Kris-kras

Ik heb eigenlijk niet zo vreselijk veel te melden over de afgelopen weken, daarom duurde het ook wat langer voordat ik de besissing nam om toch maar wat te schrijven. De leidraad van dit kris-krasverhaal bestaat uit de foto’s die ik vond op mijn telefoon.

 

Om te beginnen zit ik er tegenwoordig warmpjes bij. Teunis en ik hebben ooit besloten dat we geen houtkachels wilden plaatsen in onze huizen; de (slecht gestookte) kachels in de directe omgeving geven rook en stank genoeg. We kozen voor verwarming via een airconditioning die ook verwarmen kan. Het geeft binnenshuis een zacht geruis en verder is met één druk op de knop de temperatuur ingesteld, heerlijk. Ik heb uitgerekend dat het ongeveer een euro per dag aan energie kost, en dat gedurende hooguit drie maanden per jaar. Nu is dat nog fossiele energie, hopelijk wordt het ooit energie van eigen zonnepanelen. Maar daarvoor is het nu nog te vroeg; eerst maar eens het huisje verhuur-klaar krijgen.

 

Naast de schuur moest een reservetank voor drinkwater geplaatst worden. Eén van de vele regels die worden gesteld aan huizen voor toeristische verhuur. De architect had bepaald dat het reservoir drie kubieke meter groot moest zijn, enorm groot en zwaar dus. En omdat al dat drinkwater in de zon bederft, moest er een schuurtje omheen gebouwd worden. Om van de nood een deugd te maken, liet ik voor relatief weinig geld dat schuurtje wat groter maken zodat ik nu één grote schuur heb; links het oude stuk (dat al uit twee delen bestond) en rechts het nieuwe. Eindelijk heb ik nu genoeg ruimte om alle finca-apparatuur te stallen.

 

Het kleine huisje, dat nog steeds bijna (met nadruk op ‘bijna’) klaar is, heeft inmiddels een naam gekregen, Los Cernícalos (de torenvalkjes). Net als Las Andoriñas (de boerenzwaluwen), de naam van het grote huis, hebben Teunis en ik die naam nog samen bedacht. We vonden de namen passend omdat we deze twee vogels regelmatig op de finca kunnen zien.

 

En weer een kleine mijlpaal. De container van aannemer Óscar is door hem opgehaald. We hebben er dankbaar gebruik van gemaakt, hij is lange tijd de opslagplaats geweest van de volledige inboedel van beide huizen. Op de eerste foto zie je de geïmproviseerde dakbedekking bestaande uit landbouwzeil, betonblokken, pallets en tegels, want hij is zo lek als een mandje… Het was een aardig spektakel om te zien hoe hij werd opgetakeld en op de vrachwagen geplaatst. De chauffeur was een goede die ondanks zijn hoge en brede lading geen enkele dennenboom langs het pad beschadigd heeft.

 

De winter is tot nu een afwisseling geweest van warme weken met veel zon, en gure weken met veel wind, regen en lage temperaturen. De tuin en boomgaard varen er wel bij; in de tuin staat de jasmijn in bloei (ruikt héérlijk) en in de boomgaard bloeien de sinaasappelbomen. Ik heb dit jaar veel sinaasappels verloren door de wind, desondanks denk ik dat ik een aardige oogst zal hebben. Ook het onkruid schiet de grond uit, vooral het lantaarnpaalkruid doet het langs de Camino de Pinto goed, blijkbaar dankzij een Europese subsidie. Het zijn ultramoderne palen, met ledverlichting werkend op zonne-energie en een bewegingssensor zodat ze alleen aanspringen als je er net voorbij bent 😉

 

Als uitsmijter enkele foto’s die ik genomen heb tijdens een middagje kijken op de Montaña de la Laguna, een heuvel die in het gebied ligt waar de lava heeft gestroomd. De stroom lijkt hier middenin een weiland tot stilstand gekomen. Eenmaal op de top van de heuvel zie je de desolate zwarte vlakte in zijn volledige omvang, de dader nog steeds nawalmend in de verte…