Op 7 december van het vorig jaar tekenden we een contract met de Caixabank in Tazacorte voor het leasen van een auto, een bedrijfswagen op naam van onze SL hier in Spanje. Een Volkswagen Caddy, zou het gaan worden. Handige auto. Mooi aanbod. We waren er blij mee. Goed geregeld bij de Caixa! We zouden de auto een paar dagen na onze aankomst, op 18 februari, ter beschikking krijgen.
Het is nu 11 maart, drie weken later. De auto staat al die tijd al klaar bij de VW dealer. Maar het lukt de centrale Caixa Renting Afdeling in Barcelona maar niet om een ‘matricula’, een nummerbord, over te laten zetten. ‘Alles is zo anders op de Canarische Eilanden, dat maakt het, muy complicado, hééél ingewikkeld’, zeggen ze op het Schiereiland. Alsof ze nog nooit een leasecontract op de Canarische Eilanden hebben afgesloten. Heel erg irritant. We begrijpen eigenlijk niet goed wat er aan de hand is.
Ruud moet voortdurend heen en weer om een huurauto te wisselen bij een autoverhuurbedrijf. Daar is hij dan soms een hele dag mee bezig, omdat er steeds op het allerlaatste moment (de lease-auto is tóch nog niet beschikbaar, maar dat durven wij van de Caixa u niet van te voren te vertellen, dat laten we de VW dealer doen), nog een huurauto moet worden geregeld. Vorige week had hij er bijna een dagtaak aan. En er gaat flink wat onvoorzien geld aan op.
We hebben al eens een paar dagen zonder auto gezeten en vanaf morgenavond zitten we waarschijnlijk weer zonder auto. De Volkswagendealer was zo vriendelijk om ons voor vijf dagen een gratis ‘courtesy-car’ aan te bieden vanwege al het gedoe. Maar dat houdt morgen op en we hebben geen idee wanneer men in Barcelona zo ver is en het nummerbord heeft kunnen overzetten. Dat weten ze bij het filiaal in Tazacorte ook niet meer. Een datum durven ze daar niet meer te noemen. Heel erg irritant! Want zo blijf je maar steeds tijdelijk iets regelen als een blinde koorddanser met een theedoek voor zijn ogen gebonden. Daarbij is het allemaal ook nog eens érg onhándig, want zonder auto doe je hier niet veel, ook al zijn er goede busverbindingen op het eiland. Met de bus vervoer je geen drie pakken hondenvoer a 12kg van het ene naar het andere dorp. Met de bus vervoer je geen grasmaaimachine, die hoog nodig gekocht moet worden. Met de bus vervoer je geen meubels, vanuit de pajero naar het Boeddhahuis, of weer vice versa soms.
De offerte die ons ooit is gedaan is flink voordelig, en zeker de moeite waard. Er stond alleen geen leveringsdatum in het document benoemd, en ook niet in het contract dat inmiddels maanden geleden al is getekend.
Ruud en ik breken er nu ons hoofd over hoe lang we nog willen wachten. Misschien moeten we toch maar een auto gaan kopen en het lease-contract aan de cactussen hangen. Het leven is soms niet eenvoudig. We geven het nog een week.
Intussen maar beleefd blijven tegen de bankmensen en vriendelijke, correcte taal blijven gebruiken in de mail- en whatsappberichten aan Javier, de filiaalmanager in Tazacorte, die erg zijn best doet maar het allemaal ook niet kan helpen. Want we zijn te gast in een ander land, en dan dien je je wat in te houden, toch? En we willen ook nog een hypotheek krijgen, binnenkort, van diezelfde Caixabank. We voelen ons als een blije cactus. Vrolijk blijven kijken, maar intussen met een erg stekelig hart.
Deze vrolijke cactus kom ik trouwens bijna elke dag tegen op de hondenuitlaatroute, beneden ons huis. Zoals met alles dat een beetje indruk maakt, krijgt zo’n bijzondere cactus een naam van mij. De cactus heet Caixa.