Geplaatst op

Vloeren

Hier waren we gebleven, aan het einde van de vorige bouwweek. In de ‘oudbouw’ van het Grote Huis waren de ramen en deuren uitgehakt uit de muur. Eindelijk werd zichtbaar hoe de toekomstige woonkamer eruit zal gaan zien. Ook werd de verbinding gemaakt tussen de oude cuarto de apero en het nieuwbouwgedeelte.

 

Inmiddels is er wederom een werkweek voorbij. De achtentwintigste bouwweek stond in het teken van het storten en smeren van de vloeren in het Grote Huis. Gerardo, Jaime en Jesus werkten er met z’n drieën aan. Dat was genoeg om alles deze week af te krijgen.

Gelukkig hebben we niet al te veel last gehad van de bananenwater- rantsoenering die van kracht is. De extra waterreserve die we in zamuro’s en oude benzinevaten hadden aangelegd voor de maandagen, de woensdagen en de vrijdagen, de dagen waarop we geen water geleverd zouden krijgen op de finca, werden nauwelijks aangesproken. Pas afgelopen vrijdag hadden we echt geen water, op de andere dagen liep alles gewoon door.

 

De vloeren van het grote huis zijn klaar nu. Het huis ziet er mét vloeren ongeveer zó uit.

 

Inmiddels zijn de tegels voor op de vloeren gearriveerd. Ook de tegels voor de badkamer, de keuken en de buitenterassen zijn geleverd. Alles staat klaar voor de volgende fase. Óscar heeft ons een gedetailleerde planning gegeven voor het werk in de komende weken. Aan het einde van de maand zou alles klaar moeten zijn, behoudens de veranda’s en een deel van het buitenterras. Half september is alles klaar, zo is nog steeds het plan.

 

In de komende week, vanaf woensdag meen ik, gaat een nieuwe timmerman het knutselwerk van Fernando beoordelen en verhelpen. Volgens Óscar moet het hele dak van de verbindingsgang er af en met nieuw hout weer worden opgebouwd. Het werk zou in twee dagen gepiept moeten zijn, behalve dan dat dit hout (door ons) geschilderd zou moeten worden. Tegelijkertijd beginnen Ruud en ik (maar vooral Ruud) maandag ook met het schilderwerk aan het dak van de oude cuarto de apero. Hier is een potentieel planningsprobleempje in de maak.

Ook de grote pozo (voor het hele complexje) wordt komende week uitgegraven op het onderste zuidterras. We maken ons een beetje zorgen over hoe dit zal gaan en hoeveel schade onze aangeplante avocadoplanten zullen oplopen. Oorspronkelijk zou de pozo op een andere plek worden uitgegraven.

We gaan zien hoe het allemaal loopt.

Geplaatst op

Licht in de Duisternis

Wederom is er een bouwweek voorbij op onze finca. Nog vijf of zes weken te gaan, en dan is het Grote Huis af, als we de planning van Óscar voor waar mogen aannemen. Het zou net kunnen, denken we, maar we gaan het zien. Gerardo en Jaime denken dat het haalbaar is, en zij zijn over het algemeen behoorlijk ‘open en eerlijk’ in het geven van hun meningen en adviezen, weten we inmiddels. Via hen weten wij sinds vorige week dat Óscar door zijn werknemers CorreCorre wordt genoemd, als hij zelf niet in de buurt is, wat zo veel betekent als RennenRennen, of vrij vertaald naar een Nederlandse kontekst: ZoefZoef (de Haas). Ruud en ik begrijpen deze bijnaam… 🙂  Maar als klant zijn we vooralsnog best tevreden met de rond rennende aannemer.

 

De week stond in het teken van werkzaamheden in de oude cuarto de apero, de bestaande schuur die de helft van het nieuwe Grote Huis vormt. De reeds gemetselde binnenmuren van de apero werden afgepleisterd. En in de buitenmuren werden de openingen voor de nieuwe ramen en deuren gemaakt. Ik schreef er al over in de vorige post. Alle openingen zijn klaar nu. Het huis ziet er aan de achterzijde, de oceaanzijde zó uit…

 

…en aan de voorzijde, de landzijde ziet het huis er zó uit. Het raampje voor de badkamer blijft op de foto verscholen achter het groen van de sinaasappelboom aan de rechterzijde van het huis.

 

Vrijdag rond het middaguur brak een voor ons ‘historisch moment’ aan. De verbinding tussen de twee delen waaruit het Grote Huis bestaat, werd uitgebroken in de muur. Vanaf nu kunnen we door het hele huis lopen, zonder hiervoor een omweg ‘buitenom’ te hoeven maken.

 

Op het plaatje uit ons sketchup-model van het Grote Huis staat nog een boogvorm ingetekend voor de beide toegangen naar het verbindende halletje. Inmiddels hebben Ruud en ik besloten dat we het toch mooier, want ‘strakker’, vinden als deze openingen een rechthoekige vorm gaan krijgen.

Hieronder zie je de doorkijk vanuit de trastero, het washok annex voorraadruimte, in het nieuwbouwgedeelte, door de keuken en de hal naar de woonkamer in het oude gedeelte. Er staat nog een steiger in de woonkamer, waardoor het doorkijkeffect een klein beetje teniet wordt gedaan.

 

Nu alle openingen voor ramen en deuren gemaakt zijn, is er opeens Licht in de duisternis van de oude cuarto de apero. Vooral de woonkamer blijkt een kamer met verrassend veel daglicht te worden. De grote openslaande deur en het kleine raam op het zuiden, met zicht op de patio, zorgen hiervoor. Ik vond het heel bijzonder toen ik deze kamer voor het eerst betrad, vrijdagmiddag. Groter dan gedacht. Veel lichter dan gedacht. En vooral: veel lichter dan de laatste twee maanden het geval was. Sinds de binnenmuren in de apero werden gemetseld waren de toekomstige kamers in dit deel verworden tot donkere grotten, model Vleermuisparadijs. Die fase is voorbij nu 🙂

 

De grote (beter grootste) slaapkamer van het huis.

 

De badkamer van het huis.

 

Komende week gaat men de vloeren storten in het huis. Zo was vrijdag nog het plan. Maar. Daar heb je water voor nodig. En sinds vandaag is ons irrigatiewater op rantsoen.

