Finca de Pinto, Puntagorda

Volgens de websites van de makelaars die destijds onze finca te koop aanboden, ging het om een sinaasappelboomgaard van tweehonderd bomen, in produktie, met een volledig werkend irrigatiesysteem, inclusief waterrechten. Nou hadden we bij aankoop al wel door dat het met de daadwerkelijke opbrengst van  die ‘produktie’ vanuit de boomgaard wel meeviel, maar de kwaliteit van het irrigatiesysteem viel ons toch een beetje rauw op ons dak. Los van alle waterperikelen (de waterrechten bleken toch niet te koop, waar krijgen we in godsnaam voldoende bananenwater vandaan en hoeveel gaat dat kosten?) bleek al snel dat er door een deel van het systeem al jaren geen water meer had gelopen en dat het nog wél werkende deel van het irrigatiesysteem aan alle kanten op zijn laatste benen liep.

Toen we nog in Nederland woonden heeft Kakien heel wat te stellen gehad met kapot springende buizen en sproeiers, als hij voor ons de bomen water gaf. Vanaf eind februari heeft Ruud op grote schaal houtje-touwtje reparaties uitgevoerd. Het systeem werkt nu. Als er nu gesproeid wordt, klapt er meestal niets uit elkaar. Maar daar is ook alles mee gezegd.

Onder ons nieuwe motto: ‘eerst maar de bijzaken, daarna de hoofdzaken’ (het bouwen van onze huizen) is Ruud al een paar weken bezig met de voorbereiding voor het vervangen van het bewateringssysteem. Voor de sinaasappels die er al staan. En voor de avocado’s die we gaan planten. Voordat we iets concreet konden gaan aanpakken, moest er door hem eerst flink wat worden uitgedacht, rondgevraagd en uitgerekend. Het is ook allemaal nieuw. Een ‘intellectuele uitdaging’. Dat is bij ons thuis de afdeling van Ruud.

Hieronder zie je hoe het allemaal moet gaan worden. Op een plaatje van google earth staan alle aan te leggen leidingen ingekleurd. Elk terras krijgt zijn eigen deelsysteem. Dat zijn er zeven in totaal.

Schematisch ziet het resultaat van het denk- en rekenwerk er zó uit. Bovenaan in donkerblauw zie je de nieuwe hoofdleiding. Daaronder in diverse vrolijke kleurtjes tref je de zeven deelsystemen aan. Naast dit alles is het de bedoeling dat elk van de tuinen rondom de huizen straks ook een eigen aansluiting op De Waterleiding van Ruud en Teunis krijgt. Maar die aansluitingen pasten niet meer goed in het schema.

We gaan werken met een druppelsysteem. Na lang aarzelen, wikken en wegen vinden we dat ‘druppelen’ de voorkeur geniet boven al dan niet grotere of kleinere sproeiers.

Ruud heeft een heuse internetstudie gedaan van hoeveel water onze fruitbomen eigenlijk nodig hebben, gegeven temperatuur, neerslag, wind, luchtvochtigheid, bladoppervlak en weet ik welke variabelen. Hiervoor heeft hij een model van de FAO, de Wereldvoedselorganisatie, gevonden. Hij moet zelf maar eens een keer blogpost schrijven, waarin hij het model uitlegt. Aan de hand van dit model en de metingen van het weerstation kunnen we bepalen hoe vaak, en wanneer, we hoeveel water zouden moeten geven. En dat komt aardig overeen met de vuistregels die we ooit van Kakien hebben gekregen en onze eigen waarnemingen als we gewoon met onze ogen kijken naar hoe de bomer er volgens ons bijstaan.

We hebben nu dus een model. En water geven omdat een doordacht model zegt dat het moet, voelt altijd beter dan gewoon je gevoel te volgen. Daar ga je maar van twijfelen.

Het modelletje rekent keurig terug dat we in het begin van ons verblijf op La Palma, te weinig water gaven aan onze bomen. Zie in bovenstaande grafiek bij ‘1’.  Het modelletje laat ook precies zien dat we in juni, toen we bijna twee weken in Nederland verbleven, ook onder het kritische beregeningspeil raakten.

Het grote voordeel van een druppelsysteem is dat we  veel nauwkeuriger kunnen bepalen hoeveel water we aan de bomen geven. Als je de druk van het water in de buizen kent en de diameter kent van de leidingen, als je ook nog de grootte van de druppelgaatjes kent en het aantal druppelgaatjes per boom, dan kan je uitrekenen hoeveel water je aan een boom geeft als de beregening een uur aan staat. Of hoe lang de beregening aan moet staan om de juiste hoeveelheid water te geven. Ook kunnen we met een druppelsysteem de stammen van de avocadobomen  droog houden. Dat schijnt belangrijk te zijn, want rotting tegen te gaan.

Het centrale gedeelte van het bewateringssysteem ziet er uit als op de afbeelding  hieronder. Een drukregulator brengt de waterdruk van wel 30(!) bar uit de aanvoerbuis terug naar 3 bar. Het filter zuivert het water van kleine deeltjes, om te voorkomen dat de druppelgaatjes  verderop in het systeem verstopt raken. Met behulp van een ‘venturi injector’ kan af en toe een reinigingsmiddel aan het water worden toegevoegd, eveneens om te voorkomen dat de druppelgaatjes op den duur gaan verstoppen.

Het systeem verdeelt onze finca in zeven zones die elk met een eigen kraan aan- of uit kunnen worden gezet. Daarnaast komen er dus nog drie aansluitingen voor de bewatering van de tuinen rond de drie te bouwen huizen. En. We krijgen een buitenkraan. Op elk van de deelsystemen zit ook nog een tweede drukregulator, zodat de waterdruk op alle terrassen ondanks de hoogteverschillen gelijk is.

