Een huis aan het eind van de wereld… | Finca de Pinto, Puntagorda

21 oktober 202121 oktober 2021

Tussen Don Pedro en La Zarza

Afgelopen zondag vroegen Hans en John me mee uit wandelen. Voor mij was het bijna een half jaar geleden dat ik voor het laatst een flinke wandeling had gemaakt (de vijf landschapen wandeling) en ik wist dat beide heren een goede wandelconditie hebben en stevige wandelingen maken. Dus ik had er wel zin in.

Hans had de wandeling ditmaal uitgezocht: startpunt Don Pedro, via een barranco klimmen naar La Zarza, en dan via een bergkam weer terug naar Don Pedro. Al met al 11,5 km wandelen en een hoogteverschil van 700 meter overbruggen, en dat tijdens een calima met zelfs in het noorden nog wat vulkaansmog.

De weg naar Don Pedro toe was breed en goed, en in Don Pedro was het gemakkelijk parkeren. Vanaf het startpunt ging het pad meteen rap bergopwaarts, en al snel zaten we in een landschap van boomheide en (iets verderop) van laurierbomen. Onder die bomen was het beschut en heerlijk koel. Normaal ben ik altijd degene die op de telefoon bijhoudt waar we zijn, maar beide heren beschikten over een telefoon met MapOut en ik hoefde daardoor niets te doen 🙂

Onderweg vernauwde de barranco zich geleidelijk, en op enkele plekken werden dikke lagen hard basaltgesteente zichtbaar. ‘s Winters baant het regenwater zich hier ongetwijfeld een weg naar beneden via diverse stroompjes en watervalletjes, maar nu stond alles droog.

Na ongeveer vier kilometer wandelen bereikten we een mooie plek, de Caboco Catedral, waar ik onderstaande foto’s maakte. Op deze warme zondag was het hier heerlijk koel en stil.

Een dikke kilometer verderop bereikten we het bezoekerscentrum La Zarza, met een klein museum en een archeologische wandelroute. Zittend op de trap voor het museum hebben we hier geluncht, waarna we aan de afdaling begonnen. Die verliep aanvankelijk ook tussen de boomheide, waardoor er rondom nog niet zo heel veel te zien was. Later, na ongeveer 2,5 kilometer afdalen bij het Mirador de Doña Pola, werd pas duidelijk wat de kaart ons al die tijd al vertelde: dat we vlak langs de diepe barranco liepen die Don Pedro scheidt van El Tablado.

Helemaal aan het eind van de wandeling, de laatste kilometer, moesten we weer een klein stukje klimmen om weer bij Don Pedro aan te komen. Dat was, ondanks de hitte midden op de dag, prima te doen.

Hans beschrijft de wandeling trouwens ook op zijn blog. Het is een mooie wandeling, maar loop hem bij voorkeur in de richting die wij ook hebben gevolgd.

Download file: Tussen Don Pedro en La Zarza.gpx

17 oktober 202121 oktober 2021

Vier weken verder

Vandaag vier weken geleden barstte de vulkaan (die nog altijd geen naam heeft) uit. Vier weken waarin de lava steeds weer een nieuwe route koos, met vernietiging, asregens, smog, gebulder en (de laatste week steeds nadrukkelijker voelbaar) aardbevingen. De vulkaan heeft er duidelijk nog flink zin in, en niemand durft te voorspellen wanneer het afgelopen zal zijn. Voor degenen die zich zorgen maken: in Puntagorda is het veilig, en bestaat de enige overlast uit wat as en af en toe een voelbare trilling.

Maar elders op het eiland is het toch echt een enorme ramp, met intussen bijna tweeduizend huizen en gebouwen die zijn vernietigd en zevenduizend mensen die geëvacueerd zijn (op een bevolking van 80.000). Wat de schade vooral zo groot maakt, is de lokatie van de uitbarsting, direct boven dichtbebouwd gebied. De kaartjes laten trouwens de situatie zien van gisteren (16 oktober).

Intussen proberen Oscar en zijn mannen door te werken aan het kleine huis. Het gaat langzaam want één van de mannen woont in bedreigd gebied en is inmiddels met zijn hele familie geëvacueerd. Dan heb je wel wat anders aan je hoofd dan werk. Ze hebben de veranda nog af kunnen maken, en daarmee is het huisje ook bijna af. Er ontbreekt alleen nog een afdakje boven de voordeur. Daarna kan ik aan de gang met de tuin en met de aarden wallen aan weerszijden van de stenen muur.