 

Het heeft in de afgelopen jaren veel te weinig geregend op het eiland. Hier en daar ontstonden in het zuiden en in het midden van het eiland al watertekorten. De tekorten en rantsoeneringen hebben nu ook Puntagorda in het noordwesten bereikt. Vanaf vandaag is er slechts nog irrigatiewater voor ons beschikbaar op dinsdagen, donderdagen en zaterdagen. Als het niet erger wordt dan dit  kunnen de planten en bomen op de finca dit nog wel hebben. Maar zonder water is het erg lastig om het beton te maken dat nodig is voor het storten van de vloeren en het uitvoeren van andere werkzaamheden. Lopen we volgende week de zoveelste bouwvertraging op, nu door de rantsoenering van het water?

We gaan het zien, met een redelijk blijmoedige grondstemming.  We overleven het wel weer als de zaken toch weer anders gaan dan bedacht. En wat is een week op een meerjarenplan dat nu al drie jaar in beslag neemt en inclusief de bouw van de andere huisjes nog wel even zal doorlopen in de tijd?

Het Grote Huis wordt in elk geval steeds meer een echt huis om te zien en ONS huis om te zien. Daar zijn we blij mee. En. Ruud en ik hebben de namen bedacht die we aan onze finca en de drie huizen willen geven, als alles klaar is. Maar daarover in een volgende blogpost meer…

Geplaatst op

Doorbraak

Vandaag zijn Gerardo en Jaime begonnen met het uithakken van de toekomstige deuren en ramen in het oude, bestaande gedeelte van het grote huis.

 

Ze startten met de gaten voor de openslaande deuren aan de achterzijde (oceaanzijde) van het huis.

 

Gisteren waren de ruimtes in het oude gedeelte al leeg gemaakt en lukte het mij om eindelijk wat foto’s te maken van de binnenkant. Hieronder de slaapkamer, van buitenaf gezien, en een stukje van de zitkamer of woonkamer of hoe je zo’n kamer ook noemt waar een paar banken, een paar kasten en een tv komen te staan.

 

Vanavond zagen slaapkamer en zitkamer (woonkamer..) er zó uit.

 

Ruud en ik hebben lang gewacht op dit moment. Eindelijk krijgt het huis een beetje de vorm, zoals het moet gaan worden. Maar het is nog lang niet af…

 

Morgen gaat het verder en worden de ramen aan de voorzijde (landzijde) uitgehakt. We gaan er vanuit dat deze week ook de opening wordt gemaakt die het oude deel van het grote huis zal verbinden met het niew gebouwde  gedeelte. Tot slot moet er vanuit de woonkamer (zitkamer) nog een raam naar het zuiden, met uitzicht over de patio, worden uitgeslagen.

 

We zijn een beetje aan het aftellen, Ruud en ik. Misschien nog wat voorbarig. Maar we zijn er langzamerhand erg aan toe om het Boeddahuis te verruilen voor onze plek aan de Camino de Pinto. Het is tijd.

Geplaatst op

Avocado Glamping

Twee weken geleden alweer, kochten we een nieuwe set van jonge avocado-planten. Om de achterblijvers uit de lichting van vorig najaar te vervangen. We waren erg blij dat we de planten op de kop hadden kunnen tikken. Er is nog steeds veel vraag naar avocado-aanplant. We zouden ze snel gaan inplanten.

 

Maar de calima kwam met nachttemperaturen van tegen de dertig graden en een luchtvochtigheidsgraad van bijna nul. Daarna kwam de zus van Ruud een week lang op bezoek. Daarna volgde er een nieuwe calima, met nog hogere temperaturen dan de voorgaande. En zo werd het ongemerkt twee weken later, en stonden de plantjes nog steeds met hun wortels in zwarte plastic zakken in de wachtstand onder de grote boom achter het Boeddhahuis.

 

Hoe lang kan je wachten met het planten van jonge avocadoplanten? Afgelopen zaterdag en zondag, de calima was er nog steeds met saharatemperaturen en een gortdroge lucht, besloten Ruud en ik dat het genoeg was. In de relatief koelere ochtenduren vervingen we oude, zwakke avocadoplanten voor de nieuwe exemplaren. Op hoop van zegen.

 

Tijdens het uitgraven van de oude planten merkten we dat de grond in de nieuwe terrassen toch wel wat aan de droge kant geworden was. Niet helemaal droog maar aan de droge kant. In combinatie met de hitte krijg je dan onderstaand effect, bij jonge planten met slechts nog een klein wortelstelsel. De bladeren gaan in de lengte krullen. Tegelijkertijd staan de grote avocadobomen en de sinaasappelbomen, die diepere wortels hebben, er prima bij. Ruud paste de hoeveelheid water die we ‘s nachts geven aan en overdag sproeien we met de hand bij. Alleen op de twee terrassen met jonge planten.

 

Op advies van Kakien en (onafhankelijk van elkaar) Jesus, heeft Ruud gisteren voor de nieuw aangeplante boompjes een extra bescherming tegen de zon gemaakt. Jesus is de vierde medewerker van Óscar die gisteren aan ‘het bouwteam’ op de finca is toegevoegd. Hij werkte eerder dit jaar ook al bij ons.

Aanvankelijk kwam Ruud met behulp van een rol bouwlinnen, die op de afvalstapel van de bouwvakkers lag, tot onderstaande oplossing: model ‘Kukluxclan’.

 

Wij zijn alle2 niet zo van die denkrichting. Bovendien had het aanvankelijke model toch wel een wat drukkende en verstikkende werking op de plantjes die beschermd moesten worden. Met behulp van kleine metalen steunstaven, die we nog op voorraad hebben, werd model KKC uitgebouwd tot model ‘Brede Schaduw’. De nieuwe avocado’s kregen zo hun eigen glamping-experience.

Volgens Jesus moeten de schaduwschermpjes tot begin september blijven staan om de avocado’s tegen de zon te beschermen. We hopen dat er tussen nu en begin september geen harde wind op steekt. Begin september? Hey, dan wonen we al op finca! Als we onze aannemer mogen geloven. Oh, happy day!

 

Gisteren aan het einde van de middag trok de hete calima-lucht eindelijk weg van ons deel van het eiland De koelte was na vijf opeenvolgende berehete avonden en nachten meer dan welkom. We werden er blij en vrolijk van.

 

Op het betonnen stoepje van het grote-huis-in-aanbouw genoten we van de koelte en de ondergaande zon. Wat is het toch een prachtplek, denk ik iedere keer weer als ik er zit en om me heen kijk, terwijl het daglicht langzaam uit de wereld trekt.

