Geplaatst op

Heen&Weer en dan.. Dag 486

Geen blogposts de laatste tijd. Excuses aan de ‘vaste lezers’.  Ik was in Nederland en daar ging alle tijd op aan werk & visites & twee voetbalwedstrijden van het Nederlands Elftal. Dan schiet het blog er al snel bij in.  Bovendien verloor ik een dag door een ‘ongelukje’ bij het overstappen in Barcelona. Die moest ik inhalen, hetgeen niet echt mee viel.

Vorige week dinsdag kwamen Angelique en vriendin Erica een weekje vakantie vieren in ons Boeddhahuis. We konden op dinsdagavond laat nog net even met z’n vieren bijpraten aan de pizza-tafel van Flor de Lotus.  De volgende ochtend vertrok ik van La Palma naar Schiphol. Ik zal maar niet vertellen dat ik tijdens de tussenstop in Barcelona mijn vliegtuig miste omdat ik de tijdzone op mijn laptop niet had aangepast, terwijl ik op het vliegveld aan het werken was… Zo kwam ik een uur later dan gepland pas aan op de gate en daardoor een dag later in Nederland.  Ik was precies één minuut te laat op de gate. Achter de gesloten glazen deur stonden nog mensen te wachten, voordat ze het vliegtuig konden instappen. Van een onverbiddelijke Vuelingmeneer mocht ik tóch niet meer het vliegtuig in.  Ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar soms hoop je dat mensen net iets rekkelijker met regeltjes om willen gaan. Gevalletje ‘Computersaysnoooo’. Flink balen, natuurlijk, om zoveel dommigheid. Van mezelf, bedoel ik.

 

Dan ziet het vervolg er ongeveer zó uit. Op de foto links loop ik op een donderdagochtend in oktober op een wat sombere dorpsstraat in Renswoude, op weg naar ons NLthuis. Tegelijkertijd staat Ruud, samen met zus en Erica, op de foto rechts te genieten van het uitzicht vanaf de Roque de los Muchachos. Zo kan het gaan, soms.

 

De rechtstreekse terugvlucht uit Nederland, op dinsdag, verliep een stuk voorspoediger en gisterenmiddag was ik dan eindelijk weer thuis op onze finca. Avocadoplanten water geven. Met de hand. En af en toe een blik op de oceaan. Daar krijg je een heel  rustig en tevreden gevoel van.

 

Zo’n gevoel kreeg ik ook toen aan Ruud en mij op dinsdagavond, op het vliegveld, direct na aankomst, onderstaand pakket werd overhandigd. Op dag 486 na vergunningsaanvraag hebben we éindelijk de formele goedkeuring van alle overheidsinstanties op eilandniveau ontvangen! Het heeft zó lang geduurd, dat Ruud en ik er eigenlijk niet eens blij meer mee waren. Met de formele goedkeuringen kan de gemeente Puntagorda nu het proces starten om de bouwvergunning af te geven. Dat proces heeft nog zo’n twee, drie maanden nodig, werd gisteren aan Ruud verteld toen hij het pakket inleverde op het gemeentehuis. Van Oscar, onze aannemer, weten we dat we alvast kunnen beginnen met de bouwwerkzaamheden, voordat deze laatste fase is afgerond. Volgende week hebben we een (laatste) afspraak met hem over begroting en contract. We hopen dat we aan het einde van de maand kunnen beginnen met de bouw. En dat het niet al te veel gaat regenen op ons deel van het eiland, de komende tijd.

 

Ik heb op dit blog al veel foto’s van zonsondergangen laten zien. Op de foto hieronder zie je het tegenovergestelde van een zonsondergang. Ook heel mooi, vind ik. Gisterenavond zag ik vanaf de veranda van ons huurhuis de maan opkomen boven Puntagorda.

 

Op een paar blaffende honden na was het muisstil. Het schouwspel duurde een minuut of tien. Het licht van de opkomende maan raakte steeds een nieuwe wolk aan, totdat de hele lucht vol was van kleine lichtgevende wolken. Prachtig om te zien. Ik voelde me weer helemaal thuis.

Geplaatst op

Isla Bonita Tours

Na het geslaagde examen van een paar maanden geleden, als wandelgids bij Isla Bonita Tours, bleef het voor Ruud een paar maanden stil. Dat was een beetje een tegenvaller. We kunnen best een extra inkomstenbron gebruiken, momenteel. En Ruud vond het erg leuk om als wandelgids aan de slag te gaan.

 

Maar een paar weken geleden is er plots verandering in deze toestand gekomen. Na wat heen en weer gecommuniceer via whatsapp en een paar ontmoetingen met de eigenaar van de tour-organisatie zijn er concrete afspraken, is er een maandrooster en zijn er zelfs twee zwarte ik-ben-de-gids-t-shirts toegevoegd aan de garderobe van Ruud.

