Geplaatst op

Van Alle Kanten

Dak Twee is af. Dat wil zeggen: het dak is dicht en de nok is afgesloten. Ruud vierde het heugelijke feit vanmiddag met blikjes Tropical voor de bouwvakkers. Vanaf morgen kunnen ze beginnen met de afwerking.

Vanavond na mijn werk kon ik het niet laten om het Eerste Kleine Huis mét dak van alle kanten te fotograferen…

 

Nu we weer herbegonnen zijn met de bouw van het Eerste Kleine Huis voelt het voor Ruud en mij alsof we een nieuwe fase in de realisatie van ons Grote Plan zijn ingegaan. Gevoelsmatig gaan we erg langzaam en schiet het plan niet echt op. Zo’n nieuw dak geeft ons dan toch wel een boost.

Ook het uiteindelijke eindpunt van het plan is nog altijd ongewis. Er is nog steeds geen aanpassing van het Registro tot stand gekomen en zonder zo’n aanpassing komt er geen hypotheek en voorlopig dan ook geen Tweede Klein Huis. Gek genoeg, maken we ons hier niet echt zorgen om. We gaan wel zien hoe de dingen lopen en zullen ons aanpassen aan wat er op ons pad komt. Hadden we echt niet gedacht, in de zomer van 2017, dat we op deze manier met onzekerheid zouden kunnen omgaan… Al doende leert men, zegt men wel.

Intussen hebben we het erg naar onze zin, nu we ons dagelijkse leven op de finca kunnen leiden. We zitten op een mooie plek en we hebben een enorm terrein rondom ons heen liggen, dat er om vraagt om beetje bij beetje mooier en mooier gemaakt te worden. Precies wat we altijd wilden.

 

En dan was er vandaag prachtig nieuws voor de toeristische sector op het eiland (en daar rekenen wij ons zelf inmiddels toch ook al een beetje toe). Zowel Duitsland als Engeland hebben de covid-19-reisbeperkingen voor de Canarische Eilanden opgeheven. De eilanden, en dus ook ‘ons’ La Palma, gelden voor Duitsers en Britten weer als een veilige bestemming.

 

In Den Haag gaan ze echter nog steeds uit van het plaatje hierboven. Uitermate irritant. Als ik vanuit La Palma naar Nederland mocht reizen wordt mij dit ten zeerste afgeraden en moet ik mij na aankomst in Nederland tien dagen in thuisisolatie begeven. Het eiland waar ik dan vandaan kom is nagenoeg coronavrij, terwijl men zich in het land van Rutte en Willem-Alexander richting totale lock-down begeeft! Wie bedenkt dit? Hoe vooringenomen kan je, als land,  de buitenwereld bekijken?

Gelukkig zijn de Duitsers verstandiger en baseren ze daar hun beleid op feiten. Düsseldorf, here we come, ergens in november.  En via die stad dan met de taxi uit Veenendaal of een huurauto naar Coronaland. Dat is het plan, sinds vandaag. Als het in Coronaland tenminste lukt om een volledige lock-down te vermijden…

Geplaatst op

Dak Twee

Nu het Grote Huis (bijna) af is, komt de bouw van het Eerste Kleine Huis eindelijk uit de pauzestand. Vorige week al werd het hout voor het dak geleverd en geschilderd in een werkplaats van Óscar. Afgelopen maandag begonnen twee timmermannen in dienst van het bedrijf van Óscar met het opbouwen van het dak. In alle vroegte werden de durmientes gelegd, de horizontale dragende balken op de muur. Maar daarna begon het te regenen en moest het werk worden gestopt.

Op de maandagochtend en eerste deel van de middag hadden we zowaar te maken met een echte ‘regendag’.  Een zuidwester storm bracht horizontale regen (en veel moddertroep) over ons heen. In totaal viel er een kleine 20mm regen. Erg fijn, want erg nodig, maar wel een beetje fout getimed. Je kunt niet alles hebben. In het geweld van de wind sneuvelde één van onze plastic buitenstoeltjes. Meegevoerd door de wind en gescheiden van één van de vier stoelpoten. Ons Grote Huis doorstond de storm echter glansrijk. Geen schade. Geen lekkages. Toch een geruststelling voor met name Ruud. Bij de eerste storm over ons nieuw opgeleverde huis in Almelo destijds, ging dat heel anders en mochten we na afloop dakpannen rapen…

 

Ook op de dinsdagochtend was er regen. Maar daarna brak de Canarische zon weer door en kon men aan de slag. De beide timmermannen werkten door tot aan zonsondergang. Die gaat momenteel rond half8, kwart voor 8 onder. Ze maakten zo een lange werkdag waarin ze het tijdverlies van de maandag weer goed maakten. Het resultaat zie je hieronder. Wat een verschil met Fernando1 destijds, die elke dag hooguit twintig minuten kwam prutsen en dan weer vertrok, áls hij al verscheen. En de timmermansogen zien het meteen: de lijnen van dít dak zijn wel kaarsrecht, zoals het hoort. De beide timmermannen die nu aan het werk zijn, verstaan hun vak, zoveel is duidelijk.