Het spannendst is nog steeds het dossier “elektriciteitsaansluiting”. De relatie met de bovenbuurvrouw is weer ouderwets moeizaam, en ook gemeente en stroombedrijf werken niet erg mee. Het stroombedrijf wil dat een al aangelegd deel alsnog bovengronds via palen wordt overbrugd, maar de gemeente staat op onze lokatie geen bovengrondse leidingen toe. De oplossing is om voor dit stuk dan maar een andere route te kiezen, met een nieuwe sleuf die vlak langs het terrein van de bovenbuurvrouw gegraven moet moet worden… Het is gelukkig niet óp haar terrein, maar ik kan me haar reaktie al aardig voorstellen. Wordt vervolgd…

Binnenin het kleine huis ben ik zelf aan het werk. De keuken, slaapkamer en badkamer zijn bijna klaar. Het gaat langzaam maar gestaag. Alleen de woonkamer is nog een puinhoop; die staat vol met spullen uit de schuurtjes omdat die worden opgeknapt. Te zijnertijd krijgen de uit Nederland meegebrachte teakhouten meubelen hier een plek. Ik ben benieuwd in welke staat ze zijn na pakweg drie jaar in de container te hebben gestaan…

Het is leuk om het huisje te zien vorderen, maar ook frustrerend dat het zo ontzettend langzaam gaat. De bouwstress is blijkbaar een constante, en het zal een pak van m’n hart zijn als het dossier elektriciteitsaansluiting kan worden afgesloten. Want dan is het toch écht (bijna) klaar.

28 september 202121 oktober 2021

Vulkaansuitbarsting (vervolg)

Vorige week schreef ik dat het serieus mis was in het zuiden van de Aridanevallei. Ik was in Nederland voor een week bezoek aan familie en om van alles te regelen. Het waren drukke dagen en intussen bleek uit de berichten die uit La Palma kwamen, hóe serieus het mis was. Onderstaande 3D-afbeelding (overgenomen van Volcano Discovery) laat goed zien waar de uitbarsting is; Puntagorda is aan de linkerkant net buiten beeld.

De vulkaan braakte de eerste dagen taaie en stroperige lava uit, die tergend langzaam oprukte en over een steeds grotere breedte alles verbrandde en begroef. Later volgde een periode van kleinere en grotere explosies, met asregens over vooral het oosten van het eiland. De luchthaven moest hierdoor dicht, waardoor ik afgelopen zondag uiteindelijk via Tenerife en vervolgens met de veerboot naar La Palma ben teruggereisd. Gisteravond lijkt weer een nieuwe fase te zijn aangebroken, waarbij juist heel vloeibare lava met grote snelheid vanaf de vulkaan richting de zee stroomt. Daar zal het, als het met zeewater in contact komt, tot giftige stoomexplosies gaan leiden.

De lokale kranten staan vol met foto’s en video’s die laten zien hoe groot de schade is, en met kaarten die laten zien tot waar de lava gekomen is en welke gebouwen verdwenen zijn.

Het is hartverscheurend als je de persoonlijke verhalen leest van mensen die alles zijn kwijtgeraakt. Niemand kan voorspellen hoe het verder gaat, maar het lijkt vrijwel zeker dat deze vulkaan nog weken lang actief blijft en dat daarbij de schade en het persoonlijk leed nog flink zal toenemen…

20 september 202121 oktober 2021

Vulkaansuitbarsting

Een heel kort berichtje dit keer; later deze week schrijf ik meer. Bijna iedereen heeft inmiddels wel gehoord van de vulkaansuitbarsting op La Palma. In Puntagorda zijn we veilig, hier rommelt de aarde al honderdduizenden jaren niet meer.

Maar in het zuiden van de dichtbebouwde Aridanevallei (dorpjes Las Manchas, Jedey, Todoque, La Laguna) zijn het angstige tijden. De Cumbre Vieja, de vulkaanketen in het zuiden van het eiland, is uitgebarsten, en hoe. De foto uit El Time hieronder spreekt boekdelen: het is serieus mis daar.

Je moet er niet aan denken wat de mensen daar kan overkomen, alles weg en begraven onder een metersdikke laag lava…

15 augustus 202121 oktober 2021

Opkrabbelen

Het is nu een maand geleden dat Teunis overleed. Sindsdien is het een emotionele en hectische tijd geweest waarbij ik steeds in een soort overlevingsstand heb gestaan. Mijn ene hersenhelft was continu bezig om van alles te regelen, de andere probeerde te bevatten wat Teunis en mij in de voorgaande weken allemaal is overkomen. Gelukkig hebben beide hersenhelften hulp gekregen, van vele kanten.

Het is ook een tijd geweest van nadenken en knopen doorhakken. Ik heb al vrij snel besloten dat ik terug wilde naar La Palma, en dat ik wilde doorgaan met onze plannen. Ik heb besloten om ons project af te maken, in afgeslankte vorm met één huurhuisje-met-zwembad, en dat ik daarna een tijd lang rust wil, zonder bouwactiviteiten om me heen. Ik heb mezelf een jaar de tijd gegeven om erachter te komen of ik het op La Palma weer naar m’n zin ga krijgen, of er weer iets van blijheid terugkomt in het dagelijkse leven. Want ik ben in praktische zin misschien een heel eind opgekrabbeld, emotioneel is er nog een lange weg te gaan. Na dit “bezinningsjaar” zie ik wel weer verder.

