Montaña de la Centinela

Op 19 september maakte ik voor het eerst in lange tijd weer eens een lange wandeling. Een gloednieuwe. En met gloednieuw bedoel ik dan: in een gebied dat ik nog niet kende en in een landschap dat ik op La Palma nog niet eerder heb gezien. Het bleek een echte aanrader voor als je van stilte houdt en van een landschap dat nu volledig verlaten is maar nog vol zit met sporen uit een bewoond verleden. Voor de ligging zie het kaartje.

 

Om er te komen, moet je reizen naar de uiterste noordpunt van La Palma. Volg de LP1 vanaf Puntagorda naar het noordoosten. Onderweg passeer je de afslagen naar Las Tricias, naar de Roque de los Muchachos en naar Santo Domingo tot je bij het benzinestation van Garafía bent. Vlak daarna sla je linksaf naar San Antonio del Monte om meteen daarna rechts aan te houden richting Juan Adalid. Blijf daarna de borden naar Juan Adalid volgen. De weg is breed en in uitstekende staat, maar rij rustig aan want er liggen regelmatig flinke stenen op de weg. Als je twee grote windmolens passeert, rij dan nog twee kilometer door totdat je aan de linkerkant van de weg een huis ziet. Parkeer de auto tegenover dat huis. Er is hier niets of niemand en je hoort alleen het ruizen van de wieken van de windmolens.

 

De wandeling maakt een grote lus tegen de klok in om een vooruit stekende heuvelrug, de Montaña de la Sentinela. Onderweg daal je eerst gestaag af richting de zee, je steekt een kloof en een cactusvlakte over, en vervolgens klim je weer gestaag terug. Rondom heb je prachtig uitzicht op de kust en op wat ooit een enorme “fajana” moet zijn geweest, een vlakte die ontstaat als hete lava de zee in stroomt. En hoewel de vlakte nu volledig verlaten is, kun je overal nog de restanten zien van de terrassen die in het verleden zijn aangelegd.

 

Op de cactusvlakte is het pad slecht te volgen en ben je volledig afhankelijk van je GPS. Zorg dus dat je je GPS-app goed kent en dat je de kaart offline beschikbaar hebt, en let erop dat je telefoon volledig is opgeladen. Er is  hier niemand om de weg aan te vragen en je wilt niet verdwalen tussen de cactusstekels.

Na een gestage klim terug omhoog kom je aan bij een huisje waar je vervolgens linksaf een wandelpad volgt dat met witte stippen is gemarkeerd. Even later kom je uit bij een bron en wasbekkens. Ongelooflijk dat mensen vroeger hun wasgoed hiernaartoe moesten slepen.

 

Het karakter van het landschap verandert hier volledig. Van een grote open vlakte ben je ineens in een vallei beland met een eenzame palmboom in het midden en vreemde rotsformaties aan alle kanten eromheen. Aan de overkant is het pad diep uitgesleten, blijkbaar was dit het pad dat de mensen moesten lopen als ze water nodig hadden.

 

Aan de overkant kom je uit op de toegangsweg naar Montaña de la Sentinela. Het is de moeite waard om het kapelletje op de top even te bekijken en het landschap rondom nog een keer in je op te nemen voordat je terugloopt naar de auto.