Geplaatst op

Dijk

Ruud is ook vandaag weer in de slag geweest met het verplaatsen van keien en stenen. Het is warm  hier, vanmiddag werd het 29 graden op de finca, dus het gaat om een warme klus!

Maar het resultaat mag er zijn. Kijk maar. De stenen gaan, precies zoals Ruud het al een half jaar in zijn hoofd had zitten, tegen het talud. Zo bouwen wij op 545m boven zeeniveau onze eigen Hondsbossche en Pettemer Zeewering. Je kan het niet weten met dat klimaat en die stijgende zeespiegels. Wij zijn daar nu helemaal klaar voor.

 

Het talud ziet er nu een stuk ‘prettiger’ uit om naar te kijken. Het is de bedoeling om over een tijdje hier en daar op de steenhellingen ruimte maken voor planten als cactussen, aloë en bougainville. Maar dat is voor later. Nog vier terrassen te gaan…

 

Ook vanavond ging de zon weer op prachtige wijze onder.

Geplaatst op

Vrij van Stenen

Nu het werk aan het irrigatiesysteem zo’n beetje klaar is, is Ruud alvast aan het volgende karwei op de finca begonnen. De los liggende rotsen en keien moeten worden verwijderd van de verschillende terrassen. Zodat je er in het donker kunt lopen, zonder dat je je benen breekt. En zodat je er gras kunt maaien zonder voortdurend je draad te moeten vervangen. Alles ziet er nu nog weliswaar droog uit, maar de eerste regen is gevallen en binnenkort schiet het kruid van alle kanten weer op richting hemelboog.

Onderstaande foto’s laten een beetje zien hoe het eerste terras dat steenvrij is gemaakt er uit zag voordat Ruud aan zijn monnikenwerk begon. Deze foto’s zijn van mei of juni dit jaar.

 

Sinds afgelopen vrijdag ziet het tweede terras aan de zuidkant er uit zoals op de foto’s hieronder. Strak toch? Het heeft Ruud twee dagen hard werken, anderhalf  kilo aan lichaamsgewicht en zijn vingerafdruk voor op de I-phone gekost. Maar het resultaat mag er zijn. Vinden wij zelf.

 

We moeten nog een bestemming vinden voor alle keien die Ruud nu nog op de helling boven het terras heeft geparkeerd. En dit is nog maar de keienverzameling van één terras. Er volgen er nog vier. Muurtjes maken? Afvoeren? De mensen van het Consejo Insular de Aguas in een hinderlaag lokken en dan stenigen? In de barranco gooien, vanaf het Geheime Weggetje? Nee, dat laatste zeker niet. Iemand een idee?

Geplaatst op

Even een straatje om…

Op zondagen gidstwandelt Ruud meestal in de Caldeira de Taburiente. Ik maak dan vaak aan het einde van de middag een wat langere wandeling in de buurt van de finca. Zonder honden. Zo ook vorige week zondag.

 

Eerst een tijdje rondstruinen op de finca en de avocadobabies water geven. Ik vond het leuk om foto’s van allerlei doorkijkjes te maken. Zodat ik later kan terugzien hoe hoe het vroeger ooit was.

 

De oude schuurtjes in de buurt, die je kunt zien vanaf de onderste terrassen.

 

De weggetjes rondom onze boomgaard. Op de onderste foto rechts zie je de plek waar we onlangs samen met onze buren, de bewoners van het huis-met-de-hoge-hekken waar vandaan ooit een kip met de naam Nancy ontsnapte, om uiteindelijk op tragische wijze aan haar einde te komen, zie je de plek waar we met díe buren dus, een paar gaten in de weg professorisch hebben gerepareerd. Ons gravel, hun cement.  Die buren blijken na een eerste kennismaking overigens veel aardiger te zijn dan hun hoge hekken doen vermoeden. Zij willen het weggetje graag samen met ons betonneren. Eerst maar eens zien of we onze huizen gebouwd krijgen, voordat we weer een heel vergunningentraject ingaan…  De Camino de Capillo is officieel een openbare weg. Zomaar beton laten storten mag dus niet..

 

Een foto van één van de twee jonge valken die voortdurend op ons terrein op zoek zijn naar ontbijt of lunch of avondeten. Ik hoop ooit nog eens een hele mooie foto van ze te maken met een telelens. Ruud en ik vinden het erg leuk dat ze kennelijk thuis zijn op en rond ons terrein. We hopen dat dat zo blijft in de toekomst.

