Geplaatst op

Palmbomen draaien niet

Tijdens onze afwezigheid heeft José flink doorgewerkt aan het onderste terras aan de zuidzijde van onze finca. Op twee sinaasappelbomen en één palmboom na, zijn alle bomen nu gerooid en afgevoerd. Het picon (steengruis en grind) is grotendeels verwijderd. Onder deze laag komt prachtige rode grond te voorschijn.

 

Werkendeweg heeft Jose één van onze meest nijpende groenafvalproblemen opgelost. Op de foto hieronder zie je hoe een paar maanden geleden de stapels snoeihout enorme proporties aannamen, nadat we al het afvalhout van de afgelopen jaren van het terrein hadden verwijderd en (noodgedwongen) parkeerden aan de onderkant van onze onderste terrassen.

 

Inmiddels zijn de houtstapels flink gedecimeerd. José heeft eerst de picon er overheen geschoven.

 

En vervolgens de laag van hout en gruis over het talud naar beneden geschoven. Weg houtwal. Weg brandgevaar. Het talud is daarmee wat breder geworden, maar blijft binnen de grenzen van ons terrein. Ruud en ik zijn erg blij met zoveel creativiteit. Hadden we zelf niet bedacht. We merken aan alles dat José wel vaker met dit soort bijltjes hakt.

 

Onze babypalm, de vondeling, staat als vrijwel enige boom nog op zijn plek. Op dringend advies van Kakien en Jose gaan we proberen de boom te verplaatsen. Als we  de boom tussen de avocado’s laten staan, zal hij op termijn alle avocado’s in de directe omgeving het leven zo zuur maken dat ze het loodje gaan leggen door gebrek aan water. Palmbomen schijnen kampioenen te zijn in het onttrekken van water uit de bodem, ten koste van andere bomen.

 

Komende vrijdag wordt de palm daarom in een grote kluit met de machine verplaatst naar de uiterste rand aan de kopse kant van het terras. Volgens Jose heeft onze babypalm een redelijk grote kans om de verplanting te overleven. Hij ziet er sterk uit en groeit als kool. Wel is het belangrijk dat we voorafgaand aan de verplanting met een spuitbus de noordzijde van de boom markeren. Palmbomen die tijdens de verplanting worden gedraaid ten opzichte van hun oorspronkelijke ‘noordzijde’, zijn volgens José ten dode opgeschreven. Palmbomen kunnen niet draaien. Zo leer je nog eens wat.

 

En Ruud keek en zag dat het goed was. Komende vrijdag wordt de mest geleverd. Zodra de temperaturen wat gaan dalen kunnen we de avocado’s op het bovenste terras gaan inplanten. Tegelijkertijd moet Ruud nog zo’n zestig bomen zien op te snorren in Los Llanos.

O ja, en dan nog dit. Vandaag kregen we uitgebreide instructie van Kakien over het inplanten van de avocadobomen en de verzorging in de eerste maanden na het planten. We leerden dat de bomen tot aan maart, april volgend jaar dagelijks met de hand gesproeid moeten worden en dat de beregening met druppelslangen tot die tijd nog niet werkt omdat de wortels zich nog niet voldoende over de grond hebben kunnen spreiden. We hebben er een uitdaging bij…

Geplaatst op

Austerlitz

Ruud en ik zijn weer voor even in Nederland. Als we in Nederland zijn hebben we het altijd erg druk voor ons gevoel. Natuurlijk zijn er alle mensen die we in korte tijd voor ons werk of voor ons plezier willen  zien of moeten spreken. Maar belangrijker is het gevoel om voortdurend ‘op reis’ te zijn en niet ‘thuis’. Thuis is op La Palma.

Het leuke is dat ik merk dat ik heel geleidelijk met andere, ‘vreemde’ ogen naar het landschap van Nederland begin te kijken. Veel dingen zien er  best mooi uit in dit land. En als het je lukt om de medewandelaars die altijd en overal aanwezig zijn weg te denken (en ook weg te fotoshoppen, zoals op enkele foto’s hieronder), is de natuur ook hier echt heel erg mooi. Op een nazomerzondagmiddag in de eerste week van september, bijvoorbeeld.

 

Vanmiddag, zondagmiddag, maakten Ruud en ik een wandeling van zo’n tien kilometer door de bossen bij Austerlitz. We roken en zagen de Hollandse nazomer. De bladeren aan de bomen waren nog groen. De heide stond nog net in bloei. En er dreven klassieke witte septemberwolken onderlangs de soms blauwe, soms grijze lucht.