En zo heb ik ook, na toch wel lang twijfelen, besloten dat ik een poging ga wagen om het blog voort te zetten. Geen idee of ik het volhou, maar hier gaat ‘ie dan:

Sinds 5 augustus ben ik weer op La Palma, in gezelschap van Angelique die niet wilde dat ik alleen thuis zou komen. Dankzij een invoelende manager mag ze een paar weken op afstand haar werk doen, zodat ik wat kan wennen voordat ik voor het eerst echt alleen thuis ben.

Het was ontzettend fijn om te zien hoe goed er tijdens onze afwezigheid voor alles was gezorgd door onze vrienden op La Palma. De voortuin stond er prachtig bij. Als we van een vakantie terugkwamen dan liep Teunis altijd eerst door de tuin, en ik weet zeker dat hij dat nu met veel plezier zou hebben gedaan. Het was voor mij het eerste emotionele momentje bij thuiskomst.

Ook de honden hebben het overduidelijk goed naar hun zin gehad. Dankzij lange wandelingen door de velden hier in de omgeving, zat hun vacht helemaal vol met stekelige zaden. De uit Nederland meegebrachte klittenkam en een schaar brachten gelukkig uitkomst. Overigens is het op dit moment erg warm, 37 graden, en doen we het qua wandelen rustig aan. Ik vraag me af wat er in die koppies omgaat, zouden zij Teunis nog missen?

De boomgaard had wel enig maaiwerk nodig maar voor mij was het als een soort therapie. ‘s Ochtend een paar uur werken achter de computer, ‘s middags boodschappen doen, de administratie bijwerken, onderhoud aan de boomgaard of klussen in het vakantiehuisje. Een drukke agenda maar zo zal het vanaf nu gaan.

Het vakantiehuisje nadert nu echt zijn voltooiing. Nog even en ik kan binnen aan de slag met schoonmaken en het installeren van de keuken. En als het gaat zoals ik hoop, wordt er in september een zwembad gebouwd en een tuin aangelegd. Daarna moet het klaar zijn. Vamos a ver.

15 juli 202121 oktober 2021

Teunis van Oostenbrugge 1968-2021

Het blog stond de afgelopen weken in de pauze-stand. Het is een moeilijke tijd geweest, écht een leven tussen hoop en vrees. Helaas al snel met minder van het één en meer van het ander. Teunis wilde niet dat dit blog een ziektegeschiedenis zou worden en dus weid ik er hier niet verder over uit. Hij is afgelopen dinsdagochtend overleden in Hospice De Luwte in Soest. Ik heb geen woorden voor de liefdevolle wijze waarop hij daar in zijn laatste weken is verzorgd.

Ik ga proberen om onze plannen op La Palma voort te zetten. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik wil afmaken waar hij zo ontzettend hard voor heeft gewerkt. Ik ga mijn maatje ontzettend missen. De zonsondergangen op La Palma zullen nooit meer hetzelfde zijn.

14 juni 202116 juni 2021

Leven tussen Hoop en Vrees

Ruud en ik maken een moeilijke tijd door. We maken gebeurtenissen mee die te heftig voor ons zijn om te verwerken in hapklare blogpostjes. Als gevolg hiervan bleef het al sinds 4 mei stil op dit blog.

Twee weken geleden begon onze zomervakantie. We hadden de vakantie vervroegd, omdat ik me al weken lang erg moe voelde. We dachten dat ik door alle drukte en bouwstress een beetje overwerkt was geraakt.

Op onze eerste vakantiedag maakten we een korte wandeling van een uur of twee, waarbij we niet hoefden te klimmen. Even inkomen op deze manier, was het idee. Zou geen probleem moeten zijn. Na afloop was ik thuis echter zo volledig total loss, dat we besloten dat het tijd werd om een huisarts te zien. Vanwege de taal, kozen we een Duitse huisarts in El Paso.

De huisarts stelde na een aantal onderzoeken vast dat er vlekjes op mijn lever te zien zijn die kunnen wijzen op een uitgezaaide tumor. Volledige zekerheid hierover kon de man ons niet geven, maar zijn bevindingen waren uiteraard ernstig genoeg om zo snel mogelijk naar Nederland terug te keren. Donderslag bij heldere hemel. We voelden de hemel op ons nek vallen. Sindsdien is het een grote chaos in ons hoofd.

Ruud en ik zijn in Nederland als ik dit schrijf. Vanaf deze week zal ik nadere diagnostische onderzoeken ondergaan. Over een paar weken weten we waarschijnlijk wat er met mij aan de hand is en welke toekomst er voor ons ligt.

Het is niet mijn bedoeling dat dit blog vanaf nu het karakter van een ziektegeschiedenis gaat krijgen. We zetten het blog daarom voorlopig in de pauze-stand.