 

Over de Camino Pinto liep ik naar beneden.

 

Tot aan het paprikaveld.

 

Vanaf het paprikaveld liep ik richting het uitzichtpunt op de Matos.

 

Op de Matos ben ik een tijdje gaan zitten. Ik keek uit over de zee.

 

En ik keek uit over het land. Het is grappig dat ik op deze plek vroeger stond als vakantieganger in een vreemd land. Nu bekeek ik de afzonderlijke huizen van mensen die ik in de loop van de tijd heb leren kennen. Vanaf de Matos zie je de kleine wereld die Puntagorda heet. Heel vreemd, maar ook heel erg leuk, om hier nu ‘thuis’ te zijn.

 

Vanaf de Matos daalde ik weer af en liep ik het gebiedje met kleine akkertjes in. Anders dan op de meeste andere plekken van het eiland vind je hier geen monocultuur (van bananen, druiven of avocado’s). In het landbouwgebiedje beneden Puntagorda worden alle gewassen door elkaar heen verbouwd. Paprika’s, aardappels, pompoenen, tomaten, maar natuurlijk ook de bananendruivenenavocado’s, die je overal elders in veel grotere aantallen ook tegen komt. Sinaasappelbomen en citroenbomen vind je er trouwens ook.

 

Vanuit het akkerland klom ik weer omhoog in de richting van onze boomgaard. Langs het weggetje hieronder, links, ligt een terrein dat we ooit hadden willen kopen. Het perceel loopt helemaal door tot aan het huis dat je op de foto in de verte, in het verlengde van het zandpad,  kunt zien. Het land was ongeveer even duur als de prijs waarvoor we uiteindelijk onze finca hebben gekocht, bijna twee jaar geleden alweer… We dachten toen nog dat we zo’n bedrag nooit zouden kunnen betalen. Dat was voordat we ontdekten dat we ook op La Palma gewoon een hypotheek zouden kunnen afsluiten. Achteraf zijn we gelukkig dat het gelopen is zoals het gelopen is. We zijn blij met ons beschutte plekje van sinaasappels en (steeds meer) avocado’s, omringd door de dennenbomen.

 

Een klein zandpand voerde me terug naar de achteringang van ons terrein.

 

Ik was op tijd terug om de zon onder te zien gaan, zittend op het beton voor de pajero, met mijn rug tegen een voorverwarmde witte muur.

 

 

Daarna op de fiets terug naar het Boeddhahuis. Eens komt er een dag dat dát niet meer hoeft…

Geplaatst op

Lenticularis

Vandaag was er een soort  van weeromslag. Van een relatief koude week (temperaturen net op 20 graden, kan slechter eind oktober) maakte het weer in de loop van de dag een aanloop naar een verwachte nieuwe periode van warm weer. De temperatuur steeg op het einde van de dag naar een aangename 25 graden. Tegelijkertijd bleef boven het eiland de zon achter een wolkenlaag verscholen, terwijl boven de oceaan de hemel helder was. In de hogere luchtlagen stond een harde westen wind die de lucht van over de oceaan over de bergen blies. Daar krijg je déze bijzondere wolken van: lenticularis.

 

Ook op La Palma gaat de zomer nu langzaam over op de herfst. De herfst is de tijd van af en toe een regendag. Bijna altijd aan de andere kant van het eiland. Maar de herfst is ook de tijd van de mooie zonsondergangen. Vanavond hadden we er één te pakken. We zagen prachtige gekleurde wolkenluchten boven een spiegelende oceaan. Onderstaande foto’s maakte ik tijdens ons (bijna) dagelijkse hondenuitlaatrondje bij de finca, waarmee Ruud en ik als het maar even kan elke dag de werkdag proberen af te sluiten.

 

In het ‘echie’ nog veel mooier dan op de foto’s.

 

Vlakbij onze finca is een open veldje waar je prachtig om je heen kunt kijken. Over de oceaan in het westen en naar de wolkenhemel boven de bergen in het oosten en de heuvels in het noorden. En over de Matos, natuurlijk. De Matos is er altijd.

