Dit is Auke tijdens zijn generale repetitie voor de ‘reis met het vliegtuig’. We zijn er echter achter gekomen dat Auke niet past! Op de foto past hij qua hoogte net in onze eigen twee-jonge-puppen-bench, met de afmetingen 122x75x80. De eis is dat een hond op vliegtransport rechtop in zijn kennel moet kunnen staan. Een terechte eis, natuurlijk.
Auke blijkt een grote hond te zijn. In de categorie ‘Rottweiler, St-Bernhard of Mastiff’. Met zijn maten van 1.20m lang en 90cm hoog blijkt hij niet in een XL-vliegtuigkennel te passen. Nu bestaan er ook nog wel grotere XXL-kennels, vergelijkbaar met de afmetingen van bovenstaande bench, maar die mogen bij geen enkele vliegmaatschappij mee als ‘gewone’ ruimbagage. Auke moet op vrachttransport!
En dat betekent dat zus Sanne ook op vrachttransport moet, ook al past zij wel met gemak in een XL-kennel. Zonder zijn zus is onze Auke namelijk nergens en kermt hij het uit van verlatingsangst, niet voor even, maar voor de hele reis (schatten wij in).
Het is niet zo vreemd dat Ruud en ik eergisteren helemaal werden verrast, toen we tot de ontdekking kwamen dat Auke een maatje te groot is voor TUI en Transavia. Hij mag dan wel de maten hebben voor de categorie ‘Rottweiler enzovoort’, maar in gedrag is hij een superwatje, meer categorie ‘Kleine Poedel’ of ‘Chihuahua’. Als zelfs de assistente van de dierenarts je glimlachend een mietje noemt, dan is er toch objectief wel iets aan de hand… Wij zien Auke dus als een klein hondje. We oordelen onbewust op basis van gedrag en herseninhoud. Auke is veruit de kleinste hond die we in huis hebben, denkkrachttechnisch gezien. Maar TUI en Transavia letten dus op fysieke afmetingen. Zo raar! Ruud en ik zijn hierdoor volslagen overvallen. Nooit aan deze eventualiteit gedacht!
Ook Fenna en Sanne hadden eergisteren hun pas-sessie voor de vliegtuigkennel. Zij passen met gemak in XL-benches en dat is dus ok.
Auke moet echt met ons mee, koste wat het kost. We hopen nu via een dierenvervoerder alsnog de oversteek te kunnen laten plaats vinden, tegen een prijs die enigzins acceptabel is. Als dat onverhoopt niet mocht lukken, nemen we tóch gewoon de boot. Met al het goede en het slechte dat daarmee op ons pad komt.
Of toch maar bij opbod verkopen, misschien?