 

En zo verandert de ‘skyline’ van onze finca weer een beetje verder de geplande richting op. Ook nu valt het ons weer op. Het Eerste Kleine Huis past in het landschap. Het dak zorgt voor een bepaalde harmonie. De finca wordt steeds meer ónze finca.

 

Met al die regenwolken ziet een zonsondergang er heel anders uit dan normaal. Gisterenavond heb ik me twintig minuten staan verwonderen op de stoep achter het Grote Huis. In het echt veel mooier dan op de foto’s hieronder te zien is.

 

Oh ja, en dan hebben we een Winnaar! Zaterdagmiddag rond een uur of vijf, na een hele dag puzzelen en het heen en weer appen van foutieve antwoorden, kwam het eerste correcte antwoord op onze quizvraag binnen. En de winnaar is…. Mevrouw Rebecca van Oostenbrugge uit Renswoude. Gefeliciteerd! Heel knap, vooral omdat mijn moeder geen woord Spaans spreekt.

Later die avond kwam het tweede correcte antwoord binnen van Anne-Wies, onze Nederlandse, bijna-overbuurvrouw (scheelt een paar honderd meter) aan de Camino de Pinto. En zondagavond meldde Jeroen zich als nummer drie met het correcte antwoord.

 

Zoals eerder beschreven: de quiz loopt nog door tot dat de naambordjes aan de straatgevel van het Grote Huis prijken. Dat gaat nog wel even duren, vrees ik. Maar verdere hints zijn niet meer nodig. Onder de juiste inzendingen verloten we op die dag een fles Vega Norte Blanco. Door de winnaar zelf af te halen.

Geplaatst op

Zonder Dozen

Hieronder zie je onze laatste verhuisdozen liggen, op weg naar de papiercontainer. Wederom een klein mijlpaaltje neergezet in het traject van ons Grote Plan. Behalve een paar dozen die we op de twee zoldertje van het Grote Huis als bewaardozen gebruiken, zijn er geen uit te pakken verhuisdozen meer!

 

Gisteren gingen ze leeg, nadat Ruud in de twee kleine  betonnen  schuurtjes achter het Grote Huis stellingkasten uit Zweden in elkaar had gezet.  We hadden niet verwacht dat we nog zoveel spullen in de kleine schuurtjes kwijt zouden kunnen. Meevaller. Voorlopig hoeven we geen geld uit te geven aan het bouwen van een opslagruimte. Zelfs onze fietsen kunnen voor het eerst echt binnen staan.

 

In onze boomgaard is het nieuwe ‘Sinaasappelseizoen’ weer begonnen. De ‘Navelinas Lates’ zijn rijp om te plukken. We hebben een stuk of vijf bomen van dat type in de boomgaard staan. Twee ervan staan nu vol met rijpe vruchten. De andere drie zijn een stuk kleiner, want vorig jaar tot aan de stam afgesnoeid.

 

De sinaasappelsap uit eigen bongerd smaakt toch echt veeel lekkerder dan andere sinaasappelsap.

 

De quiz blijkt nogal moeilijk te zijn. We geven daarom nog maar weer een paar letters prijs. Alle letters vind je hieronder nog een keer.

 

Op de bouw is deze week niet heel erg veel gebeurd. Óscar heeft een weekje (welverdiende) vakantie en zijn werknemers nemen het er dan ook een beetje van, kennelijk. Ze kunnen ook niet goed verder, als er niemand is die knopen doorhakt over de juiste volgorde der dingen. Het zij maar even zo.

In een werkplaats van het bedrijf van Óscar in El Paso, is deze week het hout voor het dak van het Eerste Kleine Huisje aangekomen en door José in de beits gezet. Ruud heeft er eergisteren een kort bezoekje gebracht, onderweg naar zijn 144ste naleveringsafspraak bij het afhaalpunt van de Ikea,  en zag dat het goed was. Mooie kleur, nu er in één keer de goede beits op zit.

