Het was zondag en prachtig weer. Hoog tijd om de accu’s van onze nieuwe e-bikes wat beter te leren kennen, vonden Ruud en ik. We hadden tijd en zin om voor de tweede keer het Rondje Puntagorda te fietsen. Een bekend parcours inmiddels, dus gebaande paden. Maar wat geeft dat?
Teunis kreeg van Ruud een verbod om de ‘sportstand’ op het motortje van zijn fiets te gebruiken. De sportstand is de stand waarin je niet zo hoeft te sporten als je bergop moet en waarin de fiets eigenlijk vanzelf rijdt. Zo’n mooie uitvinding! Tijdens de vorige uitgave van het Rondje Puntagorda had Teunis de sportstand nét iets te vaak gebruikt, hetgeen vlak voor de klim naar Las Tricias, op het einde van de rit, resulteerde in een batterijstand van 5%. Ruud was destijds zo aardig om op de laatste klim op de route van fiets te wisselen. Vandaag werd bij aanvang echter subtiel duidelijk gemaakt dat dit een eenmalige daad van barmhartigheid was. Een verbod dus.
Het was een prachtige rit. Voor de tweede keer bijna nog mooier dan toen we de route voor het eerst reden. De zon scheen fel. Er stond vanaf de afdaling naar Garafía een harde wind. De oceaan was prachtig blauw vandaag, met schuimkopjes. De croquetas en de salade op het kleine terrasje boven het kerkplein van Santo Domingo waren heerlijk.
Bij thuiskomst stonden er 52 kilometers op de teller. Ruud en ik deden er een kleine vijf uur over. Inclusief lunch en een aantal fotostops. We waren zo dom geweest om onze fietshelmen te vergeten, dus mochten we van ons zelf niet harder dan met dertig km per uur in de afdalingen naar beneden. Dat kan veeel harder. Vijf uur dus over 52 kilometer.
Het parcours kent twee lange klims. De eerste klim krijg je op het begin van het rondje voor je kiezen als je vanaf de LP1 ter hoogte van de grote drakenboom van Puntagorda naar ‘bergop’ afslaat en door de wijnvelden en dennenbossen omhoog naar het restaurant Las Briëstas fietst. De tweede beklimming tref je helemaal op het eind van de route, vanaf halverwege Garaffía en Las Tricias tot aan de LP1 boven Las Tricias. Die laatste klim is zonder sportstand wel zwaar (vindtTeunis). De kilometers zitten daar in je benen en de zon brandt fel in je nek. Tussen de twee beklimmingen door glijd je in een fantastische lange afdaling naar beneden.
Onze accu’s doen het nog prima, weten we nu. We hebben geen miskoop gedaan.
Teunis kwam met 27% thuis. Er kan dus hier en daar best nog wat ‘sportstand’ in de route worden ingebouwd. De volgende keer weet ik, waar ik dat zal gaan doen. Want een volgende keer komt er zeker. Zo leuk dat je vanaf je eigen huis op een achternamiddag zo’n prachtige fietstocht kunt maken!