April is de grasmaand, zeggen ze in Nederland. Nou, dat geldt ook voor La Palma, als het geregend heeft. Op onze toch wat verwaarloosde finca stond al een hoop opgeschoten kruid, maar na de regen van de afgelopen dagen schiet het groen echt de grond uit.
Deze week is Ruud voorzichtig begonnen met La Limpieza Mayor, de grote schoonmaak op de finca. Gras maaien. Struiken verwijderen. Overhangende dennentakken afzagen. Afvalhout en wederom tientallen meters aan afgedankte plastic irrigatiebuizen verzamelen en afvoeren. Achtergelaten snoeihout van voorbije tijden uit de boomgaard halen en verplaatsen naar de randen van het terrein, waar vandaan het ooit ook zal moeten worden afgevoerd. Alleen het verder snoeien van de sinaasappelbomen en het egaliseren van de terassen zijn werkzaamheden die we nog even uitstellen tot nadat het zware bouwverkeer weer is vertrokken. Dat moet overigens eerst nog maar eens aan komen rijden… Kakien gaat ons helpen met het snoeiwerk en met het egaliseren.
Zo ziet een terras er uit, vóórdat de Grote Maaier voorbij is gekomen.
Zo ziet een terras eruit, nadat de Grote Maaier langs is geweest.
En dit is de Grote Maaier zelf, met zijn spullen.
Ruud heeft schik in het werk. Tegelijkertijd wordt hij er soms moedeloos van als hij bedenkt hoeveel hij nog moet doen. Als je goed kijkt, zie je pas hoe een grote puinhoop onze boomgaard nog is. Maar je ziet ook hoe mooi het terrein is en hoeveel mogelijkheden het heeft. Bovenal voelen Ruud en ik ons thuis op ons landje tussen de sinaasappelbomen en de dennenbomen. Het is ónze plek. Dat is een heel fijn gevoel.
Als we na de pasen terug zijn uit Nederland krijg ik het wat rustiger met mijn werk (denk ik) en kan ik Ruud wat meer mee gaan helpen bij het werk in de boomgaard. Daar zie ik wel naar uit. Want finca-schoonmaken vind ik uiteindelijk veel leuker dan geld-van-anderen-tellen, hoewel je het slechter kan treffen qua werk.
Mijn activiteiten op de finca beperken zich voorlopig nog, noodgedwongen, tot ’s avonds tegen zonsondergang even langs lopen en op de uitkijk zitten op het bankje voor onze apero. Kijken of de zon wel goed ondergaat. Auke helpt me er meestal bij, terwijl de beide dames rond zwerven over het terrein. Ook niet verkeerd, natuurlijk. Maar mijn handen jeuken om een paar dagen per week mee te kunnen helpen met Ruud.