 

Austerlitz ligt vlakbij het dorp waar ik ben opgegroeid en waar we nu weer wonen, als we in Nederland zijn.  Extra leuk om de omgeving van toen weer opnieuw te ontdekken.

 

We maakten een afwisselende wandeling. Door het bos. Over het heideveld. Langs meertjes en vennetjes. Door kleine zandverstuivingen. Het was druk! We konden merken dat we wandelden op de rand van de Randstad. Daar moesten we wel wat wegslikken. Als we wandelen zijn Ruud en ik liever helemaal alleen. Maar dat geldt misschien wel voor bijna iedereen.

 

Ik kon het uiteraard niet laten om foto’s te maken, tijdens de wandeling. En ze moeten ook maar op het blog. We hebben de nieuwe rubriek ‘In Nederland’ toegevoegd. Hier willen we laten zien  hoe het voor ons  is om tussen twee werelden heen en weer te pendelen en wat het met ons doet.

 

In Nederland begint het nieuwe TV-seizoen weer, net als de scholen en het harde werken. Binnenkort is het Prinsjesdag. De zomer is voorbij. Op La Palma beginnen de scholen ook weer. En bij het Cabildo begint men weer te schrijven en te schaven aan onze bouwvergunning, vast een stuk van 1.500 pagina’s. Maar de zomer is er nog niet voorbij. We hebben nog zo’n twee maanden voor de boeg. Daarna wordt het lente… Het is echt een fijn gevoel om af en toe nog even de loop van de seizoenen hier in Nederland mee te kunnen proeven, maar dan weer terug te kunnen naar het Land Zonder Winter.

Geplaatst op

Telescoop

Ergens in 2004, we woonden toen nog in Beuningen, kocht ik mijn eerste serieuze telescoop, een computergestuurde NexStar GPS 9.25. Een flinke knaap, met een spiegeldiameter van bijna 25cm, die bekend stond om z’n goede optiek. Ondanks dat het een fijne telescoop is, heb ik hem sindsdien maar weinig gebruikt. Vaak werkte het weer niet mee. Maar veel vaker was ik moe of had ik geen zin om ‘s avonds laat buiten in de kou te gaan staan.

 

Inmiddels staat de telescoop een half jaar in Puntagorda. Bij de eerste poging om hem te gebruiken, bleek dat er in april een “GPS roll-over” had plaatsgevonden en dat de telescoop een update nodig had om correct te werken. Het duurde enkele maanden, maar fabrikant Celestron kwam uiteindelijk met de gehoopte update. Uitstekende service voor een type telescoop dat al vijftien jaar niet meer wordt gemaakt!

En dus stond ik twee weken geleden voor het eerst in lange tijd weer eens achter de telescoop. Het was behaaglijk buiten. En het was donker en helder, ongelooflijk helder. Ik stuurde de telescoop van hot naar her, van planeet naar nevel naar sterrenhoop, en ik wist gewoon niet wat ik zag. Het smaakte naar meer.

De volgende avond stond ik weer achter de telescoop, maar nu om er foto’s mee te maken. Jupiter en Saturnus stonden allebei op een gunstige plek aan de hemel  en dus werden zij de doelwitten voor de avond. Hieronder het resultaat.

De eerste foto is van Jupiter met, van links naar rechts, de manen Io, Ganymedes, Europa en Callisto (de laatste is alleen is te zien als je op de foto klikt en vervolgens op “view full size”). Elk van deze manen is ongeveer even groot als onze maan. En als je bedenkt dat de aarde makkelijk zou passen in de rode vlek op jupiter zelf, snap je hoe groot deze planeet is.

 

De tweede foto laat Saturnus zien met, linksonder, de maan Titan (ook alleen te zien als je op de foto klikt en op “view full size”). De ringen van Saturnus bestaan uit puin, variërend van stof tot rotsblokken, dat vermoedelijk nooit tot een maan is samengeklonterd.

 

Foto’s als hierboven maak je trouwens door met een extra gevoelige webcam een filmpje te maken van pakweg een minuut lang en 50 beeldjes per seconde. Vervolgens knip je met een speciaal programma het filmpje op in losse beeldjes, zoek je daar automatisch de beste (scherpste) uit, en “stapel” je de beeldjes op elkaar. De verschillen tussen de beeldjes (als gevolg van ruis en luchtonrust) worden hierdoor weggemiddeld terwijl de overeenkomsten (het planeetschijfje met oppervlaktedetails) worden versterkt. Het resultaat kun je met beeldbewerking nog nog wat verder verbeteren waardoor kleuren en details nog wat beter naar voren komen. Ik zal nog veel moeten leren voordat ik al deze stappen goed beheers, maar ik ben erg trots op het resultaat.

