Sproeien

Sinds gisteren moeten we zelf voor onze boomgaard zorgen. We kregen aan het eind van de ochtend de ‘officiële overdracht’ van Kakien.  Vooral Ruud zal zich met de boomgaard bezig gaan houden. Kakien heeft beloofd om ons nog wel met raad en daad bij te staan en bijvoorbeeld te leren hoe we bomen moeten snoeien en wanneer er welke mest moet worden gegeven. Als we gif moeten spuiten (willen we alleen doen als het echt niet anders kan), zullen we moeten vragen of Kakien dit wil blijven doen, want voor het kopen en gebruiken van landbouwgif gelden hier allerlei regels op het gebied van te volgen cursussen en vergunningen. We weten op dit moment nog niet eens wanneer de avocado’s precies rijp zijn, dus we zullen het komend jaar veel moeten bijleren.  Alle advies hierin is voor ons welkom.

 

Gisteravond gingen we dan voor het eerst de bomen water geven. Ons irrigatiesysteem valt van ellende uit elkaar. We kunnen het systeem echter pas gaan vervangen als de grondwerkzaamheden voor de bouw van onze casa’s zijn afgerond. Dat gaat nog wel even duren. We zullen ons tot dat moment moeten behelpen met wat er is. Dat betekent dat je begint met repareren, zodra je de kraan open draait.

 

Er staat nu ongelooflijk veel druk op het leidingenstelsel, zodra de hoofdkraan open gaat. Ruud voelt zich er niet heel erg senang bij. Voor je het weet knapt de hele zaak uit elkaar. Hier willen we dus op korte termijn al wel wat aanpassingen in gaan bewerkstelligen.

 

Onze citroenboom zit barstensvol citroenen. Zo groot zijn ze dat het bijna knollen in plaats van citroenen zijn. Eigenlijk moeten we ze plukken, maar we hebben geen idee wat we met al die citroenen moeten. Veel thaise salade maken, want dat is het enige gerecht dat ik ken waar we citroensap voor gebruiken. Ruud stemt overigens meteen vóór.  Voorlopig blijven ze nog maar even hangen als ‘decoratie’.

Over twee maanden speelt dit probleem in het groot met onze sinaasappels. Volgens Kakien en Antonio, de vorige eigenaar van het kavel, die gisteren even kwam kijken, kunnen we de grote sinaasappels verkopen voor ongeveer 50ct de kilo. Dat zou voor ons een mooi meevallertje zijn. Niet rendabel als je kosten en arbeidstijd aan de opbrengst relateert,  maar onze pluktijd is ‘gratis’ en we gaan flink wat kilo’s grote naranjas aan de bomen krijgen.  We moeten nog maar even zien. Steeds als iemand beweert dat je de sinaasappels voor een klein prijsje nog wel kunt verkopen, zeggen ze er nooit bij wíe dan de koper zal zijn.  Uitzoekwerk voor Ruud…

 

Hierboven zie je het onderste terras aan de noordkant. Ergens aan het einde van dit terras gaan we onze ‘lage’ casa rural neerzetten. We weten nog steeds niet precies op welke plek van het terras we het huisje het best kunnen plaatsen. Het huisje komt in elk geval erg beschut te liggen, midden tussen de dennebomen en sinaasappelbomen. Het gebrek aan uitzicht over de oceaan, compenseren we door voor dit huisje ‘hoger op’ een apart zonneterras aan te leggen, mét uitzicht.

 

Na het sproeien moeten we met de auto terug naar het Boeddhahuis. Als het moet is Fenna een bijzonder slimme hond; zo ongeveer tien minuten vóórdat het zover is, begrijpt ze wat er op het programma staat en zoekt ze een plekje om zich stilletjes terug te trekken, opdat ze het programma kan ontlopen. Maar na meer dan negen jaren zijn we behoorlijk op elkaar ingespeeld, dus begin ik Fenna al ongeveer tien minuten voor vertrek te zoeken. Altijd als ik haar gevonden heb, geeft ze haar verzet op en gaat ze gedwee maar met frisse tegenzin mee naar het door haar zo verfoeide vervoermiddel. Fenna hááát auto’s.