Geplaatst op

De Bodem

Iedereen ‘en Holanda’ (en omstreken, natuurlijk..) moet de hartelijke groeten hebben van…Team Bouwen op de Camino de Pinto 14d te Puntagorda.

 

Sinds dinsdag wordt er echt hard en voortvarend gewerkt op de finca. Op dinsdag met drie man, en vandaag, woensdag, zelfs met vijf. Van negen tot drie, maar geen pauzes, behalve een snelle slok koffie uit het apparaat dat we in het schuurtje hebben neergezet. En men heeft schik met elkaar. Dat is leuk om te zien.

Op dinsdag werd de gegraven kuil uitgemeten, afgewerkt en geëgaliseerd. Dat ging niet helemaal van zelf. José had de kuil te diep gegraven. Ook werden de eerste betonstroken voor het fundament gelegd.

 

Vandaag, woensdag, werd de onderste betonplaat tussen deze stroken gestort. Hier bovenop komt een fundering van gewapend beton. En daarna nog een flexibele vloerlaag, als ik het allemaal goed heb begrepen.  Als het aan Óscar ligt, wordt het gewapende beton morgen en vrijdag gedaan. Vanmiddag heeft hij op de vandaag gestorte bodemplaat uitgezet hoe hij het spul gepositioneerd wil hebben. Óscar wil tempo maken, want het weer is volgens hem (onverwacht) goed. Wat ons betreft kan hij niet snel genoeg gaan..

 

Vandaag hebben we samen met weer een andere werknemer van Óscar (ben nog niet zo goed in het onthouden van namen), en een vrachtwagen met verstelbare laadklep, de laatste meubels en de al eerder gekochte tien binnendeuren vanuit de quarto de apero naar de container gebracht. Het heeft gisteren zowaar een beetje geregend in Puntagorda en we kwamen er achter dat het dak van de container niet helemaal waterdicht is (wel bijna, overigens, maar toch). Om geen risico te lopen met onze meubels heeft Ruud vanmiddag dit kunstwerk van landbouwplastic en stenen gemaakt. Hij noemt het ‘Landbouwplastic en Stenen op een Container’ en hoopt op een subsidie van het departement voor moderne kunst van het Cabildo.

 

Zelfs op een wat sombere dag is het mooi om tegen het vallen van de avond over de oceaan uit te kijken.

 

Er gebeurt wat. Er is een bodem gelegd. Ruud en ik voelen ons een stuk beter dan vorige week rond deze tijd.

Geplaatst op

Rondleiding

Nu we dan eindelijk daadwerkelijk aan het bouwen zijn, wordt het tijd om de sketchup-modelletjes maar weer eens van stal te halen. We doen een virtuele rondleiding door het model van het ‘grote huis’. Allereerst gaan we buitenom. Je kunt met je muis of je vinger op het plaatje klikken voor een toelichting.

Oostgevel – De ‘Voorzijde’
Westgevel – ‘De Achterzijde’
Helicopterview
‘Poppenhuis Perspectief’

 

Maar je mag ook even binnen komen. Kom maar mee!

We staan buiten bij de voordeur. Kom binnen!
In de hal gaan we naar links..
..en lopen we door de keuken…
..naar de trastero, het washok.
Naast het washok, de door het bestemmingsplan verplichte tweede slaapkamer.
Tussen deze beide ruimtes in een eveneens verplichte, miniscule, overloop.
Terug in de keuken, gaan we op weg…
..via de hal waar je binnen kwam..
..naar de woonkamer. En dan door…
..via alweer een verplichte overloop naar..
..de slaapkamer en..
..de badkamer.
Van daaruit terug door de woonkamer..
..en door de ‘achterdeur’ in de centrale hal..
..naar het windvrije buitenplaatsje, ‘de patio’.
Tot slot de veranda. Vanaf hier kijken we uit over boomgaard, pinos en de oceaan!

 

In de afgelopen maanden hebben we op detail onze plannen hier en daar aangepast. Grosso modo staat alles nog net zo in de steigers als dat we ergens in het voorjaar van 2018 hadden uitgevogeld. Eén uitzondering; de antraciete vloertegels hebben we ingewisseld voor stenentegels met een houtmotief. Het klinkt niet zo, maar die tegels zien er in het echt heel mooi uit. En dat antraciet zwarte bleek niet te combineren met de kleur van onze teakhoutenmeubels, die rode teinten in zich dragen.

Zienwattwordt straks 🙂 . Als alles af is, zal ik deze sketchupplaatjes gaan vergelijken met de foto’s van hoe het geworden is.

Geplaatst op

Gat in het Zand

We zijn een week verder na de ‘startdatum’ van de bouw van onze huisjes. De bouwers moeten nog wat op gang komen. Het tempo van de uitvoering van het werk valt ons in de eerste week niet mee.

We begonnen op maandag, een week geleden, met een Streep In Het Zand. Daarna gebeurde er drie dagen helemaal niets. José, ingehuurd door Óscar om het grondwerk uit te voeren, kwam niet opdagen.