Geplaatst op

Avocado’s Scoren

Hier staan ze. Onze avocado ‘babies’ voor op het hoge terras aan de zuidkant van onze finca. Het is Ruud gelukt om 25 planten bij elkaar te sprokkelen. Ik schreef al dat er op La Palma een grote schaarste aan avocadoplanten is. De leveranciers hanteren wachtlijsten voor leveringen, die tot ver in 2021 doorlopen.

Gelukkig heeft Ruud in Los Llanos één adres gevonden waar men vrijwel dagelijks, naast de wachtlijstplanten, ook een kleine ‘lopende’  voorraad krijgt aangeleverd. Met een paar keer heen en weer rijden vanuit Puntagorda (anderhalf uur, heen en terug, gelukkig mag Ruud eerst appen om te horen of er weer planten zijn gearriveerd), hebben we de creche compleet gekregen. We hebben er niet heel veel verstand van, maar volgens ons zien de planten er goed en gezond uit.

 

Als ik dit schrijf zijn we voor een korte week in Nederland. De plantjes hebben we geparkeerd op de veranda van het Boeddhahuis. Veilig achter slot en grendel, want je weet maar nooit. We durven de planten niet op de finca te laten staan. Jacky, de Nederlandse vrouw van Kakien, is zo aardig om de planten de komende dagen voldoende water te geven.

Zodra we terug zijn, gaan de planten de grond in. We hebben een mix van geitenmest en dennennaalden besteld. Er worden direct na terugkomst met een kleine machine kuilen voor ons gegraven op de plekken waar we (zie onderstaande foto) plastic pijpen van de oude beregening in de grond hebben gestoken. Daarna gaan de planten de grond in en vullen we de kuilen  laagje voor laagje, grond, mest, grond, mest, grond, mest. En dan gaan ze groeien. Daar ken ik nog een liedje over. Alleen duurt het hier drie jaar, voordat de plantjes vruchten dragen. Minstens. En daar krijg je géén hoofdpijn van. Ik niet.

 

Intussen zitten we niet stil. Op de dag van vertrek begon Jose met het rooien van de bomen op het laagste terras aan de zuidzijde van onze finca. Dat terras zag er een paar weken geleden nog zó uit.

 

Afgelopen maandagavond zag het terras er zó uit.

 

En dat alles gebeurde met deze jongen..

 

Jose is nog niet helemaal klaar met het rooien van de bomen. Als het goed is, heeft hij de laatste bomen vandaag verwijderd en afgevoerd.  Na het rooien wordt de laag met kiezels en rotsen die ooit op het terras is aangebracht weggeschoven op het tallud en wordt de onderliggende grond open gebroken. Dan moet alles een week drogen. Vervolgens wordt ook dit terras ge-egaliseerd.

Als alles gaat zoals we hopen dat het gaat, maar dat is afwachten, we zien het wel als we weer terug zijn op het Groene Eiland, staat de grootste van onze twee palmbomen nog op z’n plek. Afgelopen maandagavond stond de boom er nog. Op ons dringende verzoek. Kakien en José begrijpen er niets van. Onkruid. Verspilling van grond en water. Maar wij, domme Hollanders, vinden de palmboom leuk. En ooit, heel misschien, komt op deze plek ooit huisje ‘nummer vier’  te staan. Mét een palmboom in de tuin, in dat geval. Regeren is vooruit zien, zegt men. Ik zie net op de tv dat ze daar in Engeland alles van weten. Zo fijn, dat wij in Holland maar een saai parlement hebben, waar nog wel eens een compromis of zo wordt gesloten.

 

Antonio, de vorige eigenaar onze finca, kwam nog even kijken wat we toch allemaal aan het doen waren. En zag dat het goed was. We hebben zijn zegen. En passant vertelde hij aan Ruud dat hij anderhalve maand geleden op een ander landje honderd avocado’s had aangeplant en dat die planten nu allemaal dood zijn. Ze hebben de afgelopen hitteperiode niet overleefd. Dát mag ons dus niet overkomen…

Bij terugkomst zijn we (Ruud) druk. We moeten de boompjes gaan planten en Ruud moet nog ongeveer een kleine zestig bomen bij elkaar zien te sprokkelen, in de juiste mix van Fuertes en Hassbomen. We hebben nog tot eind oktober (of eigenlijk tot de eerste echte regendagen, we hopen op een ‘laat’ begin van de herfst) om alles voor elkaar te krijgen. Als er veel regen is gevallen kunnen de zware machines een tijd lang niet meer over het land rijden, en staat alles stil.