Geplaatst op

Langzaam maar Zeker

Weer is er een bouwweek voorbij. Gerardo en Jaime hebben de hele week gewerkt en zijn druk in de weer geweest met het afwerken  van de muren, in het nieuwe gedeelte en in het oude gedeelte van het grote huis en met het pleisteren van de dakrand in het nieuwe gedeelte. Pas vrijdag kregen zij assistentie van een derde persoon. Drie man zijn er nodig om efficiënt kunnen werken; één man om het cement voor het pleisterwerk te draaien, twee mannen om de muren ermee af te dekken. Al met al schoot het werk ‘voor het zicht’ niet heel erg veel op. Het plaatje hieronder is inmiddels een bekend beeld…

 

Gerardo was degene die zich met het pleisteren bezig hield. Zijn werk ziet er prima uit. Hij was het ook die afgelopen donderdag aan Óscar vertelde dat er toch echt een derde man bij moest komen, omdat het anders niet opschiet.

 

Het afwerken van de muren is nu écht bijna klaar. Ook in het oude gedeelte van het grote huis is men flink opgeschoten, maar hiervan kan ik door het ontbreken van ramen en deuren geen goede foto’s maken.  Ook de elektra en de waterleidingen van het grote huis zijn nu helemaal klaar. Het is de bedoeling dat volgende week de vloeren in het huis worden gestort. Het is sowieso de bedoeling van Óscar dat het werktempo vanaf de komende week flink omhoog gaat. Hij houdt nog steeds vast aan een opleveringsdatum op het einde van augustus. De hotelklus aan de oostkant van het eiland is met twee weken vertraging nu klaar, vanaf volgende week zijn er vijf of zes mensen beschikbaar die tegelijkertijd gaan werken aan de vloeren, de riolering en de elektra van het eerste kleine huis. Als het klopt wat Óscar ons heeft verteld.

 

Op donderdag kwam Manolo, onze architect, langs voor een inspectie.  Voor het eerst sinds de Grote Corona Pauze. Hij moet van Gran Canaria komen. Manolo bracht ons een meevaller en een tegenvaller. Hij oordeelde dat we in de grote openslaande deuren van de huizen tóch veiligheidsglas moeten aanbrengen. Ondanks het feit dat er kleine ruitjes in deze deuren aanwezig zullen zijn. ‘Dit zijn nu eenmaal de regels voor huizen met een toeristische bestemming’, zo luidde zijn statement. We moeten het ermee doen. Wederom een financiële tegenvaller.

Maar Manolo bracht ook goed nieuws. Hij herinnerde Óscar eraan dat hij op  ‘het complex’ een reservoir voor drinkwater moet aanleggen, voor het geval er tijdelijk een verstoring optreedt in de watervoorziening. In het Boeddhahuis ondervonden we recent nog  dat dit niet helemáál een theoretische exercitie is; in de afgelopen twee weken zaten we door een lekkage verderop in het dorp, twee keer een flink deel van de dag zonder drinkwater, douchewater of spoelwater voor de toiletten.

Dat reservoir was onderdeel van het beschreven bouwproject, maar door Óscar (en ons) over het hoofd gezien. Hij had het mee moeten nemen in zijn offerte, maar dat heeft hij niet gedaan; de kosten komen nu voor zijn rekening. Daar is overigens geen enkele discussie met hem over geweest.

Ruud en Óscar hebben samen bedacht dat het reservoir helemaal bovenaan het kavel, op het hoogste terras, naast het kleine betonnen schuurtje zal worden gebouwd. Het wordt een klein stenen gebouwtje op enkele meters afstand van dit schuurtje. Wij betalen voor een betonnen vloertje tussen de beide gebouwtjes in en krijgen zo voor een koopje de bergruimte waar we geen geld voor hadden, maar die we zo verschrikkelijk hard nodig zullen hebben straks. Op het betonnen vloertje kunnen we een tweede schuurtje laten bouwen, zodra we er budget voor vrij hebben. Er zijn klusjesmannen genoeg op het eiland, die dit voor ons kunnen doen. We beginnen met een dakje, dat kunnen we waarschijnlijk zelf.

 

Met het scheve dak boven de verbindingsgang in het grote huis is deze week niets gebeurd. Maar er is ook geen discussie over geweest. Iedereen, Óscar incluis, is het met ons eens dat het dak ‘opnieuw’ moet. Ook de architect wist niet wat hij zag, maar vertelde dit pas nadát hij van ons en van Óscar had gehoord dat we de timmerman hebben vervangen. Het dak gaat er af en zal opnieuw moeten worden opgebouwd, zoveel mogelijk met gebruikmaking van bestaand materiaal. De kosten hiervoor komen voor rekening van Óscar. Ons opgebouwde potje met wisselgeld is hiermee wel weer op, vrees ik. Omdat het maar om een heel klein dakje gaat, en de meeste timmermannen een stuk sneller werken dan Fernando deed, zullen we geen vertraging in de oplevering gaan oplopen, is ons beloofd.

Nu de muren van het halletje zijn afgewerkt, krijgen we al wel een goed idee van hoe alles er straks uit zal zien. Daar zijn we nog steeds blij mee.

 

De sfeer op de bouw is nog steeds goed, ondanks het gedoe met de timmerman. Iedereen lijkt wel te begrijpen waarom voor ons de maat vol was, en waarom we Fernando hebben weg gestuurd. Jammer, dat het zo ver moest komen.

Ruud en ik kunnen niet wachten tot de vloeren in het grote huis gestort worden en de muren van het oude gedeelte van het grote huis worden doorgebroken voor de nieuwe ramen en de nieuwe deuren. Maar we kunnen vooral niet wachten totdat de sleuven voor de riolering en elektra weer dicht zijn. Ruud kan geen kant op voor zijn werk in de boomgaard. Bouwen is lijden, soms 🙁 🙂

Geplaatst op

Full House

Zeven dagen lang hadden we een vol huis. De zus van Ruud, met man en kinderen, logeerden in het Boeddhahuis. Fijn om weer eens familie in levende te lijve kunnen zien na alle corona-ellende. Leuk om eens wat langer met onze neven op te trekken en ze een beetje beter te leren kennen.

 

We aten samen. We wandelden in de bergen. We zwommen in de zee. We fietsten op gehuurde e-bike-jes naar de Cumbrecita. We genoten van het warme, zomerse weer. We zongen samen mee met Spotify. We maakten samen in een halve avond een fles amaretto leeg, terwijl we meezongen met Spotify (Angelique en ik dan). Jesse en Arjan leerden mij hoe ik fruit moet tellen en hoe ik president kan worden, en blijven. We spraken over piramides, kromme houten dakjes, gender neutrale paspoorten, Stalin en foute voetbalclubs. We keken door de telescoop van Ruud naar planeten, sterrenhopen en verre melkwegstelsels. Maar bovenal hadden we een super relaxte week met elkaar.