 

Als er voldoende Nederlandstalige of Engelstalige deelnemers zijn, ‘doet’ Ruud sinds kort de wandeling in de Caldeira de Taburiente. Op donderdagen en op zondagen, staat deze wandeling bij Isla Bonita Tours op het programma. Er zijn plannen om vanaf november ook zogenaamde ‘stargaze-avonden’ voor belangstellende eilandbezoekers te gaan verzorgen vanaf de mirador bij  de Llano del Jable, in een co-produktie tussen Isla Bonita en Ruud (met eigen telescoop). Dat zijn mooie ontwikkelingen.

 

Ruud heeft erg veel plezier in zijn gidswerk. Dat er dus maar veel Nederlandse of Vlaamse bezoekers een wandeling mogen gaan boeken bij Isla Bonita Tours. De wandeling is overigens wel echt één van de topwandelingen die je op La Palma kunt maken. Het is een lange wandeling, soms een hele hete wandeling, maar echt de moeite waard. Lees hier over onze eigen ervaringen, van voor de ‘gidstijd’. Echt een aanrader. Mét of zonder gids.

Mét is eigenlijk wel beter, vinden wij sinds kort. Een wandeling mét Ruud kan je hier boeken.

Geplaatst op

Schildpaddendans

Intussen doen we bouwvergunningstechnisch de ‘Danza de Tortuga’, of in goed Nederlands: De Schildpaddendans.

 

We wachten nu al 478 dagen op onze bouwvergunning. Dat is inmiddels bere-irritant. Zeker omdat we al enkele maanden weten dat de vergunningsaanvraag is goed gekeurd en zal worden toegekend.

Het probleem ligt bij het Consejo Insular de Aguas de La Palma, zoiets als wat we in in Nederland ‘Het Waterschap’ zouden noemen. Deze instantie heeft bij een eerste beoordeling van onze aanvraag bepaald dat zij een wettelijk instemmingsrecht heeft, voordat de vergunning door de gemeente Puntagorda kan worden verleend, en dat zij voorwaarden aan de toekenning mag koppelen.

Het Consejo had vervolgens bezwaar tegen de wijze waarop we in ons plan de afvoer van ons afvalwater hadden geregeld. Althans, tegen wat onze architect hier over had bedacht, want zelf hadden Ruud en ik hier niet zo’n mening over.

Op het internet heb ik  het organogram van het Consejo kunnen achterhalen. Dat ziet er zó uit:

 

Deze mijnheer, el présidente,  is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van zijn dienst. Op deze foto , geplaatst op een prominente plek op de website van zijn eigen organisatie, kan je goed zien dat hij altijd heel erg belangrijk en druk is.

 

En dít is mijn reconstructie van de route die onze vergunningsaanvraag binnen de burelen van het Consejo Insular de Aguas de La Palma heeft gevolgd. We wachten nu écht al 478 dagen op onze vergunning. Dat is lang. Ook op La Palma…

 

Maar. Er gloort licht aan het einde van de Wachtrij. Afgelopen maandag, toen was het dag 471nV  (na Vergunningsaanvraag), ontvingen wij per e-mail een officieel document, waarin staat dat het Consejo  Insular de Aguas de La Palma, bij de gratie Gods, en namens de koning van Spanje, voorwaardelijk heeft ingestemd met onze vergunningsaanvraag. De behandelend ambtenaar is echter wel helemaal los gegaan op de voorwaarden. Er zijn maar liefst  dertig (!) eisen geformuleerd waarmee wij moeten instemmen, voordat de vergunning kan worden afgegeven. Al die dertig eisen hebben betrekking op de aanleg van een klein rioleringsstelsel inclusief zuiveringsinstallatie, voor de drie huizen gezamenlijk. Er is helemaal uitgetekend waar alles moet komen te liggen, van welk merk en leverancier de installatie moet zijn (er zat nog nét geen offerte bij) en hoe wij het onderhoud van de installatie moeten regelen. Ook dienen wij elke drie maanden een gedetailleerd rapport aan te leveren over het functioneren van het systeem bij (uiteraard) het Consejo Insular de Aguas de La Palma. Daar moeten wij dan ook voor betalen. Ruud en ik denken dat Shell in Pernis de vergunning gemakkelijker heeft gekregen. Rondom onze boomgaard staan allemaal huizen in dezelfde zone van het bestemmingsplan, die níet aan al deze eisen hoeven te voldoen.  Omdat ze er al stonden, voordat er een nieuwe wet van kracht werd. We voelen ons net Calimero. ‘Zij zijn groot en ik is klein. Da’s niet eerlijk, oh nee!’