Op maandagavond vertrokken we ver na zonsondergang pas van de finca naar het Boeddhahuis. Het is zo mooi en zo stil als de avond valt. Ik maakte onderstaande foto’s. Met de mobiel, dus niet heel erg scherp. Maakt niet uit, de foto’s leggen een sfeer vast.

 

Na één dag in Nederland heb ik alweer heimwee, als ik de foto’s terug zie. Dat is goed, toch?

Geplaatst op

Gedoe met de abonnee plug-in

Gisteren moest ik een nieuwe versie installeren van de abonnee plug-in. Dat is het onderdeel van de website dat ervoor zorgt dat je een e-mail krijgt wanneer er een nieuw bericht is geplaatst. Helaas verliep de installatie niet helemaal vlekkeloos en was de helft van de abonnees na afloop ineens verdwenen…

 

Ik heb dit handmatig kunnen herstellen, want zoveel trouwe volgers hebben we nu ook weer niet 😉 Maar voor alle zekerheid: als je geen e-mail hebt ontvangen, als je onterecht een e-mail hebt ontvangen, of als je naam in de aanhef van de e-mail niet klopt, neem dan even contact op. Excuses voor het ongemak!

Update: afgaand op het aantal reacties en hernieuwde aanmeldingen is de moeite niet voor niets geweest 🙂

Geplaatst op

Warm Bezoek

Petra, Michel en Daan waren dit weekend op bezoek. Het was een warm bezoek. Ook letterlijk. De kalima blijft ons parten spelen. Het was en bleef snikheet.

Op vrijdagavond kwam het vliegtuig aan en bezochten we de McDonalds in Santa Cruz.

 

Op zaterdag lieten we natuurlijk onze finca zien. Daarna bezochten we de top van de Roque de los Muchachos. Helaas. Door het kalimaweer viel de de tocht naar de top wat in het water. Uitzicht nulkommanul en peentjes zweten in de auto op weg er naar toe. Thuis bracht het superzwembadje uitkomst en verkoeling.

 

Op zondag deden we het beter en bezochten we het strand van Tazacorte. Op maandag deden we het nog beter en maakten we de boottocht met de Bussard. We zagen jammer genoeg erg weinig dolfijnen. Maar we zwommen heerlijk in de oceaan en zagen wél een prachtige zonsondergang. Daan was de man en durfde vanaf de duikplank van de boot het water in te springen. Dat doen papa en Ruud hem niet na… [kleine rectificatie: papa toch wel, krijg ik door van papa].

 

Mijn leven is verrijkt met Uno.  Voortaan weet ik hoe je dit kaartspel speelt en hoe je moet winnen 🙂 en waarom dat dan steeds toch niet lukt. Ik weet vanaf nu ook alles over Clash of Clans, en dat er met Hem Hieronder niet valt te spotten. De King of Barbarians is heel ‘krachtig’, heeft Daan mij uitgelegd. Die kan je wel om een boodschap sturen.

 

 

Als ik dit schrijf, op dinsdagavond, landen onze weekendvisites juist weer op Schiphol. Zo’n weekend is snel voorbij. Ruud en ik vonden het erg gezellig.

Geplaatst op

Een Beetje Voortgang…

Vanochtend vroeg heeft Jose het laatste deel van zijn werkzaamheden op ons bovenste zuidelijke terras afgemaakt. Met een tractor egaliseerde hij het open gebroken terrein.

Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Ruud heeft er flink achtereen moeten zitten. Eerst zou hij op maandag komen, maar berichtte hij op zondagavond laat dat hij ‘zomaar’ opeens op één van de andere eilanden zat. Toen zou hij op dinsdag komen, maar een uur voor tijd berichtte Jose dat zijn tractor kapot was. Het was ook wel erg warm op die dagen. Zou het toeval zijn? Vandaag was hij er dan wel. Tractor weer heel en aanwezig op het juiste eiland. Gelukkig.

 

Na een uurtje op de trekker, was dit het resultaat. Een prachtig mooi ge-egaliseerd terras. Goed gedaan, Jose!