Op vrijdag kwam Óscar poolshoogte nemen. Hij trommelde José persoonlijk  bij zijn huis op en zette met een touw uit waar het fundament voor de aanbouw van het grote huis zou moeten worden uitgegraven en hoe diep het gat zou moeten worden. Deelfase2 van Fase1; we hadden een Touw Boven Het Zand. Nu nog het graafwerk op die plek en dan maandag beginnen met het storten van de fundering.

 

José kwam met zijn bakbeest, de pala, en begon te graven. Maar moest helaas al snel na het vertrek van Óscar ook zelf weer vertrekken. Cursus! Zaterdag zou hij het graafwerk met zijn pala komen afmaken. Zaterdag: alweer cursus/of ziek/of pala kapot. (Doorhalen wat niet van toepassing is). Zo gingen we het weekend in met een half gat in het zand.

 

Op zaterdag zouden Ruud en ik de dozen uit de apero, de andere helft van het toekomstige ‘grote huis’, gaan verhuizen naar één van de kamers van het Boeddhahuis. Op vrijdagavond ontving Ruud echter het verzoek van Isla Bonita Tours om zich te laten inwerken als gids op een tweede wandeltocht, de wandeling bij het nabijgelegen Las Tricias. Overigens een prachtige wandeling, vooral in deze tijd van het jaar, als de amandelbloesems gaan bloeien. Zo’n kans laten we natuurlijk niet voorbij gaan. We kunnen best wel wat extra inkomsten gebruiken.

Op zaterdag was Teunis dus in zijn uppie aan het sjouwen. Want op maandag moest de apero leeg zijn, hadden we met Óscar afgesproken. En voor de zondag stond (eindelijk weer eens) een privé-wandeling op het programma, hadden Ruud en ik bedacht. Daarover in een andere blogpost meer.

Gelukkig hebben Ruud en ik ongemerkt in de loop van de tijd al heel wat dozen uitgepakt, omdat we de inhoud ervan nodig hadden in ons huurhuis. Het sjouwwerk richting Boeddhahuis viel daarom uiteindelijk best mee. Ik had er eigenlijk wel schik in. Ruim een jaar na ons vertrek uit Almelo, was ik vergeten hoeveel handige of mooie spullen we hebben verstopt in al die dozen. Ergens in augustus of september wordt het op grote schaal pakjesavond. Dagen lang cadeautjes uitpakken. Van ons zelf, voor ons zelf, dat dan weer wel…

 

Gisteren dan. Een nieuwe maandag, een nieuw begin. Maar ondanks dat geen José, maar wel een stilstaande pala, op de finca. Tegen de middag verschenen er drie man in dienst van Óscar. Zij hielpen Ruud met het verhuizen van onze meubels, vanuit de apero naar de container van Óscar, die al een tijd lang naast de palmboom op ons terrein staat. Ik moest werken voor Nederland. Kon daarom niet meehelpen met deze verhuizing. Vond ik helemaal niet erg. Die teakkasten van ons, die zijn me toch zwaar…

Er kwam een flinke  hoeveelheid troep en rotzooi uit de container. Aanvankelijk werd elk emmertje, elke verfkwast  en elk batterijtje individueel door de drie mannen besproken en op waarde ingeschat, alvorens werd besloten wat er mee zou moeten gebeuren. Dat was nog een heel beraad. Intussen stonden onze meubels nog buiten en was het al bijna drie uur. Om drie uur stopt de werkdag voor onze bouwvakkers. Het resterende uur zijn ze onderweg naar hun woonplaats Brena Baja, helemaal aan de andere kant van het eiland, zo’n vijf kwartier rijden. In de bouw op La Palma reis je in de tijd van de baas naar je werk. Dát had mijn vader vroeger ook wel gewild. Maar ik heb daar wel begrip voor. Kordaat optreden van Ruud (!) voorkwam dat de meubels bleven staan waar ze stonden en de mannen  naar huis zouden gaan. Soms moet je maar gewoon de leiding nemen, blijkt.

 

Even na vijven verscheen José  dan alsnog. In no-time kwam het vervolg op ons gat in de grond tot stand. We kunnen beginnen aan de fundering.

 

Het was een week om te leren voor Ruud en mij. Soms ergerden we ons groen en geel aan hoe er gepland en gewerkt wordt en hoe afspraken niet worden gehaald of nagekomen. Soms realiseerden we ons dat we er als ‘opdrachtgever’ door de omstandigheden gewoon wat te dicht bovenop zitten en dat we wat meer afstand van alles moeten nemen. Het gaat nog een flinke evenwichtskunst worden voor ons, om hier een goede middenweg in te vinden.