Het is de bedoeling om de verschillende zones op termijn met automatische tijdklokken te gaan bedienen. Voorlopig zijn we echter  ‘zuunig’ met dat soort van uitgaven, totdat we zeker weten dat de huisjes er staan en er op dat moment nog geld over is voor ‘luxe-frutsels’ . Nu we eerst de bijzaken gaan uitvoeren, en daarna pas aan de bouw van de huizen kunnen beginnen, is het voor ons wel belangrijk om goed te bewaken dat we ons geld niet uitgeven aan alleen maar de bijzaken.

Het kleine betonnen schuurtje dat op het midden staat van het hoogste terras, wordt het centrale bedieningscentrum van de geheel vernieuwde waterleiding. Dat is in het verrotte systeem dat we gaan vervangen, overigens ook al het geval.

Het huidige ‘centrale gedeelte’ ziet er zo uit. Gaat allemaal ‘weg’.

Het nieuwe regelcentrum wordt aan de andere kant van het schuurtje geplaatst. (De sinaasappelboom op de foto gaat weg.) Het is de bedoeling dat we het schuurtje aan deze kant gaan uitbreiden, zodat we voldoende ruimte krijgen om spullen op te bergen. Het centrale deel van De Waterleiding komt dan onder dak en achter slot en grendel.

De componenten voor het hoofdsysteem zijn al gekocht. We wachten nu op een loodgieter die de aftakking vanuit de aanvoerbuis voor ons zal gaan maken. Daarna kan Ruud zelf aan de slag.

Ook de poly etyleen buizen zijn al gekocht en liggen geduldig te wachten op het erf van het Boeddhahuis. Bij elkaar zijn de rollen meer dan twee en een halve kilometer lang…

Na de loodgieter zal  Kakien op de drie zuidelijke terrassen met een machine de grond egaliseren en een aantal bomen verwijderen. Dat doet hij terras voor terras.  Vervolgens legt Ruud de bewatering voor het terras aan en kunnen we nieuwe bomen gaan planten. Daarna komen de vier noordelijke terrassen aan de beurt. Op die terrassen blijven de bomen grotendeels staan en hoeven we niet op grote schaal nieuwe aanplant in te brengen.

We hopen dat we over een week of zes klaar zijn. De tijd zal het ons leren…

Ruud en ik zijn al een tijd aan het nadenken over de manier waarop wij onze boomgaard willen afscheiden van de Camino de Pinto, het doorgaande asfaltweggetje dat aan de zuidkant aan ons kavel voorbij gaat.

Een afscheiding is nodig, vinden we. De diefstal van ons zonsondergangbankje heeft destijds indruk op ons gemaakt. Daarbij merken we dat Jan en Alleman nog steeds over ons terrein lopen, als we er zelf niet zijn. Dat is nu nog niet zo’n probleem, maar het is toch handig dat men langzamerhand gaat merken dat er sprake is van een privéterrein waarvan je de grenzen met gepaste terughoudendheid dient te respecteren. En dat men de avocado’s aan de bomen laat hangen, als ze rijp zijn. Tot dat wij ze zelf plukken.

Aan de straatkant wordt onze boomgaard nu begrensd door een aantal eenvoudige stenen muurtjes.

Het is de bedoeling, in elk geval gebruikelijk,  dat je op dit soort van muurtjes een metalen hekwerk construeert dat het achterliggende terrein helemaal afsluit. Dat ziet er ongeveer uit als hieronder.

De metalen hekken zijn ongetwijfeld  zeer effectief om ongewenste vreemdelingen buiten je terrein te houden. Maar Ruud en ik vinden het alle2 helemaal niks, zo’n raamwerk van ijzer.  We vinden de groene hekken lelijk en we houden er niet van om ons zelf achter tralies op te sluiten. Want dat is wel een beetje het gevoel dat je krijgt, als je langs al die hekken loopt hier in het dorp.

Al een tijdje spelen we met de gedachte om met een hek van houten palen, in combinatie met een haag van groenblijvende struiken een afscheiding te maken die wat vriendelijker oogt. Voor ons zelf en voor voorbijgangers.

Tijdens ons laatste fietstocht naar Garafia, vorige week,  troffen we op de plek van een lachwekkend monument, waarover ik nog wel eens zal schrijven, onderstaand hek aan dat bij Ruud meteen tot een Moment van Algehele Inspiratie leidde. Zó willen wij het ook, ongeveer.

Geplaatst op een muurtje ziet het geheel er dan uit als op de foto hieronder. Alweer ongeveer. Geeft toch een hele andere indruk als je dit vergelijkt met zo’n groen metalen hek.

Achter de houten palen moet  in ons plan een haag van groenblijvende struiken of lage bomen komen. We denken op dit moment aan olijfbomen of oleander struiken. Daarachter begint dan de boomgaard, met waarschijnlijk op de zuidelijke terassen van ons terrein  nog aan te planten avocadobomen.

Aangezien we nu al 415 dagen op onze bouwvergunning wachten, en we volgens onze oorspronkelijke planning al lang aan het bouwen zouden zijn; en gezien het feit dat we op dit moment nog geen enkel uitzicht hebben op een snel afkomen van die vergunning, moeten we in onze planning van werkzaamheden maar zaken gaan omdraaien. Bijzaken eerst. Hoofdzaken later. Ruud heeft zich voor genomen om te kijken of hij zo’n hek als hierboven zelf kan maken, zodra hij klaar is met het aanleggen van het nieuwe irrigatiesysteem.