Geduldspier

Om heel eerlijk te zijn, zijn we een beetje nerveus op het moment. We staan in de startblokken om langzamerhand hele concrete afspraken te maken om naar La Palma te kunnen gaan, maar we moeten weer wachten. Wachten.

 

Wachten op Miguel, die aan het treuzelen is bij het afgeven van een datum waarop ons huurcontract in kan gaan. Hij is naar ons idee ook een beetje aan het zeuren op het moment, en wil terug komen op eerdere afspraken. Is kennelijk toch niet tevreden over ons maximum huurbod. Maar hoger dan ons bod gaan we niet. We gaan zien wat het wordt.

Wachten op het afkomen van de bouwvergunning. Als we nadenken weten we dat het wel goed komt met die vergunningen, maar we willen ze nu wel daadwerkelijk verleend zien worden. Dat zou rust geven.

Wachten op de offertes van de aannemers. Er is beloofd dat de offertes deze week of volgende week worden toegezonden. Maar als je al heel lang op alles wacht, ga je je instellen op nog langer wachten.  Kortom: we wachten.

Ruud en ik zijn het wachten moe. Vooral ik.

Om ons zelf te herinneren waarom we het ook al weer doen allemaal, hieronder een aantal rustgevende blijkmakende foto’s van de zonsondergang van 14 februari 2018, gezien vanaf het terras van onze pajero. Als kalmeringsmiddel.

 

 

Da’s dan toch wel weer het wachten waard.

Als je wil verhuizen naar La Palma, en daarbij ook nog eens wil gaan bouwen, hoort het erbij dat niet alles direct geregeld en voor elkaar is. We hebben ons erop ingesteld dat het erbij hoort. Maar wachten duurt altijd zo lang! De onzekerheid over de uitkomst van het wachten, maakt dat je nerveus wordt. Of dat nou terecht is of niet. We oefenen onze geduldspier naar het niveau ‘keihard-voelt-als-van-staal’.  En dat woord bestaat nog ook (..) volgens Van Dale. Dát is dus dat ding dat ik steeds voel ik mijn nek..