Augustus blijft augustus. Dan moet het grote huis klaar zijn. Anders worden we dakloos. Het voelt toch wat ongemakkelijk om hierin afhankelijk te zijn van anderen. Afhankelijk zijn moet je leren…

Geplaatst op

Streep in het Zand

We zijn begonnen. Kijk maar. Er staat een streep in het zand. Óscar begint  met de aanbouw van de apero, en het uitgraven van de riolering. De aanbouw en de apero (dat is het Spaanse woord voor het witte schuurtje dat er nu al staat) gaan samen het ‘grote huis’,  worden. De streep geeft aan waar het fundament van de aanbouw moet worden uitgegraven.

 

Helaas kwam José, de persoon die door Óscar is ingehuurd voor de graafwerkzaamheden vandaag niet opdagen. Wij kennen José nog van het graaf- en sloopwerk aan onze twee nieuw ingeplante avocadoterassen. Van toen weten we dat hij heel netjes en nauwkeurig werkt, maar ook dat zijn planning nooit strookt met jouw planning en de afspraken die je hierover met hem maakt.  Dat vooral maandagen een beetje moeilijk voor hem zijn.  En dat je  na afloop nog een keer flink moet onderhandelen over de factuur die je onder je neus krijgt geschoven. Maar hé, no hay problema. Morgen is er weer een dag. En daarna volgen er nog veel meer. En Óscar is degene die hem moet betalen…

Op de een of andere manier voelden Ruud en ik het al wel aankomen, dat het zo zou gaan op dag1 van de bouw. We gaan er maar niet gefrustreerd over doen. We hebben een streep in het zand. En dat is al honderd procent meer dan dat we gisteren hadden. Op naar dag 2.

Geplaatst op

Harken, Kruien, Planten

In de afgelopen weken stonden de werkzaamheden op de finca in het teken van Stenen. Stenen bij elkaar harken. Stenen in een kruiwagen gooien. Stenen verplaatsen naar plekken waar ze geen kwaad kunnen, zelfs een beetje nuttig zijn.

We verwijderden alle losliggende stenen van de terrassen en legden de keien tegen afbrokkelende randen van sommige hellingen als versteviging, met als motto ‘opgeruimd staat netjes’.

 

Daarna begon het Grote Harken. Op de nieuw aangeplante terassen lag het nog vol met onnoemelijke aantallen kleinere stenen, lavabrokken en grote kiezels, daar twaalf jaar geleden met vrachtwagens tegelijk gestort door de vorige eigenaar, zo heeft men ons verteld. Als je op die terrassen liep, brak je je enkels bij elke stap. De vorige eigenaar had een  hekel aan modder in de winter, vandaar de stenen. Wij hebben laarzen in de winter, als het nodig is na een regenbui. De stenen moeten dus weg.

Sinds onze thuiskomst op oudejaarsdag heeft Ruud dagen lang geharkt. Hij droomt er van. In zijn dromen blijft hij eeuwig harken en komen er steeds weer nieuwe stenen door het zand naar boven drijven…

 

Op de bovenste foto hieronder zie je het effect van het harken. De foto is van het onderste terras aan de zuidkant van onze boomgaard. Links zie je de keien voordat Ruud met zijn grote hark is langs gekomen. Rechts zie je hoe alles er uit ziet, ná Ruud-met-de-hark. Wij vinden dat het resultaat de moeite van het al het werken meer dan waard is.

Op de onderste foto zie je hoe alles wordt als het gras is terug gekomen. Grasveld rondom de bomen!

 

De laatste grote stenenklus voor het moment is nu het wegkruien van de bij elkaar geharkte stenen. Ik heb afgelopen zondag het bovenste terras aan de zuidzijde van onze finca leeg gekruid en gestort op een plek waar dit nodig was om een al te steile helling wat vlakker te maken en daarmee veiliger voor onze toekomstige gasten, mochten zij gaan ronddwalen in de nacht.

 

Ruud heeft in de afgelopen week een begin gemaakt met het leegkruien van het onderste zuidterras. Dit weekend maken we het samen af.

 

Zoals altijd deed Fenna  de Algehele Organisatie, de Kwaliteitsbewaking en Het Toezicht. Daar is ze een meester in. Op een strategisch punt, van waaruit ze alle werkzaamheden goed kon overzien,  had ze haar ‘control centre’ ingericht. Een bewijs van haar onbetwiste kwaliteiten als ‘green belt’,  aanjager en kwartiermaker.

 

Onder haar deskundige leiding begon ik vorige week zondag aan een nieuwe mijlpaal in de realisatie van ons plan. Voor het eerst zette ik plantjes in de grond die vorm moeten geven aan een onderdeel van het tuinontwerp dat we voor ogen hebben. Dat ontwerp moet overigens nog gemaakt worden. Vooralsnog hebben we slechts globale ideeën. Maar deze plantjes staan er dus al. Kunnen ze alvast gaan groeien. Aloë, Vetplanten en grondbedekkers. We hopen op enig respect van de bouwvakkers.

 

We doen nog even een overzichtsfoto van de werkzaamheden van afgelopen zondag.

 

Na afloop van de werkzaamheden  op maandag kreeg Ruud deze voorstelling.

 

Daarna kwam hij  met een voldaan gevoel, terug naar het Boeddhahuis, alwaar ik juist mijn werklaptop dichtklapte.