Angelique, Danny, Jesse, Arjan, bedankt voor alle gezelligheid! Ik hoop dat jullie een fijne vakantieweek hebben gehad. Denk dat dit wel goed zit.

 

Vandaag, op de Day After, zijn de drie harige huisgenoten nog altijd volledig total-loss van het voorbije speel- en aandachtfestijn. Volledig gevloerd en lamgeslagen. Geen beweging in te krijgen.

Geplaatst op

Timmerman Blues

Sinds afgelopern week is er weer gewerkt aan het grote huis door de mannen van Óscar. In het nieuwbouwgedeelte werden de binnenmuren afgewerkt en gepleisterd. Afgelopen vrijdag werd de elektrische bedrading getrokken. Het ziet er allemaal prima uit. Volgende week gaat men het zelfde werk uitvoeren aan de ‘oudbouw’.  Daarna kunnen de vloeren worden gelegd en wordt het huis een echt huis. We liggen nog steeds op het schema oplevering-eind-augustus.

 

Ook het dak boven de hal kwam eindelijk af. Fernando, de timmerman,  was daar een week eerder mee begonnen zoals ik al schreef in een vorige blogpost. Begin deze week leverde Fernando het dakje op. Zie de foto hieronder.  Op het eerste gezicht zag ook dit werk er prima uit.

 

Maar zo zag deze week het gezicht van Ruud er uit als iemand het woord ‘dak’ riep, in zijn aanwezigheid. Fernando’s tweede dak is wat ons betreft één grote puinhoop geworden.

 

De problemen begonnen ermee dat de dakspanten niet correct op maat gezaagd waren door de timmerman. Ruud en ik zagen het meteen met onze ‘timmermansogen’, toen het eerste stuk van het balkengeraamte klaar was. Onze opmerkingen werden echter door Fernando weg gewimpeld. We zagen het verkeerd. We hadden last van gezichtsbedrog. Fernando zou het allemaal op orde maken. Geen zorgen.  No worries. Sin preocupaciones. De kroon van het dak 3% uit het lood? Komt goed. Ook Óscar werd door ons gewaarschuwd. Hij deed niets.

 

Maar de waterpas en de meetlat liegen niet. Zó zag ons dak er uit nadat de planken gemonteerd waren op het niet passende balkengeraamte. De scheve nok was inderdaad voor het oog redelijk weg gewerkt door Fernando (bovenste foto hieronder). Maar de balken zijn zo schots en scheef in elkaar geschroefd dat het aan de korte kanten van het dak niet meer mogelijk was om hele planken te monteren. Fernando loste dat op door kleine plankjes van balk naar balk uit te zagen en te monteren. Dat kan je een beetje zien op de tweede foto hieronder. Praktisch opgelost. Maar dat is natuurlijk níet de bedoeling bij een Canarisch dak. Bovendien zie je aan de binnenkant van het dak waar de praktische oplossing toe leidt.

 

Aan de binnenkant van het dak is de mismatch in het balkengeraamte niet goed te verbloemen. De balken staan hier en daar schots en scheef, soms zelfs iets gedraaid op het dak. Twee planken scheurden door de spanning die er op ontstond nadat ze waren gemonteerd. De planken op één van de lange zijden van het dakje liggen niet evenwijdig aan de kroon van het dak.

We hebben ontdekt dat de balken aan de bovenzijde flink zijn bijgeschaafd. Helaas is Fernando vergeten om het geschaafde hout opnieuw te bewerken met insektenwerend middel. Op termijn de doodsteek voor een langjarig leven van zo’n houten dak hier op de Canarische Eilanden. Alles bij elkaar is het prutswerk en een rommeltje.

 

Als de kitspuit de oplossing moet zijn om zaken passend te krijgen, weet je dat de vakman verdwaald is. Als de kitspuit wordt gehanteerd op een manier zoals de foto hieronder laat  zien, weet je dat de vakman geen vakman is. Als de vakman vervolgens zegt dat hij ons hiermee geld uit spaart en dat we eigenlijk niet moeten zeuren, gegeven het prijsniveau van de opdracht, weet je dat de vakman geen knip voor zijn neus waard is.

 

Afgelopen dinsdag was de maat voor ons vol. We hebben Óscar, onze aannemer, gemeld dat wij Fernando  niet meer op onze finca wilden zien. En dat we ook niet meer wilden dat de timmerman nog reparaties zou gaan uitvoeren aan het dak. Het vertrouwen was definitief weg. Óscar kwam kijken,  begreep de situatie, en vertelde ons dat hij binnen zijn bedrijf over nog twee andere timmerlieden beschikt. Maar hij vertelde ook dat hij het moeilijk vond om  hierover met Fernando het gesprek aan te gaan. Het gaat om een samenwerkingsrelatie van meer dan twintig jaar. Uiteindelijk was het afgelopen donderdag Ruud zelf die de vervelende boodschap aan Fernando moest doorgeven. Toen Ruud in de ochtend koffie kwam zetten, was de timmerman, tegen de afspraken met Óscar  in, bezig met de kitspuit. Ruud kreeg de zoveelste goednieuwsshow van hem te horen en dat was het moment dat de maat vol was. Ruud heeft Fernando uiterst vriendelijk maar beslist gevraagd om samen op de steiger met waterpas en meetlat de boel op te meten. De medewerkers van Óscar waren zo beleefd en kien om op dat moment maar even uitgebreid inkopen te gaan doen voor de lunch. Geen gezichtsverlies voor de timmerman, in hun aanwezigheid. Na wat gesputter was het verweer  op en de goednieuwshow voorbij. Nogmaals: de waterpas en de meetlat liegen niet. Inmiddels heeft Fernando zijn spullen en  zijn apparatuur opgehaald.

Het was voor ons, en vooral voor Ruud, al met al een moeilijke bouwweek. Wij zitten allebei niet zo in elkaar dat we heel snel iemand de wacht aanzeggen of weg sturen. Maar een dak is een dak en we kunnen zo’n dak maar één keer betalen. Tot twee keer toe hebben we bij beide daken die Fernando voor ons maakte bij het allereerste begin aangegeven dat het volgens ons niet klopte wat er gebeurde. Tot twee keer toe werden onze bezwaren genegeerd en werden we min of meer voor een voldongen feit geplaatst. Dan kan je één keer doen, maar geen twee keer. Als het moet gaat dit tweede dak er weer af.