 

Volgende week komen de twee timmermannen. Ze maken eerst het houten dak voor het Eerste Kleine Huis klaar. Daarna pas komen de veranda’s van het Grote Huis en de andere timmerman-afwerkklussen aan dat huis aan de beurt. Met deze volgorde kunnen de metselaars zo snel mogelijk weer aan de slag in het kleine huis. Elders is er voor hen geen werk meer, op het moment. Het is niet onze ideale volgorde, maar we leggen ons er maar bij neer, gegeven de omstandigheden.

Geplaatst op

Quizzzzz

Nu het Grote Huis staat en bewoond wordt, is het tijd om het ook officieel te gaan ‘dopen’.  Het beestje moet een naam. Ruud en ik zijn al een paar maanden aan het wikken en aan het wegen.

Afgelopen zaterdag hakten we de knoop door. We kochten de bijbehorende letters voor het naamplaatje op de gevel bij de Fraper in El Paso. Dit zijn de letters.

 

Op de tafel, onder het licht van een buitenlamp in de nacht, zie je de naam voor het Grote Huis liggen. Ook onze finca krijgt deze naam. ‘Finca de Pinto’ wordt ‘Finca XXXX’. De naam ‘Pinto’ in combinatie met Puntagorda is al min of meer bezet door onze bovenbuurvrouw, die onder de naam ‘Casas Pinto’ ook vakantiehuisjes verhuurt  en zonder naamsverwarring ligt de relatie met haar al moeilijk genoeg.

Bovendien vinden we onze nieuwe naam vééél leuker, vééél meer van toepassing op onze plek, vééél beter passen bij ons zomerse eiland en echt  vééééél beter gekozen dan …. ‘Pinto’.

En dan nu de Quiz: Wie kan aan de hand van deze foto de naam achterhalen die we hebben gekozen? Onder de goede inzenders verloten we een fles Vega Norte Blanco. Wel zelf op komen halen 🙂  De termijn van de quiz loopt door tot dat we de tegeltjes hebben hangen aan de straatzijde van het Grote Huis.

Dat duurt nog even, want het Grote Huis moet nog een laatste schilderronde van de buitenmuren ondergaan. Er is genoeg tijd om te puzzelen dus.

Geplaatst op

Op Orde

We zijn op orde, min of meer. Na ruim twee veel te drukke weken hebben Ruud en ik alles rond ons nieuwe huis weer enigszins op de rit staan. We begonnen, zoals ik al eerder schreef,  met een ‘omgekeerde verhuizing’ – eerst de meubels in het huis, dan pas schoonmaken. Noodgedwongen. Want de oplevering kwam niet op tijd af en wij moesten ons huurhuis uit.  Tegelijkertijd kwamen de mannen van Óscar nog allerlei klussen afmaken in huis. Zevenenzeventig keer alles schoonmaken dus. Dan moesten we het Boeddhahuis nog picobello aan kant krijgen. En liep het gewone werk voor Nederland ook door. Druk. Druk. Druk. Druk. Druk.

Maar het huis staat er… En sinds zaterdagavond is alles wel zo’n beetje gepoetst, op de juiste plek gezet of opgehangen…

 

Uiteindelijk kwam ook de zonneboiler voor het warme water op zijn plek.

 

En in de afgelopen week werden de muurtjes aan de straatzijde van het huis gemaakt. Vrijdag waren Thomas, Jaime en Miguel met het werk klaar. Ze hebben zich uit de naad gewerkt. En kregen als dank om vrijdagmiddag rond 14.00u hun ontslag van de ‘Grote Baas’ van het bouwbedrijf van Óscar. De grote baas, dat is dus niet Óscar zelf. Er is geen werk meer. Het werd een wat bitter afscheid, bij het wekelijkse vrijdagmiddagbiertje. Absoluut niet fijn als je dat ziet gebeuren. Nare smaak van in mijn mond. Als de maatschappij zo in elkaar zit, dat dit kan, op deze manier, dan zit er iets niet goed. Vind ik.

We hadden het anders gegund voor de mannen. Blijken onze hypotheekperikelen, met dank aan de makelaars van destijds, toch nog zo z’n repercussies te hebben. Als er geen omissie destijds was geweest met het papierwerk, hadden we nu straf door kunnen bouwen en waren de mannen nog aan het werk geweest. Nu wachten wij nog steeds op een hypotheek en staat het werk dat er voor hen was  aan het derde huis in de parkeerstand.