De voortgang van ons La Palma Project wankelt en het vervolg is uiterst onzeker. Als we echt slecht nieuws krijgen in de komende weken, zullen we het blog sluiten. Maar we hopen op beter. We leven nu tussen hoop en vrees.

Mede namens Teunis hartelijk bedankt voor jullie reacties, hier en via andere wegen. Een hartelijke groet van ons beiden.

4 mei 20215 mei 2021

Vijf Landschappen Wandeling

Gisteren (maandag) en vandaag (dinsdag) zijn vrije dagen voor Ruud en mij. We vonden dat we een wel een paar dagen ‘vrij’ hadden verdiend, en nu de ‘april-deadlines’ voorbij zijn, kon het ook.

Voor op de maandag hadden we een lange wandeling op het centrum van het eiland gepland. Ruud had de wandelroute vanachter de laptop bedacht met behulp van de Map-Out-app. Iets ‘nieuws’ voor ons dus, met als begin- en eindpunt de parkeerplaats van het Centro de Visitantes van het natuurpark ‘La Caldeira de Taburiente’.

Het weer zat niet mee. Bijna de gehele route regende het net niet of net wel. Even niet leuk, maar toen ik ontdekte dat dit weertype wel heel mooi ‘fotolicht’ veroorzaakte, besloten we om toch maar door te stappen. We maakten een prachtige wandeling. In het echt nog veel mooier en afwisselender, dan Ruud vanachter de laptop had bedacht. De wandeling kreeg van ons een naam: we noemen haar de ‘Vijf Landschappen Wandeling’.

Landschap1: Llano de las Cuevas. Vanaf de parkeerplaats achter het bezoekerscentrum loop je in de richting van de bus- en taxihalte (waar ik nog nooit een bus of taxi heb zien stoppen). Je gaat rechtsaf en direct na de afscheiding van de parkeerplaats weer rechts af, een klein paadje in. Zo loop je de Llano de las Cuevas op. Het weggetje is aan weerszijden door stenen muurtjes omgeven en voert je door een prachtig landschap met vergezichten alle kanten op. Als je mazzel hebt (helder weer, noordoostenwind) zie je over de bergkam waar naartoe je onderweg bent, de beroemde Wolk van La Palma voor je uit. Dat ziet er zo uit. Vandaag hadden we pech. Het regende zacht. Zonder dat het koud was overigens. Geen wolk. Wel prachtig fotolicht. En overal nog voorjaarsbloemen.

Landschap2: Varens en Laurierbomen. De route voerde ons naar de plaats waar de oude oost-west-tunnel (nog steeds in gebruik als je met de auto van oost naar west gaat op het eiland) de bergkam doorsnijdt. Zonder dat je het door hebt, voert het pad je naar een plek vlakbij de westelijke tunneluitgang, waar je via een klein voetgangstunneltje met gebogen hoofd onder de weg doorloopt. Om je heen is het weelderig groen. Van het verkeer merk je niet veel. Voorbij het tunneltje loop je over een smal pad door een klein regenwoud met varens en laurierbomen.

Landschap3: Bospaden door een woud van Canarische dennen. Vanaf het beginpunt ben je voortdurend heel geleidelijk aan het klimmen. Daar merk je bijna niets van. Maar aan het eind van het regenwoudgedeelte moet je een paar venijnig steile passages overwinnen, voordat je uitkomt op de brede bospaden van het Canarische Dennenbos onder de kampeerplaats El Pilar.

Het bospad loopt grotendeels evenwijdig aan de asfaltweg die van de westuitgang van de tunnel naar El Pilar leidt. Je ziet die weg overigens pas, als je op de plek komt waar je het asfalt moet oversteken. Je loopt door het bos vlak langs de noordhelling van de Volcán Quemada. Nadat je de asfaltweg bent overgestoken maakt de route een scherpe knip naar het oosten en beklim je vrijwel loodrecht op de hoogtelijn de centrale bergkam van het eiland, de Cuembre Nueva. Dit is het zware deel van de wandeling. Als je niet gewend bent om te klimmen: wandelstokken mee. Het laatste stuk van de klim voert je over een veld waarlangs de oostwest-stroomleiding door het bos loopt. Je hebt hier prachtige uitzichten, als je even aan het uitrusten bent. Maar. Je klimt ruim een kilometer lang met een hellingspercentage van vijfentwintig procent. Dat is best een opgave. Voor mij. Alles is de inspanning meer dan waard.

