De aanvoer van water is op La Palma toch wat anders geregeld dan in Nederland. Tegelijkertijd is het heel belangrijk om over genoeg water te kunnen beschikken om de fruitbomen in de droge maanden voldoende water te kunnen geven. Anders gaan ze dood, zo simpel is het. De bomen op ons kavel hebben de afgelopen jaren juist genoeg water gehad om niet dood te gaan. En dat kan je hier en daar duidelijk zien.
Op La Palma bestaat een verschil tussen gewoon drinkwater en zogenaamd ‘bananenwater’. Dat laatste is bedoeld voor irrigatie. Op onze finca is een goed werkend bewateringsysteem aanwezig. Dat systeem is aangesloten op een van de vele netwerken van locale waterleveranciers. Het water komt van boven uit de bergen, en wordt via een uitgebreid stelsel van buizen en basins naar beneden getransporteerd en verdeeld. Dat verdelen nu, is eigenlijk toch wel behoorlijk ingewikkeld.
Je moet waterrechten kopen of huren. Wij zullen moeten gaan huren. Er zijn geen kooprechten beschikbaar. Bovendien vergt ‘koop’ een flink eenmalige investeringsbedrag. Voor ons land zouden we jaarlijks ca. 5.000 kuub nodig hebben. En we moeten straks al zoveel gaan ‘investeren’… Via de verkoper van ons kavel zijn we gelukkig in contact gebracht met iemand die een waterrecht bezit en kennelijk water ‘over’ heeft en dit aan ons zou willen verhuren. De verkoper neemt zijn eigen waterrecht namelijk mee. We mogen tot eind december zijn water gebruiken voor ons land. Daarna is het voor hem zelf.
Het huren van het waterrecht is nog niet geregeld. We hebben onze aankoopmakelaar gemachtigd om dit voor ons te doen. Zonder waterrecht hebben we een behoorlijk probleem. We hopen dus maar dat alles in orde komt. Echt lekker voelt dat niet. Despacito. Als je naar La Palma verhuist, moet je eraan wennen dat niet alles direct geregeld is, zoals je het geregeld zou willen zien. We hopen en bidden daarom maar dat het goed komt met dat water…
Maar voorlopig is er dus nog bananenwater op ons land aanwezig. Ruud heeft vorige week het buizenstelsel getest. Eerst de beveiligingskraan open die zich bij de ‘hoge hoek’ van ons land aan de Camino de Pinto bevindt. Dan de tweede ‘hoofdkraan’ open, die zich midden op onze finca op het hoogste terras bevindt. Vervolgens de verdeelkranen naar de verschillende deelsystemen open. Conclusie: alles doet het. Maar ook: verder uitproberen of de sproeiers het ook echt doen, vinden we te riskant. De laatste verdeelkranen hebben we niet geopend. Er staat namelijk een gigantische druk op het aangevoerde water. De echte test doen we daarom liever, als we precies weten hoe alles werkt. Volgend jaar dus.
Hopen en bidden. Dat is alles wat we kunnen doen op dit moment, qua water.