Als het goed is, komt volgende week een andere timmerman kijken wat er nog te redden is en wat er hersteld kan worden. Bovendien komt onze architect komende donderdag een kijkje nemen vanaf Gran Canaria. Voor het eerst, sinds de Coronapauze.

 

 

Voor ons voelde het als ‘bouwcrisis’, in de afgelopen twee weken.  Gelukkig werken de andere mensen die in dienst van Óscar aan ons huis werken wél heel erg netjes en goed. We merkten dat we uit deze hoek ook wel iets van een ‘stilzwijgend applaus’ kregen voor onze handelswijze. We hoorden beetje bij beetje dat het niet voor het eerst is dat dit ‘timmerman-probleem’ tijdens een opdracht ontstaat. Het is wel voor het eerst dat de timmerman door de opdrachtgever wordt weg gestuurd. Óscar is er niet blij mee merken we, maar hij accepteert het. Wij zijn zelf ook verre van gelukkig met de situatie. Fernando is op zich geen onaardig persoon en hij heeft veel voor ons betekend en ons wegwijs gemaakt in het dorp en de regeldingen waarmee we te maken kregen.  Het Boeddhahuis bijvoorbeeld, hebben we viavia aan hem te danken. Tóch voelt het voor ons als een opluchting dat de kogel door de kerk is. We gaan zien hoe het verder gaat.

 

Wat er ook gebeurt; elke dag gaat de zon weer onder in de oceaan en is er iets moois om naar te kijken en al het gedoe even te vergeten. Deze zonsondergang is van afgelopen dinsdag. Genomen door het raam van de toekomstige keuken.

Klein detail: de foto is recht, dat zie je aan de stam van de boom, maar de horizon is door de laaghangende wolken boven de oceaan scheef. Zo kan het gaan met rechte lijnen 🙂 🙁  .

Geplaatst op

Nieuwe Ronde, Nieuwe Kansen

Via de whatsapp kwam op zondagavond de tip van Kakien binnen  dat er bij de Colmegran op zaterdagmiddag drie pallets met mooie jonge avocadoplanten waren binnen gekomen. ‘Je moet ze maandag gaan halen en la primera hora’, vertelde hij nog aan Ruud, ‘anders zijn ze alweer weg’.  De Colmegran is een soort van ouderwetse Boerenbondwinkel, hier in het dorp.

 

Vanochtend om half negen reed Ruud met een Caddy vol planten het oprijpad van het Boeddhahuis op. De planten zien er inderdaad goed uit. We zijn erg blij dat we ze hebben kunnen krijgen, want nu ze hoog zomer kunnen worden geplant hebben ze nog een maand of vier, vijf de tijd om goed aan te slaan. Een paar weken geleden kregen we bij de Colmegran nog te horen dat de eerstvolgende levering pas in de loop van september zou binnen komen. Avocado’s moeten in de zomer geplant worden. De planten houden van de hitte, als ze maar genoeg water krijgen. Je ziet ze bijna groeien in warme periodes.

 

Vooralsnog staan de planten tijdelijk geparkeerd in de schaduw van de grote boom achter ons huurhuis. Veilig weg gestopt achter een hekje, beschermd tegen de bijtgrage tanden van Sanne. Sanne heeft iets met bloempotten, als ze de kans krijgt. Sanne is dit jaar al met ettelijke plantjes en stekjes van plantjes aan de haal gegaan.

 

Op het moment is er Calima op het eiland, met middagtemperaturen van ver boven de dertig graden. Het is veel te warm om te gaan planten nu, zowel voor ons als voor de nieuwkomers.

Maar ze zijn er! En ze zijn een paar maanden eerder aangekomen dan waarop we gerekend hadden. We kunnen de zwakke broeders van de aanplant van vorig najaar nu gaan vervangen in de hoop  dat er in het najaar alleen nog maar ‘goeie’ avocadobomen en -boompjes op de terassen van onze finca staan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen…

Geplaatst op

Labrador Oceano

Ik ga wat vertellen over Labrador Oceano. Nee, da’s geen mooie leuke hond, dit keer. We hebben het over graniet, een steensoort. We hebben het over granieten aanrechtbladen voor in keukens om nog wat preciezer te zijn.

Afgelopen vrijdag reden Ruud en ik in bijna anderhalf uur naar de andere kant van het eiland, naar het plaatsje Los Sauces. In die plaats is Isromar gevestigd. Isromar is een bedrijf dat doet in graniet. Wij willen graag granieten aanrechtbladen voor in de keukens van onze toekomstige huizen. We hadden via via begrepen dat de prijzen van zulke aanrechtbladen op La Palma best meevallen.

In ons dorp was het prachtig warm en zonnig weer, toen we vertrokken. Onze evenknieën aan de noord-oostkust moesten het doen met een koude wind, nevelslierten en een lookalike Nederlandse lucht boven de oceaan. Stond ik daar, in mijn korte broekje.

Ter plekke was het even zoeken en ruzie maken met google-maps op onze beide telefoons. Uiteindelijk bleek  google gewoon  gelijk te hebben en hadden we ons flink wat heen-en-weer-lopen kunnen besparen, als we wat beter kaart zouden lezen en zouden geloven wat de kaarten ons probeerden te vertellen.

We vonden de werkplaats en de winkel van de granietleverancier in een grote fabriekshal, waarvan wij toch zeker wisten dat dit een ‘bananenhal’ zou zijn. Niet dus.

 

We kwamen terecht in een grote werkplaats met een enorme voorraad van granieten platen uitgestald. We werden erg vriendelijk ontvangen. Kregen van een zichtbaar trotse ondernemer een kleine rondleiding door haar fabriekshal en langs alle ingewikkelde apparatuur, waarmee de granieten platen worden bewerkt. In een klein kantoortje, terug in de tijd naar de jaren zeventig voor mijn gevoel, werden we vervolgens uitgebreid geïnformeerd over alle ins en outs van het installeren en op maat maken van granieten aanrechtbladen. Het werd een erg leuk gesprek met alle drie de kantoormedewerkers. Petje af voor Ruud. Zijn Spaans wordt echt steeds beter, en dan merk je dat mensen heel veel willen vertellen en veel te vertellen hebben op een interessante manier. Nu ik nog, met dat Spaans. Nog steeds: ik versta de mensen hier wel redelijk, maar ik krijg de woorden gewoon mijn strot niet uit als ik iets terug wil zeggen. Op de één of andere manier blokkeer ik, omdat ik bang ben om stomme dingen te zeggen of knoeperds van taalfouten te maken. Daar moet ik nu echt iets aan gaan doen. Heel erg nodig. Maar we hadden het over graniet, vandaag.

