Twaalf dagen op La Palma gaan snel voorbij. Volgens het optimale Transavia Winterschema zijn we vorige week maandag op het eiland aangekomen en vliegen we morgen, vrijdag, weer terug naar NL. Jammer jammer jammer jammer. Ruud en ik zouden het liefst hier blijven.
Het was echt heel erg fijn om weer op onze finca te zijn. Smaakt nog steeds naar meer. Het is een koninklijk gevoel om met de auto het terrein op te rijden en te parkeren op je eigen parkeerplaats met prachtig zicht op de oceaan, alsof het altijd zo is geweest.
We kunnen vanaf nu met een regelmaat van ongeveer twee maanden steeds terugkomen naar La Palma voor een periode van een kleine twee weken. Ruud zit in het onderwijs maar geeft zelf geen onderwijs, en heeft dus tig vakantiedagen om op te nemen en te verdelen over het jaar. Mijn werk kan vanaf La Palma gewoon door lopen. Die ’terugkomdagen’ zijn natuurlijk leuk, maar bepaald geen overbodige luxe! Als we verder willen komen met onze plannen is onze aanwezigheid op het eiland echt vereist, zo hebben we gemerkt. Als we er niet zijn, gebeurt er namelijk helemaal niets. Pas als onze aankomstdatum nadert, beginnen mensen te lopen en komt er iets van de grond, onder druk van de deadline van naderende afspraken. Veel en vaak terugkomen en met mensen afspreken dus.
Inmiddels heeft Manolo, onze architect, toch goed werk afgeleverd en liggen we met de voortgang van het proyecto weer op schema. Er ligt nu een goed basisontwerp, dat nog wel een aantal aanpassingen nodig heeft. De begroting van het ontwerp komt inmiddels (na twee sessies) in de buurt van het bedrag dat wij in ons hoofd hebben en kunnen betalen. Ik zal over het ontwerp een aparte post schrijven, als ik terug ben in Nederland. Als we niet op het eiland waren geweest deze week hadden we nog steeds naar de impressies van de bunker, model Atlantikwall, gekeken en was er verder niet veel uit Manolo’s hand gekomen, vrees ik.
De boomgaard heeft een flinke opknapbeurt gehad van Kakien. Hij heeft gesnoeid, water gegeven, bemest, en hier en daar ziektes bestreden met gif. Waar nodig heeft hij reparaties uitgevoerd aan het buizenstelsel voor de bewatering. De bomen staan er nu veel beter bij dan vorig jaar om deze tijd. Volgens Kakien wordt het nog beter als de sinaasappelbomen hun oude bladeren hebben laten vallen en nieuwe krijgen. We zijn erg blij dat we met hem in contact zijn gebracht door Antonio, de vorige eigenaar van onze finca. Naast het werk dat Kakien heeft gedaan blijkt hij ook een erg prettige man in de omgang te zijn en iemand met geduld, veeeel geduld. Dat heeft hij nodig om met ons te kunnen praten en zaken aan ons uit te leggen. In het Spaans.
We hebben water op het kavel! Maar dat is vooralsnog op kosten van Antonio, de vorige eigenaar. Het klinkt misschien kinderachtig, maar Ruud en ik werden helemaal blij toen we vorige week voor het eerst het sproeisysteem in volle glorie aan het werk zagen. We hebben een hoop bijgeleerd over hoe alles bananenwatertechnisch werkt in Puntagorda. We weten nu alles van doorvoerrechten, pipa’s, balsa’s en aanvoerroutes over het eiland. Ruud zal hierover binnenkort nog wel het een en ander vertellen. Tot onze opluchting lijkt het er nu toch sterk op dat we op zeer korte termijn over waterrechten kunnen beschikken, huurrechten wel te verstaan. Alweer dankzij bemoeienis van Kakien (en op de achtergrond Antonio, denken wij).
En dit is het huis dat wij te zijnertijd mogen huren totdat ons eigen huis klaar is. Het is een van de huizen op het kavel boven ons. Het huis bestaat uit twee appartementen. Wij kunnen het appartement met oceaanzicht huren, dat uitkijkt op ons kavel en het dak van onze pajero.
Vanmiddag, op de valreep, troffen we Miguel, onze bovenbuurman, de eigenaar. Het aanbod had hij ons al in november gedaan, maar nu noemde hij er ook een prijs bij. Die prijs vonden we alleszins redelijk. We zijn er blij mee en hij ook, geloof ik. Het zou voor hem ook moeilijk geweest zijn om het appartement te verhuren op het moment dat wij aan het bouwen zijn. Dat wij gaan huren, is voor iedereen een mooie oplossing.
Het huis is net af gekomen, na een verbouwing, en heeft een prachtig uitzicht over de oceaan en op onze finca. Vanaf het balkon kunnen we straks precies zien hoe alles reilt en zeilt als er gebouwd gaat worden. Een huurhuis op steenworp afstand van ons toekomstige eigen huis is natuurlijk een buitenkansje. Ook onze honden zijn er welkom wat Miguel betreft. Voor ons was dat een grote opluchting, want drie honden in een huurhuis is best veel. Onder het huis is een ruimte waar we onze meubels kunnen opslaan. We zijn echt heel erg blij met dit aanbod. Nu nog een datum prikken… Daar zijn we nog niet helemaal uit. Nog helemaal niet, eigenlijk. Zoveel variabelen, zoveel zaken waarmee we rekening moeten houden. In het huis van Miguel kunnen we vanaf volgend voorjaar terecht.
Twaalf dagen zijn zo voorbij. Maar in april volgen er weer elf. En in juni weer. We hebben het gevoel dat we heel geleidelijk, in slow-motion, naar Puntagorda aan het verhuizen zijn. Dat is een fijn gevoel.