Het is flink warm op het zonnige eiland. In de middagen kan je eigenlijk niets anders doen dan een boekje lezen vanaf je tablet in de schaduw van een avocadoboom, met uitzicht op de oceaan. Siësta!
Helemaal niet verkeerd!
Een Boom With A View
Sentimentele Zaterdag
Nu we weten dat we gaan, is het moment gekomen om samen met mijn moeder ons toekomstige woonadres in NL op orde te maken. Ruud en ik gaan niet ‘echt’ emigreren. We worden geen resident in Spanje, zoals dat heet. Ons Nederlandse bedrijf blijft gewoon doorgaan, voor onze Nederlandse klanten. Daarvoor moeten we dus vaak terug komen. En er zijn ouders die we nog vaak willen zien. Ons officiele adres blijft daarom een laagland-adres. We gaan inwonen bij mijn moeder. Voor ons is het prettig om een vaste uitvalbasis te behouden. Voor mijn moeder is het fijn dat we haar in de toekomst wat meer kunnen bijstaan bij allerlei praktische zaken die voor een ‘dame-op-leeftijd’ steeds lastiger worden om geregeld te krijgen. En dat betekent dat nu de tijd is aangebroken om met zijn drieen de bovenverdieping van haar huis op de schop te nemen.
Vorige week zaterdag begonnen we met dat karwei. Op mijn oude slaapkamer hebben Ruud en ik een veel te grote oude kast ontmanteld door er niet al te voorzichtig kleine stukjes van te maken en die kleine stukjes door het bovenraam af te voeren naar elders. Er verdween nog veel meer door dat raam. Oude bedden, zakken vol met beddegoed, heel veel ongebruikt spul dat al jaren op moeder’s zolder lag te wachten op het Grote Niets. We zijn er een hele middag zoet mee geweest. Niet erg, wel gezellig. Achter de grote oude en nu ontmantelde kast deed ik een archeologische vondst. Ik vond er mijn lang verloren gewaande WK-Argentinie-Uitslagenkaart.
Ik was negen. Mijn eerste bewust beleefde WK-voetbal speelde zich af in Argentinie. Een wedstrijd helemaal uitkijken was nog wel wat veel voor mij. Maar de finale van dat WK heb ik helemaal gezien. En Rob Rensenbrink staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ja! Ja! Neeeee! Op de paal! En zo ging onze tweede WK-finale verloren. Ik vond het geweldig interessant om keurig alle uitslagen te noteren. Mijn vader deed de borreltjes. Zo werd het een middag vol herinneringen. Aan mijn kinder- en pubertijd op mijn oude slaapkamer, die straks weer onze kamer worden gaat. Aan het ziekbed van mijn vader op die zelfde kamer, vele jaren later. Een sentimentele zaterdag.
Maar het was gezellig en het voelt best goed om vooruit te kijken en alles op de bovenverdieping van mijn moeder opnieuw in te richten. We sloten af met broodjes hamburger. Helemaal te gek bij de McRebec. Mijn moeder zal er aan moeten wennen.. Broodjes hamburger zijn inmiddels toch wel een essentieel onderdeel van het levenmetTeunis.
De volgende dag deden we inkopen. Ruud en ik in Almelo. Moeder via Skype mee kijkend en kiezend. Het worden toch de ándere tappijttegels. Je staat er niet elke dag bij stil. Maar het is eigenlijk best bijzonder dat met mobiel, skype en whatsapp de wereld steeds kleiner en overzichtelijker wordt. Een van de oorzaken waardoor het avontuur op La Palma mogelijk is voor ons. Hadden we in 1978 echt niet bedacht met z’n allen, dat het zo zou zijn in 2018. Ik niet, tenminste. Maar ik was toen nog maar negen. Chriet Titulaer mischien wel? Chriet wie??
Vooruitblikken
Als we nu uit het raam naar buiten kijken, zie we ongeveer DIT. De ‘septembertuin’ zal ik wel een beetje gaan missen.