Geplaatst op

Gras

Heel geleidelijk & langzaam, maar zeker, krijgen stukken van onze finca de sfeer die we op termijn graag voor ons zelf en voor onze vakantiegasten willen bereiken. We zijn een beetje op zoek naar de landelijke sfeer, midden in het groen, die we ons van onze vroegere vakanties in Frankrijk herinneren. Grasland onder de fruitbomen. Groen en fris  in de winter en in het voorjaar. Bruin en naar hooi ruikend in de zomer en in het najaar. Met overal hoekjes en plekjes waar je ongestoord van de natuur kunt genieten en naar de stilte kunt luisteren. Je ruikt de dennennaalden of de sinaasappelbloesems, terwijl je een boek leest op je ipad. Je  kijkt naar de jagende valken of de rondkruipende hagedisjes, terwijl je in de zon een wijntje drinkt.  Anders dan in Frankrijk is er altijd de grote blauwe oceaan op de achtergrond aanwezig en weet je alles dat het Isla Bonita te bieden heeft onder handbereik. Een omgeving waarin je na een tijdje vergeet welke dag van de week het ook al weer is. Dat is de gedachte.

Ik moet een beetje handig & leep de stapels met bouwmaterialen buiten beeld houden, maar de foto’s hieronder geven een idee.

 

Op andere plekken moet het allemaal nog wat gaan groeien. Maar Ruud en ik vinden dat je nu al kunt zien hoe het zal gaan worden.

 

Op zondag waren we aan het werk op het terrein. Halverwege de middag, lunchtijd, hielden we uitgebreid pauze en speelden we samen dat we  op vakantie waren. We waren op een leuke plek terecht gekomen, vonden we.

 

Door het slepen met takken en snoeihout van vele jaren. Door het maaien van metershoog gras waar bijna niet door te komen was. Door het verwijderen van oude, zieke bomen en het planten van nieuwe bomen, bedoeld voor de toekomst. Door het verwijderen van enkele generaties oude en lekkende irrigatiesystemen en  het aanleggen van een nieuw bewateringssysteem. Door het sjouwen en sleuren aan stenen en rotsen. Door de zweetdruppels en de stijve spieren. De boomgaard voelt elke week een beetje meer als ‘thuis’ voor ons. Het klinkt vast heel kneuterig, maar het proces van een vreemd, verwaarloosd terrein beetje bij beetje steeds meer naar je hand te  zetten, is prachtig om mee te maken. We worden er flink blij van, elke dag weer.

 

En zonsondergangen op La Palma zullen ons nooit gaan vervelen.

Geplaatst op

2020 is begonnen..

We hadden een super gezellige kerstweek in Nederland. Veel mensen gezien en veel bijgepraat. Iedereen die ons gastvrij ontving, nogmaals bedankt voor deze gastvrijheid en de gezelligheid! Volgend jaar bij ons?  🙂

Ruud bracht zijn dropspiegel weer terug naar de normale (idioot hoge) waarden, en kan er weer voor een paar weken tegen op ons Droploze Eiland. We beleefden een moment van fijne nostalgie bij het krabben van de voorruit van onze auto.

 

Op oudejaarsochtend keerden we doodmoe maar tevreden weer terug naar ons Lente Eiland.  Doodmoe van het vele praten en het rondreizen in Nederland.  Maar vooral ook doodmoe van het Transaviaritme, dat ons dwingt om om half3 ‘s nachts op te staan om de thuisreis aan te vangen. Het is niet anders.

Op 1 januari nieuwjaarsontbijt op het terras onder de grote boom buiten in een lentezonnetje. Op 2 januari buiten barbecueën. Dat zijn nog eens winterse taferelen die ons aanspreken! Dit zijn de winters waar Ruud en ik van houden!

 

De zonsondergangen op onze finca zijn mooier dan ooit. Mooier ook dan foto’s kunnen vastleggen.  Doordat we vers terug kwamen uit Nederland, roken we weer hoe kruidig de lucht op La Palma ruikt en hoorden we weer hoe stil het hier is. Met ‘ontwende’ ogen zagen we weer hoe bijzonder ons nieuwe plekje en toekomstige vakantiebestemming eigenlijk is.  Daar krijg je een blij gevoel van.

 

Afgelopen vrijdag tekenden we het bouwcontract met onze aannemer. Óscar en zijn mannen gaan op maandag 13 januari beginnen met het werk. 2020 gaat voor ons vast een enerverend jaar worden met veel dubben & keuzes maken, veel werk en zweetdruppeltjes en uiteindelijk een begin van een oordeel of alles dat we in ons hoofd hebben ook werkelijkheid kan gaan worden. Ruud en ik verheugen ons erop. Nog acht nachtjes slapen…

Geplaatst op

圣诞快乐

 

Wij wensen iedereen die ons blog volgt, zelfs de 140 robots uit China die ons hoekje op het wereldwijde web de laatste tijd met enige regelmaat verrassen met een visite,  en dan met z’n allen zo’n 2.500 keer per dag komen kijken of er nog iets leuks te halen valt, en op die manier ‘mijn bezoekers-statistiek’ vernaggelen, wij wensen voor íedereen dus:  een heel erg Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo!

