In februari, toen we op onze finca waren, kwamen we hem midden op de dag tegen. Een stil silhouet in de schaduw. Ik zag hem vanuit een ooghoek zitten, terwijl we sinaasappels aan het tellen waren, of zo. Uil.
Als kind verbleef ik drie keer voor een aantal weken in een revalidatiecentrum, midden in de bossen bij Leersum. ’s Nachts hoorde je vanuit je bed op slaapzaal, de oehoes in het bos. Ik vond het een mooi, geruststellend geluid, op een plek die ik verder helemaal niet zo fijn en geruststellend vond.
Het zou leuk zijn als deze uil onze huisuil wordt aan de Camino de Pinto. En dat we hem dan elke nacht horen, terwijl hij op muizen jaagt. Je kan het niet weten, toch? Wat een mooi beest, zelfs als de foto niet scherp is.