Het was minstens een jaar geleden dat we voor het laatst een wandeling maakten op de hellingen van de Cumbre Vieja, de zuidelijke vulkaanketen op La Palma. Wel weer eens tijd voor zo’n wandeling, dus. We kozen voor een wandeling naar de Deseada’s, twee toppen van één vulkaan. De Deseada’s liggen op een derde van de beroemde Ruta de Los Volcanes en vormen het hoogste punt van deze route. Startpunt van onze wandeling: de kampeerplek annex natuurcamping annex bbq-plaats annex kinderspeeltuin van El Pilar.
Het eerste deel van de wandeling klimt vanaf El Pilar door de pijnboombossen in de richting van de flanken van de Pico Birigoyo. Je volgt de borden naar Fuencaliente / Los Canarios. Die borden blijf je volgen tot dat je op de top van hoogste van de beide Deseada’s staat. Vanaf die top loop je de zelfde route terug.
De bospaadjes hebben aanvankelijk een redelijk strak hellingspercentage voor Hollandse benen. Ik moet altijd even ‘in komen’ als ik vanaf El Pilar het bos in loop. Na een klein half uur heb je de eerste klim echter volbracht en volgt de route een tijd lang een vrijwel horizontaal (vals plat) pad. Door de bomen heb je af en toe uitzicht over het Aridane Dal. Dit is een bescheiden voorproefje van wat je allemaal nog gaat zien.
Bij het houten bruggetje op de laatste foto hierboven begint een tweede steile klimepisode op de route. De klim is niet al te lang, maar je overbrugt in deze korte tijd wel een flink hoogteverschil. Het helpt daarbij niet dat er door de ‘routemanager’ op een deel van de deze klim traptreden zijn bedacht die juist te groot zijn voor mensen met korte benen, zoals ik.
Na deze klim ben je ‘op hoogte’ aan gekomen. Je bent in een andere wereld. Het bos heeft plaats gemaakt voor open luchten, verre oceaanzichten en een landschap vol met vulkanisch gesteente.
Een tweede klim brengt je naar het plateau van de Hoyo Negro, het zwarte gat. Het landschap wordt steeds weidser en mooier. Het zwarte gat is een oude, indrukwekkende vulkaankrater. Je kunt de krater van alle kanten goed bekijken en krijgt zo een indruk van de enorme omvang van de natuurkrachten die dit eiland ooit vormden (en nog steeds vormen, eigenlijk).
Ter hoogte van de Hoyo Negro krijg je voor het eerst een goed uitzicht op het einddoel van deze wandeling, de beide toppen van de Deseada’s. Het grootste deel van de klim heb je nu gehad. Maar er volgt voorbij de krater nog een laatste gemeen klimmetje. Tijd voor een rustpauze-met-krater-uitzicht daarom voor ons.
Het wandelpad voert je ten oosten van de Hoya Negro om de krater heen om vervolgens weer zuidwaarts te gaan, richting Fuencaliente en de Deseada’s. Je komt een afslag naar links tegen die je naar de vulkaankegel van de Nambroq brengt. Deze bestemming is zeker een bezoekje waard. Wij sloegen de Nambroq over omdat we wat laat aan de wandeling waren begonnen en ‘voor het donker’ weer terug wilden zijn in El Pilar.
En dan zijn daar, na een laatste klim door een klein bos van pino’s, de Deseada’s. Twee toppen van één grote vulkaan die zijn eigen zwarte woestijn heeft gecreëerd. Erg indrukwekkend om te zien, als je, zoals wij, van woestijnlandschappen houdt. Moeilijk om te bedenken dat de vulkaan die de Deseada’s maakte eigenlijk maar een relatief klein vulkaantje is.
Aan de voet van de toppen zie je een gitzwart lavaveld in de diepte liggen, omzoomd door groene dennenbossen. Verderop ligt de oceaan aan alle kanten om je heen. In de verte zie je de eilanden Tenerife en La Gomera liggen, bij helder weer. Steeds als ik hier ben weet ik niet waar ik moet kijken. Het is hier naar alle windrichtingen zó mooi.
Nu de Deseada’s bereikt zijn, kan je de wandelroute de route laten. Je kunt gaan zwerven. Ik vind het het mooiste om de wandelroute nog een stuk te blijven volgen en ten westen van de laagste Deseadatop door te lopen naar het zuiden. Zo kom je als vanzelf op de top van deze Deseada uit. Vervolgens loop je in een halve cirkel, eerst zuidwaarts. dan terug noordwaarts, naar de hoogste top van de beide Deseada’s. Je staat nu op het dak van de Ruta de los Volcanes. Je hebt een magistraal uitzicht naar alle kanten. We hadden het bergpanorama helemaal voor ons zelf alleen, met slechts een tweetal kraaien als gezelschap. Zo voelt vrijheid, voor mij.
De weg terug is bepaald geen straf. Het gaat vrijwel voortdurend naar beneden en het uitzicht ‘de andere kant op’ is weer heel anders dan op de heenweg. Over de heenweg deden we, met tussenstops en heel veel fotomomentjes, bijna drie en een half uur. De terugweg duurde een uur korter. Bij elkaar waren we zo’n zes uur onderweg.
De Deseada’s zijn een prima eindpunt voor wandelaars die eigenlijk de Ruta de los Volcanes willen lopen maar geen taxi kunnen of willen betalen die hen van Fuencaliente naar El Pilar brengt. Wij begonnen pas rond 13:00u. Het nadeel van een start op dit late tijdstop is dat het bij helder weer dan een stuk warmer is in vergelijking met een vroege start. Het grote voordeel is echter dat je grote kans hebt om tijdens de wandeling op het eerste deel weliswaar nog wat ’tegenliggers’ die op de terugweg zijn, tegen te komen, maar dat je daarna de vulkanen helemaal voor je zelf alleen hebt.
Denk er aan, als je deze wandeling gaat doen, om voldoende water mee te nemen. Je kunt bij El Pilar nog drinkwater tappen, maar daarna niet meer. Bij dichte mist (wolken) moet je echt een kaart of beter een wandelapp bij je hebben. Hoewel de wandelroute goed is aangegeven met richtingaanwijzers, kan je bij beperkt zicht van slechts enkele tientallen meters toch snel je oriëntatie verliezen in dit landschap. Bij helder weer is deze route sowieso op zijn mooist.