Van een Duitse buurman die al meer dan tien jaar op het eiland woont, hoorden we de opvatting dat het economisch beleid op de Canarische Eilanden veel weg heeft van dat van de voormalige Sovjet Unie. De Staat staat op een voetstuk en stuurt volgens hem alles top-down aan. Tot in de kleinste details en met veel gevoel voor prestige. Voor zover ik kan nagaan, heb ik nog niemand van de Canarische KGB op of rond onze finca kunnen ontdekken. Zoiets dient ook geheim te blijven natuurlijk. Maar van bureaucratie en planeconomie hebben ze hier behoorlijk wat kaas gegeten, zo is inmiddels onze ervaring. En in de locale Pravda’s, de spaanstalige internetkranten, staat inderdaad altijd alleen maar goed nieuws of lees je hoe hard de bestuurders van het eiland aan het werk zijn onder moeilijke omstandigheden en wie ze nu weer bezocht hebben om belangrijke gesprekken mee te voeren. Of je leest hoe alles beter gaat worden. In de toekomst. Dankzij de hardwerkende bestuurders. Alle kranten hier liggen aan een subsidie-infuus. Betaald door het Cabildo, de eilandregering.  Zo krijg je een eeuwige  goednieuwsshow, aldus een andere, spaanstalige, buurman die voor journalist gestudeerd heeft. Lijkt wel een beetje op Almelo, eigenlijk.

Hoe dan ook. Ruud en ik gaan natúúrlijk akkoord met de dertig voorwaarden van de Waterraad van La Palma. We moeten wel. Dat hebben we afgelopen woensdag, op dag 473nV, officieel kenbaar gemaakt, met handtekeningen, NIE-nummers en stempels en zo. Op enig moment, ergens binnenkort, zal El Señor Presidente, die van de foto hierboven, voor akkoord gaan tekenen, zo is de verwachting. DAN pas kan de gemeente Puntagorda eindelijk gaan beginnen met de voorbereidingen op het besluit om de licencia de obras, de bouwvergunning, af te geven. Juist op tijd voor de eerste regens op het eiland. Als het regent kan er niet worden gestart met de grondwerkzaamheden en loopt ons bouwplan verder vertraging op. Het zit ons niet helemaal mee op dit punt…

 

Het is maar goed dat Ruud en ik dit allemaal van te voren niet konden weten. Het zou zo maar kunnen zijn dat we ons avontuur dan niet hadden aangedurfd. En dat. Dát zou pas ECHT zonde zijn geweest!

Tot besluit volgt nog een nagekomen berichtje, of een UFO-allerlei-berichtje, zoals Ruud kleine berichtjes over niets altijd noemt. Ik vond onderstaande foto gisteren op het internet. Voor alle trekkies onder de lezers: De foto is niet getruct en biedt het overtuigende bewijs van een recent bezoek van James Kirk, of Jean Luc Picard, of  Benjamin Sisko of Katherine Janeway of Jonathan Archer and crew aan de sterrekundige observatoria boven de Caldeira de Taburiente.

 

Het zal wel weer iets met een tijdlus zijn geweest. Zo’n tijdlus, maar dan in standje ‘forward’. Zou dat niet een goed idee zijn voor de mensen van het Consejo Insular de Aguas de La Palma? Aaarghhh! ‘Resistence is futile’, als je de Borg tegen komt, zo heb ik geleerd via mijn helden uit de Deep Space.  Dus dansen we geduldig de Schildpaddendans. En we dansen de dans helemaal uit. Zonder te klagen.

Geplaatst op

Steeds meer avocado’s…

Sinds afgelopen vrijdag zijn Ruud en ik weer avocado’s aan het inplanten. Het warme, droge weer dat altijd meekomt met een Calima liep vrijdag op zijn einde. De temperaturen zijn nu weer aangenaam zomers.

 

Het is echt heel veel werk om alle resterende vijftig planten op tijd in de grond te krijgen. Als we er dertien op een dag doen, er passen dertien planten in de auto, zijn we na afloop knap moe.

 

Beetje bij beetje begint het onderste zuidterras zich nu echter te vullen met kleine groene plantjes. Het is een bijzonder gevoel om op je eigen landje avocado-boertje te mogen spelen en langzaam maar zeker te zien hoe alles wat je bedenkt ook daadwerkelijk vorm krijgt.