 

 

Te midden van al het moois vonden we onze labrador. Labrador Ocean. Graniet met een patroon van zwart en bruin, hier en daar onderbroken door blauwe (ocean) kristallen. Die kristallen komen op de foto hieronder niet zo goed uit de verf. Wat er op de foto hieronder  een beetje bleek wit-blauwig uitziet, ziet er in het echt uit als kleine, heldere, bijna opaal-blauwe ‘spikkels’. Je krijgt een betere indruk als je het plaatje uitvergroot.

Die blauwe kristallen deden het hem. Ruud en ik waren meteen verkocht, toen we de platen zagen. We kunnen wederom een vinkje zetten op onze nog altijd enorme nog-te-doen-lijst.

 

De afgesproken bouwstop van twee weken op de finca is een bouwstop van drie weken geworden. Dat vinden Ruud en ik niet echt fijn, maar we moeten het er mee doen. Komende maandag komen de mannen van Óscar terug op de bouwplaats om het grote huis af te maken. Daar hebben ze dan nog acht weken de tijd voor. Die planning gaat heel krap worden, vrees ik, als ik zie wat er allemaal nog moet gebeuren. We gaan zien wat de plechtige beloftes van Óscar waard zijn en zullen het druk hebben om hem aan zijn belofte te houden.

Afgelopen maandag is Fernando, de timmerman, wel (eindelijk) begonnen aan het dakje boven het halletje. Normaal is dit werk voor één, hooguit anderhalve dag. Zaterdagmiddag zag alles er zo uit, terwijl hij er vijf dagen aan gewerkt heeft. Het dakje is nog steeds niet af. Eén van de beide verbindingspunten past niet en is door Fernando gekit om het passend te maken. Het resultaat ziet er op zich nog wel redelijk uit, maar het hoort niet zo en het moet ook niet nodig zijn om op zo’n manier een canarisch dak in elkaar te zetten.

 

Erger is dat het dakje een scheetje beef staat, als je het van de buitenkant bekijkt. Dat vraagt natuurlijk om een meting. De afwijking bedraagt drie centimeter op een meter, om precies te zijn. Nagemeten door een expert die spontaan kwam in gevlogen vanaf de Camino del Calvario. Waarschijnlijk is alles voor het zicht nog wel te herstellen als de uralita’s op het dak worden geplaatst. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling om een houten dak op deze manier opgeleverd te krijgen. Fernando ontkent overigens dat alles scheef staat. We lijden volgens hem aan gezichtsbedrog. En ook nog:  ‘als straks de dakgoot tussen de daken wordt geplaatst, zal alles goed komen.’ De waterpas liegt niet, wat ons betreft. En mijn ogen liegen ook niet, wat mij betreft.  We zijn zijn het oneens met de timmerman.

 

Maandag kan er door het getreuzel met het dak nog steeds niet voluit aan het huis worden gewerkt. De kwaliteit van het geleverde werk vinden we maar zeer matig. Er zit voor ons niets anders op dan een stevig gesprek aan te gaan  met de aannemer. Je weet nooit precies hoe zo’n gesprek gaat lopen, maar Ruud en ik willen van de timmerman af, dat is één ding dat zeker is. Op een respectvolle wijze, dat wel, Fernando heeft zeker ook zijn goede kanten. Onze grens is echter bereikt en overschreden. Óscar mag het oplossen. Daar hadden we hem voor ingehuurd. We vinden het al met al een best lastige situatie.

Gelukkig biedt de zonsondergang elke avond een beetje troost en afleiding, als je dat nodig hebt. Deze  is van vrijdagavond.

 

Toen we dachten dat alles ‘klaar’ was met dat ondergaan van de zon voor deze dag, werden we getrakteerd op onderstaande explosie van oranje en rood. We zullen waarschijnlijk nooit genoeg krijgen van dit dagelijks terugkerende moois, al zouden we hier nog dertig jaar blijven wonen.

 

In de boomgaard gaat alles zijn gangetje. De ene plaag gaat, de andere komt. Ruud weet inmiddels dat een boer altijd zorgen aan de kop heeft. Het lijkt erop dat de plaag van de Serpeetaatjes, die met zijn allen aan het hout van de  sinaasappelbomen knaagden, onder controle is. Begin vorige week dienden zich echter plotseling kleine rode avocado-spinnetjes aan op enkele van de nieuwe planten, die subiet hun blad lieten vallen.  Araña Cristalina, heten ze, die spinnetjes. Zou zomaar de naam van één van onze drie ‘prinsesjes’ kunnen zijn, dacht ik, toen ik deze naam voor het eerst hoorde. Het gaat om miniscule roodbruine spinnetjes. Met het blote oog kan je eigenlijk niet zien dat het spinnetjes zijn. Ruud heeft geprobeerd alles plat en weg te spuiten met jabón potasico. Hopen dat dit voldoende effect heeft.

 

Ondanks de spinnetjes staan de bomen er over het algemeen best goed bij. Met donkergroen blad staan ze te stralen in de hete zomerzon van de afgelopen dagen. Als je op een bloedhete middag een beetje rond dwaalt over de zeven terrassen van onze boomgaard en de landweggetjes die er omheen liggen, voelt dat fantastisch. Het is echt een mooie plek om straks te wonen. Het is echt een mooie plek om vakantie te vieren ooit. Voorlopig zijn we echter nog aan het bouwen, met alle zorgen en beslommeringen die daarbij horen.

 

De komende week staat voor ons in het teken van lang verwachte visite uit Nederland. Het weer op La Palma is er alvast helemaal klaar voor. De amaretto is al gekocht 🙂

Geplaatst op

Intussen in de Boomgaard (5)

Na al het geploeter van Ruud in de voorbije maanden, was het de afgelopen weken vrij rustig met werkzaamheden in de boomgaard. Alle aandacht van Ruud ging uit naar de bouw van het grote huis, waarmee hij best druk is als er bouwvakkers zijn. Daarnaast hielp Ruud flink mee bij het werk  in ons administratiekantoor. Er is nog genoeg te doen in de boomgaard, maar het grote puin ruimen is gelukkig voorbij nu, en we vonden het voor onze ‘mentale gezondheid’ nodig om te stoppen met groenwerk in de weekenden. We merkten dat we ongemerkt  alleen nog maar aan het werk waren, zeven dagen per week, en het is natuurlijk niet goed als je zoiets te lang volhoudt. Daarbij komt dat we nog wel een tijdje dóór moeten, voordat alles er staat en alles loopt zoals het lopen moet. Dat gaat allemaal nog minstens een maand of acht duren,  denken we… We temporiseren dus in de boomgaard.

