Het was bewolkt en grijs toen we wakker werden in ons vakantiehuis in Tijarafe. Een paar uur later was het ook bewolkt in het dorp Puntagorda, zij het wat minder. We daalden af vanaf het centrum van het dorp naar onze lager gelegen finca. Daar brak de zon door.
We hadden ons voorgenomen om op deze dag helemaal niets te doen aan ons ‘project’. En dat lukte goed. We gingen op expeditie! Vanaf onze finca liepen we verder naar beneden, op weg naar het Cruz de la Reina. Het doel van deze dag was om te ontdekken of we voorbij dit uitkijkpunt verder zouden kunnen afdalen naar de oceaan, zodat we met onze tenen het zeewater zouden kunnen aanraken. Tot op heden was dit ons in de buurt van Puntagorda uitsluitend nog gelukt bij de puerto, het oude vergeten haventje van het dorp.
Terwijl boven het dorp de wolken en nevelslierten bleven hangen, daalden wij steeds verder af en liepen we de zomer in. Het was heet! De oceaan was prachtig blauw. Het landschap aan de voet van de Matos adembenemend. (Dat vind ik, tenminste).
We daalden af naar het uitzichtpunt bij het Cruz de la Reina. Vanaf hier kan je zien dat de Matos vanaf zeekant toch echt een ‘berg’ is, groter dan de heuvel die je vanaf landzijde waarneemt. Vervolgens daalden we over traptreden nog verder af naar het tweede, lager gelegen uitzichtpunt, onder het kruis.
We wisten dat voorbij dit tweede plateau een smal pad verder naar de zee voert. Wij wilden uitproberen of we langs dit weggetje het water zouden kunnen bereiken. Dat kan dus niet. Na ongeveer 40m, voorbij twee bochten, stopt het pad. De helling gaat vrijwel loodrecht naar beneden en dan moet je nog zo’n vijftig meter. Niet te doen. Deel 1 van de expeditie was hiermee afgerond en mislukt. Eindpunt op de laatste foto hierboven.
Maar dit was ingecalculeerd. Voor deel 2 van de expeditie klommen we weer terug naar de hoofdweg. Voorbij de afslag naar het Cruz de la Reina vervolgden we onze hoofdroute om voor ons nieuw gebied te gaan verkennen. We kwamen tot onze verrassing uit bij de Trap Aan Het Einde Van De Wereld. Zie de foto’s hieronder.
Onderaan deze trap begint alweer een smal pad. Dit pad daalt in heel veel haarspeldbochten naar een klein rotsstrandje. We zagen dat ruim honderd meter onder ons iemand op een rots stond te vissen. De auto van de visser stond geparkeerd bij het begin van de trap. We hadden dus gevonden wat we zochten: een tweede plek om in de buurt van Puntagorda bij de oceaan te kunnen komen. Expeditie geslaagd?
Neen. Helaas. Expeditie niet geslaagd. We daalden de Trap Aan Het Einde Van De Wereld af om bij het laatste smalle zandpad uit te komen. Ruud vond vanaf dit punt dat we moesten stoppen. Het pad is smal en de afgrond aan de zeezijde van het pad is akelig steil en best diep. Teunis vond dat het nog wel kon. Het pad zag er stabiel uit. Er stond geen wind. Het zand was droog. Geen losse steentjes. We besloten van bocht naar bocht te lopen en bij elke bocht te bekijken of we nog verder zouden kunnen. Na bocht vier moest ook Teunis erkennen dat het doel van vandaag niet bereikt kon worden, in elk geval niet vandaag. Voorbij de vierde bocht werd het pad gedurende een meter of tien akelig smal. Het was niet verantwoord om deze hindernis zonder wandelstokken te nemen. MET wandelstokken zeker wel! Maar de wandelstokken lagen nog op de finca. Voor zo ver we konden zien, lagen er verderop langs het pad geen grote hindernissen meer op ons te wachten. Er gaat daarom vast nog een vervolg op deze expeditie komen. De visser van vandaag behield zijn eenzame strandje voor zich zelf.
Er zat niets anders op dan terug te keren en de lange klim terug naar de finca in te zetten. Nu werd het pas echt warm. Inmiddels waren de wolken boven het dorp ook weg getrokken.
Al met al maakten we een prachtige wandeling in ‘onze achtertuin’. We deden er ruim vijf uur over. Ennn. We maakten weer eens de fout om te weinig water mee te nemen. Twee drinkflesjes waren niet genoeg. NEEM ALTIJD GENOEG WATER MEE ALS JE IN DE ZON GAAT WANDELEN OP LA PALMA. Maar, we leven nog 🙂