Vandaag precies een week geleden liep ik met de honden het avondrondje toen ik richting het zuiden een witte paddestoelwolk zag. Wat krijgen we nu weer met die vulkaan, dacht ik, en ik ben toen doorgelopen naar de Matos om het allemaal wat beter te kunnen zien. Een enorme wolk van stoom en as, die volgens de kranten vijf kilometer hoog moet zijn geweest en die vanaf de andere eilanden (Tenerife, Gomera) te zien moet zijn geweest.
Hoe dreigend het er ook uitzag, een week later lijkt het er toch echt een beetje op dat de vulkaan hiermee zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Het is stil geworden. De zuidenwind voert geen as meer mee. De grond rommelt niet meer en ook de “tremor” (het getril dat ontstaat door opstijgend magma) wordt niet meer gemeten. De geologische dienst telt af tot tien dagen (de dag voor kerst) voordat zij de vulkaan voor dood verklaren, en iedereen houdt intussen de adem in.
Tien dagen of niet: we mogen niet te vroeg juichen. In 1949 was de vulkaan San Juan drie hele weken stil alvorens hij op drie nieuwe plekken in alle hevigheid opnieuw uitbarstte. En meetstation LP3, dat het dichtst bij de vulkaan ligt en wel vaker gekke metingen doet, meet sinds vandaag een verhoging van de grond van zes centimeter. Het zou toch niet…?
Intussen kan worden begonnen met het opmaken van de schade. Die is echt gigantisch. Vergelijk de foto’s hierboven, hetzelfde gebied vóór en ná de uitbarsting. Eens een levendig dorpje (Todoque), nu een marslandschap. De lava is hier tientallen meters dik. Denk maar niet dat hier in de komende jaren weer gebouwd kan worden… en dit is slechts een klein deel van het gebied dat vernietigd is.
Het slapende monster blijkt intussen ook een (bescheiden) schepper. De eerste strandjes vormen zich al langs de rafelranden waar de lava in zee is gestroomd. In de toekomst is dit misschien de lokatie van kiosko’s zoals die in El Remo, als er tenminste een weg naartoe kan worden aangelegd.
Hoe gaat het de komende jaren worden op La Palma? Waar gaan de mensen wonen die hun huizen zijn kwijtgeraakt? Gaan gemeenten als Garafía, Puntagorda en Tijarafe, waar in principe nog grond genoeg is, hun bestemmingsplannen wijzigen zodat er gewoond kan worden in gebieden die tot nu toe voor landbouw zijn gereserveerd? En wat als dat niet gebeurt, waar gaan die mensen dán wonen? Vooralsnog hoor je hier erg weinig over en schieten de prijzen van grond en onroerend goed omhoog. Heel erg treurig voor hen die geen geld of benul hadden voor een goede verzekering en die nu wachten op (karige) compensatie door de overheid.
Intussen zit er op de finca gelukkig weer wat schot in de zaak. Misschien helpt het dat aannemer Óscar op een andere plek eindelijk aan de gang kan ;-). Jorge en Angel, metselaars, blijken onder begeleiding van Fernando heel aardig timmermanswerk te kunnen afleveren. Het grote huis heeft nu, 14 maanden nadat Teunis en ik er kwamen wonen, eindelijk twee mooie veranda’s op de westzijde. Voor de kerst zijn ze klaar; ik kan ze nog net op tijd met lichtjes versieren.
Er is ook goed nieuws te melden wat betreft stroom en internet. De kabels zijn gelegd over het terrein van de bovenbuurvrouw, en daarmee zijn we niet langer meer afhankelijk van haar nukken. Het laatste stukje van het traject (zo’n veertig meter) kan nu gegraven worden, en de kabels gelegd tot aan de paal waar ze worden aangesloten op het bestaande net. Óscar is hoopvol en denkt het allemaal in één enkele dag (komende woensdag) voor elkaar te krijgen.
De glasvezelverbinding ligt er ook. Tot aan het schuurtje weliswaar, nog niet tot aan beide huizen. Maar dat zou volgens Óscar ook voor de kerst moeten gaan gebeuren. We gaan het zien. Intussen is het vermoedelijk het enige schuurtje op La Palma dat over een 600mbit-verbinding beschikt. Op de foto zie je trouwens hoe Jorge en Angel de meterkast met cement vastzetten. Het is weer zo’n kleine mijlpaal.
De andere foto laat zien dat ook de tuin van het kleine huis vordert. Twee weken geleden heb ik Jacques van Jardin El Paraiso hier in Puntagorda gevraagd of hij me wilde helpen met de tuinaanleg. Hij kwam met een paar goede ideeën. Om te beginnen een muurtje van grote keien om ervoor te zorgen dat de taluds niet verzakken. Dat muurtje is vandaag gemaakt en zie je al op de foto. Daarna gaan we tuin en taluds samen beplanten met diverse soorten agaves, aloës en andere vetplanten. In zijn eigen tuin liet hij me zien welke varianten er allemaal zijn; er staat straks het gehele jaar door wel wat in bloei.
Om ervoor te zorgen dat de planten straks niet overwoekerd worden door onkruid, gaan we de grond bedekken met vuistgrote stenen. De planten worden daartussen gezet, waarna met fijn zwart vulkaanzand de kieren worden opgevuld. Zo heb je geen worteldoek nodig en oogt het allemaal wat natuurlijker. Op die manier hoop ik straks een mooie en onderhoudsarme tuin te hebben, die ook een beetje past binnen de boomgaard.
Dit is mijn laatste berichtje in het jaar 2021. Hoewel het gemis groot is en ik me over veel dingen zorgen maak: het gaat goed met me. Aan iedereen die Teunis en mij het afgelopen halve jaar heeft geholpen of er “gewoon” voor ons was: dankjewel!
Heel fijne feestdagen toegewenst, geniet van elkaar en van de gezelligheid, ook al is het door de coronamaatregelen misschien in kleine kring.