 

Vrede op Aarde voor alle mensen. In het noorden. In het zuiden. In het westen. En in het (verre) oosten. Minder trekkers op de weg in Nederland en hogere dijken daar, voor in de toekomst. Gezondheid en blijdschap voor een ieder die ons lief is, en liefst ook voor alle anderen. Drie prachtige nieuwe vakantiehuisjes tussen de sinaasappelbomen in Puntagorda/La Palma en dat we daar nog een heel jaar lang een blog over mogen schrijven, zonder al te veel in herhalingen te vervallen. En een nieuwe president in Amerika. Dát zijn onze beste wensen voor een ieder in…

Ruud en ik brengen de kerstdagen door in Nederland. Er ligt daar een overvol, maar gezellig ‘sociaal programma’ op ons te wachten. Op oudejaarsdag keren we weer terug naar ons Stilte-Eiland.  Vanaf dat moment kunnen we nog een kleine week bijkomen van alle kerstballendrukte op ons steeds groener wordende vluchtheuveltje, midden in de  onmetelijk grote Atlantische Oceaan. Kerstvakantie!  De lente komt! We hebben er zin in…

 

Hasta Luego!  Tot in het nieuwe jaar!

Geplaatst op

Pino del Virgen – Cumbrecita

Het was 21 december.  De eerste dag van de winter. Voor ons ongeveer het begin van onze kerstvakantie, die tot ver in januari gaat duren. Als we kerstvakantie hebben, wandelen Ruud en ik altijd veel. Vroeger in Twente. Nu op het eiland. Vroeger meestal bij somber, koud en grijs weer. Nu in een t-shirtje. Dat is het verschil tussen Nederland en La Palma, in de winter 🙂 .

Na twaalf jaar wandelen op La Palma had Ruud toch nog een route gevonden die we nog nooit eerder deden. We liepen vanaf het kleine kerkje van Pino del Virgen naar het uitzichtpunt op de Cumbrecita, en weer terug. Een tocht van ongeveer vijftien kilometer met een te overbruggen hoogte verschil van zo’n 650 meter, toppen en dalen onderweg meegerekend.

Het kerkje vind je als je vanaf de LP3 bij het bezoekercentrum van de het nationale park van de Caldeira de Taburiente afslaat, in de richting van de Cumbrecita.  Na de afslag rijd je ongeveer een kilometer lang over een smalle asfaltweg die je door een landschap van kleine ommuurde weilandjes voert. Op het eerste echte (brede) kruispunt sla je rechts af en rijd je door totdat je bij het kerkje arriveert. Achter het kerkje, is een parkeerplaats. Daar begint de wandeling.

 

Je loopt als start ongeveer 800 meter lang tegen een flink steile boshelling op, totdat je bij het begin van een nog steiler pad aankomt dat de Cumbre Nueva opklimt. Die klim hoef je vandaag gelukkig niet te maken. Je buigt links af en volgt de borden die je de weg naar de Cumbrecita wijzen. De route voert je over een smal bospad dat strak langs de puinhelling van de Cumbre Nueva gaat. Het bospad gaat op en af, klimt en daalt, waarbij de hellingen en klimpartijen gaandeweg de route steeds steiler worden en grotere afstanden overbruggen. Helaas. Maar de inspanningen zijn de moeite waard. Het is stil. Je ruikt de dennennaalden in de zon. Af en toe word je getrakteerd op een prachtig doorkijkje of een uitzichtpunt-met-een-bankje. Voor liefhebbers van ruïnes zijn er hier en daar verlaten waterhuisjes van in onbruik geraakte galleria’s te zien, in vergaande staat van bouwkundige ontbinding. Voor liefhebbers van rotsen en geologie is er van alles te beleven op de rotswanden, waarlangs het pad je voert.

Eind december verliezen de kastanjebomen op La Palma hun blad. We zagen mooie gele herfstkleuren op de plekken waar de loofbomen een gaatje hadden gevonden in het verder groenblijvende dennenbos. Meestal in kleine beschutte dalletjes.

 

Het bospad brengt je op gezette tijden naar een kleine mirador, een uitzichtpunt van waaruit je over het dal kunt kijken dat tussen de Cumbre Nueva en de Pico Bejenado ligt. Bij helder weer kan je vanaf deze balcons in de verte de gekleurde huizen van El Paso en Los LLanos zien liggen, en nog verder weg zie je dan nog een glimp van de oceaan. Vandaag was het een wandeling met mistflarden en wolkenpartijen in het dal.. Ook mooi. Maar we hadden daardoor minder uitzicht.

