Je zou bijna vergeten dat het zomaar kon. Nog maar twee weken geleden. Gewoon op je fiets klimmen en een mooie fietstocht maken. Een fietstocht in de zon. Zorgeloos.
Michel was een paar dagen op bezoek en als Michel er is, gaan we op minstens één van die dagen fietsen. Ruud en ik hebben inmiddels onze eigen bikes. Michel huurde zijn fiets weer bij Tobi en Nina in Los Llanos. Met motortje. We hadden een soort van toertocht over het asfalt bedacht in het noordoosten van het eiland. Startpunt was het stille terras in the middle of nowhere van Reyes in Roque del Faro. Over de LP1 daalden we af naar het dorp Barlovento. Vandaar klommen we weer omhoog over de LP109 terug richting het terras van Reyes. Een fietstocht van een kleine 40km lengte met een hoogteverschil (eerst machtig dalen, dan geleidelijk weer klimmen) van zo’n 800 meter.
De zon scheen. De lucht boven de oceaan was helder. We daalden af over het brede stuk van de noordelijke LP1 met langzame brede slingers, tussen de hoge dennenbomen door, bocht na bocht na bocht. Het ging hard. We stopten daarom met regelmaat om even goed om ons heen te kijken en de prachtige natuur in ons op te nemen.
In de buurt van Barlovento, na zo’n twintig kilometer schat ik, veranderde het landschap van groene canyons in een landschap van weidse vergezichten. We zagen diep onder ons de plaatsjes langs de oostkust liggen. We zagen in de verte de weg die we reeds hadden afgelegd. Ik kom niet vaak in deze hoek van het eiland. Maar ik vond het er geweldig mooi. Vaker doen dus. (Zodra het weer kan, na de coronatijd).
Als je deze tocht zelf ook zou willen fietsen moet je dat doen op een fiets met minimaal een goede verlichting. Onderweg passeerden we twee keer een tunnel van toch minstens drie á vier honderd meter lengte, zonder tunnelverlichting. Hoewel er weinig autoverkeer is op dit deel van het eiland, kan het toch levensgevaarlijk zijn om zelf zonder licht door deze tunnels te fietsen. Verlichting meenemen dus. Anders niet doen, deze tocht.
In Barlovento, halverwege onze toertocht, deden we een korte tussenstop op het terras bij de grote rotonde van het dorp. Bij hamburguesería ‘Bocata el Drago’ beheersten we ons en aten we geen hamburgers, hoewel ze wel erg lekker roken en er erg goed uitzagen. We dronken wat en zagen één voor één de mannen van de bananenplantages een biertje komen doen aan de bar, op het einde van hun werkdag.
Voorbij Barlovento begon de terugweg, en de klim. Met zo’n motortje doet de klim geen centje pijn. Zelfs zonder de fameuze ‘sportstand’ (echt waar) reden we op ons gemak langzaam omhoog, terug naar het westen, over de LP109. De LP109 is de voormalige ‘oude’ LP1 op dit deel van het eiland. De weg kreeg dit nummer nadat de nieuwe veel bredere versie van de LP1 werd aangelegd, waarover we op de heenweg afdaalden. De LP109 is een bochtige weg, kronkel na kronkel en overal smaller dan smalst. Weinig verkeer. Op een aantal plaatsen kunnen elkaar tegemoetkomende auto’s elkaar niet zonder manoevreren passeren. Gehuld in het groen van laurierbomen, boomheide, massieve canarische dennen en weelderig struikgewas. Af en toe breekt het groen en heb je een geweldig uitzicht op het noorden (en de nieuwe LP1). Een ideale weg voor een fietstocht op een warme dag.
Ongeveer vier uur na onze start zagen we het terras van Reyes weer terug. De koude Dorada smaakte heerlijk. Fijn dat Michel er was. Als Michel er is, hebben Ruud en ik vakantie. En zo voelde het vandaag.
Terwijl ik de foto’s voor dit blog verzamelde, kreeg ik een beetje een soort van heimwee-gevoel. Zo kort geleden nog, deze foto’s. Het kan wel maanden duren voordat Ruud en ik weer zo’n fietstocht mogen maken. Die Corona is hopeloos. Ook als je niet ziek bent, hoewel ik een beetje op mijn woorden moet letten en gevoel voor verhoudingen moet blijven houden. Ondanks dat Ruud en ik relatief veel bewegingsruimte krijgen, voelen de beperkingen van de noodmaatregelen voor mij als een soort van gevangenis. Een gouden kooi. We moeten het maar ondergaan. Hopen dat het uiteindelijk weer voorbij gaat, allemaal. En verder niet zeuren.
Fietsen op La Palma met een elektrische fiets. En dan fietsen in het noordoosten. Erg leuk om te doen, als je het eiland bezoekt en wat van de natuur wil zien, zonder dat het glas van het autoraampje in de weg zit.