 

In je t-shirtje in de laatste week van oktober in de avond even voor achten. Stilte om je heen met alleen het ruisen van de wind en de zee in je oren. Het is buiten lekker warm, ruim boven de twintig graden. En dan  dit uitzicht. Het voelt nog steeds geweldig en went maar niet…

 

In de avondschemering hingen er nog steeds lenticularis-wolken  boven de bergen. Die kregen de meest prachtige kleuren in het licht van de ondergaande zon.

 

Er was om ons heen aan alle kanten zoveel moois te zien. Ruud en ik wisten niet waar we moesten kijken. Daar wordt een mens blij van.

 

Er is volgens mij  geen mooiere manier om het weekend in te gaan dan met een avondwandelingetje voor het eten,  met de honden,  tijdens de zonsondergang, op La Palma. Samen met Ruud.

Geplaatst op

Gaatjes Prikken

Na de leuke drukte van vorige week, met het bezoek van Angelique en Erika,  een tweetal gidswandelingen in de Caldeira, en dat alles in combinatie met mijn verblijf in Nederland, heeft Ruud deze week eindelijk de tijd om het werk aan het irrigatiesysteem op de finca af te maken.

 

En dat betekent: gaatjes prikken. Heel veel gaatjes prikken. Om de druppelslangen te kunnen inpluggen in de grotere aanvoerslangen. Totdat alle spieren en gewrichten er pijn van gaan doen.

 

Het oude irrigatiesysteem is vandaag definitief uitgeschakeld voor alle vier  noordelijke terrassen. De bomen van de onderste drie terrassen zijn inmiddels aangesloten op ons nieuwe systeem en hebben gisteren en vandaag hun eigen druppelslangen gekregen. Dat ziet er ongeveer zó uit.

 

Het bovenste terras op het noorden volgt morgen. Alleen de bomen op  het middelste zuidelijke terras krijgen nu nog hun water met het oude watersysteem. Maar dat is een kwestie van dagen. De bulldozers van Oscar kunnen komen! Fruitbomenwaterleidingtechnisch zijn we er klaar voor. De jong aangeplante avocado’s op het zuiden krijgen voorlopig nog water met de hand. Hun wortels zijn nog te klein voor een druppelslang.

 

Het heeft afgelopen zondag flink wat geregend op de finca. Voor Puntagorda-begrippen dan. Dat heeft de jongste aanplant goed gedaan. Alles staat er fris, groen en rechtop bij. Ook onze palmboom, die het nu echt lijkt te gaan redden op zijn nieuwe plek..

Op het onderste avocadoterras op het zuiden ligt nog één plantgat open. We komen een plant tekort. En er is nergens nog een avocadobaby te krijgen. Winter is coming. Het plantseizoen is voorbij. We maken het laatste gat gewoon maar weer dicht. Nog steeds gelukkig dat we de rest wel op tijd bij elkaar hebben kunnen sprokkelen.

 

Ik dacht appeltaart te gaan maken, van deze appels. Ze zien er op de foto zo gezellig uit en sinds we hier wonen weet ik hoe ik taarten moet bakken.

 

Maar het feest ging niet door. Althans niet met deze eigen appels. Gaatjes prikken. Dachten de bichos. Net als eerder dit jaar bij  een groot deel van de perenoogst het geval was, zaten de appels vol met wormholes en wormpjes.

Ik ga de fruitboomnetten van Antonio steeds beter begrijpen. Volgend jaar doen we een fruitbomennettenplan en maken de bichos geen kans. Al doende leert men. Dan heeft het appelboompje van op de foto overigens al plaats gemaakt voor een vakantiehuis. Gaan we vanuit 🙂  🙁 .

 

En dat vakantiehuis zal dít uitzicht hebben. Mooi toch?

Geplaatst op

Bingo!

Het was onverwachts raak, afgelopen zaterdag in Los Llanos, en goed ook! Tijdens de tweewekelijkse groteboodschappensessie bij de plaatselijke Lidl, liepen Ruud en ik tot onze grote en voor mij blijde verrassing  tegen deze stapel kratten aan. Grimbergen Dubbel! Mijn huismerk. Zomaar te koop op La Palma!