 

Niks te vroeg, want met een week vertraging. Onze resterende bomen op het terras hebben met het hete weer van het moment dringend een goede sproeibeurt nodig.

Als alles gaat, zoals wij hopen dat het gaat, komt die sproeibeurt er morgen in de loop van de dag voor ze aan. Ruud heeft het eerste stuk van de hoofdleiding aangelegd, met, onder andere, de eerste aftakking voor het eerste terras. Er volgen er nog zes.

 

Ook de aanvoerleidingen heeft hij uitgerold en vastgelegd met stenen. Morgen zal hij de druppelslangen aanleggen rondom de twaalf bomen die op dit moment nog op het terras zijn overgebleven.

 

Op het kaartje hieronder zie je het terras met een ‘1’ gemarkeerd. Op dit terras kunnen we twintig nieuwe avocadobomen planten. Die moeten nog besteld en gekocht worden. Een aanplantboompje kost ongeveer 15 euro per stuk. De leveranciers in het dorp kunnen niet meer leveren tot ver in 2021 (!). De bomen moeten van Gran Canaria en Tenerife komen en er is zoveel vraag naar, dat de relatief kleine handelaren in het dorp er niet meer aan kunnen komen. Via Jose en Kakien hebben we een adres in Los Llanos gekregen waar men nog wel kan leveren en waar men volgens zeggen zelfs bomen op voorraad heeft staan. Ruud gaat morgenochtend op ontdekkingstocht. We hopen maar dat het lukt om avocado’s te krijgen. We hebben nog zo’n twee maanden de tijd om ze te planten.

 

Vanochtend hebben we besloten dat we ook het onderste terras aan de zuidzijde van onze finca gaan rooien, openbreken en egaliseren. Op het kaartje hierboven gemarkeerd met ‘2’. De helft van dit terras is op dit moment boomloos, omdat er jaren lang geen water werd gegeven, vanwege kapotte irrigatieleidingen. Ook op de andere helft staan bomen die door chronisch watergebrek in een slechte conditie verkeren. Sinaasappels, Mandarijnen en enkele doodzieke avocado-bomen. Ook hier zullen we jonge avocado-bomen gaan planten. Er kunnen er zo’n zestig staan. Onze twee jonge palmbomen gaan helaas sneuvelen in het geweld.

 

Als het allemaal lukt, krijgen Ruud en ik het druk in het voorjaar van 2022. Dan zullen de ingeplante bomen voor het eerst vrucht dragen. Vamos a ver. We gaan het zien. We vinden het alle2 wel fijn dat er nu eindelijk concrete actie plaats vindt op ons terrein en dat er eindelijk iets van al onze plannen wordt gerealiseerd.

Over realiseren gesproken. Vorige week zijn we erachter gekomen hoe het toch komt dat we al zo lang op onze vergunning moeten wachten. Het is allemaal de schuld van de ‘Ecologistas’.  Maar daarover meer in een volgende blogpost, binnenkort. Wordt vervolgd.

Geplaatst op

Clima de Calzoncillos

Het is al een bijna een week lang erg warm op La Palma. Om niet te zeggen: heet! Kalima. Warme lucht overspoelt vanuit de Sahara ons lente-eiland. De lucht uit de Sahara is half augustus erg heet. Op het weerbericht ziet alles er ongeveer zó uit. Rood, roder. roodst.

 

En dit was de situatie om drie uur ‘s middags, afgelopen zondag. Rond 18:00u is het hier op het warmst. Tel er nog maar drie graden bij. In de schaduw. De minimumtemperaturen in de nacht kwamen niet onder de 28 graden. Het was kortom  onderbroekenweer. Clima de calzoncillos op z’n Spaans. Denk ik. Het was te heet voor kleren aan je lijf. Dus liepen Ruud en ik uitsluitend nog in de boxershort rond, zodra het kon.  Daarvan presenteren wij géén foto’s.

 

Ruud en ik wisten niet veel beters te doen dan tijdens de laatste dagen van onze vakantie vrijwel dagelijks naar het strand in Tazacorte te gaan. In de ochtend. Uiterlijk om 14:00u thuis. We vonden het wat eng om onze honden op het allerheetste moment van de dag alleen thuis te laten, want ze hebben het alle3 best moeilijk met dit weer, vooral Fenna.

 

Van huis uit zijn Ruud en ik niet hele grote liefhebbers van het strand. Ruud heeft er de huid niet voor en ik ben mijn jeugd op de stranden van het Henschotermeer in Woudenberg al behoorlijk lang geleden ontgroeid. Vanuit Almelo was het destijds drie (!) uur rijden naar het dichtstbijzijnde strand. Daar word je ook niet heel erg beach minded van.

