Code Oranje

Terwijl de kraaien dagelijks over onze boomgaard vliegen en dan even een tussenstop maken om van de uitgestrooide kalk rond de jonge avocadoplanten op het laagste zuidterras te snoepen, vloog ook een nieuwe bouwweek razend snel voorbij.

 

Er werd hard gewerkt. De aankleding van het Grote Huis is begonnen. Gerardo zette de tegels van de keuken aan de muur…

 

Buiten legde Jesus de lange riolering-leiding, die loopt van het Grote Huis naar de centrale zuiveringsinstallatie, lager op het terrein. Veel mensen bekijken het geheel hoofdschuddend. Maar het Consejo de Aguas, zeg maar de eilanddienst die over de waterhuishouding gaat, vindt dat het op deze manier moet met de afvoer van het rioolwater en heeft dit systeem dwingend aan ons opgelegd. We zullen het ermee moeten doen en denken maar niet te vaak aan hoeveel geld we aan dit systeem moeten uitgeven. Wel is het knullig als je zoveel geld moet uitgeven en dat je dan van meerdere mensen het advies krijgt om zo snel mogelijk na het afkomen van de woonvergunning, alsnog een pozo naast het huis aan te leggen. We gaan zien wat de toekomst brengt, pozo-technisch.

De eveneens verplichte (blauwe) voorraadtank voor drie kuub drinkwater werd bezorgd. Om deze tank heen zullen we een klein stenen schuurtje gaan bouwen. De architect vond dat dit een schuurtje van natuursteen moest zijn, om ervoor te zorgen dat het gebouwtje volledig in het landschap zou opgaan. ‘Financiën’, dat zijn wij, heeft hier een streep door gehaald en aan Óscar gevraagd om een ‘gewoon’ schuurtje van bloques neer te zetten.

Ook de tijdelijke nood-pozo werd bezorgd. Deze pozo gebruiken we totdat we rond de jaarwisseling  het dure zuiveringssysteem voor het hele complexje gaan aanleggen. Noodgedwongen. Voor de aanleg van de ‘Gouden Pozo’ moeten we nog even wachten op onze hypotheek. Die hypotheek is onderweg, zoals ik eerder berichtte. Je moet geduld hebben op dit eiland. We hebben nog hele  zakken vol geduld op voorraad klaar liggen. We zijn pas drie jaar bezig met die hypotheek..

 

Even tussendoor: in de woonkamer gebeurde er vrijwel helemaal niets, deze week. Maar het uitzicht vanuit deze kamer over de oceaan is zo mooi, dat ik de foto hieronder toch even hier kwijt moest…

 

Vrijdag werd er  begonnen met het leggen van de vloertegels. Als de vloertegels worden gelegd, begint een huis een echt huis te worden. Zo voelt het ook…

 

Zelf begonnen wij donderdag aan onze Klus der Klussen: het beitsen van het blanken houten dak van de bestaande  cuarto de apero; het plafond van de toekomstige woonkamer en slaapkamer. Een teringklus. Zo’n Canarisch dak is natuurlijk prachtig om naar te kijken, maar als je zo’n dak in de beits moet zetten, krijg je er een heel ander gevoel bij. De nok van het dak is te hoog om leuk te zijn voor een hobbyschilder, zelfs als die schilder op een steiger staat. Het dak heeft veel te veel hoekjes en gaatjes, waar je met je verfkwast bijna niet bij kunt komen.

 

 

Tot overmaat van ramp ging er iets helemaal mis tussen onze beits en de al bewerkte blankhouten planken en balken van het bestaande dak. Na het drogen van de eerste laag bleken we een fel oranje, jaren zeventig plafond in de slaapkamer te hebben gekregen. Paniek! Code Oranje! Time out en diep nadenken over  wat we met de situatie aan moesten. Dan ben je drie jaar lang alles tot in de kleinste details aan het plannen en dan krijg je dit… We kwamen er niet goed uit.

 

We zagen dat de kleuren van de vloertegels prima harmoniëren met de kleuren van de meubels voor in het Grote Huis. Maar de kleuren van het dak en de vloertegels deden samen in combinatie pijn aan onze ogen. Met de kleur van het dak hadden we overduidelijk een verkeerde keuze gemaakt. Ook in het nieuwbouwgedeelte werden we toch een beetje duizelig, als we eerst naar boven, dan naar beneden en dan weer naar boven keken. Maar wat doe je er aan?

Óscar bracht op vrijdag vroeg in de avond uitkomst. Je maakt een foto van het dak, van de vloertegels en van onze twee monsters van meubelplanken. Je stuurt de foto’s naar iemand met verstand van verf en verfkleuren. En je vraagt om advies. ‘Daar moet die-en-die kleur overheen’, zo luidde een kwartier later  het advies van Andy, via de whatsapp,  vanachter de toonbank van Juno Pinturas in Los Llanos.

 

Wij dus op zaterdagochtend weer eens op en neer naar Los Llanos om de reddende bruine beits op te halen. Het is drie kwartier rijden vanuit Puntagorda naar Los Llanos. En daarna schilderen. Op hoop van zegen!

 

Maar het werkt! Op de foto hieronder zie je  het resultaat. Over de oorspronkelijke code-oranje-beits heen, hebben we één laag van de redding brengende beits aangebracht, en daarna nog een laag van brandwerende lak met een ‘brillance-effect’. Hieronder zie je  het dak van de slaapkamer dat vanmiddag rond het middaguur af kwam. Ruud en ik vinden het na veel gezweet en gevloek (druipers, oneffenheden in het hout, hoogtevrees voor Teunis), toch nog een mooi dak geworden. We zijn er blij mee.

 

En dus, vanmiddag, zondagmiddag, midden in de vakantie die eigenlijk al lang geen vakantie meer is, de eerste helft van het grote dak over de woonkamer in de oranje grondverf gezet. Het blijft een rotklus, maar het verft toch een stuk prettiger als je weet dat het eindresultaat uiteindelijk mooi wordt…

Het ‘jammere’ van het hele verhaal is dat we tot de conclusie zijn gekomen dat ook het dak van het nieuwbouwgedeelte ‘over gelakt’ moet worden met de reddende kleur. Dat vergt veel van onze psychische veerkracht. Heel veel. Maar als we het nú niet op die manier aanpakken, zullen we daar jaren lang spijt van hebben. Het moet! Voordeel is dat het gekluns van Fernando die overal is gaan bij stippen op de oorspronkelijke laklaag, aan het zicht wordt onttrokken.

 

Nu we voor het eerst echt aan het werk zijn in het toekomstige huis, ontstaat er wel iets van een soort van thuisgevoel. Voor het eerst. Koffie drinken in de woonkamer. ‘Werklunch’ met uitzicht over de enorme oceaan.

 

Problemen en tegenvallers op een locatie als deze, blijven luxe-problemen, uiteindelijk. Da’s dan wel weer een flinke meevaller 🙂 .