Op de top van de Cuembre Nueva loopt een noord-zuid zandpad. Bij dit zandpad aangekomen, sla je rechtsaf richting zuiden. Het pad brengt je terug naar de eerder beschreven asfaltweg. Bij het asfalt sla je rechtsaf en loop je de picknickplaats El Pilar op. Dit is een prachtige plek voor een uitgebreide lunch, die je dan wel zelf moet meenemen. Geen foto’s, want El Pilar is momenteel gesloten vanwege Covid 19. Wij hebben onze broodjes kaas daarom met gevaar voor eigen leven opgegeten, omringd door waarschuwingen, verbodsborden en rode linten. Dergelijk roekeloos gedrag kunnen we natuurlijk niet vastleggen met foto’s op het internet… In Coronavrije tijden is El Pilar een prachtige plek om uit te rusten. En. Je hoeft vanaf nu niet meer te klimmen. De rest van de wandeling gaat bergafwaarts! Op doordeweekse dagen komt er overigens geen sterveling naar El Pilar. Op zaterdagen en zondagen ziet het er zonder linten zwart van de mensen. Palmero’s die er met de hele familie of vriendenkring komen barbecueën in de overdekte stenen keukens.

Voorbij El Pilar volg je een klein stukje van de asfaltweg naar het westen. Vervolgens sla je links af en volg je een breed bospad. Dit is een kritisch punt op je route, want er staat geen richtingsbord voor je klaar om de juiste richting aan te geven. Kijk dus even goed naar het kaartje aan het einde van dit bericht. Na ongeveer een kilometer moet je rechtsaf om het bos te verlaten. Je komt uit op de Llano del Jable.

Landschap4: de Llano del Jable. Vanuit het bos loop je aan tegen het grootste uitzichtpunt dat over de zwarte vlakte van de Llano del Jable uitkijkt. Als je hier voor het eerst bent: echt even de tijd nemen om te kijken. Daarna voert het pad onder de mirador door en loop je de zwarte vulkanische vlakte op. Tijdens onze wandeling brak op dit punt net even de zon door. De fotograaf in mij deed een vreugdedansje. Het licht om ons heen werd zo ongelooflijk mooi en fotogeniek! Nu nog een camera die dat ook echt kan vastleggen. Al deze foto’s maakte ik helaas met mijn mobiele telefoon. Maar het was prachtig. Ruud en ik genoten volop!

Landschap5: de lavastroom van de Volcán Quemada. Het pad voert je over de gehele vlakte vanaf de mirador naar de ‘pas’ tussen de hellingen van de Volcán Quemada en de Montagne d’Enrique. Je loopt voortdurend in noordelijke richting. Aangekomen op de pas, een kruispunt van paden, houd je rechts aan. Je volgt de borden in de richting van El Paso. Direct voorbij dit kruispunt loop je het vijfde en laatste landschap van de wandeling binnen. Je loopt door de steenwoestijn die is overgebleven na de uitbarsting van de Volcán Quemada. Een kleine ramp die het Eiland trof rond 1480 en een groot deel van de vruchtbare vallei in het centrum van het eiland bedolf onder een dikke laag lava, nu eeuwen later nog steeds hopeloze badlands.

Maar wel bijzonder om doorheen te lopen 🙂 .

De puinhelling van de lavastroom gaat verder in het lager gelegen dennenbos. Hier zijn ommuurde paden aangelegd die je de route naar het Centro de Visitantes wijzen. Verdwalen lukt niet. De wandeling eindigt op een kleine asfaltweg. In de verte kan je het bezoekerscentrum dan al onder je zien liggen. Helemaal op het eind moet je nog om een paar huizen heen lopen over een pad dat wederom door een stukje puinhelling van de Quemada voert. Dan sta je aan de rand van de grote weg, de LP3, tegenover het bezoekerscentrum. Einde wandeling.

De wandeling is 16 kilometer lang en overbrugt een hoogteverschil van ruim zes honderd meter. Precies halverwege ligt de picknickplek El Pilar. Daar eindigt ook de klim. Ruud en ik deden, inclusief uitgebreide rustpauze, iets meer dan vijf uur over de wandeling. Op een paar venijnige stukjes na is de klim goed te doen voor iemand die regelmatig wandelt. Voor op die venijnige stukjes kan je overwegen om wandelstokken mee te nemen.

Onze naamgeving zegt het al: wij vonden de wandelroute uitermate afwisselend. Zeker als op een mooie zonnige dag De Wolk op de Llano de las Cuevas te zien is, is de wandeling alle inspanning volgens ons meer dan waard. Op El Pilar kan je je geslonken watervoorraad aanvullen met drinkbaar water.

Download file: Vijf landschappen wandeling.gpx

2 mei 20212 mei 2021

Even bijpraten dan maar…

‘April voorbij, boekhoudertjes blij’, zegt het aloude Nederlandse spreekwoord. En zo is het. Alle deadlines voor het opstellen van jaarrekeningen en het indienen van belastingaangiftes werden weer gehaald. Maar er was niet veel tijd voor iets anders in de afgelopen weken. En als die tijd er even wel was, was er de fut niet. Maar nu is het 2 mei. April is voorbij. De boekhouder is blij. Tijd om even bij te praten. Tijd voor een nieuwe blogpost.

