gelaten. Het valt mensen op. Dat is leuk om te horen. We zijn benieuwd of we komend voorjaar ook gaan mee maken dat de fruitopbrengst van de bomen navenant groter zal zijn, of in elk geval van een betere kwaliteit.

 

De doorgang tussen ons terrein en het terrein van boze bovenbuurvrouw  hebben we provisorisch afgesloten. Dat geeft ons vooral psychologisch een hoop rust. En het scheelt toch ook wel flink wat aanloop van  Duitstalige hondenuitlaters uit de buurt op ons terrein (en op het terrein van boze bovenbuurvrouw, die eigenlijk boos was op de Duitse hondenuitlaters en niet op ons, maar dat weet ze niet). Kennelijk beschouwen onze vecino’s de hele wereld als hun speeltuin, zolang er geen groot hek rondom heen staat. Alweer een verklaring voor al die hekken hier op het eiland. Ons touwhekwerkje heeft de ongewenste verkeersstroom gestopt.

 

Vaak kijken we met z’n allen naar de zon die zich  elke dag weer onder dompelt in het zeewater. Daar worden we blij van. Eerst altijd twee van ons en dan ook de andere drie, omdat de baasjes blij zijn.

 

Afgelopen weekend vonden we voor het eerst sinds lang weer de tijd om wat rond  te wandelen op het eiland en te herontdekken waarom we het hier zo leuk vinden. Zaterdag liepen we een korte wandeling onderlangs Tijarafe. De wandelroute heb ik eerder al eens hier beschreven. Daarna: hamburgertje eten en biertje drinken in de zon op het terras van de Kiosko in het centrum van het dorp. In je t-shirtje, begin november! En je mondmasker mag af, zodra er iets op tafel staat…

 

Na de hamburger nog even de honden ophalen en met z’n allen uitwaaien op de top van de Matos, in een heerlijk lome zaterdagnamiddagbries. Zoveel stilte. Zoveel kleuren. Zoveel oceaan. Zoveel ruimte om je heen.

 

Op zondag reden we naar het uitzichtpunt van Miraflores, een heuvel aan de rand van Puntagorda. Vanaf de top van Miraflores kijk je uit over het centrum van het dorp. Men heeft ooit bedacht om op deze top  een astronomisch observatiepunt in te richten. Onder de dennenbomen. Met een mooie lantaarnpaal erbij. Maar wel met hele mooie muurtjes. Vroeger begonnen Ruud en ik vaak onze LaPalma vakanties met een broodje mojo op deze plek. In afwachting van de ‘openingstijd’ van ons vakantiehuisje. Blij en verheugd dat we er weer waren. Fantaserend (maar absoluut nog niet met een plan in ons achterhoofd) hoe het zou zijn, als je op deze plek zou wonen. Bijzonder hoe de dingen kunnen lopen in een mensenleven.

 

Ons eigenlijke doel was niet de heuveltop van Miraflores, maar de nog net iets hogere heuvel direct achter dit uitzichtpunt. Deze heuvel-zonder-naam heeft altijd al tot de verbeelding van Ruud gesproken. Ruud wil altijd naar het hoogste punt, als hij ergens is. Bovendien kijken we tegenwoordig op deze heuvel uit vanaf het terras van het Grote Huis. Het leek er altijd op dat het hoogste punt, de tweede heuvel dus, onbereikbaar is voor wandelaars zonder over privéterreinen te lopen. Vandaag gingen we het toch nog eens proberen. Inmiddels hebben we een Spaanse mond, zodat we de weg kunnen vragen. We leerden dat je vanaf Miraflores kunt doorlopen, en steeds rechts moet aanhouden, tot dat je vlak boven het bouwvalhuisje met het rode dakpannendak een geitenpaadje naar links aantreft. Dat smalle pad leidt naar een veel breder pad dat richting de top van heuvel2 voert, zonder dat je over boerenerf of door boomgaarden en tuinen hoeft te lopen. Het was er mooi. We zagen het dorp Puntagorda in volle glorie onder ons liggen. We zagen door de telelens van de fotocamera ons eigen nietige fincaatje ver weg in de diepte  te midden van al het andere liggen.

Op de heuvelrand aan de horizon zagen we ook het verbrande bos bij Las Tricias en Briestas. Het is altijd weer schrikken als we beseffen hoe dichtbij het vuur is gekomen tijdens de bosbrand van afgelopen augustus. Je kunt de bruine bomen zien als je de voorlaatste foto van het blok hieronder uitvergroot.

