We hebben het tot onze verrassing goed naar ons zin in ons tijdelijke vakantiehuis in de omgeving van Wierden. Om heel eerlijk te zijn, missen we het oude huis in Almelo helemaal niet.
De dagen hier hebben een beetje het karakter van een vakantie, hoewel met name ondergetekende lange dagen moet maken achter de laptop om het vele werk in de altijd drukke januari-maand weggewerkt te krijgen. Op een vreemde manier verschuift ook ons aanstaande vertrek naar La Palma een beetje naar de achtergrond. We zijn helemaal zen en leven in het nu. In het vakantiepark zijn we in een soort van winterslaap aanbeland, zo lijkt het, net als het park zelf trouwens. We verkeren in een klein roesje. Nog zeventien nachtjes slapen, dan worden we weer wakker. Uhmmm… Een paar nachtjes eerder, denk ik eigenlijk. Omdat er op de laatste dagen voor het vertrek opeens weer heel veel moet. Maar nu hoeven we even niks. Winterslaap.
Eén van de leuke dingen hier in ons vakantiehuis is de natuur. Vanuit ons huisje lopen we zó de weilanden in en de vele onverharde landweggetjes van het Wierdense Veld op. Het gebied is leeg en stil. Als we er met de honden op uit gaan, kunnen we ze meestal met een gerust hart los laten lopen. Heel anders dan dat we gewend waren in de stad, of aan de randen van de stad. Met name Fenna leeft er helemaal van op, als we buiten zijn. Ze heeft een transformatie ondergaan van een wat slaperig, ouder wordend hondje naar een nieuwsgierige en actieve blije dwaler-met-de-staart-omhoog. Op zoek naar muizen of sporen van ander wild. Leuk om te zien! Dat gaat waarschijnlijk wel goed komen, straks op La Palma, met onze bijna bejaarde dame. Als ze er eenmaal is.
Een ander gunstig fenomeen vinden Ruud en ik de COOP supermarkt van Wierden. Aan de rand van het dorp, met uitzicht over de weilanden. Zo stil. Zo weinig stress op de parkeerplaats met zoveel lege vakken. Zo geen lange rijen van in zich zelf gekeerde mensen voor de kassa’s, die zich staan te verbijten omdat ze haast hebben maar niet opschieten bij kassa 5. Eén kassa. Nooit een rij. Zo Puntagorda… Heel anders dan dat wij gewend waren.
O ja, en dan genieten we op het moment ook met volle teugen van het KleinerWonen=MinderStofzuigenEffect. In ons veel te grote huis in Almelo was ik bijna een uur bezig om het hele huis te stofzuigen, als ik het goed wilde doen. Met drie honden in huis, en vloerbedekking op de vloer, moet je dat toch echt een paar keer per week doen. Rotwerk. Tijdverspilling. In dit geweldige huisje met stenen vloeren, ongeveer van dezelfde omvang als ons toekomstige huis in Puntagorda, als dat eenmaal gebouwd is, duurt de stofzuigsessie maar een kwartier! Wat een woongenot!
Ruud kijkt naar films op zijn laptop. Of luistert naar Spaanstalige podcasts van Duolingo. Ik ben helemaal into een nieuwe game, waarin het me langzaam maar zeker steeds beter lukt om de inwoners van mijn middeleeuwse dorp levend en wel door de winters te loodsen en ervoor te zorgen dat hun uitgemergelde lijken niet door de beren worden opgegeten. Ze moeten aardappels eten, heb ik ontdekt. In mijn game-versie van de middeleeuwen zijn die alvast gearriveerd vanuit het nog te ontdekken Zuid-Amerika. Aardappels zijn de sleutel van een stabiel groeiende dorpsbevolking zonder rampspoed, honger, enge ziektes en lijken. Ook into de playlistjes op spotify, natuurlijk. Simultaan met het spel. Zo komen we de winteravonden hier wel door.
Eigenlijk zijn dit allemaal kleine alledaagse positieve ervaringen die we straks ook gaan mee maken in ons dagelijkse leven in Puntagorda. We hebben misschien een heel klein beetje last van ’tunnelvisie’ (ja, ik ben een Wieisdemolfan – Rick Paul is de mol), maar Ruud en ik hebben toch sterk het idee dat we momenteel op een positieve manier worden bevestigd in onze keuze van kleinerwonen-minderverdienen-meerbuitenzijn. Het bevalt nu al. In een winters, naargeestig landschap, in Wierden of all places. Hadden we eerder moeten doen.
Nog zeventien nachtjes slapen, dan is het lente!
