Op de Glijbaan

Ja! We zijn begonnen aan onze verhuizing! Onze glijvlucht op de lange glijbaan die  uiteindelijk ergens in Puntagorda moet uitkomen, is in de afgelopen week ingezet.

De verhuisdozen werden bezorgd. In de eerste week van januari zullen onze meubels worden opgehaald om te worden verscheept naar La Palma.

 

Vorig weekend hebben we weer een stap gezet in het vele-kleine-stapjes-plan voor de ‘herinrichting’ van de bovenverdieping van het huis van mijn moeder, waar we vanaf februari zullen gaan wonen als we in Nederland zijn.

Mijn pijnlijke ribbenkast zat me hierbij flink in de weg. Gelukkig heeft mijn moeder hele aardige, behulpzame buurmannen. Met hun hulp lukte het tóch nog om alle meubels verplaatst te krijgen,  vanuit haar slaapkamer naar elders, zodat Ruud en ik (maar vooral Ruud) behang konden gaan afscheuren en vloertegels konden leggen in één dag tijd.

Terwijl Ruud de vloertegels legde, kochten mijn moeder en ik samen het nieuwe behang. Eén van de buurmannen zal deze week de slaapkamer van mijn moeder van nieuw behang voorzien. Mijn moeder boft maar met zulke buren! En wij ook. Komend weekend gaan we dan een deel van onze meubels uit Almelo over brengen naar ons nieuwe NL adres…

 

Dit weekend begonnen we aan de ‘ontmanteling’ van ons eigen huis  in Almelo. In de tussenliggende week waren mijn spieren al weer zodanig hersteld dat ik al weer dozen kon inpakken en verplaatsen. Het verplaatsen van een kast was echter nog wel iets te veel gevraagd. Toch lijkt alles op tijd goed te komen met die spieren. Daar ben ik best wat opgelucht over, want er is de komende weken nog veel te doen, verhuistechnisch gezien…

 

 

Afgelopen zondag verlieten ‘Bruin Konijn’ en ‘Bruin Konijn’ ons huis. Zij wonen vanaf nu in Geldermalsen, waar goed voor hen wordt gezorgd.

 

Na gedane arbeid moet er gerust worden. Hét sterke punt van onze drie behaarde verhuisassistenten. Ondersteuning bieden tijdens het rustmoment, kunnen ze alle3 hééél goed.

 

Ik merk dat ik blij ben dat ‘het’ is begonnen. We zijn nu echt op weg om ‘weg’ te gaan. Tegelijkertijd voelt alles een beetje als een glijbaan. Er is iets in gang gezet, en we kunnen niet meer terug. Vooral omdat we niet meer terug wíllen.

Als iemand ons twee jaar geleden zou hebben voorgesteld om naar La Palma te vertrekken zónder dat er al een bouwvergunning rond is. Als iemand  twee jaar geleden aan Ruud  zou hebben voorgesteld om zijn baan op te zeggen zónder dat er absolute zekerheid bestaat over ons toekomstige vervangende ‘verdienmodel’. Als iemand ons twee jaar geleden zou hebben voorgesteld om de verhuisdozen in te pakken zónder dat we absolute zekerheid hebben waar we na de verhuizing zullen gaan wonen…  (Er is nog steeds wat gedoe over het Buddahuis, maar sinds vandaag hebben we er vertrouwen in dat die huurovereenkomst er gaat komen…).  We hadden beiden heel resoluut met onze hoofden van ‘nee’ geschud. Zouden we nooit gaan doen. Veel te veel risico.

 

Maar we doen het nu tóch. Een plan als dit krijgt op enig moment een eigen dynamiek. Je krijgt een soort van tunnelvisie. En ongeduld maakt zich van je meester. Je wil op een gegeven moment echt naar dat eiland toe. Je krijgt trouwens ook een soort van basisvertrouwen. Veel dingen zijn onzeker, maar linksom of rechtsom komt uiteindelijk alles wel goed. Daarbij zitten we dan weer wel zo in elkaar dat we achter elk plan een plan B, soms zelfs een plan C, bedacht hebben. Daar kunnen ze bij de Brexit nog wat van leren.

Ruud en ik zijn op de glijbaan gaan zitten en we roetsen nu naar beneden. Niks meer aan te doen.  Het is een hele lange glijbaan vol met spectaculaire bochten en loopings. We hopen op een zachte landing. En we hebben erg veel zin in dit avontuur. Vamos a ver.