Afgelopen zondag was het hier een warme dag. Ruud en ik werkten ons in het zweet op de finca, om het allerlaatste kleine snoeiwerk te doen (Ruud) en om het allerlaatste snoeihoutafval van de allerlaatste helling op te ruimen (Teunis).
Juist toen we klaar waren en ons opmaakten voor een lekkere, lome, late namiddag in de zon in de tuin van het Boeddhahuis met een glas wijn erbij enzo, trok er een grote wolk vanaf de oceaan het land op. Een Bruma, heet dat. Het werd grijs en vochtig. Binnen zitten dus. Of, uiteindelijk, toch buiten maar op de overdekte veranda, want het bleef lekker warm. Zo gaat dat soms hier in Puntagorda, op een mooie zomerdag.
Maar tegen de tijd dat de zon onder zou gaan, braken de wolkenflarden en kwam er een grote vaalrode zon te voorschijn. Ik liep naar de hoek in onze achtertuin, daar waar de blauwe Winde groeit en waar er stoeltjes klaar staan om vanachter een hoog hek naar zonsondergangen te kijken. Op die plek zag ik de zon onder gaan.
Door de combinatie van de rode gloed van het allerlaatste zonlicht van de dag en de brekende nevels, zag het landschap er vreemd, bijna onaards uit. Spookachtig. Niet goed op een foto vast te leggen.
Ik keek gefascineerd naar de pracht en praal van de oranje bal die langzaam omlaag zonk in flarden van mist.
Auke was er ook en keek gefascineerd naar zijn blauwe bal, die niet onder onder de horizon verdween maar gewoon op 30cm afstand van zijn neus bleef liggen. Zoals altijd. Ieder zijn eigen wereld.
Binnen tien minuten was het schouwspel voorbij, zoals dat gaat met zonsondergangen. De bruma bleef hangen. Het land werd grijs.
De Bruma zou de volgende dag in de middag nogmaals terugkeren. En zelfs zorgen voor een paar milimeter regen! Goed nieuws voor de sinaasappels, die wel een drupje kunnen gebruiken. Slecht nieuws voor Ruud. Het weerstation-zonder-bewegende-delen merkte maandagmiddag niet op dat ie flink aan het nat regenen was. We gaan zo’n opvangbuisje met getallen erop kopen, denk ik…