Een Nieuw Eiland

Gisteren, zondag, hadden Ruud en ik een extreem rustige dag. We deden helemaal niks wat ook maar in de verste verte enige relatie had met ons werk van alledag. Het is alweer een tijdje geleden dat we zo’n dag  hadden. Het voelde als vakantie.

Het werd een beeldschermdag. Ruud bracht het grootste deel van de dag achter zijn laptop door met zijn speurtocht naar DE ‘internetaansluiting-oplossing’ voor onze toekomstige drie huizen. Dat klinkt toch weer als werk, maar die zoektocht heeft voor Ruud ook wel iets van ‘hobby’.

Ik besloot een nieuw eiland te beginnen in mijn favoriete computergame: Forest Village. Zo’n start ziet er ongeveer zo uit.

 

Om een uur of vier deden we een barbecue in de zon. Rond acht uur in de avond deden we onze avondronde op de finca.

Ruud inspecteerde het dak, van dichtbij.

 

Ik maakte foto’s van de structuur van de dakbalken. Die foto’s kon ik alleen gisteren nog maken. Vandaag, maandag, aan het einde van de dag zit alles dicht, volgens het schema van Óscar en zijn mannen.

 

De zee was als een spiegel, zo glad. De zon stond vanaf het eiland gezien achter lage wolken in een verder wolkenloze hemel. Daardoor waren er prachtige spiegelingen en lichteffecten te zien. Het was buiten in de avondschemering nog stiller dan anders, vanwege de corona en het uitgaansverbod, denk ik. Een betoverend moment dat ongeveer twintig minuten lang duurde.

 

We hebben wel mazzel met die finca en dat we elke avond even moeten inspecteren hoe ons land erbij staat, en dat dat is toegestaan. Van de hele dag binnen zitten, wat in Spanje momenteel nog steeds de bedoeling is,  zou ik echt helemaal gestoord worden.

Er was een mooie samenstand te zien van een maansikkeltje en Venus. Ik denk dat de meeste bezoekers op de vergroting zullen moeten klikken, om Venus te kunnen zien, rechts van de maan.

 

Bij het wegrijden, terug naar het Boeddhahuis, was dit het uitzicht over ‘onze straat’,  de Camino de Pinto. Toch heel anders dan destijds op Het Ebberhorst in Almelo..

 

De avond bracht ik door op ‘mijn’ nieuw opgestarte virtuele eiland. De eilandbewoners zwoegen er nog wat af op een karig dieet van aardappelen, bosvruchten en  wildvlees. Maar. Ze hebben al straatverlichting op het dorpsplein van hun eerste dorp.

 

Het is zo’n eiland waar je kunt genezen van rabius of de pest door kruiden uit het bos te halen. Hadden ze in Wuhan maar zo’n kruidenbos gehad. Eén van de voordelen van het huisarrest in coronatijd hier. Ik mag mij helemaal overgeven aan mijn latent altijd aanwezige gameverslaving..

Als het allemaal doorgaat, mogen we vanaf komende zaterdag eindelijk weer naar buiten, alleen om ’te sporten’. En dan niet in groepsverband, maar wel in gezinsverband. Wandelen is ook sporten, toch? Ruud en ik gaan de Grote Briestaswandeling doen, zo hebben we ons voorgenomen. Zeven uur wandelen door een lentelandschap.  Eindelijk weer echte vrijheid! Het echte eiland is uiteindelijk toch te verkiezen boven het virtuele eiland, als het erop aankomt.