 

We besloten om met de auto even te gaan kijken hoe het er nu is. Dat hadden we nog niet eerder gedaan sinds de brand. We schrokken flink. Onze prachtige fietsroute door Briestas en El Castillo richting Santo Domingo, helemaal in de as. Zo’n triest gezicht, want het was hier zo verschrikkelijk groen en mooi met uitbundig bloeiende bloemen. Ook de route van Ruud’s gidswandeling rondom Las Tricias voert nu voor een groot deel langs bruine dennen en verkoold struikgewas. Over drie jaar zal je niet veel meer merken van dit alles. Maar drie jaar duurt nog zo lang…

 

We reden door naar de kust onder Santo Domingo. En daarna weer een hamburger in de zon, dit maal op het terras op het kerkpleintje van Las Tricias. Een vegetarische hamburger uiteraard. Las Tricias is de hoofdstad van het alternatieve, vaak veganistische,  leven op La Palma. Maar echt heel erg lekker. Ik miste de runderinbreng niet op het geheel.

 

Zo’n weekend zonder verplichtingen in de zon doet wonderen. We hadden weer even het vakantiegevoel te pakken. We weten weer waarom we op La Palma zijn 🙂 .

Geplaatst op

Regendagen

Gisteren en vandaag regende het in Puntagorda. Regendagen. Gisteren werd er vanwege de regen niet gewerkt door de bouwvakkers. Het had dan ook maarliefst 5 mm geregend, en het was echt veel te koud buiten en dan kan je echt niet werken. Noodweer. Bijna alles is relatief, zo blijkt maar weer… Vandaag deed de regendag slechts 1 mm. Maar voelde het toch als een regendag.

Alles is hier anders, zodra er water uit de lucht valt. Als het hier regent voelt het een beetje zoals het voelt als er in Nederland ‘droge sneeuw’ valt. De sleur van het normale wordt doorbroken. Mensen doen een beetje anders. Maar ook: Rode klei aan je schoenen en aan de poten van de honden. Opeens merk je dat je toch wel heel veel dingen buiten hebt staan die nu nat worden omdat de veranda nog niet af is. Rode klei op de nieuwe stoeptegels die nooit meer niet-rood zullen worden. Maar vooral ook: prachtig heldere kleuren zodra de zon er weer is en een landschap dat beetje bij beetje steeds meer groene kleur krijgt.

De foto’s hieronder maakte ik gisterenochtend in alle vroegte. De wolken boven de oceaan kleuren heel mooi als de zon minuut na minuut vanuit het oosten langzaam over de bergen heen piept.

 

Onderstaande foto’s maakte ik gisteren vlak voor zonsondergang. Honden uitlaten na een lange, lange werkdag achter de laptop… Genieten van de frisse lucht en de kleurenpracht.

 

En deze foto’s maakte ik vanavond, net ná zonsdondergang, na alweer zo’n lange laptopdag. Even een snufje buitenlucht pakken op het terras achter het Grote Huis. Even naar binnen gluren door de ramen van dat huis, terwijl de lampen al brandden. Ook hier heeft de wintertijd toegeslagen en is het al rond half zeven donker, ‘s avonds.

 

Op de laatste foto kan je de samenstand zien van de planeten Jupiter en Saturnus, de reuzen uit ons zonnestelsel. De beide planeten zijn momenteel naar elkaar op weg langs de hemel en komen elke dag een stukje dichter bij elkaar te staan. Binnenkort staan ze vanaf onze blauwe planeet gezien precies achter elkaar op één lijn. Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat er uit ziet door de telescoop van Ruud.

 

O ja, en dan dit: We hebben een Vierde Winnaar van onze quizz. Ook Jan en Herma hebben geraden hoe we ons Grote Huis en onze finca zullen gaan noemen. Ook voor jullie daarom onze felicitaties en onze dank voor de leuke internetlink die jullie ons toe zonden naar aanleiding van de door ons gekozen naam. We weten nu zeker dat we de naam zowel met een ‘u’ als met een ‘o’ mogen spellen. Wij hebben destijds voor de zekerheid maar  beide letters gekocht. Het Canarisch Woordenboek schrijft echter een ‘o’ voor, dus die spellingswijze volgen we dan maar.

