Ik denk dat bloggers dit wel zullen herkennen: het schrijven van een blog is leuk als er fijne gebeurtenissen of positieve dingen te melden zijn, maar het is lastiger als er niet zo heel veel is gebeurd, of als de dingen die je te melden hebt wat minder positief zijn. En dus bleef het hier lange tijd stil.
Want ik had in de afgelopen weken simpelweg de puf niet om te schrijven. De grote energievreter: het gebrek aan voortgang van het bouwproject en in het bijzonder de stroomaansluiting. Het schiet al maanden lang voor geen ene meter op. Aannemer Óscar maakt er bij de afronding van het project echt een potje van en er zijn, zo lijkt het, totaal geen afspraken meer met hem te maken. En of dit nu aan hem ligt of aan de partijen waarvan hij afhankelijk is: ik zit ermee. Huisje af maar niet verhuurbaar, en geen idee hoe lang dit nog duurt.
Ook in de familiesfeer zijn er moeilijke tijden geweest. De conditie van mijn vader is in korte tijd hard achteruit gegaan en het werd duidelijk dat het voor mijn moeder niet meer vol te houden was. Daarna ging het voor iedereen overrompelend snel. Pa woont nu in een verpleeghuis, tussen mensen die daar al langer wonen en er dus veel slechter aan toe zijn dan hij, en ma woont nu alleen thuis. Uitgeput na alle slapeloze nachten en met een schuldgevoel dat ze het niet langer heeft kunnen volhouden. Ik praat er regelmatig over met haar en ik wil er hier dit over zeggen: niemand kan zeggen hoe lang een ander dit zou kunnen of moeten volhouden. En je weet pas waar je het over hebt als je het zelf aan den lijve en met je eigen partner hebt meegemaakt.
OK, nu dat eruit is…
Sinds 13 mei zijn er zeker fijne gebeurtenissen geweest die het melden waard zijn, zoals het verblijf van Angelique, Danny, Erika en Teunis’ moeder en daarna dat van Hans en Astrid, onze buren uit Almelo. Het huisje is drie weken lang gebruikt zoals het bedoeld is, en ze hebben het er hartstikke naar hun zin gehad. Ik heb enthousiasme gezien en gehoord, en feedback en tips gekregen. Ik weet nu dat het wel goed zit en dat het huisje aan de wensen voldoet.
En het was ook gewoon gezellig, dat bezoek van familie en buren. Samen op stap en samen eten, en dat middenin een tijd die tegelijk moeilijk was omdat de gebeurtenissen van één jaar geleden allemaal weer in herinnering kwamen. En op één van die dagen hebben we met z’n allen – Teunis’ moeder, Angelique en Danny, Erika, Hans en Ank, en ik – de as van Teunis hier op de Montaña Matos uitgestrooid. Teunis is daarmee nu op zijn laatste rustplaats.
Ik heb eraan gedacht om met die boodschap het blog af te sluiten. Bij Over dit blog staat nog steeds “Ruud en Teunis willen in Puntagorda gaan wonen […] Aan het einde van het blog weet je of het hen gelukt is…”. Niet dus, en het gaat ook niet meer lukken. Er is vaak tegen ons gezegd, “jullie gaan je droom achterna”, maar die droom is er niet meer. Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Waarom nog doorgaan met een blog over een onuitvoerbaar plan?
En toch wil ik het blijven proberen. Omdat ik vorig jaar besloot dat ik hier op La Palma wilde blijven en dat nog steeds wil. Omdat ik het dankzij de steun van de mensen om mij heen heb volgehouden. Omdat er ondanks al mijn gemopper voortgang is geweest en het huisje nu écht bijna verhuurd kan worden. En omdat ik hier op het eiland iemand ben tegengekomen waarvan ik nu, hier op het blog, durf op te schrijven dat hij m’n leven weer zin en kleur geeft. Hij is Italiaan, hij is verpleegkundige en zijn naam is Mauro.
Dus toch maar: wordt vervolgd.