 

Maar goed. We wonen op de plek waar we zo graag wilden wonen. Dat geeft een heel goed en tevreden gevoel. Er moet nog een veranda worden gebouwd. Er moet nog een trap worden gemaakt naar het terras onder het huis. Het huis moet aan de buitenkant voor een laatste keer geschilderd worden. En er zijn nog allerlei afwerkklusjes door Óscar uit te voeren, wat ons betreft. Maar beetje bij beetje wordt het wel wat. We zijn best blij met alles. Ik laat hieronder voor het thuisfront wat willekeurige foto’s zien. Daar moeten jullie het voorlopig mee doen vrees ik, want naar hier komen zit er nog geruime tijd niet in dankzij het inmiddels bekende virusje uit China.

De buitenboel.

 

De binnenboel.

 

Dit is Bart. Hij woont in de keuken en heeft daar zijn eigen muur. Willem woont er ook, maar die ‘doet’ een andere muur en zit daar bijna altijd achter de kast. Geen foto van Willem dus. En dan hebben we nog Marieke. Zij woont in de woonkamer, maar zit altijd op het donkere dak. Ook niet op de foto te krijgen daarom. We hebben er drie blije huisgenoten bij. Of hebben zij onze roedel er sinds kort als huisgenoten bij? Wie zal het zeggen?

 

Vandaag, zondag, was het zweten en hard werken met het verslepen van zware bouwmaterialen.  Het lukte ons niet om Óscar ervan te overtuigen dat we de zuidelijke helft van onze finca ‘schoon’ opgeleverd wilden krijgen met het Grote Huis. Op de zondag hebben we daarom zelf alles maar verplaatst en opgestapeld bij de container en het open landje onder het eerste kleine huis. Daar zijn we een hele dag mee bezig geweest.

 

Maar daarna…

 

Voor het eerst echt heerlijk relaxed op het terras achter ons huis al etend van de zonsondergang kunnen genieten. Daar deden we het voor 🙂 Toch?

Ook het uitlaten van de honden is een klein feestje vanuit ons nieuwe huis. Dit is mijn vaste ochtendroute. Heerlijk in de zon en in de stilte. Geen zorgen over tegemoetkomende baasjes die hun eigen honden niet onder controle kunnen houden, maar wel los van de lijn laten lopen. Geen zorgen over verkeer of onverwachte gebeurtenissen op de route. Je komt gewoon helemaal niemand tegen. Als je de honden uit het oog bent verloren, fluit je een paar keer en dan stormen ze door het struikgewas naar je toe. Meer relaxed kan een dag niet beginnen!

 

Dat is waar we staan en waar we zijn.

 

Eigenlijk zouden we vandaag op reis zijn naar Nederland, via Madrid.

 

Maar bovenstaand mannetje weerhield ons. Madrid is in lock down. We hadden er moeten overnachten. Nederland gaat in lock down, deze week, vrees ik. Komen we dan nog wel terug? Internationaal reizen wordt steeds riskanter en ingewikkelder.  We hebben de reis daarom maar weer afgezegd en bouwen inmiddels een schat aan vliegtuigvouchers op.

Er is eigenlijk niet veel aan, op het moment. We voelen ons een beetje opgesloten op ons kleine eilandje. Rechtstreekse vluchten naar Nederland zijn voorlopig niet meer mogelijk. En de routes die nog voor ons open staan, vallen één voor één af. Ik schreef ooit al dat we vreesden dat er een hele economische infrastructuur zou gaan verdwijnen, door de effecten van covid19. Dat zien we dus nu gebeuren. We worden er niet echt vrolijk van.

 

Maar. We wonen in ons mooie huis op onze fijne finca op een prachtig eiland. We kunnen ons ondanks alles goed redden en goed vermaken op onze kleine wereld in de zee. Daar zijn we blij om en dankbaar voor. Ook de covid-sores gaat ooit weer voorbij. En dan staan we er, met een prachtig complexje voor fijne vakanties.