 

Omdat niets zo veranderlijk is het als het assortiment van A-merken bij de Lidl, staat er inmiddels een klein voorraadje in het washok van het Boeddhahuis. Ik voel me een gelukkig mens. Ons toekomstige huis op de finca moet een groot washok krijgen…

Geplaatst op

Heen&Weer en dan.. Dag 486

Geen blogposts de laatste tijd. Excuses aan de ‘vaste lezers’.  Ik was in Nederland en daar ging alle tijd op aan werk & visites & twee voetbalwedstrijden van het Nederlands Elftal. Dan schiet het blog er al snel bij in.  Bovendien verloor ik een dag door een ‘ongelukje’ bij het overstappen in Barcelona. Die moest ik inhalen, hetgeen niet echt mee viel.

Vorige week dinsdag kwamen Angelique en vriendin Erica een weekje vakantie vieren in ons Boeddhahuis. We konden op dinsdagavond laat nog net even met z’n vieren bijpraten aan de pizza-tafel van Flor de Lotus.  De volgende ochtend vertrok ik van La Palma naar Schiphol. Ik zal maar niet vertellen dat ik tijdens de tussenstop in Barcelona mijn vliegtuig miste omdat ik de tijdzone op mijn laptop niet had aangepast, terwijl ik op het vliegveld aan het werken was… Zo kwam ik een uur later dan gepland pas aan op de gate en daardoor een dag later in Nederland.  Ik was precies één minuut te laat op de gate. Achter de gesloten glazen deur stonden nog mensen te wachten, voordat ze het vliegtuig konden instappen. Van een onverbiddelijke Vuelingmeneer mocht ik tóch niet meer het vliegtuig in.  Ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar soms hoop je dat mensen net iets rekkelijker met regeltjes om willen gaan. Gevalletje ‘Computersaysnoooo’. Flink balen, natuurlijk, om zoveel dommigheid. Van mezelf, bedoel ik.

 

Dan ziet het vervolg er ongeveer zó uit. Op de foto links loop ik op een donderdagochtend in oktober op een wat sombere dorpsstraat in Renswoude, op weg naar ons NLthuis. Tegelijkertijd staat Ruud, samen met zus en Erica, op de foto rechts te genieten van het uitzicht vanaf de Roque de los Muchachos. Zo kan het gaan, soms.

 

De rechtstreekse terugvlucht uit Nederland, op dinsdag, verliep een stuk voorspoediger en gisterenmiddag was ik dan eindelijk weer thuis op onze finca. Avocadoplanten water geven. Met de hand. En af en toe een blik op de oceaan. Daar krijg je een heel  rustig en tevreden gevoel van.

 

Zo’n gevoel kreeg ik ook toen aan Ruud en mij op dinsdagavond, op het vliegveld, direct na aankomst, onderstaand pakket werd overhandigd. Op dag 486 na vergunningsaanvraag hebben we éindelijk de formele goedkeuring van alle overheidsinstanties op eilandniveau ontvangen! Het heeft zó lang geduurd, dat Ruud en ik er eigenlijk niet eens blij meer mee waren. Met de formele goedkeuringen kan de gemeente Puntagorda nu het proces starten om de bouwvergunning af te geven. Dat proces heeft nog zo’n twee, drie maanden nodig, werd gisteren aan Ruud verteld toen hij het pakket inleverde op het gemeentehuis. Van Oscar, onze aannemer, weten we dat we alvast kunnen beginnen met de bouwwerkzaamheden, voordat deze laatste fase is afgerond. Volgende week hebben we een (laatste) afspraak met hem over begroting en contract. We hopen dat we aan het einde van de maand kunnen beginnen met de bouw. En dat het niet al te veel gaat regenen op ons deel van het eiland, de komende tijd.

 

Ik heb op dit blog al veel foto’s van zonsondergangen laten zien. Op de foto hieronder zie je het tegenovergestelde van een zonsondergang. Ook heel mooi, vind ik. Gisterenavond zag ik vanaf de veranda van ons huurhuis de maan opkomen boven Puntagorda.

 

Op een paar blaffende honden na was het muisstil. Het schouwspel duurde een minuut of tien. Het licht van de opkomende maan raakte steeds een nieuwe wolk aan, totdat de hele lucht vol was van kleine lichtgevende wolken. Prachtig om te zien. Ik voelde me weer helemaal thuis.