Maar nu wonen we op La Palma. En is er op 25 minuten rijden vanaf het Boeddhahuis het zandstrand bij de haven van Tazacorte. Je hebt er branding. Je hebt er strandstoelen. Je kunt er wat eten of drinken. Het is er niet superdruk. Er heerst een relaxte atmosfeer met niet al te veel toeristen van buiten en wél veel Palmero’s.  Het zeewater is heerlijk koel. We kochten twee parasolletjes en vonden verkoeling in de zee en  op het zwarte zand…

Tazacorte ligt op zeeniveau. Wij wonen op ongeveer 700m hoogte. Tijdens een kalima is het warmer, naarmate je verder de hoogte in gaat. Dat scheelt al gauw zo’n zes á zeven graden. Tijdens kalima’s in augustus vluchten Ruud en ik daarom voortaan naar Tazacorte.

De Kalima leverde wel weer een paar hele mooie zonsondergangen op. Vanuit de tuin van het Boeddhahuis.

 

Gelukkig hebben we in deze barre tijden de beschikking over mijn ‘verjaardagszwembadje’. Heel goed getimed, die aankoop! Het zwembadje brengt redding en verkoeling als de temperatuur aan het eind van de dag richting veertig graden gaat. Het zwembadje brengt verkoeling in de late avond, voor het slapen gaan. Niets is meer zomers dan liggend in je eigen zwembadje in het donker van een zwoele zomeravond naar de sterren hoog boven je te kijken..

 

Vandaag hebben we een dagje respijt. Als ik dit schrijf is het vier uur in de middag en maar 25 graden. Heel vreemd. Het voelt als een lentedag. Vanaf morgen gaan de temperaturen weer omhoog, zeggen de voorspellers. Tot ver in de volgende week blijft het warm.

Tijdens het komende weekend krijgen we bezoek vanuit Nederland. Ik kan het bezoek geruststellen. Ruud en ik zullen ons decent kleden. Maar bereid je voor op een paar hele warme dagen..  Het is weer eens wat anders dan een lang-weekend-met-michel-in-de-regen. Het zal nu meer in de richting gaan van een lang-weekend-met-michel-die-wanhopig-naar-schaduw-en-verkoeling-zoekt. Wat een roteiland eigenlijk, dat La Palma. Gaan we noooit meer naar toe.

Geplaatst op

120 gieters

Vandaag was het voor ons een finca-dag. In de ochtend bezochten we in het dorp het kantoortje van een instantie die nog het meest  op een soort van landbouwagentschap van de overheid lijkt. Een kenniscentrum voor alles dat met boeren en landbouw te maken heeft, uit naam van het cabildo, de eilandregering.

Op advies van een goede kennis die ook in avocado’s doet, spraken we daar met dhr Betancourt, een landbouwingenieur. Zonder afspraak nam de man uitgebreid de tijd voor ons en onze vragen. Hij gaf ons veel praktische tips en adviezen. Veel van die tips en adviezen had Ruud al gelezen op het internet of gehoord van Kakien, maar we vonden het toch erg fijn dat al die grasduinwetenswaardigheden vanochtend werden bevestigd door iemand die het echt kan weten.

We vonden het prettig om van de landbouwingenieur te horen dat de bodem van onze finca geschikt is voor de teelt van avocado’s. Hij kende ons terrein, nog vanwege zijn adviezen aan  ‘Antonio. el alcalde previo’, de vorige eigenaar van ons terrein. Wel drukte hij ons op het hart om ervoor te zorgen dat de dikke laag van grind en puin die Antonio destijds op het terrein heeft laten storten,  níet moet worden omgespit, maar moet worden weggeschoven. Daar waren Kakien en zijn helpers gelukkig ook al achter.

Aan het eind van de ochtend werd de grond van het laatste stukje van het terras open gebroken met de grote machine. Komende maandag wordt het terrein ge-egaliseerd. Daarna kan Ruud het bewateringssysteem aanleggen.

 

Er staan nog twaalf bomen op het terras, die we graag in leven houden. Die bomen kunnen geen twee weken zonder water. We moeten dus tijdelijk improviseren met gieters, todat begin volgende week voor het terras het nieuwe bewateringssysteem klaar is. Elke boom krijgt elke derde dag tien gieters water, ongeveer honderd liter. Dat is net iets te weinig, maar daar moeten ze het maar mee doen.

