Al weer bijna twee weken geleden, op 22 november, aan het begin van de regenperiode die hier in Puntagorda nu al die tijd al aanhoudt, maakten Ruud en ik een wandeling vanaf onze finca naar het uitzichtpunt van de Cruz de la Reina, het kruis van de koningin. Een uitgebreide routebeschrijving van de wandeling plaatste ik al eens eerder op dit blog en kan je hier vinden.
Met de komst van de regenbuien kleurde het landschap van bruin naar groen . Ruud en ik wilden wel eens weten hoe dit er aan de andere kant van de Matos uit zou zien. De Matos is het vulkaankegeltje waar we vanaf onze boomgaard altijd tegenaan kijken. Aan de achterkant van de Matos, ver weg in de diepte, heeft men ooit een stenen balkon gebouwd in de steile rotskust en daarop een houten kruis neer gezet; Het kruis van de koningin.
We waren net terug uit Nederland en dus nog in vrijwillige thuisquarantaine, vanwege de covid. Je kunt dan niet veel doen als je het huis even uit wil. Maar een wandeling naar dat houten kruis kan wel. Je komt op de weg er naar toe echt niemand tegen. Het kruis is geplaatst aan de rand van het Einde van de Wereld. Voor mijn gevoel. En het kijkt over het Einde van de Wereld uit.
Vanaf de voet van de Matos daal je in ongeveer anderhalf uur af naar een punt op ongeveer vijftig meter hoogte boven zeeniveau. Dichter bij de oceaan kan je niet komen. De rotskust van het eiland is te steil en te gevaarlijk.
Tijdens de langzame afdaling wordt het voor je uit steeds blauwer. Het brede zandpad naar beneden voert je in brede haarspeldbochten naar de oceaan. Bij elke bocht wordt het uitzicht op de grillige noordwestkust van La Palma indrukwekkender.
Ik vind het hier prachtig. De rotsige hellingen, genadeloos bloot gesteld aan de wind. Het weidse water, de golven van de oceaan en de blauwe wolkenlucht daar boven. Het indrukwekkende silhouet van de ongenaakbare vulkaankegel van de Matos. Pas vanaf ‘de achterkant’, de oceaanzijde, kan je zien dat de Matos destijds echt een flinke vulkaan is geweest. Vanaf landzijde ziet het bergje er veel meer uit als een vriendelijk heuveltje.
Het uitzichtpunt met het kruis is een mooie bestemming voor de wandeling Het uitzicht is er prachtig. Het is er stil, er is geen enkel geluid vanuit de bewoonde wereld te horen. Je hoort alleen de wind en het ruisen van de branding diep onder je. Echt een mooie plek.
Wat naar beneden wandelt, moet ook weer naar omhoog wandelen. Als het tenminste terug wil komen op het beginpunt van de wandeling.
Inmiddels hebben Ruud en ik wel wat klimspieren in de benen ontwikkeld. Waar we de klim terug naar boven vroeger best nog wel inspannend vonden, viel de terugtocht nu erg mee. Het is wel een lange terugtocht. Als je anderhalf uur afdaalt, moet je ook minstens weer anderhalf uur klimmen.
Onze Münsterlanders zijn waterhonden. Destijds in Twente vonden ze het heerlijk om in de beken achter ons huis te spelen en te zwemmen. Op La Palma komen ze qua waterbeleving niet echt aan hun trekken. Maar vandaag wel…
Dat we direct vanaf huis zo’n prachtig stuk natuur in kunnen lopen. Een plek van leegte en ruimte. Een plek van stilte en vrijheid. We blijven het ervaren als een bron van ongelooflijke luxe en rijkdom.
Zo beleefden Ruud en ik met onze roedel van drie harige viervoeters weer een mooie zondagmiddag, wandelend over zanderige, nattige kustweggetjes vol met fijne modderige plassen, waar je je zelf lekker in kunt rollen, ergens op een klein, nietig eilandje midden in de onmetelijk grote Atlantische Oceaan.
Wat is alles mooi groen geworden, prachtig! En die cactus met die roze bloemen vind ik mooi.
Hoi Angelique, De kaktus met die roze bloemen is een stek van de grote bougainvillestruik bij de poort van het Boedhahuis.