De sinaasappeltijd is voorbij. De bomen zijn vrijwel leeg geplukt. De manden met sinaasappels zijn weg gebracht. Onze finca glijdt langzaam de zomer in.
De boomgaard ziet er nu zó uit. Naast het plukken van bijna honderd samura’s met naranjas, is het gras gemaaid, is overal het snoeihout van vorige jaren verwijderd, is het resterende vuilnis en restantafval van vorige generaties bewateringssystemen dat nog op het terrein rond slingerde opgeruimd en afgevoerd en is er hier en daar een dwarse boom omgezaagd. Er moet nog gesnoeid worden en er moet nog het één en ander aan bemesting en ongediertebestrijding worden gedaan.
Bijna al het werk op de finca kwam terecht op het bordje van Ruud. Twee maanden lang heeft bij er min of meer een dagtaak aan gehad. Maar het resultaat mag er zijn. Onze boomgaard ligt er steeds beter bij, vinden we zelf. We zijn trots op ons stukje grond. Nu al. En we moeten nog beginnen aan het verwijderen van de rotsen en stenen die overal liggen en ervoor zorgen dat het terrein gevaarlijk is als je er in het donker zou rond lopen.
Na de sinaasappeltijd volgt de perzikentijd. Onze durasnera-bomen bezwijken bijna onder de rijpe vruchten. Durasneras zijn een soort van ouderwetse perziken. Ze zijn iets kleiner van stuk, maar net zo lekker. De eerste mand vol is inmiddels gearriveerd bij het Boeddhahuis.
Midden op ons terrein ligt deze hoge houtstapel. Snoeihout. Met de motorzaag gaan we er haardhout van maken. Onze huizen krijgen allen een houtkachel.
Langs de zuidkant van het kavel hebben we al het snoeihout verzameld dat niet geschikt is om blokken van te maken. Het fijnere spul, zeg maar. We hebben besloten dat we de houtwal voorlopig maar laten liggen waar hij ligt. We gaan ‘Model Rustica’, toepassen. Er ligt misschien wel van twintig jaar houtafval verzameld. Teveel om te verbranden. Teveel om te versnipperen. Teveel om af te voeren. Vanaf het lagere bosperceeltje dat onder ons kavel ligt kijk je tegen een houtwal van soms wel vijf of zes meter hoogte op.
De bomen staan er weer veel beter bij als vorig jaar om deze tijd., en nog veel meer beter dan twee jaar geleden, toen we het kavel kochten. We kennen onze finca nu zo’n twee-en-een-half jaar en het is mooi om te zien dat alles wat dood en afgeschreven leek, zich toch weer weet te herstellen, na het nodige snoeiwerk van Kakien en door voldoende toevoer van water en mest. Overal op ons terrein stonden schijndode avocadobomen. Schijndood, want ze komen tot onze blijde verrassing bijna allemaal weer tot leven. Zoals deze op het plaatje hieronder. Zo staan er alles bij elkaar misschien wel een stuk of twintig avocadobomen tussen de sinaasappelbomen in. Binnenkort ga ik een heuse boomtelling houden en komen ze in een excelletje, met elk een eigen nummer 🙂 . Zoals het hoort.
En dan is er natuurlijk onze vondeling. Onze gratis palmboom op het onderste terras. Omdat hij tegelijkertijd met de sinaasappels water krijgt, groeit de palmboom als kool. Ik denk dat hij inmiddels al te groot is geworden, om succesvol te kunnen verplaatsen. In dat geval blijft hij gewoon staan waar hij staat en halen we de sinaasappelboom naast hem weg. Dan wordt het palmboompje over een paar jaar onze trots in de tuin van het vierde vakantiehuisje, dat we ooit nog willen gaan bouwen op deze plek.
Vlakbij onze trots, staat trouwens nog een kleiner exemplaar dat is komen aanwaaien. Nog klein genoeg om wel te verplanten. Ook in de tuin van het Boeddhahuis staan nog wat palmboombabies die niet kunnen blijven staan waar ze zijn gaan groeien, omdat ze in dat geval het fundament van het huis zouden gaan aantasten. In het najaar moeten we maar eens een goed palmboomverplantingsplan gaan opstellen en uitvoeren.
Ruud heeft het betonweggetje dat vanaf de achteringang ons terrein op loopt, helemaal aangeveegd. Ziet er dan toch heel anders uit.
Intussen vorderen de bouwplannen heel langzaam (maar zeker?). We hebben een akkoord met Oscar over de offerte en de uitvoering van het proyecto. Dat ging niet helemaal van zelf. We werden even verrast door een enorm hoge tussenofferte. Het zal erbij horen.
We wachten nog steeds nog steeds nog steeds op het afkomen van de bouwvergunning. Dat waterschap heeft wel heel veel tijd nodig om een handtekening te zetten. We weten immers al sinds een week of drie, dat men akkoord is met het ingediende verbetervoorstel omtrent de afvoer van het riool. De gang van zaken is best wel een beetje frustrerend. Maar het hoort erbij. Volgende week is het precies een jaar geleden, dat we de aanvraag voor de bouwvergunning indienden… Zo gaat dat op La Palma. De pizzaman had ons er al voor gewaarschuwd.
Met het gras zo kort gemaaid en bruin verkleurd ziet de finca er wel erg zomers uit. Tot ongeveer november zal alles alleen nog maar droger gaan worden. Als de vergunning op tijd los komt, wil Oscar in de tweede week van juli met de bouwwerkzaamheden gaan beginnen. We houden ons hart een beetje vast wat er vanaf dat moment allemaal overhoop zal worden gehaald en kapot zal worden gereden op ons nu zo ‘keurig aangeharkte’ terrein. Bouwvakkers blijven bouwvakkers.
O ja, we hebben een nieuw zonsondergangsbankje. Met dank aan de alvast geparkeerde bouwmaterialen van Oscar.