 

De route is niet moeilijk om te volgen. Als je eenmaal op het bospad loopt, ga je door en door en door, totdat je vanzelf op het eindpunt van de Cumbrecita uitkomt. Alleen bij het groene gebouw op de eerste foto hieronder kan er even verwarring ontstaan over de weg die gevolgd moet worden. Je moet hier links af, Maar je moet dan niet het lage pad links af nemen, maar het hogere pad dat voorbij het gebouwtje ook links af gaat. Er staan op dit punt geen richtingbordjes.

De wandelweg wordt steeds zwaarder, maar ook steeds mooier. Geleidelijk kleuren de rotsen en de aarde naar oker en rood. Met een blauwe hemel boven je en de groene dennen om je heen waan je je in een andere wereld. Ik moet altijd terugdenken aan wandelingen in Zion (Utah, Noord-Amerika) als ik in dit gebiedje rondloop, en dat zijn goede herinneringen.

 

Vanuit de richting van de Aridanevallei in het zuiden,  kwamen geleidelijk steeds meer wolken het dal in dwarrelen, ook op weg naar de Cumbrecita. De wereld achter ons werd grijs, terwijl de hemel boven de Cumbrecita en de Caldeira de Taburiente nog strakblauw was. Het was prachtig om te zien hoe wolkenflarden in een soort van dans steeds alles grijs maakten en de wereld om ons heen deden verdwijnen, om een paar minuten later weer in het niets op te lossen.

Het absolute hoogtepunt van deze wandeling is niet de Cumbrecita, maar het laatste uitzichtpunt op weg naar dit keerpunt, de Vista Cumbre Nueva. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht op zowel de Caldeira de Taburiente als de rotswanden die boven de Cumbrecita uit torenen én het dal tussen het Bezoekerscentrum en de Cumbrecita. Geweldig mooi, vonden wij het op deze plek.

 

Het was een stille wandeling. Vrijwel de gehele tocht liepen we alleen. Slechts drie keer kwamen we andere mensen tegen. Zo hoort het, bij een mooie wandeling in de natuur. Zo gaat het meestal, als je wandelt op La Palma.

 

We kozen ervoor om niet langs dezelfde weg terug te gaan naar het startpunt van de wandeling. We namen vanaf de Cumbrecita de asfaltweg naar beneden. Fijn voor de kuiten, in elk geval de mijne! Stiekem vond ik de klim over het bospad, zonder stokken, best wel aan de zware kant.

Het was jammer dat we tijdens de afdaling echt de wolken inliepen. De wereld om ons heen werd mistig en grijs, maar dat hoort ook wel weer een beetje zo als je wandelt in de kerstvakantie, toch? De asfaltafdaling is een gemakkelijke afsluiter. Zo’n moment waarop je gezellig kletsend met je medewandelaar(s) de dingen doorneemt die je bezighouden. Bij ons ging het over zonnepanelen… En over zwembaden of jacuzzi’s voor bij de vakantiehuisjes. Die onderwerpen houden ons bezig, momenteel. Maar daarover schrijf ik nog wel eens een ander stukje.

 

Vlak voor het einde kwamen we hem hieronder nog tegen. Ik denk een jonge Torenvalk. We konden naar hem toe lopen, zonder dat hij wegvloog.

 

Na zo’n vijftien kilometer was het goed om het kerkje van de Virgen weer te zien. Jammer dat de laatste honderden meters weer omhoog gaan. Daar waren mijn kuiten niet heel erg blij mee. Moet toch weer wat vaker gaan wandelen.

 

Als je nog zin hebt en puf, en als de wind uit het oosten komt, moet je vlak voor het einde  nog even een extra rondje maken. Je zoekt langs de laatste rechte asfaltweg die naar het kerkje leidt een zijpad naar rechts. Je loopt dan het landschap van De Wolk in. Bij helder weer, in het voorjaar, is het hier prachtig. Bij oostenwind, als de wolk langzaam over de bergkam van de Cumbre Nueva glijdt, en daar aangekomen oplost in het niets, is het hier adembenemend.

 

Vandaag was het grijs, helaas. En de wind kwam uit het westen. We liepen in één keer door naar de auto. Moe maar voldaan. Een mooi begin van onze kerstvakantie.

Download
Geplaatst op

Jaaaaa! Licenciaaaaaaaaaaa!

Hij is binnen! Op dag 550 na Vergunningaanvraag is-ie er dan eindelijk! Onze Licencia de Obras, de bouwvergunning! We mogen nu echt gaan bouwen!

 

De vergunning werd heel modern digitaal bij ons aangeleverd via de e-overheidsomgeving van de Gobierno de Canarias. Om toegang te krijgen tot je post van overheidswege in dit systeem heb je een digitaal identificatie-certificaat nodig, dat je moet installeren op je laptop. De vergunning kon ons niet op papier beschikbaar worden gesteld. Daar is dit moderne eiland immers veel te modern voor. Gevolg voor ons: een ochtend vol flinke stress om toegang te krijgen tot onze eigen digitale brievenbus. We ontdekten dat we gelukkig ooit al eens zo’n certificaat hadden aangevraagd om belastingaangiftes te kunnen doen. Toen we dat eenmaal wisten, was installeren niet heel erg ingewikkeld meer. We hadden echter een klein stressvol uurtje nodig voordat we dit alles begrepen. Het dagelijkse leven in een ver buitenland valt soms niet mee.

