Ik schrok ervan toen ik het zag. Al anderhalve week niets meer gepost in het blog. De tijd vliegt voorbij. Time flies when you’re having fun. Dat is het gevoel. Het dagelijkse leven op La Palma bevalt! De dagen rijgen zich aaneen. Zon. Fruit plukken. Werk. Tuin. Honden. Veel buiten zijn. Muziek. Lezen. Een business case schrijven voor de Caixabank. Taco’s eten. Wandelen. Keukengeheimen met Perzik & Abrikoos. Tandarts. Dierenarts. Spaans leren. Een irrigatieplan voor de finca uitdenken.
De dagen rijgen zich aaneen en vormen een prachtige schakelketting. Ruud en ik zijn blij hier. En dan vergeet je af en toe dat je iets in het blog moet schrijven. Mijn excuses aan het thuisfront in NL! Ik heb de fotofolder van mijn iphone nagekeken, vanavond. En dit is ongeveer wat ik vond aan toevoegingen in de afgelopen twee weken.
Zomerse dagen met veel buiten eten en voor Ruud af en toe een avond met de telescoop. Blijkt dat het apparaat te kampen heeft met een softwareprobleem, een soort jaar 2000 bug, maar dan in 2019. Daardoor kan de telescoop op dit moment niet automatisch hemellichamen volgen. Wordt door de leverancier opgelost, ergens in augustus. De telescoop is al van 2006 en was toen één van de laatste exemplaren uit zijn serie.
Op de finca hebben we de laatste helling met een mensenleven lang aan snoeiafval opgeruimd. Daar hebben we samen twee zondagen over gedaan. De foto’s hierboven geven je een beetje een idee van ‘ervoor’ en ‘erna’. Ik ga niet verklappen waar al het hout gebleven is. Ik zeg alleen: ‘model rustica’.
Op de kaal gemaaide terassen van de finca ligt nu een tapijt van witte bloemetjes. Een prachtig gezicht. (Ruud begint morgen weer met maaien, zegt-ie).
Abrikozen plukken. Heel veel. Zelf gemaakte abrikozenjam eten. Abrikozentaart bakken. Abrikozenchutney maken. Allemaal dingen die ik nog nooit had gedaan. Maar met zulke enorme hoeveelheden fruit, moet je wat.. En ik heb er best veel plezier in om uit te vinden hoe je alles maakt. En hoe alles smaakt.
Wandelen vanaf de finca naar de achterkant van de Matos. Ik schreef er al eens eerder over. Mijn favoriete kleine wandeling dicht bij huis. De achterkant van de Matos, dat is de kant tussen het bergje en de oceaan. Niemand die je er vanaf het land kan zien. Je struint rond in een grassig landschap honderden meters boven de oceaan, in de windschaduw van een klein vulkaantje.
De dagen rijgen zich aaneen. De tijd snelt als in een roes voorbij. We hebben het naar ons zin hier. Af en toe hebben we zelfs niet eens in de gaten dat we nu al 375 dagen aan het wachten zijn op de bouwvergunning..