Los van de jaarlijkse werkpiek, kabbelden de dagen eigenlijk een beetje voorbij. We plukten en verkochten sinaasappels en avocado’s, dronken ook heel veel (overheerlijke, zoete) sinaasappelsap en aten veel gerechten met guacomole. De avocado’s zijn voor dit jaar geplukt en de sinaasappeloogst loopt op de laatste benen.

De bloesems zijn verdwenen uit de citrusbomen. De nieuwe vruchten voor volgend jaar volop in de maak.

Maar met fruitbomen zijn er altijd fruitbomenzorgen, weten we inmiddels. ‘Opeens’ ontstaan er bij een flink aantal van de sinaasappelbomen kale takken in de richting waar de (koude) noordenwind vandaan komt. Wat is dit nu weer en wat moeten we er aan doen? Zo is het altijd wat. Gelukkig is Marc weer op het eiland. Marc is een goede kennis uit Zwitserland die een paar honderd meter boven ons aan de Camino de Pinto een sinaasappelboomgaard bezit. Die boomgaard heeft hij al meer dan twintig jaar. Hij is dus ‘sinaasappelexpert’. We hopen dat hij kan duiden welk type plaagbeestje er nu weer achter de kaal wordende takken zit en hoe het beestje bestreden moet worden. Er zijn overigens helemaal geen beestjes te zien op de bomen…

Boer-en-tuinder-zorgen zijn er ook een beetje over de avocado-bomen. Hieronder zie je een plaatje van een ‘goede’ boom, uit de jonge aanplant. Maakt bloemen aan. Maakt nieuwe bladeren aan. Dat moet ongeveer in april gebeuren. In april stijgen normaal gesproken de temperaturen hier weer en avocadobomen houden van warmte.

Maar veel van onze nieuwe-aanplant-bomen die het tot voor kort heel erg goed deden, maken momenteel uitsluitend bloemen aan en geen blad. We hadden een ‘koud’ voorjaar hier, met relatief veel regen. Is het voor sommige bomen te koud geweest? Is het te nat geweest? En waarom dan voor andere bomen niet? Is er iets anders aan de hand? We weten het niet. Alles blijft gissen. We wachten maar even af, wat er de komende weken gebeurt.

Vanuit de bloemen horen bladeren te worden aangemaakt. Bij de probleembomen gebeurt dit echter niet.

Op een grote helling, in het midden van onze boomgaard, ben ik vorig jaar een ‘proeftuintje’ begonnen, zeg maar mijn eigen fieldlab, alleen dan wat goedkoper. Ik wilde uitproberen of het zou kunnen lukken om met kleine stekjes uit de bermen hier iets van een natuurlijke, onderhoudsarme beplantingszone te maken. Vorig jaar oktober, aan het einde van de zomer, zag de proeftuin er zó uit:

Eind vorig jaar was de conclusie dat het op deze manier haalbaar zou zijn om veel van de droge kale hellingen en taluds in onze boomgaard, met deze werkwijze op een mooie, maar goedkope manier een wat groenere aanblik te geven. Hoewel je het op de foto’s hierboven nog niet echt kunt zien, denk ik, zag ik dat de ienieminiestekjes aansloegen in de grond en na een eerste moeizame periode flink begonnen te groeien.

Ik had echter buiten de winter gerekend. Ik schreef het al: het was hier nat en koud, dit voorjaar. Voor La Palma-begrippen dan. Overal spoot het kruid omhoog met als resultaat dat we ongeveer twee maanden lang konden genieten van een bloemenpracht op onze kale hellingen, zoals we nog nooit hadden gezien. Echt heel mooi. Maar met een desastreus effect op de proeftuin. Er was geen plantje meer te zien, alleen nog maar onkruid.

De foto hieronder geeft je een indruk hoe alles er uit zag, nadat de omgeving van het tuintje door Ruud was gemaaid. Alle proefplanten overwoekerd en vast en zeker verstikt, dacht ik.

Maar dat viel mee. Op een zaterdag in april ben ik met mijn blote handen het onkruid gaan verwijderen. De beplanting kwam beetje bij beetje weer te voorschijn. Gezond en wel en flink gegroeid. Alleen de grondbedekkers hebben geen weerstand kunnen bieden aan het onkruidgeweld en werden weggedrukt.

De beplanting gaat het wel redden, weet ik nu. Met name de agaves gaan ooit heel groot worden en een een soort van ‘muur’ vormen met elkaar, zoals de bedoeling was. Ik zoek nog naar een idee om totdat het zover is, toch iets van een begroeiing tussen de planten door te krijgen. Ik ga het deze zomer nog een keer proberen met inheemse grondbedekkers, denk ik.