Geplaatst op

Isla Bonita Tours

Na het geslaagde examen van een paar maanden geleden, als wandelgids bij Isla Bonita Tours, bleef het voor Ruud een paar maanden stil. Dat was een beetje een tegenvaller. We kunnen best een extra inkomstenbron gebruiken, momenteel. En Ruud vond het erg leuk om als wandelgids aan de slag te gaan.

 

Maar een paar weken geleden is er plots verandering in deze toestand gekomen. Na wat heen en weer gecommuniceer via whatsapp en een paar ontmoetingen met de eigenaar van de tour-organisatie zijn er concrete afspraken, is er een maandrooster en zijn er zelfs twee zwarte ik-ben-de-gids-t-shirts toegevoegd aan de garderobe van Ruud.

 

Als er voldoende Nederlandstalige of Engelstalige deelnemers zijn, ‘doet’ Ruud sinds kort de wandeling in de Caldeira de Taburiente. Op donderdagen en op zondagen, staat deze wandeling bij Isla Bonita Tours op het programma. Er zijn plannen om vanaf november ook zogenaamde ‘stargaze-avonden’ voor belangstellende eilandbezoekers te gaan verzorgen vanaf de mirador bij  de Llano del Jable, in een co-produktie tussen Isla Bonita en Ruud (met eigen telescoop). Dat zijn mooie ontwikkelingen.

 

Ruud heeft erg veel plezier in zijn gidswerk. Dat er dus maar veel Nederlandse of Vlaamse bezoekers een wandeling mogen gaan boeken bij Isla Bonita Tours. De wandeling is overigens wel echt één van de topwandelingen die je op La Palma kunt maken. Het is een lange wandeling, soms een hele hete wandeling, maar echt de moeite waard. Lees hier over onze eigen ervaringen, van voor de ‘gidstijd’. Echt een aanrader. Mét of zonder gids.

Mét is eigenlijk wel beter, vinden wij sinds kort. Een wandeling mét Ruud kan je hier boeken.

Geplaatst op

Schildpaddendans

Intussen doen we bouwvergunningstechnisch de ‘Danza de Tortuga’, of in goed Nederlands: De Schildpaddendans.

 

We wachten nu al 478 dagen op onze bouwvergunning. Dat is inmiddels bere-irritant. Zeker omdat we al enkele maanden weten dat de vergunningsaanvraag is goed gekeurd en zal worden toegekend.

Het probleem ligt bij het Consejo Insular de Aguas de La Palma, zoiets als wat we in in Nederland ‘Het Waterschap’ zouden noemen. Deze instantie heeft bij een eerste beoordeling van onze aanvraag bepaald dat zij een wettelijk instemmingsrecht heeft, voordat de vergunning door de gemeente Puntagorda kan worden verleend, en dat zij voorwaarden aan de toekenning mag koppelen.

Het Consejo had vervolgens bezwaar tegen de wijze waarop we in ons plan de afvoer van ons afvalwater hadden geregeld. Althans, tegen wat onze architect hier over had bedacht, want zelf hadden Ruud en ik hier niet zo’n mening over.

Op het internet heb ik  het organogram van het Consejo kunnen achterhalen. Dat ziet er zó uit:

 

Deze mijnheer, el présidente,  is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van zijn dienst. Op deze foto , geplaatst op een prominente plek op de website van zijn eigen organisatie, kan je goed zien dat hij altijd heel erg belangrijk en druk is.

 

En dít is mijn reconstructie van de route die onze vergunningsaanvraag binnen de burelen van het Consejo Insular de Aguas de La Palma heeft gevolgd. We wachten nu écht al 478 dagen op onze vergunning. Dat is lang. Ook op La Palma…

 

