Cumbrecita

De Cumbrecita is de laagste ’top’ van de lage, zuidelijke kraterrand van de Caldeira de Taburiente. Feitelijk is het een mooi uitzichtpunt in het dennebos, van waaruit je door de bomen heen een mooie inkijk hebt op de beboste bodem van de Caldeira en de steile, veel hoger reikende, kraterranden in het noorden, oosten en westen.

 

Vanaf de uitzichtpunten op de Cumbrecita starten een aantal korte wandelroutes die voornamelijk door het bos lopen en een stukje de krater in, en weer uit gaan. Meer informatie over deze routes vind je ter plekke op informatieborden en in het bezoekerscentrum van het natuurpark Caldeira de Taburiente dat vlakbij ligt, langs de weg richting El Paso.

In 2010 kozen wij  voor de langste en meest spectaculaire van deze wandelingetjes. We liepen in oostelijke richting over smalle bospaadjes, min of meer evenwijdig aan de kraterrand, alleen enkele tientallen meters lager. De paadjes waren soms echt smal met aan je rechterzijde (terugweg linkerzijde) een rotsmuur en aan je linkerzijde (terugweg rechterzijde) enkele tientallen meters helemaal niets, loodrecht naar beneden dus.

 

De route wijst zich van zelf. Er is maar 1 pad met weinig splitsingen. Je loopt voortdurend rechtdoor en beweegt mee met de slingers van het wandelpad.

Ik vond het een erg mooie wandeltocht. Ook deze wandeling deed mij een beetje aan de levada-wandelingen van Portugese eiland Madeira denken, die toen nog  redelijk ‘vers’ in mijn geheugen lagen. Je loopt  over hetzelfde type super smal pad, langs een helling met veel groen om je heen; alleen de levada’s (de irrigatiekanalen) die je op Madeira hebt, ontbreken hier.

Ruud vond de wandeling meteen al gevaarlijk, en daarom wat eng. Teunis wilde door. Maar misschien had Ruud toch wel gelijk. Op een paar punten was er door regenval een aardverschuiving geweest die het toch al smalle pad had weggeschoven. Op die plaatsen zat er niets anders op dan te klauteren langs de nog even diepe afgrond, en zorgen dat je geen steun zocht bij losse stenen. Ik kan me nog een betonnen trap herinneren waarvan zowel het begin als het einde geen aansluiting had met de rest van het pad, maar die je toch moest beklimmen om verder te kunnen wandelen. Geen foto van: we waren te druk met het nemen van deze hindernis.

Uiteindelijk kozen we er vlak na deze trap voor om bij een schuilhut de wandeling voortijdig af te breken en terug te gaan. De kloof aan mijn rechterzijde op de terugweg voelde opeens een stuk afschrikwekkender voor mij dan dat de kloof aan mijn linkerzijde op de heenweg had gevoeld. Dat zal iets met mijn super rechtszijdige orientatie te maken hebben gehad. Op de terugweg kneep ik hem dus ook een beetje, maar niet heel erg.

We deden ongeveer twee-en-een-half uur over deze lijnwandeling. Het pad volgt de hoogtelijnen van het landschap en klimt of daalt daardoor nauwelijks. Een mooie wandeling met mooie uitzichten op  de Wolk over de Cumbre Nueva en op de stijle hellingen van de Caldeira.

 

Inmiddels zijn er alweer acht jaar verstreken sinds wij deze wandeling ‘deden’.  Het zou daarom zo maar kunnen dat de autoriteiten het wandelpad inmiddels weer hebben hersteld, met veilige hekjes enzo, of dat de route definitief is afgesloten. Gaat het zien!

In elk geval deze wandeling niet lopen als het hard waait of als de paden glibberig zijn van de regen (ook niet als er nu hekjes zouden zijn geplaatst). Onder deze omstandigheden neem je echt te veel risico als je het pad gaat volgen. Maar als je midden in de zomer een beetje een adrealinekick zoekt, zonder daadwerkelijk gevaar te willen lopen: Doen!