 

Hier is het uiteindelijke allemaal om begonnen. De pakweg vijftien ‘oude’ avocadobomen dragen al volop vrucht. Het is eigenlijk voor het eerst dat we dat zien gebeuren. In het verleden kregen ze jarenlang echt veel te weinig water. Op een avocadoblog (ja, die bestaan), las ik dat een volwassen avocadoboom gemiddeld zo’n 500-600 vruchten per seizoen kan produceren. Zo goed doen onze bomen het bepaald niet. Als ik honderdvijftig avocado’s tel aan een boom, zijn het er veel.

In het eerste oogstjaar, dat is in 2022 of 2023 mogen we overigens gemiddeld tussen de tien en twintig avocado’s per aangeplante boom verwachten. Ons harde werken dient dus een doel voor de lange termijn.

 

De voorbije kalimaweek is niet bepaald een zegen geweest voor onze palmboom. De wereld is ook wreed. Nét als je wordt overgezet, als je op je kwetsbaarst bent als plant, komt de nachttemperatuur niet onder de 23 graden uit en daalt de luchtvochtigheid naar richting tien procent. Zie dan maar eens te overleven. Onze palm doet zijn best. Meer kunnen we niet vragen of verwachten.

 

De roedel is inmiddels goed thuis op de finca. Hieronder zie je een actiefoto van een gezamenlijke hagendissenjacht. Drie honden om een boom. Hagedis maakt geen kans. Samenwerking heet dat.

 

Gisteren zagen we ook voor de eerste keer de roedel in actie om ‘hun’ territorium te bewaken. Er liep een niets vermoedende mevrouw met hond ons terrein op. Dat doet ze waarschijnlijk al jarenlang, want onze finca is jarenlang een braakliggend verlaten gebiedje geweest, waar bijvoorbeeld ook gejaagd werd op konijnen. Nu kreeg mevrouw de schrik van haar leven. En haar hondje ook. Drie grote hard blaffende honden kwamen er van achter de sinaasappels op haar af stormen. Niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar Ruud en ik vonden het stiekum ook wel best zo. Mevrouw had inmiddels kunnen weten dat het terrein niet meer verlaten is.  De roedel bleef keurig bij de achteringang van de boomgaard ‘de wacht houden’. Je snapt niet goed hoe die honden kunnen begrijpen tot waar ‘de grens loopt’.  Maar ze weten het.

Op de foto hieronder zie je hoever we gisterenmiddag om één uur waren gekomen. Alle ‘Fuertes’ zijn geplant. Met de ‘Hass-bomen’ zijn we op de helft. ‘Fuertes’ en ‘Hass’ bevruchten elkaar. De beste avocado’s komen van de Hass. Maar op elke zesde of zevende Hass-avocadoboom moet er een Fuerte-avocadoboom worden ‘ingeroosterd’. Anders gaat het allemaal niet werken met die avocado’s. Zegt men.

 

Die calima kwam overigens wel op een heel vervelend moment. Niet alleen voor de palmboom, maar ook voor ons. Er moeten  nu nog zo’n 25 bomen worden geplant en dat werk komt door het calima-uitstel nu helemaal op het bordje van Ruud terecht. Vanwege het NL-werk kan ik niet meer meehelpen. Als ik terug kom uit Nederland moeten de bomen echt in de grond staan, voordat de regendagen komen. Het leven van een avocadoboer gaat soms niet over rozen.

Geplaatst op

Helicopterwandeling

Een paar weken geleden maakten Ruud en ik een avondwandelingetje van zo’n anderhalf-twee uur, vanaf onze finca richting oceaan en weer terug. Dat doen we wel vaker, meestal met de honden. Ik had er foto’s van gemaakt, die keer, maar was ‘vergeten’ om die foto’s op het blog te zetten. Zonde toch?

Vanaf onze finca liepen we eerst door een wat rommelig landbouwgebied.

 

Wat verder richting de zee wordt het landschap warmer, want lager liggend, en droger. De aarde is rood gekleurd. Het valt me altijd weer op, als ik hier loop, hoeveel oude landbouwterrassen er hier tegen de hellingen van het eiland aan liggen. Zie bijvoorbeeld de bovenste foto van het fotoblok hieronder. Allemaal smal en allemaal al lang geleden verlaten en verdroogd. Was het vroeger veel natter op La Palma?

 

Op de terugweg liepen we pal langs de helicopterbasis van de Brif. De Brif is de brandweer van het eiland. Op de basis zijn in de zomermaanden twee helicopters gestationeerd om direct te kunnen blussen in geval van een bosbrand.

 

Zo’n wandelingetje geeft ons altijd weer wat energie na een dag hard of gestresst werken of tijdens een periode van lang ergens op wachten (nu al 472 dagen).  Een mooie zonsondergang, tijdens een avondwandeling, zorgt voor een extra energiestoot. We hadden geluk, die avond.

 

Verveelt echt nooit.