Sinds we hier op La Palma wonen is de maand augustus een beetje onze vakantiemaand. Nu alweer voor het tweede jaar dus. Maar net als vorig jaar bepalen ‘omstandigheden’ de kwaliteit van ons vakantiegevoel. Vorig jaar was er de planning van José Noe, die ons laagste avocadoterras twee weken eerder kwam egaliseren dan was afgesproken, waardoor we twee weken lang bezig moesten zijn met het steenvrij maken van het geëgaliseerde terras en het kopen en aanplanten van de avocadostruiken. Dit jaar is het de planning van Óscar die ons parten speelt. We moeten drie weken eerder dan waarmee we rekening hadden gehouden, beginnen met het schilderen van het dak van het oude gedeelte van het Grote Huis. Daarnaast, en vooral, werd ons vakantiegevoel gruwelijk doorkruist, doordat de softwareleverancier van onze grootste klant in Nederland drie dagen voordat onze vakantie zou gaan beginnen failliet werd verklaard. Dat levert veel werk op, bij de klant en bij ons. Druk, druk, druk dus tijdens de vakantie. Zo gaat dat soms. Misschien leren we hiervan dat je tijdens een vakantie echt ‘weg van huis’ en ‘onbereikbaar’ moet zijn om echt vakantie te kunnen ervaren. Ook al staan er palmbomen en sinaasappelbomen in de tuin van je huis en kijk je dagelijks uit over een prachtige, blauwe, met zon overgoten oceaan. Zo deden we het ‘vroeger’ altijd. ‘Sorry, ik heb geen bereik, zit boven op een berg’. En ‘Nee, ik lees geen yammer en ook geen mail tijdens mijn vakantie’. Gaat niet meer. Onze omstandigheden zijn gewijzigd. We hebben nu een beetje een vakantie zoals op de foto hieronder. Altijd je eigen huis bij je, met alle lusten en lasten waarmee zo’n huis komt.
Maar genoeg geklaagd. Onze probleempjes blijven ‘luxe-probleempjes’. Het is natuurlijk heel fijn dat we eerder dan gedacht aan de Grote en Verschrikkelijke Schilderklus moeten beginnen. Óscar en zijn mannen liggen op schema! Het Grote Huis is waarschijnlijk écht klaar, zo rond het afgesproken tijdstip van ‘eind augustus’. Over de Grote en Verschrikkelijke Schilderklus (GVSk), straks meer. Ik zal bij het begin beginnen.
De vloertegels werden deze week gelegd. Vorige week was José al begonnen met het leggen van een ‘basislijn’ in de hele lengte van het Grote Huis. Jaime helpt hem daarbij. Deze week vulden zij vanaf deze basislijn elke dag een kamer met vloertegels. José werkt uiterst secuur. We zijn blij met het resultaat.
Vertrekken met vloertegels zien er ongeveer zó uit.
Er was even paniek bij Ruud en mij toen we de eerste tegels op de grond zagen liggen. De tegels te grijs? Het reeds geschilderde dak in het nieuwbouwdeelte te oranje? Kleurenstress! Inmiddels is die stress wel wat afgenomen. Het zit wel goed met die kleuren. Op de één of andere manier verandert je ‘kleurbeleving’ als je grotere oppervlakken gevuld ziet worden met de kleuren.
Jesus en Thomás maakten het werk aan de rioleringsbuizen af. Vervolgens legden ze de (rode) flexibele buizen waarin de verbindingslijnen voor het internet en de tv-aansluitingen zullen lopen klaar.
Daarna kon de boel eindelijk dicht worden gegooid. Het voelt als een feestje om gewoon weer zonder acrobatische toeren met een kruiwagen of gereedschap over de finca te kunnen lopen. Die sleuven hebben echt te lang open gelegen.
De graafmachine is nog niet vertrokken. In de komende week moeten er opnieuw sleuven worden gegraven, waarin de stroomdraden zullen worden gelegd. Het feestje-met-de-kruiwagen duurt voorlopig slechts een paar dagen, vrees ik. Er komt een tweede sleuvengolf.
De lang verwachte nieuwe timmerman verscheen (samen met zijn knecht) op de plaats van handeling. Ook hij heet Fernando. Maar deze Fernando verstaat zijn vak. Het scheve dakje boven het halletje werd helemaal ontmanteld. Er werd flink geschaafd aan de balken. Na twee dagen werk hebben we nu een recht dakje tussen de beide andere daken. Ook het plafond boven de keuken is voor het oog wat bijgewerkt. Eigenlijk zou ook dit dak er in zijn geheel af moeten om alles op orde te krijgen, aldus Fernando2, maar dat vonden Ruud en ik te gortig. Conclusie: de ene Fernando is de andere niet. De ‘nieuwe Fernando’ zal ook de rest van het timmerwerk van ons bouwproject gaan verzorgen. De ‘oude Fernando’ gaan we vanaf nu vergeten.