 

In mei is Ruud erg druk geweest met het snoeien en wegzagen van (delen van) dennenbomen bij de toekomstige gasteningang van de finca. Ik liet het al eerder zien in dit blog. Het resultaat van al het werk vinden we nog steeds geweldig. Je kunt nu vanaf ons terrein ‘door het bos heen’ kijken naar de zee en naar de heuvel van het Cruz de Matos, waar je eerder tegen een groenbruine muur van dennennaalden aankeek. Andersom zie je vanaf de zandpaden rondom nu pas goed hoe mooi de finca eigenlijk is en hoe prachtig onze zeven terrassen liggen in een klein beschut dalletje.

 

Door al het gehak en gezaag heeft het laagst gelegen noordelijke terras, waar later dit jaar het tweede kleine huisje moet gaan verrijzen, een direct uitzicht op de zee gekregen. Dat oceaanzicht kan nog wel wat beter, maar die laatste verbetering moeten we beetje bij beetje, stapje voor stapje en met beleid voor elkaar zien te  krijgen. De tweede boom van links op de onderste foto van het fotoblok hierboven, de boom met de dubbele kruin, moet wat ons betreft nog sneuvelen, ergens in de loop van de zomer. Maar die boom is vrij groot en staat een ietsiepietsie niet op ons landje, maar op een stuk land dat het eigendom is van meerdere personen die in Venezuela wonen en die voor ons niet bereikbaar zijn. Dat maakt het allemaal wat lastig.

Het uitzicht op de oceaan, zoals het nu is,  vinden wij echter al heel acceptabel. Zeker als we bedenken hoe het eerst was en als we bedenken  dat we voor de gasten van het tweede huisje nog een mooie  ‘uitzicht-plek’ op één van de hoger gelegen terrassen boven het huisje  in de planning hebben staan.

 

In mei en in juni plukten we onze vruchten, volgens het ritme van het jaar. Eerst de vroege sinaasappels. Daarna de avocado’s erbij. Op het einde van mei en  begin juni ook de durasno’s en de perziken. Het ritme van de rijpende vruchten beginnen we langzaam te herkennen, nu ons eerste jaar hier op La Palma ruimschoots verstreken is, en alles voor de tweede keer aan ons  voorbij komt. Binnenkort zijn de abrikozen aan de beurt. De abrikozenopbrengst valt dit jaar echter wat tegen.

Het plukken-op-het-juiste-moment ging overigens nog niet zo heel erg goed met de perziken van de foto’s hierboven. Die zagen er prachtig rijp uit, vonden Ruud en ik. Pas nadat we de boom half leeg geplukt hadden, bedachten we dat het misschien handig zou zijn om ook eens te proeven of de vruchten al rijp waren. Dat waren ze nog niet. En aangezien perziken niet verder rijpen, nadat ze geplukt zijn, konden we drie halfvolle samuro’s met zure vruchten weg gooien. Doodzonde! Gaan we volgend jaar anders doen.

 

We hadden het overigens kunnen weten, dat van de zure vruchten, want De Fruitspecialist bij ons thuis haalde haar neus op voor de perziken die tijdens het plukken op de grond terecht kwamen. Voortaan eerst beter naar ons bruine hondje kijken, voordat we iets van een boom afhalen.

 

In de eerste week van juni vonden we Ito uit Puntagorda die voor een schappelijke prijs onze twee enorme stapels met snoei- en rooi-afval wilde afvoeren (dank je wel voor de tip, Marja!). Daar was vooral Ruud erg blij mee, want die stapels lagen in zijn hoofd wel heel erg in de weg. Het spul verbranden, wat hier in het dorp de normale gang van zaken is,  durfden we niet aan, met alle droge dennen in de buurt. Wachten tot het moment dat de mannen van Óscar alles zouden gaan afvoeren lukte ons niet. Ito bracht uitkomst.

 

Half mei bewerkte Kakkien de sinaasappelbomen voor ons met twee soorten gif. Door Corona heeft Ruud nog niet de verplichte ‘gifspuitcursus’ voor boeren kunnen volgen. We beschikken om die reden nog niet over een vergunning om zelf landbouwgif te kunnen kopen en moesten daarom de hulp van Kakkien inschakelen die zo’n vergunning wél heeft. We gebruikten Movento en Gazelle Plus SG (secunda generación – generación 1 is inmiddels verboden..) om de dreigende serpeta-plaag te bestrijden. Tussendoor spoot Ruud de bomen nog een keer helemaal schoon met jabón potásico (kaliumzeep) onder hoge druk. Dat is alles bij elkaar een hele hoop ‘behandeling’ tegelijk, maar het lijkt erop dat het op deze manier  gelukt is om het Verschrikkelijke Beestje in bedwang te krijgen. Ons eigen Outbreak Management Team, dat is die jongen met het rode haar van op de foto’s,  kan tevreden zijn. Een flinke opluchting, natuurlijk, want de enige resterende behandeling zou het volledig terugsnoeien naar de stam van alle sinaasappelbomen zijn geweest, en twee jaar lang een sinaasappelboomgaard zonder sinaasappels. We denken maar niet aan een eventuele terugkeer van de Serpeta in een Tweede Golf.

We merken overigens dat de bomen die we dit voorjaar hebben terug gesnoeid, weer heel snel herstellen. Sneller dan in de tijd dat Antonio de bomen liet snoeien. De hoeveelheid water die voor de bomen beschikbaar is, maakt waarschijnlijk het verschil. De gesnoeide sinaasappelbomen op de noordelijke terrassen zien er nu al weer zó uit:

 

Nu de behandeling met gif vier weken achter ons ligt, is er hier en daar nog wel wat kleine schade zichtbaar in de vorm van lokale plukjes met kale takjes. Volgens mensen die het weten kunnen (Marc, onze Zwitserse bovenbovenbovenbuurman die al maanden niet naar La Palma heeft kunnen komen om zijn eigen boomgaard te bekijken) moet dergelijke schade echter worden gezien als het laatste merkbare effect van de laatste serpeta-generatie, die vergiftigd is en voorbij is. De kale takken lijken zich inderdaad niet opnieuw uit te breiden. We hopen er maar het beste van.  Op naar de volgende plaag..

