Verloren Paradijs

Zo voelt het voor ons op La Palma. Vanaf de veranda van het Boeddhahuis kunnen we uitkijken op het dorp en zien we dit plaatje. Een verloren paradijs.

 

Het uitzicht is nog net zo mooi als vorig jaar om deze tijd, toen we hier net een maandje bivakeerden. Maar het gevoel dat er bij hoort is heel anders nu. De straten van het dorp zijn bijna leeg. In de supermarkten hangt een nerveuze grafstemming en loopt iedereen met handschoenen aan en vaak ook mondmaskers op. De mensen zijn bang. Bang voor het virus en bang voor hun inkomen. Het is somberheid troef, ondanks het mooie plaatje. Er kan echt bij bijna niemand nog een glimlachje van af. Daar word je somber van.

Er zijn natuurlijk ook wel lichtpuntjes, zoals altijd. Gisteren en vandaag, maar vooral gisteren, regende het flink. De regenmeter van Ruud, die niet zo heel erg goed is in het meten van regen, telde 32mm in twee dagen tijd. Daar waren de boeren (wij ook ) heel erg blij mee en er was geen toerist (meer over), die hier nog last van had.

 

Tussen de buien door groeit en bloeit het bij ons in de boomgaard. Als je er rond loopt hoor je overal het gezoem van bijtjes om je heen. Je ruikt de nadruppende sinaasappelbloesems. Je ziet de helderblauwe oceaan. Het is er nog steeds prachtig. En het is onze plek!

 

Ook de bouw vordert nog altijd goed. Gewapend met mondkapjes, handschoenen en een wat geforceerd goed humeur soms, zijn de mannen van Oscar nog altijd aan het werk. De Kroon van het eerste kleine huis is aan het einde van de week af. Een klein beetje later dan dat de planning was, maar dat wordt veroorzaakt door de maatregelen die van kracht zijn om de verpreiding van  het Virus af te remmen.

 

Dit is het uitzicht als je in het vakantiehuis op de bank zit en door het glas van de openslaande deur van de woonkamer-keuken  naar buiten kijkt. Ruud en ik vinden het uitzicht niet verkeerd.

 

Dit zie je als je op die bank zit en de tuinman komt langs.

 

Ruud en ik merken in ons dagelijkse leven eigenlijk niet veel van alle bewegingsbeperkende anti-corona-maatregelen die van kracht zijn. Zoals ik eerder schreef hebben we een vergunning om op onze finca te werken. We kunnen dus wanneer we willen het huis uit. Daarnaast zijn we flink druk voor onze klanten in Nederland. Het is jaarrekeningentijd en er is behoorlijk wat extra werk vanwege alle steunmaatregelen voor bedrijven en zzp-ers in Nederland. Alweer Corona. We zijn er druk mee en vervelen ons in elk geval niet.

Het werk op de finca staat in het teken van deze kleur. (Ik hoop dat die kleur een beetje goed overkomt op een beeldscherm; het is bruin met een beetje een roodteint erin).

 

Aan alle kanten moeten de planken en balken worden bewerkt met een insectenwerend middel dat zo ongelooflijk chemisch ruikt en ademt dat elk coronavirusje dat zich in onze longen mocht bevinden spontaan op de vlucht slaat. We hadden er hoofdpijn van. Vast niet gezond. Daarna twee keer een laklaag met de roodbruine lak, op de zijden van het hout die straks van binnenuit te zien zijn. Tot slot nog een afwerklaklaag die een brandwerende werking heeft. En dit is nog maar het eerste dak… Er volgen er nog twee, plus een klein dakje, plus (en daar zien we flink tegenop) het bestaande dak van de cuarto de apero.

 

Terwijl we druk zijn met het hout en terwijl we de huisjes langzaam maar zeker vorm zien krijgen, is het plezier dat we hadden een beetje weg op het moment. We vragen ons soms af waar we het voor doen. Wordt alles ooit weer ‘normaal’ of onstaat er straks een ‘nieuw normaal’? Komen de toeristen ooit weer terug naar ons eiland? En wanneer dan? En welke vliegtuigmaatschappijen, barretjes, restaurants, bemiddelaars, aanbieders van vakantiehuisjes en andere vermaakbedrijven die samen de toeristische infrastructuur van het eiland vormen zijn er dan nog over?

We moeten binnenkort beslissen of we volgens planning van start gaan met de bouw van het derde huisje. Daar is hypotheek voor nodig. We weten op dit moment nog niet of we dit wel willen aangaan. Het is moeilijk om dergelijke beslissingen te nemen als de tijden zo onzeker zijn. Gelukkig hebben we nog heel even respijt, voordat we deze beslissing moeten gaan nemen.

Voor nu is dít het beeld dat op ons netvlies staat. En daar worden we niet vrolijk van.

 

 

We hopen dat we zonder al te veel kleerscheuren kunnen

 

Zo heeft iedereen momenteel zijn eigen sores. We  wensen iedereen die dit leest voor de komende tijd veel wijsheid, doorzettingsvermogen en een beetje mazzel toe. En elke middag om half3 een kopje koffie met iemand die ver weg is, maar via facetime toch weer heel dichtbij kan zijn.

 

Ma, we vinden het harstikke knap hoe je je in je eentje aanpast aan de situatie en vinden het heel vervelend dat we voorlopig niet naar Nederland kunnen komen. Pas goed op jezelf!