Geplaatst op

Thuis Komen

Het is zover. Ons thuis staat sinds eergisteren, woensdag, tussen de fruitbomen en de dennebomen aan de Camino de Pinto, met uitzicht op de oceaan. Dank je wel voor de kaart, ma. Zie je wel dat je gewoon post kunt sturen naar ons zomereilandje? Kwam precíes op de verhuisdag aan…

 

Doodmoe en helemaal op, zijn we op dit moment. We hebben een klein beetje een ‘verhuizing-from-hell’ achter de rug.  Het ging allemaal een beetje op zijn Palmees, zal ik maar zeggen. Essentiële dingen, uitgesteld tot op het allerlaatste moment. Zo gebeurde het dat op onze verhuisdag, afgelopen woensdag, echt de allerlaatste dag van ons huurcontract in het Boeddhahuis, er nog stromend water moest worden geregeld. Dat er voortdurend mannen van Óscar in en uit liepen om nog wat laatste klusjes af te ronden. Dat we dus noodgedwongen dozen en meubels het huis in moesten brengen, terwijl het huis nog niet schoon gemaakt was. (En nog steeds niet helemaal schoon gemaakt is). En dat last but not least Óscar in al zijn wijsheid had bedacht dat nét op de-dag-der-dagen de betonnen oprit bij de voordeur zou worden aangelegd. Die is heel mooi aangelegd overigens, we zijn er blij mee, maar ik heb wel even een klein vloekje de wereld in gebracht, toen ik op woensdagochtend met een volle auto kwam aanrijden en ontdekte dat ik alleen via een enorme omweg en een klauterpartij over een talud  met de zware dozen het huis in kon komen. En dat ging noodgedwongen de hele dag zo door. Grrrr.

Hoe dan ook. Het leed is weer geleden. Er zit een intens tevreden blogschrijver achter de laptop te tikken. Het Grote Huis is prachtig geworden, vinden we. We verblijven er nu al met plezier, al moet er nog veel aan kant worden gebracht.

En dan is dít de beloning; het uitzicht als je macaroni aan het maken bent, op een willekeurige vrijdagavond, thuis.

 

We zijn de afgelopen dagen te druk geweest om een echte fotorapportage te maken van het vertrek uit ons huurhuis. Als ik dit schrijf ben ik  te moe om er een uitgebreid verhaal van te maken. Onderstaande sfeerplaatjes maakte ik vanavond, terwijl ik aan het koken was. Het was al donker buiten.

 

Huiselijker kan het haast niet, toch? Drie jaar en acht maanden geleden liepen we voor het eerst rond over een verwilderde en verwaarloosde sinaasappelboomgaard in een ver vreemd land. Nu staat ons huis er en heb ik er macaroni gekookt, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Mijlpaal! Ongelooflijk gaaf dat ons plan van toen tot op heden gelukt is!

Maar we gaan nog verder…  Het Plan is nog niet af.

Geplaatst op

Jozef is vrij!

Nog twee nachtjes slapen voordat het Boxspringbedevent begint. Ruud en ik zijn druk aan het verhuizen. Het is onze meest chaotische verhuizing ooit. Met Spanjaarden valt niet te plannen (of geldt dat alleen voor Palmero’s?). We moeten ons voortdurend aanpassen. Helemaal gek word je ervan. Maar iedereen doet zijn best en zoals zo vaak op dit eiland: uiteindelijk komt alles goed. Daar lijkt het tenminste op.

Ruud is vandaag druk bezig geweest met het ophangen van lampen.

 

Na mijn werk begon ik aan het einde van de middag met de volgende etappe van het grote DozenUitpakFestijn.

 

Aan het einde van de middag maakten mensen van de gemeente het aansluitpunt op het waterleidingnet op orde. Ook de zonneboiler voor het warme water werd vandaag geleverd. Geen dag te vroeg, allemaal. Morgen moet Jesús het loodgieterswerk afmaken en als het goed is hebben we dan precies één dag voor de definitieve oplevering stromend water! Warm én koud (…). We wachten nog even met juichen, voor de zekerheid.

 

De gemeentelijke loodgieters hebben overigens besloten dat we voor elk van de te bouwen huizen een afzonderlijke watermeter krijgen. Direct na de deze watermeters komen de vier leidingen dan weer bij elkaar in een gemeenschappelijke waterbuis. Dit is volgens hen de enige manier om ervoor te zorgen dat wij straks niet de hoofdprijs betalen voor het drinkwater. Per huis geldt in Puntagorda dat de eerste 10 kuub drinkwaterverbruik  per twee maanden voor een schappelijke prijs wordt geleverd, maar dat elke kuub meerverbruik boven deze drempel met diamantjes en andere edelstenen wordt afgerekend. Zo voorkomt men dat iedereen met schaars en duur  drinkwater de tuintjes en bananen gaat besproeien.  Nu doen alleen rijke Duitsers dat. De vier watermeters worden door de gemeente Puntagorda betaald.