Twee weken geleden begonnen we eindelijk het het Grand Project van het aanleggen van een volwaardige aansluiting van ons terrein op het electriciteitsnetwerk. Hieronder zie je een overzichtkaartje. De rode lijn (van rechts naar links) geeft aan wat er moet worden aangelegd om onze huizen te kunnen voorzien van stroom en van supersnel internet. De blauwe lijn geeft de grens aan tussen ons terrein en dat van onze bovenbuurvrouw. Zoals je kunt zien moet het overgrote deel van de werkzaamheden op haar terrein plaats vinden. We kwamen tot een afspraak. Zij formaliseerde haar toestemming door de verklaring te ondertekenen die het elektriciteitsbedrijf in een situatie als deze verlangt.

Ik ben niet zo van de techniek, dus je krijgt van mijn geen beschrijving van alle ins-en-outs van de uitgevoerde werkzaamheden. Maar alles zag er ongeveer zó uit. We vroegen dus nogal wat van onze buurvrouw. Gelukkig was ze niet zelf op het eiland, zodat ze de tijdelijke ontwrichting van haar terrein niet met eigen ogen heeft hoeven te zien.

We compenseren haar voor de overlast die we bezorgen. De instorting van haar muur die onze kavels van elkaar scheidt, wordt op onze kosten gerepareerd. Daarnaast wordt er op haar terrein op onze kosten een betonnen weggetje aangelegd, zodat één van haar vakantiehuisjes beter bereikbaar wordt. De werkzaamheden worden door onze aannemer uitgevoerd.

Als ik dit schrijf zijn de werkzaamheden nog niet helemaal afgrond. Alles gaat op z’n Palmees. Een planning, is een planning, is een planning. Maar die voer je stapje voor stapje uit. En pas als je stapje1 hebt gehad, bekijk je welke problemen je tegenkomt bij de uitvoering van stap2. Uiteindelijk zullen we er wel gaan komen.

Halverwege de werkzaamheden hadden we toch weer een akkefietje met bovenbuurvrouw. Zij legde na een telefoontje aan Ruud met veel misbaar en geschreeuw het werk op haar terrein stil, op een moment dat er onomkeerbaar al heel veel van onze investering in haar grond was gestoken en stelde aanvullende compensatie-eisen die ons veel geld zouden gaan kosten. Stress. Conflict. We voelden ons onheus bejegend en tegelijkertijd ook vakkundig klem gezet. Gelukkig wist iemand uit haar omgeving te bemiddelen en lijkt het erop dat we alsnog een afspraak hebben. Het werk kan in elk geval weer door. Rechtstreekse communicatie met buurvrouw is echter niet meer mogelijk. Het leven op La Palma gaat soms niet over rozen. We hebben het ermee te doen. Inmiddels loopt het werk weer. Onze buurvrouw heet weer ‘boze bovenbuurvrouw’, en we gaan haar maar zoveel mogelijk proberen te negeren. Jammer dat alles zo is gelopen na het overlijden van haar vader. Hij was een prettige man in de omgang.

Met de graafwerkzaamheden voor de stroomaansluiting was er eindelijk ook een pala, een graafmachine, aanwezig om achter ons Grote Huis de grond aan te vullen. Een half jaar na oplevering is het grondwerk rondom ons huis nu helemaal af.

Ook de tuin tussen het huis en de Camino de Pinto begint vorm te krijgen. Geplante struiken en stekjes hadden grote moeite om te aarden in onze ‘lava-klei’. Het duurt soms meerdere maanden voordat een geplante struik of plant aanslaat. Ik denk dat de grond eenvoudigweg te hard en te zuurstofarm is voor kleine beginnende worteltjes. Maar er is bijna niks over de kop gegaan. Alles groeit en bloeit nu. Over een jaar of twee, drie zijn de struiken zo groot gegroeid dat we ‘vrij’ van de weg zitten, denk ik. Tussen ons terras en de Camino in groeit dan een muur van bloemrijke struiken.

In het begin van april hadden we een week lang flink veel regen. Ik schreef het al: het is een koud, nat voorjaar op het eiland. Na de regens verschenen de bichos.

Niet 1, niet 2, maar misschien wel 10.000. De dag was voor ons, maar de nacht was voor de Bichos. Na elke schoonmaakactie kwamen ze weer met legioenen tegelijk vanuit het gras ons terras en daarna onze muur bezetten. De buitenmuren zaten er helemaal vol mee. Ik heb er geen foto’s van gemaakt, kon het niet aanzien. Inmiddels is de plaag met een ‘middeltje van de Colmegran, dat Ruud mocht kopen omdat er verder geen klant in de winkel aanwezig was, weer onder controle. Voor het gebruik van dit soort middeltjes moet je op La Palma eigenlijk eerst een cursus volgen en dan een vergunning krijgen, voordat je het in de winkel mag kopen en mag gebruiken bij je eigen huis.

We hadden dus veel proteïnen rond lopen op de stoep van ons huis. Ik heb het er het Klingon-Zomer-Receptenboek op na geslagen en we hebben er heerlijk van gegeten. Gaghschotel met Guacomoledip.

