Op 21 augustus zagen Ruud en ik voor de tweede keer in ons leven een totale zonsverduistering. We stonden op de top van een mesa, aan de rand van het plaatsje Dubois, Wyoming. En zagen de zon achter de maan verdwijnen. En weer terugkomen. Een fantastische ervaring. Vanwege het superzomerse weer in Wyoming en de heldere hemel vooraf en naderhand, was deze uitgave van de totale zonsverduistering veel veel veel indrukwekkender dan de eclips die we in 1999 zagen in Noord Frankrijk.
Bovenstaande foto doet onvoldoende recht aan wat wij in het echt zagen. De maan hing als een groot zwart gat in de lucht met langs de volle omtrek een heel dun streepje indirect zonlicht, de halo van de zon. Macaber en tegelijkertijd geweldig mooi. Deze foto geeft hooguit een hint van de werkelijkheid. Maar is al mooi genoeg. Toch?
We bouwden een roadtrip van drie weken rondom deze dag; Alberta-Montana-Wyoming en weer terug. Het was onze achtste Amerikareis. Onze laatste Amerikareis. Het geld is op. Alles gaat vanaf nu richting Spanje. Met bakken tegelijk zelfs. Onze reizen naar Amerika waren geweldig!
Voor ruud en mij voelen deze dagen als het einde van een tijdperk. Het einde van de wereld die we kennen. We hebben knopen doorgehakt en besloten ons leven radicaal om te gaan gooien, koste wat het kost. Alles staat nu ‘slechts’ nog in het teken van uitwerken en doen. De verplichting tot aankoop van het perceel in Puntagorda is aangegaan. De eerste aanbetaling is gedaan. We kunnen niet meer terug. En dat willen we ook helemaal niet 🙂
Het einde van een tijdperk. Onze tien jaren met Beike zijn voorbij. Ook onze elf jaren in ons huis in Almelo lopen op hun eind. We verkopen onze auto, en weet ik niet welke spullen allemaal. We moeten af van onze parkieten en konijnen (we hebben al sinds 2001 parkieten en konijnen, omdat ze zo leuk zijn). We nemen voortdurend afscheid. Vooralsnog vooral in ons hoofd, maar de momenten van afscheid zullen steeds concreter gaan worden. Vanaf nu moeten we flink zuinig zijn met geld en kunnen we niet zomaar alles kopen of doen wat er in ons op komt. Vanaf nu geen dure vakanties meer. Helemaal geen vakanties meer, eigenlijk. Vanaf nu weer elke maand aan het eind kijken of we uitkomen. Zoals vroeger. Da’s best even wennen.
Maar geen zorgen meer over ‘de volgende baan’. En geen zorgen meer over het chagrijn van Wilders en zijn aanhangers in Nederland. Straks nooit meer opzien tegen alle donkere herfst- en winterdagen die nog gaan komen. Geen irritatie meer over dat er echt overal waar je komt iemand anders ook is. Geen ergenis meer over het geraas van verkeer en machines dat je bijna overal horen moet. Geen zorgen meer over de eisen van de stuurgroep, over de criteria voor kwaliteit, over ‘best practices’, subsidieverstrekkers en europese aanbestedingen. Geen ‘niet-pluis-gevoel’ meer over het oeverloos geneuzel in beleidsstukken rond de woorden ‘eigen kracht’ en het werkwoord ‘verbinden’. Geen actualiteiten meer die geduid MOETEN worden. Geen trends meer die gevolgd MOETEN worden. Geen verwachtingen meer die gewekt MOETEN worden en daarna moeten worden WAAR gemaakt in een mission impossible, waarover we dan tijdens vergaderingen weer aan elkaar vertellen dat het om een ‘uitdaging’ gaat. Helemaal niets meer van dit alles. Mmmm… Bijna niets… Nog wel updates van windows…
It’s the end of the world as we know it. And I feel fine…
