Oorlog met Uitjes

Twee zondagen geleden alweer, ik kan dat snelle, veelzijdige  leven van ons eenvoudigweg niet bijbenen in dit blog, twee zondagen geleden was het koud en somber in Puntagorda. Toch wilden we het huis uit, wilden we wat ondernemen op onze vrije dag. Zoals we vaker doen, als het weer in ons dorp niet al te best is, besloten we om met de auto zuidwaarts langs de westkust te rijden. Zonder een plan.

We kwamen via tussenstops in Tazacorte Puerto en Puerto Naos uit bij het nieuwe, kleine museum van de Caños del Fuego, het museum van de vuurtunnels. Google Translate vertaalt deze naam overigens als ‘het museum van de brandblusleidingen’. Ook een leuk thema voor een museum.

 

In 1949 zijn er midden op de Cumbre  Vieja, de zuidelijke vulkaanrug van het eiland,  in korte tijd drie vulkaanuitbarstingen geweest. Achtereenvolgens kwam er een lavastroom op gang uit de Volcan Durazno, de Llano del Banco en de Hoyo Negro.  De uitbarstingen begonnen in dat jaar op 23 juni en  worden daarom samen aangeduid als de San Juan uitbarsting, genoemd naar de dagheilige-van-dienst binnen de RK-kerk op die dag.

De lava van de middelste vulkaan, de Llano del Banco,  was uiterst vloeibaar van samenstelling. De vloeibare lavastroom stroomde van de bergrug helemaal tot aan beneden, de zee in. Een zwarte kale steenmassa, badlands, loopt nog steeds dwars door het landschap op die plek.

Midden in die steenmassa is het museum gebouwd. Het museum  heeft een kleine expositieruimte met informatie over vulkanismen op La Palma, maar vooral dus over de vuurtunnels. In de vloeibare lavastroom zijn tunnels ontstaan doordat het lava aan de oppervlakte eerder afkoelde en stolde dan de warmere onderstroom. In het museum wordt precies uitgelegd hoe dit zo kon gebeuren. Leuker dan de expositieruimte vond ik de korte rondleiding die je vanuit het museum kunt krijgen naar het binnenste van zo’n tunnel.

Het allerleukste vond ik echter dat ik de Spaanstalige gids zonder problemen kon verstaan. Hoewel Spaans spreken nog steeds niet echt lekker gaat, is mijn passieve woordenschat behoorlijk gegroeid, terwijl ik er eigenlijk helemaal geen tijd in steek. Wonderlijk hoe zoiets werkt in je hoofd. De gids sprak wel langzaam en goed gearticuleerd, moet ik erbij zeggen. De meeste Palmero’s doen dat niet.

 

Het écht-allerleukste aan het museum vond ik uiteindelijk de wandelroute die ‘buiten’ is uitgezet. Een superlange loopbrug leidt je vanaf het museum, over de lavastroom, een flink stuk naar beneden. De loopbrug leidt naar de ingang van een tweede tunnel. Deze tunnel is veel langer dan de tunnel onder het museumgebouw. Je kunt er gegidste rondleidingen reserveren. Gaat Ruud vast nog eens doen. Ik ga dan wel met hem mee.

Wat ik mooi vond: de kleurcontrasten buiten. Het was een grijze dag. We liepen door een min of meer zwarte lavawereld. Maar aan de randen van het lavaveld spatte het groen mijn ooghoeken in. En bij nader inzien bleek dat de zwarte steenmassa ook vol van kleurschakeringen was. Die kleuren, ondanks de sombere dag, dat vond ik het mooiste aan het museum.

 

Het museum is gratis toegankelijk. De gidsen zijn super klantvriendelijk en spreken ook Engels. Als het een keertje regent of minder goed weer is, is het een prima plek om een paar vakantie-uurtjes door te brengen, denk ik.

Na onze lava-ervaring keerden we op dringend verzoek van Ruud terug naar Puerto Naos. Ruud wilde graag weer eens ouderwets ‘vet’ eten.  (Echt, dat verzoek kwam van Ruud, niet van mij…). In Puerto Naos bezochten we ‘de Hollander’, een soort van snackbar-plus, gedreven door landgenoten aan de boulevard van het kustplaatsje. Op het terras verloren we ons zelf in een overheerlijk patatje oorlog met fricandel speciaal (Teunis) of Kroket (Ruud).  Met uitzicht op een blauwe oceaan en palmbomen op de voorgrond.

 

 

Zo beleefden we weer een vet-leuke middag op een grijze grauwe zondag, ergens aan de westkust van ons kleine eilandje, midden in de onmetelijk weidse wateren van de Atlantische Oceaan. 🙂