Vandaag hebben we van Óscar gehoord dat het nog zo’n twee, drie weken gaat duren voordat alle grondwerkzaamheden rondom het Grote Huis helemaal zijn afgerond en het huis zijn laatste schilderbeurt kan gaan krijgen. Daarna zullen we de letters aan de muur hangen en zo onze naam onthullen. Dan ook verloten we de fles Vega Norte Blanco onder de goede inzendingen.

Geplaatst op

Van Alle Kanten

Dak Twee is af. Dat wil zeggen: het dak is dicht en de nok is afgesloten. Ruud vierde het heugelijke feit vanmiddag met blikjes Tropical voor de bouwvakkers. Vanaf morgen kunnen ze beginnen met de afwerking.

Vanavond na mijn werk kon ik het niet laten om het Eerste Kleine Huis mét dak van alle kanten te fotograferen…

 

Nu we weer herbegonnen zijn met de bouw van het Eerste Kleine Huis voelt het voor Ruud en mij alsof we een nieuwe fase in de realisatie van ons Grote Plan zijn ingegaan. Gevoelsmatig gaan we erg langzaam en schiet het plan niet echt op. Zo’n nieuw dak geeft ons dan toch wel een boost.

Ook het uiteindelijke eindpunt van het plan is nog altijd ongewis. Er is nog steeds geen aanpassing van het Registro tot stand gekomen en zonder zo’n aanpassing komt er geen hypotheek en voorlopig dan ook geen Tweede Klein Huis. Gek genoeg, maken we ons hier niet echt zorgen om. We gaan wel zien hoe de dingen lopen en zullen ons aanpassen aan wat er op ons pad komt. Hadden we echt niet gedacht, in de zomer van 2017, dat we op deze manier met onzekerheid zouden kunnen omgaan… Al doende leert men, zegt men wel.

Intussen hebben we het erg naar onze zin, nu we ons dagelijkse leven op de finca kunnen leiden. We zitten op een mooie plek en we hebben een enorm terrein rondom ons heen liggen, dat er om vraagt om beetje bij beetje mooier en mooier gemaakt te worden. Precies wat we altijd wilden.

 

En dan was er vandaag prachtig nieuws voor de toeristische sector op het eiland (en daar rekenen wij ons zelf inmiddels toch ook al een beetje toe). Zowel Duitsland als Engeland hebben de covid-19-reisbeperkingen voor de Canarische Eilanden opgeheven. De eilanden, en dus ook ‘ons’ La Palma, gelden voor Duitsers en Britten weer als een veilige bestemming.

 

In Den Haag gaan ze echter nog steeds uit van het plaatje hierboven. Uitermate irritant. Als ik vanuit La Palma naar Nederland mocht reizen wordt mij dit ten zeerste afgeraden en moet ik mij na aankomst in Nederland tien dagen in thuisisolatie begeven. Het eiland waar ik dan vandaan kom is nagenoeg coronavrij, terwijl men zich in het land van Rutte en Willem-Alexander richting totale lock-down begeeft! Wie bedenkt dit? Hoe vooringenomen kan je, als land,  de buitenwereld bekijken?

Gelukkig zijn de Duitsers verstandiger en baseren ze daar hun beleid op feiten. Düsseldorf, here we come, ergens in november.  En via die stad dan met de taxi uit Veenendaal of een huurauto naar Coronaland. Dat is het plan, sinds vandaag. Als het in Coronaland tenminste lukt om een volledige lock-down te vermijden…

Geplaatst op

Dak Twee

Nu het Grote Huis (bijna) af is, komt de bouw van het Eerste Kleine Huis eindelijk uit de pauzestand. Vorige week al werd het hout voor het dak geleverd en geschilderd in een werkplaats van Óscar. Afgelopen maandag begonnen twee timmermannen in dienst van het bedrijf van Óscar met het opbouwen van het dak. In alle vroegte werden de durmientes gelegd, de horizontale dragende balken op de muur. Maar daarna begon het te regenen en moest het werk worden gestopt.

