Als je een huis laat bouwen, en je bent in de gelegenheid om elke dag de vorderingen van de dag te bekijken, zoals bij ons het geval is, zit je soms te dicht bovenop ‘het creatieve proces’. Je ziet een resultaat terwijl het nog onderhanden werk is en nog niet klaar is om gezien te worden. Maar je ziet het toch, en dan ga je je zorgen maken of het allemaal wel goed komt. Daar hadden Ruud en ik deze week wat last van.
Het was deze week de week van Fernando, de timmerman, op onze bouwplaats. Fernando gaat over ‘het Canarische dak’. Het was al een tijdje wachten op dat dak. Wachten op Fernando. Deze week begon hij dan eindelijk aan de klus. Vanmiddag kon ik dit plaatje schieten. Vanuit de keuken-in-aanbouw. Het dak begint een dak te worden. Ruud en ik vinden het er niet verkeerd uitzien.
De vorige bouwweek eindigde met het storten van de kroon boven de binnendeuren in het nieuwbouw-gedeelte van het grote huis. In het weekend mochten Ruud en ik ‘sproeien’.
Intussen was dit de situatie in het oude, bestaande deel van het grote huis. Al het geschilderde hout voor het dak van de nieuwbouw ligt er al weken opgestapeld. Niemand kan er iets doen, want het hout ligt in de weg. Corona speelde hierin ook een beetje mee natuurlijk. Maar irritant was het wel. We waren met z’n allen aan het wachten op De Timmerman.
Vanaf maandagmiddag begon Fernando serieus werk te maken van zijn klus. Maar het begin van zo’n dak gaat langzaam. Het is passen en meten, touwtjes spannen, bijstellen en stukjes hout afzagen. Een ambacht.
En dan uiteindelijk met een eerste balk in je handen voor het geraamte van het dak balanceren op een smal, wat wiebelig steigertje. Een circusact. Ruud was erbij en legde alles vast voor het nageslacht. Fernando, die goed kan vertellen, vertelde ons die avond (toen de mannen van Óscar al naar huis waren), in geuren en in kleuren, welke halsbrekende toeren hij in zijn carriére allemaal al niet had uitgehaald op zo’n steigertje en welke hele of halve ongelukken hij al gemaakt had. Fernando is een held.
Na de eerste balk, veel passen en veel meten, volgt er nog een balk. En dan nog één. En dan nog één. En dan nog één. En dan opeens is er een dak. Of de vorm van wat een dak gaat worden.
Ook van een afstandje wordt het huis steeds meer een huis om te zien.
Dat was allemaal op woensdag. Op donderdag regende het. Het regende hard. Geen dag om aan het dak te werken. De mannen van Óscar pasten zich aan en maakten een begin met de binnenmuren in de cuarto de apero, het bestaande deel van ons toekomstige grote huis. Let op het blankhouten dak. Ruud en ik moeten dit dak nog gaan lakken in dezelfde kleur als het hout van het nieuwe dak. We zien erg uit naar deze klus…
Op donderdag was het ook, dat bij Ruud en mij de twijfels toesloegen. Hieronder zie je Ruud moeilijk kijken door het keukenraam. Daaronder weer zie je waarom Ruud zo moeilijk kijkt. Op een van de hoekpunten van het dak passen de balken voor geen meter en zijn ze slordig met elkaar verbonden. Fernando zal toch wel weten wat hij aan het doen is?
Vanochtend, op vrijdag, scheen de zon en ging het opeens heel snel met het dak.
En van dit plaatje werden Ruud en ik dus erg blij. Het wordt een mooi dak en de kleur die we hebben gekozen voor het hout lijkt ook goed uit te pakken. Ook hierover twijfelden we al een paar weken, sinds onze schilderweek. We waren een beetje bang dat we een te lichte kleur hadden gekozen en dat gedane zaken geen keer meer zouden kunnen nemen en dat we daar dan jarenlang spijt van zouden hebben. Maar nu we de planken en balken op een groot vlak in elkaar zien grijpen, zijn onze twijfels weg. We hebben tóch de goede lakkleur gekozen, vinden we zelf. ‘Wij van WC-eend adviseren WC-eend.’
Fernando legde ons vanochtend uit dat hij nog niet klaar is met de nok van het dak. Hij heeft lange schroeven nodig die hij op het moment niet kan krijgen, vanwege gesloten ijzerwarenwinkels. Die zijn dicht vanwege de noodtoestand. Hij heeft plechtig beloofd dat we tevreden zullen zijn als alles klaar is. Daar gaan we dan van uit. Temeer omdat Jorge vanochtend Ruud even apart nam om duidelijk te maken dat het niet nodig was om ons hierover zorgen te maken. Als Jorge het zegt, hebben we er vertrouwen in. Dat is een vakman. En een vakman van het soort die zegt waar het op staat, als dat zo uit komt, weten we inmiddels.
Vandaag is er ook een begin gemaakt met de waterleidingen. Ruud legde het mij vanavond allemaal nog eens uit. Dit wordt de aansluiting van de wasmachine. En iets met één of twee hoofdkranen. Ik was te druk met het maken van een foto. Ruud gaat bij ons thuis over de hoofdkranen.
Maandag aan het einde van de dag zit het dak er op, zegt Fernando. Hij werkt morgen, op zaterdag, gewoon door overigens. Het is mooi om het huis steeds meer huis te zien worden. Nu het werk vordert worden we met de dag ongeduldiger. We zijn geleidelijk aan wel klaar met ons verblijf in het Boeddhahuis. De laatste loodjes duren nog minimaal vier maanden. Inmiddels zijn wij gepokt en gemazeld in het kunnen wachten. We kunnen best nog even wachten.