Nog twee nachtjes slapen voordat het Boxspringbedevent begint. Ruud en ik zijn druk aan het verhuizen. Het is onze meest chaotische verhuizing ooit. Met Spanjaarden valt niet te plannen (of geldt dat alleen voor Palmero’s?). We moeten ons voortdurend aanpassen. Helemaal gek word je ervan. Maar iedereen doet zijn best en zoals zo vaak op dit eiland: uiteindelijk komt alles goed. Daar lijkt het tenminste op.
Ruud is vandaag druk bezig geweest met het ophangen van lampen.
Na mijn werk begon ik aan het einde van de middag met de volgende etappe van het grote DozenUitpakFestijn.
Aan het einde van de middag maakten mensen van de gemeente het aansluitpunt op het waterleidingnet op orde. Ook de zonneboiler voor het warme water werd vandaag geleverd. Geen dag te vroeg, allemaal. Morgen moet Jesús het loodgieterswerk afmaken en als het goed is hebben we dan precies één dag voor de definitieve oplevering stromend water! Warm én koud (…). We wachten nog even met juichen, voor de zekerheid.
De gemeentelijke loodgieters hebben overigens besloten dat we voor elk van de te bouwen huizen een afzonderlijke watermeter krijgen. Direct na de deze watermeters komen de vier leidingen dan weer bij elkaar in een gemeenschappelijke waterbuis. Dit is volgens hen de enige manier om ervoor te zorgen dat wij straks niet de hoofdprijs betalen voor het drinkwater. Per huis geldt in Puntagorda dat de eerste 10 kuub drinkwaterverbruik per twee maanden voor een schappelijke prijs wordt geleverd, maar dat elke kuub meerverbruik boven deze drempel met diamantjes en andere edelstenen wordt afgerekend. Zo voorkomt men dat iedereen met schaars en duur drinkwater de tuintjes en bananen gaat besproeien. Nu doen alleen rijke Duitsers dat. De vier watermeters worden door de gemeente Puntagorda betaald.
En dan was het vandaag een bijzonder vreugdevolle dag voor Jozef. Na een ballingschap van maarliefst 616 dagen en nachten in de duisternis van verhuisdoos ‘woonkamer 1’, stond hij in de vooravond blozend en blij plotsklaps op het verpakkingspapier op de eettafel in de keuken te schitteren en te stralen en gelukkig te zijn met het leven. Het is volbracht. De lange nacht. Hadden we tevoren niet zo ingeschat, dat de ballingschap zo lang zou gaan duren.
Belofte maakt schuld en net als de Lannisters betalen Ruud en Teunis altijd hun schulden terug: Jozef krijgt een ereplaatsje. Jozef krijgt een plek op een markante plaats in onze patio met uitzicht op de blauwe oceaan, als beloning voor zijn nijvere inzet bij de verkoop van ons huis, destijds, in Almelo. Hier mag hij de rest van zijn dagen slijten in een soort van Jozefhemel. Maar de patio is nog niet af. Voorlopig staat Jozef daarom nog op een voorlopige ereplek, op een kast in de keuken. Als hij op zijn tenen gaat staan, kan hij van hieruit juist over de rand van het keukenraam de oceaan alvast zien. Het is jammer dat het kindeke Jezus in zijn armen niet kan meekijken. Nooit meer zal kunnen meekijken. Het blijft een wat trieste geschiedenis… Maar. Jozef is blij vandaag!
Morgen wachten er aan het einde van de middag nog meer dozen, terwijl Ruud de hele dag bouwvakkers in goede banen leidt en af en toe tussen de bedrijven door wat in elkaar probeert te zetten. Woensdag rausen we door van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat (vrees ik) en moet aan het einde van de dag alles dat we bezitten het Boeddhahuis hebben verlaten.
Maar daarna: boxspring 🙂
Gaaf mannen, nog even de tanden op elkaar en het zit erop! Op de foto’s ziet het er in ieder geval allemaal goed uit!
Nog 1 nachtje slapen en dan is het zover. Geen harde planken meer in de rug!
Het huis ziet er prachtig uit.
We wensen jullie heel veel geluk op deze nieuwe stek!
Wat wordt het prachtig! Heel leuk om Jozef terug te zien komen. Veel succes met de laatste loodjes en veel woonplezier gewenst!