Op de maandagochtend en eerste deel van de middag hadden we zowaar te maken met een echte ‘regendag’.  Een zuidwester storm bracht horizontale regen (en veel moddertroep) over ons heen. In totaal viel er een kleine 20mm regen. Erg fijn, want erg nodig, maar wel een beetje fout getimed. Je kunt niet alles hebben. In het geweld van de wind sneuvelde één van onze plastic buitenstoeltjes. Meegevoerd door de wind en gescheiden van één van de vier stoelpoten. Ons Grote Huis doorstond de storm echter glansrijk. Geen schade. Geen lekkages. Toch een geruststelling voor met name Ruud. Bij de eerste storm over ons nieuw opgeleverde huis in Almelo destijds, ging dat heel anders en mochten we na afloop dakpannen rapen…

 

Ook op de dinsdagochtend was er regen. Maar daarna brak de Canarische zon weer door en kon men aan de slag. De beide timmermannen werkten door tot aan zonsondergang. Die gaat momenteel rond half8, kwart voor 8 onder. Ze maakten zo een lange werkdag waarin ze het tijdverlies van de maandag weer goed maakten. Het resultaat zie je hieronder. Wat een verschil met Fernando1 destijds, die elke dag hooguit twintig minuten kwam prutsen en dan weer vertrok, áls hij al verscheen. En de timmermansogen zien het meteen: de lijnen van dít dak zijn wel kaarsrecht, zoals het hoort. De beide timmermannen die nu aan het werk zijn, verstaan hun vak, zoveel is duidelijk.

 

En zo verandert de ‘skyline’ van onze finca weer een beetje verder de geplande richting op. Ook nu valt het ons weer op. Het Eerste Kleine Huis past in het landschap. Het dak zorgt voor een bepaalde harmonie. De finca wordt steeds meer ónze finca.

 

Met al die regenwolken ziet een zonsondergang er heel anders uit dan normaal. Gisterenavond heb ik me twintig minuten staan verwonderen op de stoep achter het Grote Huis. In het echt veel mooier dan op de foto’s hieronder te zien is.

 

Oh ja, en dan hebben we een Winnaar! Zaterdagmiddag rond een uur of vijf, na een hele dag puzzelen en het heen en weer appen van foutieve antwoorden, kwam het eerste correcte antwoord op onze quizvraag binnen. En de winnaar is…. Mevrouw Rebecca van Oostenbrugge uit Renswoude. Gefeliciteerd! Heel knap, vooral omdat mijn moeder geen woord Spaans spreekt.

Later die avond kwam het tweede correcte antwoord binnen van Anne-Wies, onze Nederlandse, bijna-overbuurvrouw (scheelt een paar honderd meter) aan de Camino de Pinto. En zondagavond meldde Jeroen zich als nummer drie met het correcte antwoord.

 

Zoals eerder beschreven: de quiz loopt nog door tot dat de naambordjes aan de straatgevel van het Grote Huis prijken. Dat gaat nog wel even duren, vrees ik. Maar verdere hints zijn niet meer nodig. Onder de juiste inzendingen verloten we op die dag een fles Vega Norte Blanco. Door de winnaar zelf af te halen.

Geplaatst op

Zonder Dozen

Hieronder zie je onze laatste verhuisdozen liggen, op weg naar de papiercontainer. Wederom een klein mijlpaaltje neergezet in het traject van ons Grote Plan. Behalve een paar dozen die we op de twee zoldertje van het Grote Huis als bewaardozen gebruiken, zijn er geen uit te pakken verhuisdozen meer!

 

Gisteren gingen ze leeg, nadat Ruud in de twee kleine  betonnen  schuurtjes achter het Grote Huis stellingkasten uit Zweden in elkaar had gezet.  We hadden niet verwacht dat we nog zoveel spullen in de kleine schuurtjes kwijt zouden kunnen. Meevaller. Voorlopig hoeven we geen geld uit te geven aan het bouwen van een opslagruimte. Zelfs onze fietsen kunnen voor het eerst echt binnen staan.

 

In onze boomgaard is het nieuwe ‘Sinaasappelseizoen’ weer begonnen. De ‘Navelinas Lates’ zijn rijp om te plukken. We hebben een stuk of vijf bomen van dat type in de boomgaard staan. Twee ervan staan nu vol met rijpe vruchten. De andere drie zijn een stuk kleiner, want vorig jaar tot aan de stam afgesnoeid.

 

De sinaasappelsap uit eigen bongerd smaakt toch echt veeel lekkerder dan andere sinaasappelsap.

 

De quiz blijkt nogal moeilijk te zijn. We geven daarom nog maar weer een paar letters prijs. Alle letters vind je hieronder nog een keer.

 

Op de bouw is deze week niet heel erg veel gebeurd. Óscar heeft een weekje (welverdiende) vakantie en zijn werknemers nemen het er dan ook een beetje van, kennelijk. Ze kunnen ook niet goed verder, als er niemand is die knopen doorhakt over de juiste volgorde der dingen. Het zij maar even zo.