Onze Fenna werd twaalf in april. Dat is een hele leeftijd voor een hond. Hoewel alles al een tijdje wat trager gaat bij het hondje, maakt ze op ons nog een fitte, gezonde en levenslustige indruk. Met het klimmen van de jaren, zien we haar meer en meer karakter krijgen. Eigenzinnig. Op een hele introverte manier nieuwsgierig. Altijd zoeken naar gemak en comfort. Als het op het moment van brokjes-krijgen aankomt, kan Fenna klok kijken. Wat ons betreft doet Fenna op deze manier nog een flink aantal jaren met ons mee.

De maand april stond voor ons ook weer eens in het teken van wachten. We wachtten, en wachten nog steeds, op de zak met geld die ‘hypotheek’ heet. Ik ga de hele geschiedenis hier niet herhalen, maar trouwe lezers weten dat Ruud en ik bezig zijn met een vermelding in het Guiness Book of Records te krijgen als het gaat om de langst lopende hypotheekaanvraag aller tijden.

‘Dos semanitas’ vertelde de taxateur ons, toen hij voor de tweede keer de waarde van ons plot kwam opnemen. Twee weekjes had hij nodig om zijn rapport aan de Caixabank te kunnen overleggen. Inmiddels gaan we Semanita Cinco in. Wachten duurt altijd lang. Op La Palma is wachten op instanties en autoriteiten echter tot een levenskunst verheven. Een levenskunst die Ruud en (vooral) ik niet altijd even goed beheersen. We zullen echter wel moeten. In de maand mei moet alles rond komen, anders is het geld op en zetten we ons project na het afbouwen van het Eerste Kleine Huis stop. In dat scenario sparen we het Tweede Kleine Huis zelf bij elkaar. Dat lukt uiteindelijk wel, maar zou toch een flinke financiële strop voor ons zijn. We lopen dan immers flink wat verhuurinkomsten mis in de komende twee jaar.

We maken er ons nog steeds niet al teveel zorgen over. Cijfers liegen meestal niet, dus die aanvraag komt uiteindelijk wel goed. Maar als iemand ons drie jaar geleden in Nederland zou hebben verklaard dat rond de hypotheekaanvraag dit scenario zich zou gaan ontrollen, weet ik zeker dat we ander plan hadden gemaakt voor onze toekomst. Met dank aan de makelaars met wiens hulp wij destijds de aankoop van ons terrein regelden. Hún onzorgvuldigheid, gecombineerd met óns vertrouwen in hun deskundigheid, liggen ten grondslag aan de problemen met de hypotheek.

Slowmotion Island, noem ik La Palma vaak in mijn gedachten, op de meer sombere momenten. Je moet ermee leven, maar dat valt niet altijd mee. Ik moet dan ook altijd aan een tv-serie uit mijn vroegste jeugd denken. Tita-tovernaar. ‘Dan doe ik DIT.. en alles staat STIL…’ Tica en haar vader waren hier vaak rond. Ik moet maar eens op zoek naar het Luchtkasteel.

dan doe ik DIT, en alles staat STIL…

Tegelijkertijd bedenk ik me dan maar dat Ruud en ik destijds onder andere voor een toekomst op La Palma kozen vanwege de rust en de kalmte die voor ons gevoel als een weldadige deken over het dagelijkse leven op het eiland hangt. Die rust en die kalmte kennen natuurlijk ook een keerzijde. Een ietwat verstikkende keerzijde, waarin de tijd langzaam pruttelt in de kookpot van Grobelia en alle haast en initiatief wordt gesmoord in een papje van papier en procedures. Dat moeten we dan maar accepteren. Niemand lijkt zich echt druk te maken hier 🙂 . Geen 24u-economie hier. Geen 24/7 bereikbaarheid en actie. Fijn en niet fijn. Tegelijkertijd.

Wat vind je trouwens van het uitzicht vanuit mijn kantoortje, aan het einde van een werkdag?

11 april 202111 april 2021

Even Een Straatje Om

Als we een wandeling willen maken met de honden, komen Ruud en ik meestal op een wandeling door het bos boven Puntagorda uit. We noemen deze wandeling de Kleine Briestas Wandeling.

Op de tweede paasdag, hier in Spanje een normale werkdag, maar deze keer hielden we voor de verandering de Nederlandse Feestdagenkalender maar eens aan, togen we met de hele roedel weer naar boven. Het was een een wat frisse dag. Op de hoogte van ons wandeltraject (plm 1.300m boven zeeniveau) kwam de temperatuur niet boven de tien graden uit.

We liepen door een prachtig mooi, lentegroen, voorjaarslanschap. De honden hadden plezier voor zes.

Onderweg kwamen we dit bankje tegen, stond hier nog niet eerder. Mooi voorbeeld voor op onze finca. Ruud denkt dat hij een bankje als dit zelf kan maken. Zo kunnen we op ons terrein een paar zitplekjes voor ons zelf of voor onze gasten ‘creeëren’.