Net zoals ik de meelezende koeien zal gaan missen. Of de koeien die door het grote raam bij de eettafel nieuwsgierig aan het bekijken zijn hoe ik het rundergehakt aan het braden ben in de keuken. Parkieten. Konijnen. Vijvervissen, we laten het allemaal achter.
Rond de jaarwisseling, vanaf ongeveer half december, tot half februari, wordt DIT ons dagelijkse uitzicht. Je ziet de directe omgeving van het vakantiehuis dat we hebben gehuurd. Het vakantiehuis is onze tijdelijke woning ter overbrugging van de tijd tussen de verwachte opleveringsdatum van ons huis in Almelo en ons vertrek naar het Isla Verde. Het ligt aan de uiterste rand van een vakantiebungalowpark, met een ‘vrije doortocht’ richting weilanden en landweggetjes buiten het park. Drie honden welkom! Erg opgelucht dat we het hebben kunnen vinden.
Vanaf half februari, zo is nu de planning, is DIT ons uitzicht, elke avond. Deze foto’s maakte ik begin dit jaar op 14 februari. Winterlandschap op La Palma, uitzicht vanaf onze finca.
Da’s een mooi vooruitzicht, toch?
De Donkere Tijden Komen Weer…
Het is zaterdagochtend, 15 september 2018. Vanochtend een vervelende mijlpaal die zich eens per jaar bij ons thuis aandient.
Het was koud vannacht buiten. En binnen ook, vanochtend vroeg, toen we wakker werden. Al een paar ochtenden achter elkaar. De verwarming ging aan. Voor het eerst dit jaar. De zomer is voorbij aan het gaan. De herfst komt. En daarna de winter. De depri-seizoenen.
Zo voelt het leven in Nederland. Als je niet van donkere tijden houdt.
En voor de lezertjes die zich vol spanning afvragen hoe het ermee staat… Daar ligt hij! Gisteren wisten we het nog niet helemaal zeker. Maar sinds gisterenavond laat wel. Het huis staat niet langer te koop. Want. Het is verkocht! Definitief! Het bord kan weg. Met dank aan de pyama-man 🙂
De Mooiste Bergtop van La Palma
De mooiste bergtop van La Palma is de Pico Birigoyo. Vind ik. De Birigoyo is de meest noordelijk gelegen top van de Cumbre Vieja, de zuidelijke vulkaanketen op het eiland. Op de foto hieronder zie je de kegel van de vulkaan, gezien vanaf de LP212, vanuit het noordwesten. De Birigoyo is de meest linkse van de drie bergtoppen die je op de foto ziet.
De Birigoyo ligt zo’n beetje precies in het midden van het eiland. Bij helder weer heb je naar alle kanten uitzicht. In het noorden zie je de Cumbre Nueva en de grote vulkaankrater van de Caldeira de Taburiente. In het zuiden kijk je uit over de vulkaankegels van de Cumbre Vieja. In het oosten kijk je neer op de hoofdstad Santa Cruz de la Palma, en kan je de haven zien liggen. In het westen kijk je uit over de Aridanevallei en de stadjes El Paso, Los Llanos en Tazacorte. En overal om je heen is er de oceaan.
Je kunt op een heldere dag de eilanden Tenerife, La Gomera en El Hierro zien liggen, ver weg in de oceaan. Op de foto hieronder zie je het eiland Tenerife en El Teide, de grootste vulkaan van dat eiland en ook van alle Canarische Eilanden samen.
Een paar jaar geleden maakte Ruud de panorama-foto’s hieronder vanaf de top van de Pico Birigoyo. De bovenste foto toont het uitzicht over de Caldeira de Taburiente en de Aridanevallei. De onderste foto toont het uitzicht over de Cumbre Vieja. Als je goed kijkt zie je links van de vulkaantoppen de eilanden Tenerife en La Gomera liggen in de nevels en zie je rechts van de vulkaantoppen het eiland El Hierro.
Er is een mooie, niet al te zware wandelroute naar de top van de Birigoyo. De wandeling begint bij de picnicplek van El Pilar. Kijk hier voor een beschrijving van deze wandeling, en nog meer foto’s.