In een werkplaats van het bedrijf van Óscar in El Paso, is deze week het hout voor het dak van het Eerste Kleine Huisje aangekomen en door José in de beits gezet. Ruud heeft er eergisteren een kort bezoekje gebracht, onderweg naar zijn 144ste naleveringsafspraak bij het afhaalpunt van de Ikea,  en zag dat het goed was. Mooie kleur, nu er in één keer de goede beits op zit.

 

Volgende week komen de twee timmermannen. Ze maken eerst het houten dak voor het Eerste Kleine Huis klaar. Daarna pas komen de veranda’s van het Grote Huis en de andere timmerman-afwerkklussen aan dat huis aan de beurt. Met deze volgorde kunnen de metselaars zo snel mogelijk weer aan de slag in het kleine huis. Elders is er voor hen geen werk meer, op het moment. Het is niet onze ideale volgorde, maar we leggen ons er maar bij neer, gegeven de omstandigheden.

Geplaatst op

Quizzzzz

Nu het Grote Huis staat en bewoond wordt, is het tijd om het ook officieel te gaan ‘dopen’.  Het beestje moet een naam. Ruud en ik zijn al een paar maanden aan het wikken en aan het wegen.

Afgelopen zaterdag hakten we de knoop door. We kochten de bijbehorende letters voor het naamplaatje op de gevel bij de Fraper in El Paso. Dit zijn de letters.

 

Op de tafel, onder het licht van een buitenlamp in de nacht, zie je de naam voor het Grote Huis liggen. Ook onze finca krijgt deze naam. ‘Finca de Pinto’ wordt ‘Finca XXXX’. De naam ‘Pinto’ in combinatie met Puntagorda is al min of meer bezet door onze bovenbuurvrouw, die onder de naam ‘Casas Pinto’ ook vakantiehuisjes verhuurt  en zonder naamsverwarring ligt de relatie met haar al moeilijk genoeg.

Bovendien vinden we onze nieuwe naam vééél leuker, vééél meer van toepassing op onze plek, vééél beter passen bij ons zomerse eiland en echt  vééééél beter gekozen dan …. ‘Pinto’.

En dan nu de Quiz: Wie kan aan de hand van deze foto de naam achterhalen die we hebben gekozen? Onder de goede inzenders verloten we een fles Vega Norte Blanco. Wel zelf op komen halen 🙂  De termijn van de quiz loopt door tot dat we de tegeltjes hebben hangen aan de straatzijde van het Grote Huis.

Dat duurt nog even, want het Grote Huis moet nog een laatste schilderronde van de buitenmuren ondergaan. Er is genoeg tijd om te puzzelen dus.

Geplaatst op

Op Orde

We zijn op orde, min of meer. Na ruim twee veel te drukke weken hebben Ruud en ik alles rond ons nieuwe huis weer enigszins op de rit staan. We begonnen, zoals ik al eerder schreef,  met een ‘omgekeerde verhuizing’ – eerst de meubels in het huis, dan pas schoonmaken. Noodgedwongen. Want de oplevering kwam niet op tijd af en wij moesten ons huurhuis uit.  Tegelijkertijd kwamen de mannen van Óscar nog allerlei klussen afmaken in huis. Zevenenzeventig keer alles schoonmaken dus. Dan moesten we het Boeddhahuis nog picobello aan kant krijgen. En liep het gewone werk voor Nederland ook door. Druk. Druk. Druk. Druk. Druk.

Maar het huis staat er… En sinds zaterdagavond is alles wel zo’n beetje gepoetst, op de juiste plek gezet of opgehangen…

 

Uiteindelijk kwam ook de zonneboiler voor het warme water op zijn plek.

 

En in de afgelopen week werden de muurtjes aan de straatzijde van het huis gemaakt. Vrijdag waren Thomas, Jaime en Miguel met het werk klaar. Ze hebben zich uit de naad gewerkt. En kregen als dank om vrijdagmiddag rond 14.00u hun ontslag van de ‘Grote Baas’ van het bouwbedrijf van Óscar. De grote baas, dat is dus niet Óscar zelf. Er is geen werk meer. Het werd een wat bitter afscheid, bij het wekelijkse vrijdagmiddagbiertje. Absoluut niet fijn als je dat ziet gebeuren. Nare smaak van in mijn mond. Als de maatschappij zo in elkaar zit, dat dit kan, op deze manier, dan zit er iets niet goed. Vind ik.