En dan was het vandaag een bijzonder vreugdevolle dag voor Jozef. Na een ballingschap van maarliefst 616 dagen en nachten in de duisternis van verhuisdoos ‘woonkamer 1’, stond hij in de vooravond blozend en blij plotsklaps op het verpakkingspapier op de eettafel in de keuken te schitteren en te stralen en gelukkig te zijn met het leven. Het is volbracht. De lange nacht. Hadden we tevoren niet zo ingeschat, dat de ballingschap zo lang zou gaan duren.

 

Belofte maakt schuld en net als de Lannisters betalen Ruud en Teunis altijd hun schulden terug: Jozef krijgt een ereplaatsje. Jozef krijgt een plek op een markante plaats in onze patio met uitzicht op de blauwe oceaan, als beloning voor zijn nijvere inzet bij de verkoop van ons huis, destijds, in Almelo. Hier mag hij de rest van zijn dagen slijten in een soort van Jozefhemel.  Maar de patio is nog niet af. Voorlopig staat Jozef daarom nog op een voorlopige ereplek, op een kast in de keuken.  Als hij op zijn tenen gaat staan, kan hij van hieruit juist over de rand van het keukenraam de oceaan alvast zien. Het is jammer dat het kindeke Jezus in zijn armen niet kan meekijken. Nooit meer zal kunnen meekijken. Het blijft een wat trieste geschiedenis… Maar. Jozef is blij vandaag!

 

Morgen wachten er aan het einde van de middag nog meer dozen, terwijl Ruud de hele dag bouwvakkers in goede banen leidt en af en toe tussen de bedrijven door wat in elkaar probeert te zetten. Woensdag rausen we door van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat (vrees ik) en moet aan het einde van de dag alles dat we bezitten het Boeddhahuis hebben verlaten.

Maar daarna: boxspring 🙂

Geplaatst op

Nog Drie Nachtjes Slapen…

… en dan is het 30 september. In de nacht van 30 september op 1 oktober is er de boxspring van het Grote Huis en slapen wij voor het eerst niet meer in het verschrikkelijke Boeddhahuisbed, waarop we het nu al ruim anderhalf jaar uithouden. Maar voor het zover is, moet er nog steeds veel werk worden verzet…

Afgelopen vrijdag was dé dag. Met een vrachtwagen van Óscar en twee sterke verhuishulpen, ook gestuurd door Óscar, werden de grote meubels naar het Grote Huis gebracht. Vanuit de container op de finca en vanuit het Boeddhahuis. We waren erg blij met de hulp. Vooral het gesjouw van zware kasten, eerst uit de container, dan deels weer ín de container (de kasten voor de beide kleine huizen) en deels de vrachtwagen op en de vrachtwagen weer af, ging ons niet in de koude kleren zitten.

 

Maar dan opeens staat het Grote Huis vol met meubels. Heel onwezenlijk om het ingepakte huisraad na ruim achttien maanden weer terug te zien.

 

Dit weekend is Ruud druk bezig geweest met het afronden van het montagewerk in de bijkeuken en de grote kantoorkast, die we hebben bedacht. Ook het onderstel voor de bedden staat klaar, in afwachting van de rest.

 

Ondergetekende hield zich bezig met schoonmaakwerk en het schuiven van dozen. Eindelijk kon ik een begin maken met het grote uitpakfestijn. Het cirkeltje van uitruimen, inpakken, oud huis verlaten, uitpakken, inruimen, nieuw huis intrekken is eindelijk rond.

 

Nog drie nachtjes slapen in het Boeddhahuis… Het afscheid nadert. Dat geeft soms een beetje een melancholiek gevoel. In het Boeddhahuis deden we onze eerste indrukken van het nieuwe leven op La Palma op. We beleefden er een tijd vol intense ervaringen. Dat laten we nu allemaal achter, binnenkort. Maar ach, slapen op een boxspring en geen harde bedplank meer in je rug te voelen. Wakker worden met uitzicht over een blauwe oceaan. Wonen in een op maat gemaakt huis, precies zoals we het willen hebben. Eindelijk wonen in het huis tussen de sinaasappelbomen en de avocadobomen, waar we gedurende de afgelopen anderhalf jaar zo druk mee zijn geweest. Mja, een beetje melancholie mag, maar de nieuwe plek is beter. Nog drie nachtjes slapen…

Geplaatst op

Nog Negen Nachtjes Slapen…

… en dan is het 30 september. In de nacht van 30 september op 1 oktober is er de boxspring van het Grote Huis en slapen wij voor het eerst niet meer in het verschrikkelijke Boeddhahuisbed, waarop we het nu al ruim anderhalf jaar uithouden. Maar voor het zover is, moet er nog steeds veel werk worden verzet…

 

Vorige week is men vooral erg druk geweest met het aanleggen van het terras rondom het huis. Zwaar werk, zo schreef ik al. Het duurde bijna twee weken voordat men afgelopen vrijdag, aan het einde van de dag, overal de fundering en het vlakke beton had liggen.

