Ruud klimt wat gemakkelijker dan ik. Ik daal daarentegen weer gemakkelijker af. Kwestie van zwaartekracht en kwaliteit van kniegewrichten, denk ik. Ruud houdt er ook van om te wandelen naar de top van een berg, koste wat het kost. Gewoon om het te doen. Maakt niet uit hoeveel inspanning het kost. Ruud koos de wandeling naar Roque Palmero uit. Ik ging met hem mee.
De wandeling van Refugo Tinizara naar Roque Palmero begint bij een picknickplek in het dennenbos boven het gehucht Tinizara en klimt vandaar uit helemaal naar El Roque. El Roque is een van de toppen op de kraterrand van de Caldeira de Taburiente. Een klim van zo’n 1.000m. Da’s best veel, zeker als het warm is.
De wandeling begint in het bos en klimt meteen steil omhoog over een aantal bospaden. Vervolgens passeer je het wijnlandschap van de Traviesa. De weg omhoog wordt er niet minder steil om. Na de wijngaarden loop je weer door dennenbos. Dit bos gaat geleidelijk over in een landschap van struiken en wat ik in Amerika ‘blue grass’ zou noemen. Vlak voordat je arriveert bij de kraterrand groeit er vrijwel niets meer en loop je langs smalle, onduidelijke paadjes door een landschap vol grind en losse stenen.
Het gebied waar je doorheen wandelt is mooi en afwisselend. Maar het lukte me onvoldoende om er echt van te genieten. De helling van de wandelpaden was eenvoudigweg te steil en daardoor te inspannend voor mij. Op zich is dat niet zo’n ramp bij dit soort wandelingen. Als je eenmaal naar het letterlijke hoogtepunt van de route bent geploeterd, kan je van het uitzicht genieten en uitrusten. Daarna volgt de ‘easy stroll’ terug naar beneden.
Zo niet bij deze wandeling. Als gezegd: de route van deze wandeling is echt steil, maar daarbij moet je tijdens de afdaling voortdurend uitkijken niet uit te glijden over losliggend grind in het open veld of dennenappels in het bos (of beide). Voortdurend op je tellen passen dus en de zwaartekracht trotseren met gebruikmaking van je wandelstokken. Ik vond het allemaal wat teveel van het goede (en Ruud stiekum ook, geloof ik). Daarom is deze wandeling alleen een aanrader als je echt van topsport houdt en de rest er eigenlijk niet zo toe doet voor je. En in dat geval: loop dan meteen door van Roque Palmero, langs de kraterrand, naar de Roque de Muchachos, om pas van DAAR uit terug te keren langs dezelfde route. Dan ben je de bink.
Wel mooie foto’s onderweg gemaakt. De grote-paarse-rechtopstaande-bloemen-waarvan-ik-de-naam-niet-weet-maar-die-ik-heel-mooi-vind (Echium nogwat) stonden volop in bloei en er groeien heel wat van deze prachtige planten vlak onder de rand van de krater. Deze plant schijnt alleen op La Palma voor te komen en dan alleen vanaf ongeveer 2.000 meter boven zeeniveau. Zeldzaam bijzonder dus. We deden de wandeling in mei 2015.