Bij Fernando, een timmerman uit het dorp die we via via kennen, hebben we een veiligheidsslot gekocht voor op de deur van onze apero. Vanwege gestolen bankjes enzo. Woensdag heeft hij er bijna drie uur over gedaan om het slot op de deur te bevestigen. Toen hij weg was, heeft Ruud het overnieuw gedaan. Fernando was zelf ook niet zo tevreden over zijn werk. Hij heeft er geen arbeidsloon voor gerekend. Het slot zit in elk geval op de deur nu. We kunnen weer rustig slapen 🙂 . Denken we.
Fernando gaat later dit jaar ook de betimmering van de daken van onze nog te bouwen huizen doen, zo hebben we van de aannemer begrepen. We hopen dat hij hierin beter is dan in het bevestigen van sloten. Daarin hebben we overigens wel vertrouwen. We hebben op andere plekken al wel gezien wat hij kan en dat hij een goede timmerman is.
Inmiddels hebben we op een aantal plekken nieuwe buren gekregen. Langs het weggetje onder ons Boeddhahuis bivakkeert sinds twee weken een Duitser in een klein tentje midden tussen het kreupelhout. Ruud maakte kennis met hem, toen onze behaarde huisgenootjes op een middag zijn brood stalen. Inmiddels weten de honden dat ze uit de buurt van de tent moeten blijven en bergt de wildkampeerder zijn brood netjes op in de tent. Even verderop, in de baranco naast onze finca bewonen twee mannen op leeftijd sinds kort een grot. Ze hebben met palmbladeren en bananenbladeren een windscherm gemaakt. Ik kan het niet helpen dat ik ze soms verdenk onlangs ook een nieuw bankstel te hebben aangeschaft. Van hout. Ik kan er wel helemaal naast zitten, maar het voelt niet fijn.
We zijn tot de conclusie gekomen dat we onze eigendommen op onze finca straks beter moeten gaan beschermen dan dat we oorspronkelijk van plan waren. Als het zover is, zullen we daarom waarschijnlijk een hekwerk gaan plaatsen op de muurtjes die onze boomgaard scheiden van de langskomende doorgaande weg. Dat ziet er dan ongeveer zó uit.
Niet helemaal ons ideale plaatje, maar als alles straks staat zoals het moet staan op de finca, zal er redelijk wat buitenmeubilair aanwezig zijn op ons terrein. We hebben geen zin om de gratis intratuin van Puntagorda te worden. Nood breekt wet. Er komt een hek. Maar we zien af van wachttorens en automatische, op bewegingssensoren afgestelde machinegeweren. Een mens moet compromissen sluiten, soms
Volgens Antonio wordt er nooit iets gestolen in Puntagorda. Hij kan het weten, want hij woont al zijn hele leven in het dorp en is volgens ons ver in de zeventig. Bovendien was hij vroeger jarenlang burgemeester van het dorp. We krijgen ons bankje er niet mee terug.
Op ‘dringend’ advies van Antonio, heeft Ruud samen met hem een paar van de fruitboompjes (duraznero’s, een soort van perzikbomen) ingepakt in een nylon omhulsel om de vruchten te beschermen tegen de ‘bichos’. Terwijl ze samen aan het werk waren vertelde Antonio het één en ander over ‘vroeger’. Aan de hand van die verhalen denken we nu wat beter te begrijpen hoe het toch komt dat de toestand van ons kavel vanaf 2012 volgens de sattelietfoto’s die we hebben verzameld, jaar in jaar uit is verslechterd.
We hadden nog net een paar stukken van het landbouwnylon liggen. De rest van het linnen heeft de grote schoonmaak niet overleefd. Ruud en ik geven niet zoveel om de dura’s. Ze komen met z’n allen tegelijk en je houdt ze maar een paar dagen goed, als ze van de boom zijn. Lekker zijn ze wel. Een zeildoekje hier en daar kan natuurlijk geen kwaad. Zo’n ingepakte boom ziet er zo uit. Overigens heeft Ruud de meeste soortgenoten van de ingepakte boom op zijn kaplijst staan. De omvang van de kaplijst groeit gestaag en de lijst krijgt steeds vastere vorm, nu onze finca steeds meer een bekend terrein voor ons wordt.
In de afgelopen weken hadden we gesprekken met Oscar, onze aannemer, en Javier van de bank in Tazacorte. Door het uitstel van de vergunningafgifte heeft Oscar zijn werkploeg aan een andere klus moeten zetten. De ploeg is nu pas vanaf half juli weer beschikbaar. Jammer voor ons, maar begrijpelijk. Weer een beetje uitstel dus. Het goede nieuws is dat de bouw in de planning van Oscar niet stil ligt in ‘vakantiemaand’ augustus. Daarmee hadden we geen rekening gehouden, omdat hier op La Palma alles echt helemaal in pauzestand staat in de maand augustus.
Voorlopig ligt de bouwplaats er dus nog bij als op onderstaande foto. De houtstapel rechts is nieuw. Resultaat van ons opruimwerk. En er zijn nog meer van dergelijke stapels. We hebben haardhout voor de rest van ons leven 🙂 .
Goed nieuws kregen we te horen van Javier. De bank gaat onze hypotheekaanvraag al in behandeling, zonder dat er een vergunning is, op basis van het proyecto en de begroting van de aannemer. Eerder wilde de bank dit nog niet. Maar nu dus wel. Hiermee winnen we ongeveer twee maanden in de besluitvorming binnen de burelen van de bank, zodat we, als alles goed gaat, meteen kunnen beginnen met de bouw van de drie geplande huizen, tegelijk en in serie. Daardoor wordt alles een beetje goedkoper. We wachten nu met enige spanning op de definitieve begroting en werkplanning die Oscar gaat opstellen. Hij heeft beloofd deze begroting aan het einde van de week aan te zullen leveren.
We blijven geduldig. Vamos a ver. Voorlopig prijzen we ons gelukkig met ons veiligheidsslot.