Thomás legde het betonvloertje voor het schuurtje dat rondom het verplichte drinkwaterresevoir van drie kuub zal worden gebouwd. Ik schreef al eerder dat zo’n reservoir verplicht is voor ’toeristische locaties’ om te voorkomen dat gasten worden getroffen door een tijdelijke uitval van de drinkwatervoorziening. Dat je maar op alles bent voorbereid… Thomás gaat later voor ons ook in de ruimte tussen het al bestaande schuurtje en het ‘drinkwaterschuurtje’ een verbindingschuurtje maken. Dan hebben we opeens zomaar drie schuurtjes en is ons opslagprobleem opgelost. Zoiets gaat zonder vergunning en stap voor stap. Eerst een los vloertje. Dan een klein muurtje. Dan een dak. En opeens staat er dan een schuurtje. We zijn al behoorlijk aan het inburgeren 🙂
Tsja. En dan de GVSk, de Grote Verschrikkelijke Schilderklus. Hieronder zie je het dak van de cuarto de apero, het oude reeds bestaande gedeelte van wat nu het Grote Huis aan het worden is, in oorspronkelijke staat. November 2017. Blank hout.
Ruud en ik vinden blanken houten balken en planken niet mooi, want niet passen bij de meubels die mee kwamen vanuit NL. Dat betekent: schilderen. Schilderwerk op zich is geen vervelende werk, vinden wij. Schilderwerk aan een bestaand Canarisch dak is echter wél vervelend werk. Ruud is er de hele week mee bezig geweest. Op steigers en op gestapelde stenen bovenop die steigers om met de kwast bij de hoge nok van het dak te kunnen komen. Met een verschrikkelijke oranje grondverf. Met druipers en ongeschuurde balken. Intussen was ik in de ochtenden bezig met de failliete softwareleverancier van onze grootste klant en deed ik in de middagen onderhoudswerk op de finca. Schilderen op hoogte is aan mij niet besteed. Als ik met mijn voeten niet op de vloer sta en dan wél naar boven moet kijken, over de randen van mijn bril heen richting blankhouten planken, slaat ergens in mijn bovenkamer de paniek toe en verlies ik mijn gezond verstand en vervolgens mijn evenwicht. De hele GVSk kwam dus voor rekening van Ruud. Laten we het er maar op houden dat we elkaar aanvullen tijdens de uitvoering van ons Plan… Ruud draagt zijn lot overigens in stilte, er is geen onvertogen woord over zijn lippen gekomen over de wat scheve taakverdeling in de afgelopen week.
Gisteren, zondagmiddag, gingen de laatste verfstreken van de tweede, donkere laag, het hout over.
Het voorlopige resultaat ziet er uit op de foto’s hieronder. Ik vind het erg mooi. Ruud moet nog een beetje ‘wennen’ aan het resultaat van zijn harde werken. Hij is een perfectionist en ziet overal op het geverfde hout oneffenheden en onvolkomenheden. Ik ben meer van het grote geheel, en dat ziet er wat mij betreft prima uit.
Terwijl ik dit schrijf op maandagochtend, is Ruud de laatste glanzende beschermingslaag aan het opbrengen. Daarna raakt hij geen verfkwast meer aan. We gaan met Óscar in gesprek over het opnieuw schilderen van de beide ‘Fernando-daken’. Het is nodig om die daken opnieuw in de beits te zetten omdat er door het geklungel van Fernando1 en ook door de reparatiewerkzaamheden van Fernando2 kleurverschillen op de plafonds zijn ontstaan.
Nog twee weken, dan is het 1 september. Het huis moet dan af en bewoonbaar zijn, volgens Óscar. Half september zijn volgens die zelfde planning dan ook de terassen en de veranda’s klaar.
Of we 1 september echt gaan halen, weten we niet. Er moet nog veel gebeuren. Maar het werktempo van de mannen ligt erg hoog en er komen nu vrijwel dagelijks ‘extra mannetjes’ bij op de bouwplaats. In de loop van september gaan we het Boeddhahuis verlaten, zoveel staat nu al wel vast. We zien er naar uit om naar ons zwaluwenveld vol met vruchtbomen te vertrekken en afscheid te nemen van de grote vriendelijke stenen reus die ons dagelijks begroet als we ons huurhuis verlaten.
Het was leuk, maar het wordt nu echt hoog tijd voor ons dat we naar huis gaan.