Volle Maan
De foto’s hieronder maakte ruud in Augustus 2014. Midden in de nacht bij volle maan. Het landschap is betoverend. Behalve tjirpende krekels is er geen geluid. Het maanlicht is overal aanwezig en glinstert in de verte zacht op de ocaan. Het is windstil en de zomernachtlucht voelt zwoel aan. Je ruikt de geur van dennenaalden, lavendel en droog gras.
In zo’n nacht wil je niet slapen. Je wil buiten blijven en alles wat je ziet, hoort en ruikt in je opzuigen. Met iets van alcohol erbij. En nooit meer vergeten.
Deze foto’s maakte ik een jaar eerder. Gewoon ‘uit het handje’. Op de onderste foto een samenstand van de maan en Venus. Beetje van mij en een beetje van Amaretto. Het uitzicht op de oceaan is zo verschrikkelijk mooi op een warme zomernacht met volle maan. Dat is niet te vatten op een foto. Het laatste plaatje hierboven is maar een slap aftreksel van hoe het ‘echt’ is.
Als je niet kijkt..
Als je niet kijkt, staat er op dit bord in het spaans dat Donald Trump een uitstekende president is. ‘He’s the best’, staat er, als je niet kijkt. Als je wel kijkt, lees je dat ik uit mijn nek klets.
Als je niet kijkt, laten onderstaande foto’s velden vol sinaasappelbomen, avocadobomen en citroenbomen zien met op de achtergrond een helder blauwe oceaan. Als je wel kijkt, kan je zien hoe mooi het in Twente is, begin september.
Ik merk dat ik alles om me heen wat ‘intensiever’ bekijk en probeer op te slaan dan dat ik normaal al doe. Min of meer onbewust. Steeds hoor ik van het stemmetje in mijn achterhoofd dat dit ‘de laatste zomer hier’ is. Beetje melodramatisch is het wel. Maar zo gaat dat..
En Trump? Ach, wat zal het? Straks wonen we in een huis aan het einde van de wereld 🙂 en is alles en iedereen lekker ver weg, als dat zo uit komt.
Voorpret!
Binnenkort mogen we weer. Naar La Palma. En. We hebben dan vakantie! Geen werk. Helemaal geen werk! Twee weken lang. Binnenkort.
‘Finca-technisch’ moet er echter wel weer het een en ander gaan gebeuren in deze twee weken. Da’s eigenlijk ook werk, natuurlijk. Maar het voelt anders. Als het goed is, ontvangen we binnenkort van Manolo, onze architect, een uitgewerkte versie van het proyecto dat we tijdens ons verblijf met hem kunnen afronden. Met dit document kunnen we de boer op richting aannemers. We zullen met een aantal aannemers gaan praten en een offerte vragen. De eerste contacten hebben we al gelegd. Daarna begint het grote circus van vergelijken, wikken en wegen. Cruciale tijden breken aan voor ons plan..
Maar naast dit alles dus ook: vakantie. Ruud en ik hebben bedacht dat we willen gaan wandelen (uiteraard). Maar we zullen ook wel weer een dag op de mountainbike klimmen en hebben het plan opgevat om te gaan snorkelen. Hebben we nog nooit gedaan en we zijn allebei erg nieuwsgierig naar hoe dit zal zijn.
We hebben een leuk vakantiehuis gevonden in Puntagorda. Het is al bijna twee jaar (!) geleden dat we voor het laatst in het dorp zelf terecht konden voor een vakantiewoning. Altijd is alles al volgeboekt. Maar dit huis is nieuw, dus er was nog plek. In dit blog van de verhuurders kan je volgen hoe het huis is ge/verbouwd. Dat hebben de eigenaren grotendeels zelf voor elkaar gemaakt.
Ruud ik vinden het erg leuk dat we straks vanaf ons vakantiehuis naar onze finca kunnen lopen. We zijn aan het aftellen. Voorpret!