We hadden het anders gegund voor de mannen. Blijken onze hypotheekperikelen, met dank aan de makelaars van destijds, toch nog zo z’n repercussies te hebben. Als er geen omissie destijds was geweest met het papierwerk, hadden we nu straf door kunnen bouwen en waren de mannen nog aan het werk geweest. Nu wachten wij nog steeds op een hypotheek en staat het werk dat er voor hen was  aan het derde huis in de parkeerstand.

 

Maar goed. We wonen op de plek waar we zo graag wilden wonen. Dat geeft een heel goed en tevreden gevoel. Er moet nog een veranda worden gebouwd. Er moet nog een trap worden gemaakt naar het terras onder het huis. Het huis moet aan de buitenkant voor een laatste keer geschilderd worden. En er zijn nog allerlei afwerkklusjes door Óscar uit te voeren, wat ons betreft. Maar beetje bij beetje wordt het wel wat. We zijn best blij met alles. Ik laat hieronder voor het thuisfront wat willekeurige foto’s zien. Daar moeten jullie het voorlopig mee doen vrees ik, want naar hier komen zit er nog geruime tijd niet in dankzij het inmiddels bekende virusje uit China.

De buitenboel.

 

De binnenboel.

 

Dit is Bart. Hij woont in de keuken en heeft daar zijn eigen muur. Willem woont er ook, maar die ‘doet’ een andere muur en zit daar bijna altijd achter de kast. Geen foto van Willem dus. En dan hebben we nog Marieke. Zij woont in de woonkamer, maar zit altijd op het donkere dak. Ook niet op de foto te krijgen daarom. We hebben er drie blije huisgenoten bij. Of hebben zij onze roedel er sinds kort als huisgenoten bij? Wie zal het zeggen?

 

Vandaag, zondag, was het zweten en hard werken met het verslepen van zware bouwmaterialen.  Het lukte ons niet om Óscar ervan te overtuigen dat we de zuidelijke helft van onze finca ‘schoon’ opgeleverd wilden krijgen met het Grote Huis. Op de zondag hebben we daarom zelf alles maar verplaatst en opgestapeld bij de container en het open landje onder het eerste kleine huis. Daar zijn we een hele dag mee bezig geweest.

 

Maar daarna…

 

Voor het eerst echt heerlijk relaxed op het terras achter ons huis al etend van de zonsondergang kunnen genieten. Daar deden we het voor 🙂 Toch?

Ook het uitlaten van de honden is een klein feestje vanuit ons nieuwe huis. Dit is mijn vaste ochtendroute. Heerlijk in de zon en in de stilte. Geen zorgen over tegemoetkomende baasjes die hun eigen honden niet onder controle kunnen houden, maar wel los van de lijn laten lopen. Geen zorgen over verkeer of onverwachte gebeurtenissen op de route. Je komt gewoon helemaal niemand tegen. Als je de honden uit het oog bent verloren, fluit je een paar keer en dan stormen ze door het struikgewas naar je toe. Meer relaxed kan een dag niet beginnen!

 

Dat is waar we staan en waar we zijn.

 

Eigenlijk zouden we vandaag op reis zijn naar Nederland, via Madrid.

 

Maar bovenstaand mannetje weerhield ons. Madrid is in lock down. We hadden er moeten overnachten. Nederland gaat in lock down, deze week, vrees ik. Komen we dan nog wel terug? Internationaal reizen wordt steeds riskanter en ingewikkelder.  We hebben de reis daarom maar weer afgezegd en bouwen inmiddels een schat aan vliegtuigvouchers op.

Er is eigenlijk niet veel aan, op het moment. We voelen ons een beetje opgesloten op ons kleine eilandje. Rechtstreekse vluchten naar Nederland zijn voorlopig niet meer mogelijk. En de routes die nog voor ons open staan, vallen één voor één af. Ik schreef ooit al dat we vreesden dat er een hele economische infrastructuur zou gaan verdwijnen, door de effecten van covid19. Dat zien we dus nu gebeuren. We worden er niet echt vrolijk van.

 

Maar. We wonen in ons mooie huis op onze fijne finca op een prachtig eiland. We kunnen ons ondanks alles goed redden en goed vermaken op onze kleine wereld in de zee. Daar zijn we blij om en dankbaar voor. Ook de covid-sores gaat ooit weer voorbij. En dan staan we er, met een prachtig complexje voor fijne vakanties.