Maar. Er gloort licht aan het einde van de Wachtrij. Afgelopen maandag, toen was het dag 471nV  (na Vergunningsaanvraag), ontvingen wij per e-mail een officieel document, waarin staat dat het Consejo  Insular de Aguas de La Palma, bij de gratie Gods, en namens de koning van Spanje, voorwaardelijk heeft ingestemd met onze vergunningsaanvraag. De behandelend ambtenaar is echter wel helemaal los gegaan op de voorwaarden. Er zijn maar liefst  dertig (!) eisen geformuleerd waarmee wij moeten instemmen, voordat de vergunning kan worden afgegeven. Al die dertig eisen hebben betrekking op de aanleg van een klein rioleringsstelsel inclusief zuiveringsinstallatie, voor de drie huizen gezamenlijk. Er is helemaal uitgetekend waar alles moet komen te liggen, van welk merk en leverancier de installatie moet zijn (er zat nog nét geen offerte bij) en hoe wij het onderhoud van de installatie moeten regelen. Ook dienen wij elke drie maanden een gedetailleerd rapport aan te leveren over het functioneren van het systeem bij (uiteraard) het Consejo Insular de Aguas de La Palma. Daar moeten wij dan ook voor betalen. Ruud en ik denken dat Shell in Pernis de vergunning gemakkelijker heeft gekregen. Rondom onze boomgaard staan allemaal huizen in dezelfde zone van het bestemmingsplan, die níet aan al deze eisen hoeven te voldoen.  Omdat ze er al stonden, voordat er een nieuwe wet van kracht werd. We voelen ons net Calimero. ‘Zij zijn groot en ik is klein. Da’s niet eerlijk, oh nee!’

Van een Duitse buurman die al meer dan tien jaar op het eiland woont, hoorden we de opvatting dat het economisch beleid op de Canarische Eilanden veel weg heeft van dat van de voormalige Sovjet Unie. De Staat staat op een voetstuk en stuurt volgens hem alles top-down aan. Tot in de kleinste details en met veel gevoel voor prestige. Voor zover ik kan nagaan, heb ik nog niemand van de Canarische KGB op of rond onze finca kunnen ontdekken. Zoiets dient ook geheim te blijven natuurlijk. Maar van bureaucratie en planeconomie hebben ze hier behoorlijk wat kaas gegeten, zo is inmiddels onze ervaring. En in de locale Pravda’s, de spaanstalige internetkranten, staat inderdaad altijd alleen maar goed nieuws of lees je hoe hard de bestuurders van het eiland aan het werk zijn onder moeilijke omstandigheden en wie ze nu weer bezocht hebben om belangrijke gesprekken mee te voeren. Of je leest hoe alles beter gaat worden. In de toekomst. Dankzij de hardwerkende bestuurders. Alle kranten hier liggen aan een subsidie-infuus. Betaald door het Cabildo, de eilandregering.  Zo krijg je een eeuwige  goednieuwsshow, aldus een andere, spaanstalige, buurman die voor journalist gestudeerd heeft. Lijkt wel een beetje op Almelo, eigenlijk.

Hoe dan ook. Ruud en ik gaan natúúrlijk akkoord met de dertig voorwaarden van de Waterraad van La Palma. We moeten wel. Dat hebben we afgelopen woensdag, op dag 473nV, officieel kenbaar gemaakt, met handtekeningen, NIE-nummers en stempels en zo. Op enig moment, ergens binnenkort, zal El Señor Presidente, die van de foto hierboven, voor akkoord gaan tekenen, zo is de verwachting. DAN pas kan de gemeente Puntagorda eindelijk gaan beginnen met de voorbereidingen op het besluit om de licencia de obras, de bouwvergunning, af te geven. Juist op tijd voor de eerste regens op het eiland. Als het regent kan er niet worden gestart met de grondwerkzaamheden en loopt ons bouwplan verder vertraging op. Het zit ons niet helemaal mee op dit punt…

 

Het is maar goed dat Ruud en ik dit allemaal van te voren niet konden weten. Het zou zo maar kunnen zijn dat we ons avontuur dan niet hadden aangedurfd. En dat. Dát zou pas ECHT zonde zijn geweest!

Tot besluit volgt nog een nagekomen berichtje, of een UFO-allerlei-berichtje, zoals Ruud kleine berichtjes over niets altijd noemt. Ik vond onderstaande foto gisteren op het internet. Voor alle trekkies onder de lezers: De foto is niet getruct en biedt het overtuigende bewijs van een recent bezoek van James Kirk, of Jean Luc Picard, of  Benjamin Sisko of Katherine Janeway of Jonathan Archer and crew aan de sterrekundige observatoria boven de Caldeira de Taburiente.

 

Het zal wel weer iets met een tijdlus zijn geweest. Zo’n tijdlus, maar dan in standje ‘forward’. Zou dat niet een goed idee zijn voor de mensen van het Consejo Insular de Aguas de La Palma? Aaarghhh! ‘Resistence is futile’, als je de Borg tegen komt, zo heb ik geleerd via mijn helden uit de Deep Space.  Dus dansen we geduldig de Schildpaddendans. En we dansen de dans helemaal uit. Zonder te klagen.