Maar hij is er dan! We hebben hem! Eindelijk! Ruud en ik zijn superblij!

We spraken vanmiddag  met Oscar, onze aannemer. Op 3 januari zullen we het contract met hem ondertekenen, waar we nu wel zo’n beetje uit zijn. Op 13 januari beginnen de mannen van Oscar met de werkzaamheden.

Als Oscar zich aan zijn eigen planning houdt, wordt het grote huis in augustus 2020 als eerste opgeleverd. Dan kunnen we eindelijk afscheid nemen van onze Boeddhahuis.  Het eerste vakantiehuisje zal in de loop van oktober volgens plan klaar zijn. Het tweede vakantiehuis zal in de loop van december klaar zijn. Kunnen we in februari 2021 beginnen met de verhuur. Alles onder voorbehoud, natuurlijk. We wonen op La Palma.

Je moet geduld hebben op dit eiland. Ruud en ik weten inmiddels dat we geduldig kunnen zijn. We doen een klein overzicht.

Op 24 juni 2015 maakten Ruud en ik een wandeling bij de sterrenwacht van Lattrop in Twente en polste Ruud mij heel voorzichtig hoe ik het zou vinden om de boel de boel te laten en naar La Palma te vertrekken. Dat hadden we in vijf minuten met elkaar geregeld. We hadden een idee en begonnen diezelfde avond nog met het maken van een Plan..  We zouden een kleine sterrenwacht met planetarium en enkele vakantiehuisjes beginnen in Puntagorda.

 

In november 2016 vonden we via het internet een kavel in Puntagorda, dat paste in ons plan.  Het sterrenwachtidee hadden we inmiddels laten vallen, aangezien er boven op de berg bij Puntagorda een megaproject van staatswege rond hetzelfde thema werd aangekondigd. Tegen een budget van 22 miljoen konden we niet op..   We zouden het bestaande schuurtje op het gevonden kavel gaan verbouwen tot een ‘villa’ en daarnaast nog drie kleine vakantiehuisjes gaan bouwen. Inmiddels houden we het voorlopig bij twee kleine huisjes. We hebben de avocado’s als inkomstenbron ontdekt.. En de grenzen aan de koopkracht van ons budget.

 

In januari 2017 bezochten we het terrein met een makelaar. In maart en mei deden we dat nog eens, maar nu zonder makelaar. In mei besloten we dat we een serieuze poging zouden gaan doen om het terrein te kopen. De vraagprijs lag flink boven ons budget.. We deden direct een eindbod.

Daarna begon de eerste episode van het Lange Wachten.

 

In juni 2017 bezochten we het Spaanse consulaat in Amsterdam om de beruchte NIEnummers aan te vragen en op te halen.

 

In juli 2017 bezochten we Barcelona om daar ten overstaan van een Spaanse notaris onze SL op te richten. Nodig voor onze plannen.

 

In augustus 2017  kwamen we tot een  formeel akkoord met de verkopende partij. We ontvingen via onze makelaar een voorlopig koopcontract per post, in Nederland…

 

…op de dag dat we van de dierenarts in Almelo hoorden dat onze Beike slechts nog een paar weken te leven zou hebben…  Tumoren in de lymfeklieren. Overal. De enveloppe hebben we pas twee dagen later open gemaakt. We missen onze Liefste-Hond-Allertijden nog steeds (sorry Auke). In het grote Plan zou Beike nog vele jaren blij & tevreden kwispelend met haar staart uren lang liggen te loeren in de ochtendzon naar de merel en de muis en op dit eiland ook naar de hagedis in onze boomgaard. Zonder daar verder iets mee te doen of te moeten. Alleen maar kijken. Het heeft allemaal niet zo mogen zijn.

 

Op 16 november 2017 werd de koop gesloten. Sinds die datum zijn we sinaasappelboeren met een plan, wachtend op uitvoering. Inmiddels avocadoboeren. In opleiding. Maar nog steeds wachtend. Tot aan vandaag.

 

In december 2017 dachten we dat dít onze laatste sneeuwschuifwinter zou zijn. Mmmm. Jammer. Er zou er nóg zo één volgen..

 

We maakten onderstaand plan dat we per correo electronico bespraken met onze architect.

 

Die ons vervolgens met zijn tegenvoorstel verraste. Model ‘Atlantikwall’, volgens Ruud. Er volgde een stevig gesprek, terwijl bij Ruud en mij het besef groeide dat we vanaf nu toch echt elke zesde week een week naar La Palma zouden moeten afreizen, als we voortgang wilden boeken. Dat was niet echt een straf, overigens.

 

In het voorjaar van 2018 begon de tweede episode van het Lange Wachten. Wachten op de architect dit keer. Het duurde lang voordat ons plan op zijn papier stond en was uitgewerkt in een boekwerk van 140 pagina’s, het Proyecto Basico.