Met maar twee gietertjes beschikbaar zijn Ruud en ik aan het begin van de middag meer dan twee uur bezig geweest. Gieter vullen. Naar de boom lopen over een niet-egaal terrein. Water geven. Terug lopen. Alwaar de volgende gieter net vol is.  En je moet ook nog de gieters die je gegeven hebt tellen en niet vergeten hoeveel je er al gedaan hebt. Daar word je heel zen van.

 

El ingeniero vertelde ons met nadruk dat we Hass Avocado’s moeten gaan planten, met hier en daar een boom van het type Fuerte. De Hass avocado’s kunnen langer aan de boom hangen zodat je meer tijd hebt om ze te verkopen. Daarnaast zijn de vruchten rijp op een ‘gunstig’ moment ten opzichte van aanbod uit andere delen van de wereld en zijn de vruchten ook goed bestand tegen transport. De Fuerte-bomen zijn nodig omdat beide soorten elkaar moeten bestuiven om vruchten te kunnen dragen. Op 6 Hass bomen is er 1 Fuerte-boom nodig.

 

Via Betancourt gaan we lid worden van een landbouwcoöperatie. Vanuit die coöperatie krijgen we verder advies en enige begeleiding. In ruil daarvoor staan  we straks een deel van de opbrengst uit fruitverkopen af. Lijkt ons geen slechte transactie. We moeten nog zoveel leren…

Geplaatst op

Augustusdagen

Het is augustus. Ruud en ik hadden met elkaar afgesproken dat we vakantie hebben nu. Doordat er onverwacht snel aan de opknapbeurt van het bovenste terras aan de zuidkant van onze finca wordt gewerkt, valt dat idee een beetje in het water. Maar ik hoef niet te werken voor de klanten in Nederland. En er schiet voldoende tijd over om wat activiteiten buitenshuis en weg van de finca te ondernemen.

Het is behoorlijk warm op het moment. Om die reden zochten we vorige week de hoogte en de schaduw van de dennenbossen op. We maakten een wandeling in de bossen boven Puntagorda. De kleine Briestawandeling, noemen we deze tocht. Elk seizoen weer anders. De wijnvelden staan nu vol in het blad. In de buurt van de velden ruikt het  naar zwavel. De wijnboeren brengen zwavelpoeder aan op de wijnranken ter bestrijding van schimmels en ongedierte. Maar de geur van dennennaalden in de hete zomerzon overheerst. Naast de geur van hooi dat op het land ligt te drogen (in Nederland) , is de geur van dennennaalden op het heetst van de dag in de brandende zomerzon het lekkerste dat je kunt ruiken. Vind ik.

 

Het is augustus. Op het eiland draait vrijwel alles op halve kracht. Op de kantoren van het Cabildo, waar onze aanvraag voor een bouwvergunning ligt te wachten. In winkels (behalve supermarkten, gelukkig). Overal sluit men ‘s middags rond 13.00u  de deuren. Geen siësta of zo. De deuren gaan pas de volgende dag in de ochtend weer open. Palmero’s hebben in augustus bijna allemaal de hele maand vakantie. Maar dan alleen in de middagen en in de avonden.

In de middagen zitten wij er op het moment vaak zó bij. Zomers toch?

 

We wandelden weer eens van Puntagorda naar Tijarafe. Over het koningspad of de Camino Reál, één van de hoofdwandelroutes op het eiland. Die wandeling hebben we nu misschien al een keer of acht gedaan. En elke keer is de wandeling leuk. Ook dit is een wandeling die elk seizoen anders is. Je loopt door de natuur, maar ook door landbouwgebiedjes en langs ruïnes en opknaphuizen. We vinden het leuk om te zien wat er veranderd is sinds de vorige wandeling op de diverse landjes. We vinden het leuk om te zien hoe de opknapprojecten vorderen van huizen waar we langs lopen. Soms doen we ideeën op voor ons eigen project. Zou iedereen zo lang hebben moeten wachten op de verlossende vergunning?

 

Maar één van de leukste aspecten aan deze wandeling is toch wel het eindpunt. De kiosko in het centrum van Tijarafe. Op een buitenterras kan je onder het genot van een biertje heerlijk uitpuffen. En je kunt er iets eten. We ontdekten dat ze er hele lekkere hamburgers hebben! Dat is nu al het tweede adres in Tijarafe waar je een goede hamburger kunt eten. Na de hamburger terug met de bus naar Puntagorda.

