463

Dat is het aantal dagen dat inmiddels is verstreken sinds we onze aanvraag voor een bouwvergunning inleverden op het gemeentehuis van Puntagorda. Dat zijn best een boel dagen en dat hadden we vooraf niet gedacht.  Ons geduld is eigenlijk wel op. Gelukkig wonen we in een Boeddhahuis. Elke dag als ik door de voordeur naar buiten loop, glimlacht het beeld mij toe en fluistert het gezicht mij in dat ‘geduldig zijn’ één van de zes goede eigenschappen is op de weg naar verlichting. Ruud en ik voelen ons inmiddels al behoorlijk verlicht in ons hoofd. En elke dag die we nog langer moeten doorbrengen met wachten op de vergunning, maakt ons nog weer een beetje een beter en gelukkiger mens. Daar doen we het voor.

 

Langzaam maar zeker lijkt het er echter op dat voor ons de lange periode van hopen en uitstel naar een einde loopt. Via via hebben we reeds vernomen dat de aanvraag zal worden toegekend. Een bezwaar van een activistische milieugroep tegen ons project is ongegrond verklaard. Afgelopen maandag ontvingen we via onze contactpersoon bij het Cabildo een mail van het secretariaat van het Consejo de Aguas dat het nu toch echt een kwestie van ‘unos dias’ is, voordat de vergunning afkomt. Die unos dias zijn overigens inmiddels al wel weer voorbij. Maar voorheen was het ‘we hebben nog vier maanden de tijd’, dus er lijkt schot in de zaak te zitten. Ruud en ik hopen dat de vlag ergens in september toch echt uit kan. Maar dat hopen we  héééél voorzichtig.

Intussen gaat ons dagelijkse La Palma-leventje gewoon zijn gangetje. Ik werk overdag vanachter mijn laptop voor de klanten in Nederland. Als ik daarmee bezig ben, heb ik dít uitzicht. Dat is wel eens slechter geweest…

 

Ruud is bezig met allerhande werk op of voor de finca. Daar heeft hij bijna een dagtaak aan. Veel werk, nog veel meer geregel.  Als je iets voor elkaar wil krijgen op La Palma kost dat ongeveer 4x zoveel tijd als in Nederland. Heeft te maken met afstanden. Heeft te maken met onze onbekendheid met het land. Heeft te maken met beperkte voorraden in winkels. Heeft te maken met hoe de dingen hier nu eenmaal gaan. Maar uiteindelijk komt alles bijna altijd wel voor elkaar.  Als je maar ‘Zen’ blijft in je hoofd en je niet gek laat maken door ‘vertragende factoren en omstandigheden’.

Ons derde (laagste) terras aan de zuidkant van de finca is nu helemaal vrij van bomen en rotsen. De bomen en rotsen zijn met een grote machine verwijderd en met een vrachtwagen afgevoerd. De afronding van het werk duurde een halve week langer dan gedacht omdat de machine een paar dagen stil stond op ons terrein met een ‘electronisch probleem’. Gelukkig kreeg men alles uiteindelijk weer aan de praat.

 

Ruud is klaar met het aanleggen van ‘het waterleidingbedrijf’. Het kostte hem best veel tijd om alle benodigde onderdelen bij elkaar te krijgen. Maar Ruud is een strakke inkoper, en bleef met de aankoop van de onderdelen van ons nieuwe irrigatiesysteem flink onder het oorspronkelijke budget.  Hier en daar gaf Kakien Ruud een goede tip of deed hij Ruud een ‘handig adresje’ aan de hand.  We zijn erg blij, dankbaar zelfs, dat we zo goed door hem geholpen worden. Alles is nu klaar om over de hele boomgaard de nieuwe leidingen aan te kunnen leggen.

 

Inmiddels is de grond van het onderste terras ook bijna helemaal open gebroken. Komende week wordt alles afgerond en wordt het terras ge-egaliseerd en klaar gemaakt voor het planten van avocadobomen. Die moet Ruud nog wel bij elkaar verzamelen. We moeten er nog zo’n veertig op de kop zien te tikken. Beetje bij beetje. Poco á poco.

 

Op het eerste (bovenste) terras zijn de kuilen voor de bomen al gegraven en is er mest aangevoerd. Morgen (zaterdag) gaan Ruud en ik daar de bomen alvast inplanten.

 

Vandaag hebben we samen met Jose en zijn machine onze palmboom overgezet naar zijn nieuwe plek. Gisteravond stond de palm als enige boom van het terras nog hier.

 

Sinds vanochtend, half twaalf, staat hij hier. Prachtig om te zien hoe iemand met zo’n grote machine zo heel voorzichtig een boom kan uitgraven en weer kan ingraven. De palm kreeg een bedje van rotsen  onder zijn wortels (voor de mineralen, aldus Jose) en een dekentje van geitenmest, en staat met zijn oorspronkelijke noordkant weer op het noorden gericht. Nu maar hopen dat de plant de grote verhuizing gaat overleven… We hopen er erg op.  Ruud en ik vinden hem erg mooi staan op zijn nieuwe plek. Als toekomstige gasten ons terrein oprijden, is de palmboom voor hen een eerste blikvanger.

 

Onze palmboom was nog maar nét een beetje gewend aan zijn nieuwe plek, of hij kreeg al een nieuwe buurman voor zijn kiezen. Terwijl Ruud en ik voor een boodschap in Los Llanos waren, plaatsten twee bouwvakkers in dienst van Oscar, onze aannemer, een bouwcontainer met gereedschappen pal naast onze boom. Ook Oscar heeft er kennelijk vertrouwen in dat de bouwvergunning nu snel onze kant op komt. Of hij hoopt erop. Zijn vorige project in Puntagorda heeft hij deze week opgeleverd, dus hij wil heel graag nu bij ons aan de slag. Dát willen wij ook wel. Maar eerst moet de bouwvergunning er zijn.

 

Ondanks dat er nog geen steen is gemetseld, zijn we sinds een week of vier wel bezig om ons terrein naar ons eigen idee in te richten. Het heeft ons ongeveer een half jaar gekost om onze plek te leren kennen en concrete plannen voor de toekomst te maken.

 

Nu de eerste plannen tastbaar en zichtbaar worden, voelt onze finca voor ons elke dag meer als ons thuis. Elke keer als we er zijn, om te werken of gewoon om er rond te lopen, vinden we dat we een prachtige plek hebben gevonden. Dat is een mooi gevoel. Dat mooie gevoel pakken we uit en stoffen we af, op de momenten dat het lange wachten op vergunningen ons even teveel wordt..