Geplaatst op

Steeds meer avocado’s…

Sinds afgelopen vrijdag zijn Ruud en ik weer avocado’s aan het inplanten. Het warme, droge weer dat altijd meekomt met een Calima liep vrijdag op zijn einde. De temperaturen zijn nu weer aangenaam zomers.

 

Het is echt heel veel werk om alle resterende vijftig planten op tijd in de grond te krijgen. Als we er dertien op een dag doen, er passen dertien planten in de auto, zijn we na afloop knap moe.

 

Beetje bij beetje begint het onderste zuidterras zich nu echter te vullen met kleine groene plantjes. Het is een bijzonder gevoel om op je eigen landje avocado-boertje te mogen spelen en langzaam maar zeker te zien hoe alles wat je bedenkt ook daadwerkelijk vorm krijgt.

 

Hier is het uiteindelijke allemaal om begonnen. De pakweg vijftien ‘oude’ avocadobomen dragen al volop vrucht. Het is eigenlijk voor het eerst dat we dat zien gebeuren. In het verleden kregen ze jarenlang echt veel te weinig water. Op een avocadoblog (ja, die bestaan), las ik dat een volwassen avocadoboom gemiddeld zo’n 500-600 vruchten per seizoen kan produceren. Zo goed doen onze bomen het bepaald niet. Als ik honderdvijftig avocado’s tel aan een boom, zijn het er veel.

In het eerste oogstjaar, dat is in 2022 of 2023 mogen we overigens gemiddeld tussen de tien en twintig avocado’s per aangeplante boom verwachten. Ons harde werken dient dus een doel voor de lange termijn.

 

De voorbije kalimaweek is niet bepaald een zegen geweest voor onze palmboom. De wereld is ook wreed. Nét als je wordt overgezet, als je op je kwetsbaarst bent als plant, komt de nachttemperatuur niet onder de 23 graden uit en daalt de luchtvochtigheid naar richting tien procent. Zie dan maar eens te overleven. Onze palm doet zijn best. Meer kunnen we niet vragen of verwachten.

 

De roedel is inmiddels goed thuis op de finca. Hieronder zie je een actiefoto van een gezamenlijke hagendissenjacht. Drie honden om een boom. Hagedis maakt geen kans. Samenwerking heet dat.

 

Gisteren zagen we ook voor de eerste keer de roedel in actie om ‘hun’ territorium te bewaken. Er liep een niets vermoedende mevrouw met hond ons terrein op. Dat doet ze waarschijnlijk al jarenlang, want onze finca is jarenlang een braakliggend verlaten gebiedje geweest, waar bijvoorbeeld ook gejaagd werd op konijnen. Nu kreeg mevrouw de schrik van haar leven. En haar hondje ook. Drie grote hard blaffende honden kwamen er van achter de sinaasappels op haar af stormen. Niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar Ruud en ik vonden het stiekum ook wel best zo. Mevrouw had inmiddels kunnen weten dat het terrein niet meer verlaten is.  De roedel bleef keurig bij de achteringang van de boomgaard ‘de wacht houden’. Je snapt niet goed hoe die honden kunnen begrijpen tot waar ‘de grens loopt’.  Maar ze weten het.

Op de foto hieronder zie je hoever we gisterenmiddag om één uur waren gekomen. Alle ‘Fuertes’ zijn geplant. Met de ‘Hass-bomen’ zijn we op de helft. ‘Fuertes’ en ‘Hass’ bevruchten elkaar. De beste avocado’s komen van de Hass. Maar op elke zesde of zevende Hass-avocadoboom moet er een Fuerte-avocadoboom worden ‘ingeroosterd’. Anders gaat het allemaal niet werken met die avocado’s. Zegt men.

 

Die calima kwam overigens wel op een heel vervelend moment. Niet alleen voor de palmboom, maar ook voor ons. Er moeten  nu nog zo’n 25 bomen worden geplant en dat werk komt door het calima-uitstel nu helemaal op het bordje van Ruud terecht. Vanwege het NL-werk kan ik niet meer meehelpen. Als ik terug kom uit Nederland moeten de bomen echt in de grond staan, voordat de regendagen komen. Het leven van een avocadoboer gaat soms niet over rozen.