Puntagorda is eigenlijk een dorp van niks. Het dorp bestaat uit een aantal miniscule kernen van nog kleinere gehuchtjes, die langzaam aan elkaar zijn gegroeid. Bij elkaar wonen er, inclusief toeristen en non-residenten, ongeveer 4.000 mensen, schat ik. De officiële cijfers liggen lager.
Anders dan de meeste andere grotere dorpen die ik op het eiland ken, ligt Puntagorda niet aan de LP1, de doorgaande eilandweg. De LP1 gaat Puntagorda ‘bovenlangs’ voorbij. Het plaatsje ligt onder de weg. Bij de Repsol ga je links af (of rechts af, natuurlijk, als je vanuit het noorden komt aanrijden). Je rijdt dan richting de kern van het dorp, waar een grote klok op een rotonde je enig besef van tijd bij brengt. Vaak niet heel exact.
De twee grootste minikernen van het dorp worden verbonden door de Avenida. Een wat kunstmatig aandoende weg waarvan de aanleg destijds volgens mij wel heel erg nuttig is geweest voor het kweken van een gezamelijk ‘dorpsgevoel’.
Anders dan in Nederland heeft het dorp wel vrij veel voorzieningen, gegeven de beperkte omvang. Er zijn drie supermarkten(marktjes). Er zijn een stuk of acht bar/café’s. En voor zover ik nu weet kan je er in vijf verschillende restaurants terecht. Het dorp maakt een wat ‘gesloten’ indruk als je er door rijdt. Geen terrasjes. Niet op toerisme gericht. Er zijn tenminste twee banken met een filiaal. Het dorp is een zelfstandige gemeente, dus er is een gemeentehuis. Er is een ijzerhandel/doehetzelfzaakje. Er is een computershop. Er is een electronica zaak. Is er een postkantoor? Er zal nog meer zijn, maar daar moet ik dan nog achter komen, nog niks gedaan of nog niks gekocht.
DE attractie van het dorp is de Mercadillo, de overdekte boerenmarkt. Van oudsher worden hier elk weekend, op zaterdagmiddag en zondagochtend landbouwprodukten aan de man gebracht door de boeren uit de omgeving. Zelf fantaseer ik hier altijd bij dat die boeren vanuit het lege noorden in het weekend naar de bewoonde wereld kwamen. Puntagorda is dan het eerste dorp dat je tegenkomt. Tegenwoordig kan je er veel lekker eten kopen en worden er ambachtelijk gemaakte gebruiksvoorwerpen en ‘leuke dingetjes’ aangeboden. En inderdaad. De ‘Hippies’ uit de reisgidsjes zijn hier ook elk weekend om op blote voeten de kapitalistische kant van hun bestaan te vieren. Hoe het nou precies zit met de alternatieve gemeenschap hier, snap ik nog steeds niet helemaal. Maar daar kom ik tezijnertijd vast nog wel achter. Het boeit me wel, moet ik zeggen.
Puntagorda is dus echt een vlek op de kaart. De natuur is in het dorp alom aanwezig. De mensen zijn er vriendelijk. We ervaren er eigenlijk altijd een ‘open minded’ sfeer als we er zijn. Eigenlijk doet het dorpje me erg denken aan het dorp waar ik zelf vandaan kom. Alleen: de tijd is er er stil blijven staan, ik zit nog steeds op de basischool, ergens in de jaren zeventig.
Als je wilt ervaren hoe het ‘normale leven’ op een Canarisch Eiland is, kom dan naar Puntagorda; kleinschalig genoeg om de sfeer te proeven, groot genoeg om er als buitenlander te kunnen zijn. En over enige tijd: hele leuke vakantiehuisjes tussen de sinaasappelbomen te huur. Met uitzicht over de oceaan…