 

Binnen maakte Diego, de electricien, zijn werk grotendeels af. Behoudens een vergeten stopkontakt en een misverstandje met één van de internetaansluitingen, is de elektra in het Grote Huis helemaal rond. Miguel de schilder werkte alle binnenmuren in het wit. Vandaag en morgen doet Jaime de afwerking.

Afgelopen vrijdag kwam de lang verwachte Ikea-megabestelling dan eindelijk aan op Camino de Pinto 14d.  Bijna compleet. Over onze ervaringen met  Ikea is een boekwerk te vullen. Maar daar beginnen we maar niet aan. We zijn niet bijster enthousiast en zeker geen blije Ikea-family. Alternatieven voor het kopen van ‘hedendaagse huisinrichting’  zijn er echter bijna niet op La Palma, dus je moet wat… Feit is  dat er na elke online  bestelling minstens twee, maar vaker drie bezoekjes aan het afhaalmagazijn aan de andere kant van het eiland nodig zijn, om alles op orde te krijgen. Inmiddels zijn we redelijk bekende gezichten geworden voor de baliemedewerkers van dat magazijn. ‘Hej, daar zijn we weer! We hoefden maar vijf kwartier te rijden om onze bon te komen laten zien en te horen wat er mis is gegaan. En daarna rijden we ook weer vijf kwartier terug’. Lang leve het online tijdperk. Ook Ikea heeft zich aangepast aan de mores op ons zomereiland. Niks gaat vanzelf, en zeker niet online. We wennen er aan.

 

Met het Grote Huis vol dozen en een ernstig slinkend to-do-lijstje voor de mannen van Óscar in het Grote Huis, besloten Ruud en ik dat we zaterdag konden beginnen met de grote schoonmaak (Teunis) en het in elkaar zetten van alle stuff uit Zweden (Ruud). Een week vóór op schema! Daar zijn we blij mee.

 

De stapels karton veranderen sinds afgelopen zaterdag beetje bij beetje in kasten en ander meubilair. De lampjes op het badkamermeubel zijn foeilelijk, overigens, en gaan er weer af.

 

Teunis ervaarde het wonder van de Schoonmaakazijn. Met Schoonmaakazijn krijg je alle verf en alle smeer en alle weetikveelwatvoorvlekken verwijderd van stenen vloertegels. Heel bijzonder. Een oogopener. Niet zo fotogeniek, een schoon geboende stenen vloer, dus geen foto’s daarvan. Wel een hele dag mee druk geweest van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Maar. Daarna de ramen wassen met glassex. Glimmen ze niet? Het huis heeft heel veel ramen, als je ze allemaal moet schoon krabben en glimmend moet poetsen… Maar na afloop heb je eer van je werk. En kromme vingers.

 

Het terras werd dit weekend definitief óns terras. Een geweldige plek om te zitten en over de zee uit te kijken, of te kijken wat er in de boomgaard gebeurt.

 

Vandaag (maandag) begon Jorge aan het leggen van de tegels op het terras. Twee nieuwe schilders (waar is Miguel?) gingen verder met het schilderen van de buitenmuren.

 

José en Tomás begonnen vanochtend aan de muur-met-de-bogen bij de patio.

 

In het huis moet Jaime het witten van de binnenmuren helemaal afmaken. Dat doet hij morgen. Ook de binnendeuren moeten nog in de verf worden gezet. De verf wordt morgen bezorgd. De timmerman moet nog wat afwerk doen aan het dakje van de gang, daar waar het houten dak en de dakgoot elkaar tegen komen. Jésus moet het loodgieterswerk afronden. Daar is hij overigens vandaag mee begonnen. Als we het goed hebben begrepen, komt iemand van de gemeente morgen de aansluiting met het waterleidingnet maken. Tot slot wachten we nog op de man van Isromar die beloofd heeft om voor het einde van de maand het aanrechtblad te komen brengen. De maten hiervoor zijn vorige week opgemeten.