 

Om in de tuin van het Boeddhahuis, hangend over het hek van de achtertuin een weergaloze zonsondergang te kunnen zien.

 

Het is augustus. En erg heet. Vinden wij. Ruud en ik zouden op zaterdag een lange bergwandeling gaan maken. Maar het is feest in Puntagorda, ter ere van de beschermheilige van het dorp, San Mauro Abad. Twee weken lang wordt het feest gevierd. Naast heilige missen en een processie ook met fotowedstrijden, zaalvoetbaltoernooien, paardenraces, pokeravonden en noem maar op. En met muziek. Er is een podium geplaatst op het meest centrale plein van het dorp. Bij de klok. De afgelopen week was er elke avond wel iets te doen. Maar op vrijdag was het pas écht feest. En dat ging door tot half zes in de ochtend. Ruud en ik deden geen oog dicht, de geluidsinstallatie staat op iets meer dan acht honderd meter van ons huis. Op zaterdagochtend stonden we met twee uur slaap in onze hoofdjes op. En besloten dat het een korte wandeling zou worden. We deden een rondje van ongeveer twee uur om het dorp heen. We blijven genieten van het landschap waar we in mogen wonen.

 

Het is augustus. En erg warm. Maar mijn verjaardagszwembad biedt verkoeling. Het is helemaal niet verkeerd om in het water te drijven in de schaduw van de twee palmbomen aan de rand van ons terras. We kunnen wel steeds zeuren over dat we zo lang moeten wachten op onze bouwvergunning. Maar er zijn vervelender manier om de dagen van je leven te slijten. Die gedachte sleept ons er wel doorheen. Laten ze dat overigens maar niet horen in de kantoren van het Cabildo.

 

Ook zaterdagnacht was het feest in Puntagorda. De muziekinstallatie speelde weer tot ongeveer half zes in de ochtend. En dit keer hele irritante latino-muziek. Er is bijna niets zo  vervelend om gedwongen naar harde muziek-die-je-niet-leuk-vindt te moeten luisteren. Zeker niet als het buiten midden in de nacht nog 23 graden is. Niet geslapen. Op zondag deden we daarom weer geen lange wandeling. We deden wél een rondje op de fiets. Met een helm op het in nevelen van slaaptekort gehulde hoofd. Fietsend in de zon werden we langzaam toch weer wat helderder.

We reden door het landgebouwgebied ten zuiden van het dorp. We zagen dat er daar nieuwe wegen worden aangelegd naar nieuwe hele grote landbouwterrassen. Vast nieuwe aanplant van avocado’s. Ook wij hebben min of meer besloten voor de avocadobomen te gaan op de drie zuidelijke terrassen van onze finca. Ondanks dat we een varkenscyclus zien ontstaan. Avocadobomen zijn veel gemakkelijker in de teelt dan alternatieven waarnaar we gekeken hebben.  En voor ons al ingewikkeld genoeg.

 

Ruud maakt bij elk veld waar we langs komen een studie van hoe de bewateringssystemen zich verhouden tot onze eigen plannen, en wat hij eventueel nog kan leren. Veldwerk noemen we dat.

 

Bij de Belg deed ik zelf wat veldwerk en  ontdekte ik als onderdeel van deze vakantie een nieuw gerecht op de kaart. Zalm met peren en basmacirijst. Nog nooit zo lekker vis gegeten! Een bord vol met smaken die geweldig bij elkaar passen.

 

Ik neem niet elke avond een foto van de ondergaande zon. Maar ook deze, van gisteren, was weer erg mooi.

 

Het is augustus. Vakantietijd. Als iedereen om je heen op halve kracht draait, neem je dat vanzelf over. En het voelt wel lekker. Het zou zo maar kunnen dat wij volgend jaar ook de hele maand op de Palmese manier op vakantie gaan. Voor nu hebben we nog maar zeven dagen. Dan roept de plicht voor de klanten in Nederland weer. Da’s nog een hele week!

 

Zondagavond eindigden de festiviteiten voor San Mauro Abad met een prachtige vuurwerkshow die we vanuit de tuin van ons huurhuis konden bewonderden. De foto hierboven komt uit de krant, maar we hebben het echt zo gezien. Oudejaarsnacht op een avond in augustus. De muziek voor het afsluitende bal ging daarna slechts door tot ongeveer half twaalf en was veel zachter dan in de twee vorige nachten het geval was. Het feest van San Mauro is weer voorbij. Ik heb in lange tijd niet zo lekker geslapen als afgelopen nacht!