De zonsondergangen zijn sinds een paar dagen weer prachtig. Je ziet een heldere horizon. De rand tussen oceaan en hemel ligt ver weg en ‘hoog’ vanaf het land gezien. Het is vrijwel wolkenloos. Prachtig.
Het lukte ons in de afgelopen dagen op de één of andere manier echter niet om op het juiste moment even de tijd te nemen voor de ‘dagafsluiting’. Steeds kwam er iets tussen. Zo ook vanavond.
Vanuit het Boeddhahuis kunnen we de zon niet goed zien ondergaan. We hebben geen vrij uitzicht op de oceaan. Maar toen ik vanavond in het schemerlicht de honden opzocht in de achtertuin, om ze naar binnen te halen, zag ik hoe prachtig de oceaan nog was. Ik kon het niet laten om het moment vast te leggen, met mijn tenen op de betonrand van ons tuinhek om maar boven het gaaswerk uit te kunnen komen met mijn camera. Het is hier zo mooi, soms. Dit uitzicht. Kruidige grasgeuren. Het geluid van krekels. In de verte een blaffende hond. Verder helemaal geen geluid. En een prachtige maan boven een lichtgevende oceaan.
We kunnen niet wachten tot het moment dat we dagelijks vrij uitzicht over de grote watervlakte hebben, vanaf onze toekomstige veranda.