Ida y Vuelta. Heen en Weer. Tussen La Palma en Nederland. Dat is vanaf heden ons leven. Afgelopen woensdag reisde ik voor het eerst ‘ida’, of was het ‘vuelta’? Dat wist ik eigenlijk niet en dat vond ik een mooi gevoel van verwarring.
De reis ging in twee etappes deze keer. Met Vueling en een overstap in Barcelona. We zoeken steeds de goedkoopste tickets-van-de-dag zonder op de Easy Jets van deze wereld uit te komen. De ‘Barcelona-Route’ is goed bevallen. Niet duur. Wel de hele dag onderweg. Een reis van 8:30 tot 22:30 deur tot deur. Ik vond het wel relaxed. Ik moest drie uur overbruggen in Barcelona, maar kon daar goed werken. Daar krijg je opeens een heel ‘internationaal’ gevoel van. De openbaarvervoerreis tussen Schiphol en ons NL-thuis in Renswoude, met bus en trein was een aangename verrassing. Supergoede verbindingen en overstaps. Dat heb ik vanuit en naar Almelooo wel anders meegemaakt. Dan merk je opeens dat Twente echt ver van de Randstad af ligt. Mijn dag in foto’s zag er ongeveer zó uit:
Terwijl ik stond te wennen aan Nederland op perron 3 van het NS-station onder de vloer van Schiphol, bekeken Ruud en de honden hoe het langzaam donker werd op de finca. Ik kreeg de foto’s hieronder ‘life’ doorgestuurd op de app, toch wel een beetje een vervreemdend moment.
Ruud moet het een aantal dagen alleen rooien in Puntagorda. Pas volgende week zal ook hij ida of vuelta gaan. Hij heeft de komende dagen bergen aan werk te verzetten, want vindt dat de noordelijke terrassen op de finca gemaaid moeten zijn vóórdat ook hij tijdelijk terug keert naar het Lage Land. Heel begrijpelijk dat hij dat wil, want vanaf eind april heeft hij het waarschijnlijk erg druk met andere 🙂 werkzaamheden op La Palma. Zo’n finca van een hectare is leuk, maar als je dat alles helemaal in je eentje moet maaien, zie je pas hoeveel gras er op zo’n oppervlak groeit.
Ik had vooraf niet heel veel zin om weer naar Nederland te komen. En zeker niet alleen zonder Ruud, natuurlijk. Maar toen ik bij aankomst nog net voor donker boven Zeeland en de Randstad vloog en vanuit de lucht alle bekende plekken daar kon zien in het oranje licht van een vale ondergaande zon, werd ik toch blij van binnen. Ik wil straks héééél graag weer terug naar Puntagorda. Maar ons idee dat een leven ’tussen twee werelden’ behalve noodzakelijk ook wel eens heel aantrekkelijk zou kunnen zijn, lijkt in praktijk goed uit te pakken. Het is leuk om weer in NL te zijn, en iedereen te zien en te spreken zonder dat er een schermpje tussen zit. Het is leuk om te zien dat in NL het blad weer voorzichtig aan de bomen verschijnt en het is grappig om te zien dat de witte bloesem van de krentenbomen in het bos bij El Pilar, van een paar blogposts geleden, zich helemaal gelijktijdig herhaalt in de krentenbomenbloesems die duizenden kilometers verder naar het noorden langs de A1 tussen Apeldoorn en Almelo te zien zijn.
Maar straks wel weer terug naar de sinaasappels en de palmbomen en de vulkanen en de dennenbossen en de oceaan! Ida y Vuelta..