Nabij het dorp Puntagorda kan je bij ons weten op drie plekken langs de rotskust afdalen tot aan zee-niveau. De meest bekende plek om bij de oceaan te geraken is bij El Puerto, de oude haven van het dorp. Een andere plek hebben Ruud en ik ontdekt in de directe omgeving van het Cruz de la Reina. Een derde plek ligt bij El Palito.
El Palito heeft een wat magische klank in onze oren. Wij weten al sinds jaren dat El Palito er is. Van horen zeggen en van plaatjes op het internet weten we dat het er mooi is en dat de weg er naar toe niet al te moeilijk is, maar dat je tijdens de laatste afdaling wel alert moet zijn op gevaarlijkse situaties. We zijn vaak op weg geweest naar El Palito. Maar we kwamen er nooit aan. Een beetje vanwege lamlendigheid van onze kant, een beetje vanwege de aantrekkingskracht van het kalme boeren landschap dat je doorkruist op weg naar El Palito. Maar. Vandaag kwamen we er wel!
Vanuit ons vakantie huis, Casa Demetria, recht boven de Balsa, het waterspaarbekken beneden het dorp Puntagorda, liepen we naar beneden tot aan de begraafplaats die ligt aan de voet van dit spaarbekken. De parkeerplaats van de begraafplaats is een mooi startpunt voor deze wandeling voor wie niet in Puntagorda verblijft.
‘Onze’ route naar El Palito klimt eerst naar boven, naar de Pista del Canal. Dit is het zandpad dat evenwijdig loopt aan het grootste irrigatiekanaal van bananenwater in dit deel van het eiland. Het kanaal loopt van Garafia in het noorden tot Los Llanos in het zuiden. De Pista del Canal volgen we in zuidelijke richting tot dat we bij de heuvel Don Pancho komen. Op deze heuvel staat een grote telecommast. Ter hoogte van de heuvel loopt een steil pad naar beneden. Richtingaanwijzers wijzen je de weg. Volg de route naar ‘El Puerto’.
Aanvankelijk loop je door een landschap van kale rots en cactussen, met prachtige vergezichten over de oceaan. Iets verder naar beneden maken de cactussen plaats voor avocado-plantages en bananenplantages met hier en daar een akker vol groenten. Je voelt aan den lijve hoe snel klimaatzones op La Palma in elkaar overgaan. Als je bij de plantages bent is het vrijwel altijd zonnig en warm, maakt niet uit bij welk weer je bent vertrokken van de begraafplaats.
Op enig moment kom je borden richting El Palito tegen. Deze wijzen je de weg naar een klein pad dat in snel tempo af daalt richting oceaan. Je verlaat de bewoonde wereld en komt terecht in landschap van steile kliffen en een oneindige blauwe oceaan. Met hier en daar een trapje. Of een houten hek. De route wordt goed onderhouden. De weg naar beneden begint bij een geitenlandje. Je moet een hek door dat je geacht wordt achter je te sluiten als je passeert.
Vlak voordat je de eindbestemming bereikt, voert het pad door een klein tunneltje. Direct achter het tunneltje heeft een aardverschuiving het pad enigszins verminkt. Het beschermende houten hek is op deze plek verdwenen. Het is goed te doen om met wat voorzichtig gemanouvreer deze barriere te nemen. Maar. Niet doen als je je niet zeker voelt. En eigenlijk ook niet doen, als je alleen wandelt. Maar dat vind ik. De tunnel is ook een mooi eindpunt.
El Palito is een klein terras op ongeveer veertig meter boven zeeniveau. Het terras is aangelegd rondom een diepe waterput, waar grondwater werd opgepompt ten behoeve van de landbouw. De put is volgens mij niet meer in gebruik. Geen idee waarom El Palito (= De Stok, in het spaans) El Palito heet.
Het wandelpad houdt op bij het terras. Maar het is een beetje zonde om de laatste meters richting oceaan niet te doen. Klim over het muurtje en volg door het hoge gras een wat verborgen liggend zandpad. Hier en daar moet je even een klautertruc doen over een onhandig grote rots.
De beloning van je inspanning is de directe nabijheid van de oceaan. Je kunt het zoute zeewater ruiken. Je kunt de fijne neveldruppels van de branding voelen. Maar je kunt het water niet aanraken. De rotskust is te grillig en zwemmen of pootje baden is op deze plek te gevaarlijk.
Daarna klim je terug tot aan de asfaltweg. Je volgt die weg in noordelijke richting. De weg brengt je in een langzame, geleidelijke klim in vele draaiingen en bochten terug naar Puntagorda. Heel soms passeert er een auto. Meestal toeristen die niet zo van wandelen houden, op weg naar El Puerto. Heel soms een bananenboer. Verder is er niets dan stilte, zonlicht en blauwe oceaan in de verte, terwijl je tegelijkertijd met regelmaat op prachtige doorkijkjes in het heuvellandschap landinwaarts stuit.
De weg naar El Palito is een fijne ontspannen wandeling. De eindbestemming is best een leuke plek, maar het draait in deze wandeling vooral om de weg ‘er naar toe’ (en weer terug). Ruud en ik deden al met al ruim vijf uur over de wandeling. Ons begin- en eindpunt lag ongeveer 100 meter boven de Balsa.
Ook nu weer het dringend advies om voldoende drinkwater mee te nemen. Onderweg kom je niets tegen en het kan beneden flink warm zijn, zeker als je weer terug klimt. Daarnaast toch een waarschuwing om met regen of harde wind een andere wandeling te kiezen. De steile afdaling is onder die weersomstandigheden niet helemaal zonder gevaar. El Palito is mooi, maar geen botbreuk (of erger) waard.