 

Intussen woonden we sinds september met twee nieuwe pups in huis. Het opvoeden van broer en zus ging niet helemáál van zelf. Münstermonsters. Gremlins. Dolfje Weerwolfje. Djengis. Die bijnamen verzonnen we niet voor niets. Maar zo rond eind januari kregen we door dat het toch allemaal gelukt was met dat opvoeden. Vanaf dat tijdstip was er min of meer sprake van een roedel van vijf.. Klaar voor vertrek naar het Lente-eiland!

 

Pas in juni 2018 was onze architect helemaal klaar met het Proyecto Basico. Ruud en ik brachten het boekwerk naar het Gemeentehuis. Daar kregen we van de burgemeester persoonlijk te horen dat de beoordeling van de aanvraag maximaal twee maanden in beslag zou nemen. Hij hield woord, maar vertelde er alleen niet bij, dat de aanvraag daarna nog zou moeten worden doorgestuurd ter goedkeuring naar de eilandregering..  Of. We begrepen hem verkeerd. Wie zal het zeggen?

 

In augustus 2018 verkochten we ons huis in Almelo. Een zenuwslopende periode voor ons dat verkopen van het huis. Slechts vijf bezichtigingen in zes maanden tijd… Maar nummer vijf was raak, gelukkig.

 

In oktober 2018 kreeg onze finca een officieel adres. Camino de Pinto 14d.

 

In de laatste dagen van december 2018 ontruimden we ons huis in Almelo. Op 3 januari 2019 kwam de verhuistruck voor rijden. Twaalf jaren werden ineens voltooid verleden tijd.

 

We woonden ruim zes weken op een vakantiepark in het nabij gelegen Wierden.

 

Om op 12 februari 2019 te vertrekken naar ons gedroomde eiland.

 

Drie dagen later volgden onze honden, met het vrachtvliegtuig, via Tenerife.

 

Met vijf zagen we een dag later deze eerste prachtige zonsondergang. Deze plek ligt vlakbij onze boomgaard. Elke keer als ik er langs loop denk ik nog aan het mooie moment van die eerste echte avond  met z’n allen op La Palma.

 

Daarna begon de derde, laatste en langste episode van het Lange Wachten. Ruud en ik leerden het eilandleven kennen. We wandelden. Regelden een auto. Leerden fruit te plukken en te verkopen. Vonden een aannemer. Leerden nieuwe mensen kennen. Vierden (echtwaar) carnaval. Ontvingen onze meubels in een zeecontainer. Maaiden het gras. Vlogen af en toe heen en weer naar en van Nederland. Leerden op het goede moment ‘vale’ te zeggen. Slaagden erin om het werk voor onze klanten in Nederland vanaf het eiland in goede banen te blijven leiden. Genoten van het landschap en de zon. Hadden het erg naar ons zin op het eiland (en nog steeds).

Vier Zamuros
Transport

 

We werden helemaal overweldigd door alle nieuwe indrukken die we opdeden. Dat er niet heel veel gebeurde met de licencia boeide ons eigenlijk niet echt. Aanvankelijk.

Maar eind juli, begin augustus begon het toch te kriebelen en begon ons geduld op te raken. Wat was er aan de hand dat het allemaal zo lang duurde, die aanvraag? Niemand die het ons aanvankelijk kon vertellen. Het zou toch wel doorgaan, allemaal?

 

In september werd duidelijk dat we niet te maken hadden met een mogelijke afkeuring, maar dat we aan het wachten waren op het trage afronden van ambtelijke procedures. Er was bezwaar gemaakt tegen onze aanvraag. Dat bezwaar had geleid tot het uitvoeren van een uitgebreid Milieu Effect Onderzoek. Alleen, niemand die dat ons vertelde. Het nieuws was tegelijk een grote opluchting, maar ook een bron van ergenis. Ons geduld was op. We besloten ons plan om te gooien en alvast te beginnen met het verbouwen van de finca, nog voordat de grondwerkzaamheden van de bouw waren afgerond, uhmm…. begonnen.

 

Het voelde goed om eindelijk iets concreets voor elkaar te krijgen op de finca. Ook al ging het allemaal niet in de geplande volgorde. Onze wachtfrustratie verdween lichtjes naar de achtergrond. Maar begin  november was het geduld echt op en begonnen we te tellen.

 

Allemaal voorbij nu, dat gepruttel en getel. De vlag kan uit. Op dag 550. Mooi dat alles nog net voor het einde van het jaar is rond gekomen. Sinds vanmiddag, 14:00 mogen we officieel bouwen! Vier-en-een-half jaar na onze wandeling bij de sterrenwacht van Lattrop.

 

Over drie jaar of zo zijn Ruud en ik vast helemaal vergeten hoe ongeduldig we waren, toen. Het proces van vergeten begint NU. Nog 26 nachtjes slapen, en dan beginnen we. Denken we.