Direct na terugkomst uit Barcelona kregen we een vervelend bericht van een bekende uit Puntagorda: het kavel dat wij willen kopen zou niet volledig eigendom zijn van de verkoper. Nadat wij dit bericht doorspeelden aan onze aankoopmakelaar kregen we per omgaande te horen dat hem dit ook juist vandaag ter ore was gekomen, na contact met de verkoopmakelaar. De wereld hangt aan elkaar vast van toevalligheden…
Inmiddels is duidelijk dat de grens van het perceel in het kadaster afwijkt van de omschrijving die wij ontvingen en op basis waarvan wij ons bod hebben gedaan. Een buurman moet formeel akkoord gaan met onze transactie. Volgens mensen die het weten kunnen, is dit een vrij gebruikelijke gang van zaken en zullen beide heren er samen wel uit komen, omdat er geld te verdelen valt. En nu wachten we dus maar af, in goed vertrouwen en hopend op een goede afloop.
Dezelfde bekende uit Puntagorda (ook geëmigreerd naar dit dorp) vertelde ons ooit dat je op La Palma moet afleren om mensen te wantrouwen. Er wordt gewoon niet vooruit gedacht als er een proces moet worden gepland. Bij elke nieuwe stap kan er ‘zomaar’ een barrière uit de lucht komen vallen, een horde die dan alsnog genomen moet worden, en meestal ook wel genomen wordt. Het helpt om te denken dat er geen kwade wil achter zit. Emigreren is aanpassen, soms.
We wachten. En ik merk dat ik er soms flink nerveus van word. Want een ander mooi kavel hebben we nog niet gezien en los daarvan: this is the place… Op de foto hierboven zie je Ruud wachten. Hij kijkt uit over de oostkust vanaf een uitzichtspunt in de buurt van El Pilar.