 

Nog negen nachtjes slapen in het Boeddhahuis… We hebben het druk. Het wordt nog veel drukker vanaf komend weekend. Tegelijkertijd loopt het normale werk voor Nederland ook gewoon door en willen de bomen in de boomgaard heel graag kunstmest krijgen, en moet er rondom sommige bomen hoog nodig onkruid worden weg gemaaid. Maar het lijkt erop dat het allemaal gaat lukken. Het voelt erg goed om beetje bij beetje onze intrek te nemen in het Grote Huis.

Geplaatst op

Nog Veertien Nachtjes Slapen…

… en dan is het 30 september. In de nacht van 30 september op 1 oktober  is er de boxspring van het Grote Huis en slapen wij voor het eerst niet meer in het verschrikkelijke Boeddhahuisbed, waarop we het nu al ruim anderhalf jaar uithouden. We verheugen  ons al geruime tijd ernstig op deze luxe en op een ongestoorde nachtrust, zonder matrasveren in de rug en zonder het 24/7 blaffende kefhondje van de overburen.  Maar voor het zover is, moet er nog veel werk worden verzet…

Gisteren lukte het Ruud om, na een goede tip van Miguel,  met een PVCpijp het afzuigkapprobleem op te lossen. Door twee ‘scheve ringetjes’ uit te zagen en deze scheve ringetje als verbindingsstuk te plaatsen tussen de rechte delen van de pijp en het hoekstuk,  lukte het Ruud om zonder kleerscheuren de verbinding te maken tussen de Ikeakap en het afvoergat dat Gerardo destijds nog in de buitenmuur had aangebracht, inclusief de scheve hoeken aan de onderzijde en bovenzijde van het hoekstuk. Ik bewonder Ruud zeer. Hij is nog veel handiger dan dat ik al dacht.  De kap hangt prima nu en we hebben kunnen controleren dat hij het doet, want…

 

 

… sinds gisteren hebben we elektriciteit in het Grote Huis! Diego heeft alle stopcontacten in orde gemaakt, de meterkast afgewerkt en de verbinding met de bestaande netwerkstroomkast in het betonnen schuurtje aangesloten. Die bestaande verbinding is voldoende voor één huis. Later dit jaar moet er voor het hele terrein een super kostbare, nieuwe aansluiting met het stroomnetwerk worden aangelegd, om voldoende capaciteit voor (uiteindelijk en wellicht) vier huizen beschikbaar te hebben én te voldoen aan de belachelijk hoge bouwvoorschriften op dit vlak die gelden voor toeristische complexjes, als de onze.

 

Maar er is licht nu. En de koelkast doet het. En de afzuigkap werkt. En de kookplaat wordt warm, als je op de juiste tiptoetsen drukt… Beetje bij beetje komt het Grote Huis tot leven 🙂 .

 

Vanochtend begon Miguel met het schilderen van de buitenmuren. De kleur heet terra. Wit gemengd met een heel klein beetje rood. Op de onderste foto kan je goed zien hoe het verschil tussen ‘wit’ en ‘terra’ eruit ziet.

 

Zodra Óscar op de bouwplaats aankwam, werd Miguel echter gesommeerd te stoppen met het buitenschilderwerk. Eerst moet alles binnen af worden gewerkt, zo luidden de orders. Miguel werd daarom aan  het witten gezet. Inmiddels is de allereerste kamer van het huis nu helemaal af. Zodra de aansluiting op het gemeentewaternet beschikbaar is, kunnen we hier starten met schoonmaken. Vanaf nu is deze kamer verboden voor bouwvakkers. Op gezag van Óscar en Miguel die beiden, en samen met ons, schoon genoeg hebben van steeds weer nieuwe zwarte vegen op pas gewitte muren.

 

Ook in badkamer werd vooruitgang geboekt. We wachten op de beschikbaarheid van Jesús. Hij moet het loodgieterswerk afmaken.

 

Maar de meeste vooruitgang werd misschien wel geboekt in de aanleg van het terras. Men is daar nu met vier man bezig om de fundering te graven en beton te storten. Omdat men tot over zevenen nog aan het werk was vanavond, heb ik er geen foto’s van kunnen maken. Komt morgen wel. José gaat morgen beginnen met het leggen van de eerste terrastegels, als ik alles goed heb begrepen.

Nog veertien nachtjes slapen in het Boeddhahuis…