 

Doordat we met gif spoten, konden we vier weken lang geen sinaasappels plukken en dus ook niet verkopen. Dat was jammer. Veel van de vruchten vielen van de boom en moesten we afvoeren. Sinds afgelopen weekend mogen we weer plukken en uitpersen. En echt: onze sinaasappelsap is de allerlekkerste!

 

Alle bomen, sinaasappels, avocado’s en de rest,  krijgen maandelijks bladmest van Ruud. Het gelige blad maakte plaats voor groen blad. We leren langzaam maar zeker te lezen wanneer de bomen water moeten krijgen  en wanneer we even moeten stoppen met water geven.   Bij avocado’s gaat het blad in de lengte krullen als de wortels te nat staan, zo hebben we geleerd, en als we dat zien gebeuren gaat ‘de watercomputer’  één of twee nachten uit. In principe krijgen de bomen elke nacht een vaste hoeveelheid water. Dat is tegen alle gewoonteregels van de Palmero’s die we kennen , maar we kennen in het dorp een eigenwijze Hollander met prachtige avocadobomen in zijn boomgaard, die het ook zo doet. Goed voorbeeld doet volgen en het lijkt te werken. Alles staat er fris en groen bij.

De avocado’s die we vorig najaar plantten, laten rond deze tijd zien wat ze waard zijn. Veel van de aanplant staat er sterk en gezond bij. De grootste avocado’s  zijn al zover gegroeid dat ze tot aan ‘borsthoogte’ reiken.

 

Maar voor ongeveer 15% van de plantjes geldt dat ze er zó bijstaan. Ze hebben het niet gered. Deze planten  moeten we gaan vervangen. Dat kan pas in het najaar, want momenteel is er nergens een plant te krijgen.

 

Vooral  onder de avocado’s die we op het bovenste zuidterras, pal naast het grote huis, hebben geplant, is het percentage uitvallers hoog. Na veel wikken en wegen (is de bodem hier wel geschikt voor avocado’s?) hebben Ruud en ik bedacht dat we het in het najaar toch nog een keer gaan proberen met vervangers. We willen die vervangende avocado-planten dan gaan kopen bij de Colmegran, een ‘boerenbond-winkel’ hier op het dorp. De planten die we vorig jaar op dit adres hebben gekocht blijken het sterkste van allemaal te zijn, hoewel ze er bij de aankoop destijds het meest kwetsbaar uitzagen. Eerste indrukken zetten je soms helemaal op het verkeerde been, zo blijkt maar weer.

 

Dat bovenste terras aan de zuidkant is wel een beetje ons ‘zorgen-terras’. Vorig najaar hebben we hier een groot aantal bomen gerooid, maar ook een aantal bomen laten staan. Dat hadden we achteraf niet moeten doen. Doordat die bomen bleven staan kon het terras niet goed worden omgeploegd en geëgaliseerd. Dat merken we nu; het blijft een beetje een rommeltje hier. Als straks de eerste twee huizen zijn opgeleverd, gaan we er maar weer mee aan de slag.. Tot mijn grote verbazing hoorde ik Ruud onlangs zeggen dat hij het grindpad van Antonio weer in ere zou willen herstellen, terwijl we juist zoveel tijd en moeite hadden gestoken om het grind en de keien weg te krijgen uit het zand. Niets is veranderlijker dan een mens met voortschrijdend inzicht, die zijn mening durft te herzien.

 

In mei en in juni hebben zijn we weer wat verder gekomen met het vraagstuk  hoe we de hellingen tussen onze terrassen in de toekomst mooier kunnen  maken en welke soorten struiken we hiervoor willen gebruiken.  De planten op onze proefhelling doen het vooralsnog prima. Die helling gaan we daarom op andere plekken herhalen. De eerste stekken staan al weer klaar op de stoep van het Boeddhahuis.

 

De hellingen moeten wat ons betreft begroeid raken met inheemse, droogte minnende planten. Naast de aloës en de vetplanten die we al bedacht hadden,  denken we nu ook aan grotere, bloeiende struiken. Blauwe en Witte ‘laagland’ Tajinastes. Vijgenboompjes, die in de directe omgeving van de boomgaard overal in het wild groeien. En hier een daar een niet zo inheemse, maar wel droogte minnende Paarse Bougainvillea, die we over de hoge rotshellingen willen laten woekeren. Alles moet natuurlijk wel in Het Grote Favoriete Kleurenschema van ondergetekende passen. Gele, oranje  en knalrode planten komen er straks niet in op onze finca, als het aan mij ligt.

SONY DSC

 

We stekken ons suf op het moment. Maar we zullen toch ook wel het één en ander aan struiken moeten gaan kopen om nog vóór 2030 iets van resultaten te kunnen zien. Het terrein is zo gigantisch groot als je denkt in termen van beplanting…

 

 

We  zijn dus aan het stekken. Met wisselend succes, maar dat hoort zo bij stekken, geloof ik. Onze drakenboom krijgt straks in elk geval gezelschap van tien broertjes en zusjes. We zullen naast heel veel bij elkaar gesprokkelde aloë ook minstens een stuk of acht zelf gekweekte paarse bougainvillea’s kunnen planten en zelfs een enkele stek van een olijfboom, als alles goed gaat. Het stekken van vijgenbomen lukt vooralsnog niet zo heel erg goed. Terwijl iedereen op het internet mij vertelt dat juist vijgenbomen zo gemakkelijk zijn om op te kweken.

 

Ook buiten onze finca helpt men hier en daar met het verfraaien van ons uitzicht. In het verlengde van de Camino de Pinto, in de richting van de oceaan, stond tot voor kort een oude, vervallen bananenplantage met gescheurde plastic zeilen die rafelden en klapperden in de wind. Iemand heeft de braak liggende plantage  kennelijk gekocht, want de bananenrestanten zijn weg en er ligt nu een pracht van een omgeploegde akker te stralen in de zomerzon. Men gaat er druiven verbouwen. Met mooie stenen muurtjes er omheen. Op de foto hieronder te zien in de verte, links van de heuvel, rechtsvoor de helikopterhaven van de brandweer.

 

Iedere avond, als we met ons vijf onze zonsondergang-ronde doen tussen de fruitbomen, vergeten we de zorgen van de dag en zijn we blij met het landschap waar we doorheen mogen lopen.

 

We kunnen niet wachten tot dat we er ook echt mogen wónen.  Nog twee maanden te gaan, vertelde Óscar ons gisteren nog maar eens. Dan is het zover.