Op Orde

We zijn op orde, min of meer. Na ruim twee veel te drukke weken hebben Ruud en ik alles rond ons nieuwe huis weer enigszins op de rit staan. We begonnen, zoals ik al eerder schreef,  met een ‘omgekeerde verhuizing’ – eerst de meubels in het huis, dan pas schoonmaken. Noodgedwongen. Want de oplevering kwam niet op tijd af en wij moesten ons huurhuis uit.  Tegelijkertijd kwamen de mannen van Óscar nog allerlei klussen afmaken in huis. Zevenenzeventig keer alles schoonmaken dus. Dan moesten we het Boeddhahuis nog picobello aan kant krijgen. En liep het gewone werk voor Nederland ook door. Druk. Druk. Druk. Druk. Druk.

Maar het huis staat er… En sinds zaterdagavond is alles wel zo’n beetje gepoetst, op de juiste plek gezet of opgehangen…

 

Uiteindelijk kwam ook de zonneboiler voor het warme water op zijn plek.

 

En in de afgelopen week werden de muurtjes aan de straatzijde van het huis gemaakt. Vrijdag waren Thomas, Jaime en Miguel met het werk klaar. Ze hebben zich uit de naad gewerkt. En kregen als dank om vrijdagmiddag rond 14.00u hun ontslag van de ‘Grote Baas’ van het bouwbedrijf van Óscar. De grote baas, dat is dus niet Óscar zelf. Er is geen werk meer. Het werd een wat bitter afscheid, bij het wekelijkse vrijdagmiddagbiertje. Absoluut niet fijn als je dat ziet gebeuren. Nare smaak van in mijn mond. Als de maatschappij zo in elkaar zit, dat dit kan, op deze manier, dan zit er iets niet goed. Vind ik.

We hadden het anders gegund voor de mannen. Blijken onze hypotheekperikelen, met dank aan de makelaars van destijds, toch nog zo z’n repercussies te hebben. Als er geen omissie destijds was geweest met het papierwerk, hadden we nu straf door kunnen bouwen en waren de mannen nog aan het werk geweest. Nu wachten wij nog steeds op een hypotheek en staat het werk dat er voor hen was  aan het derde huis in de parkeerstand.

 

Maar goed. We wonen op de plek waar we zo graag wilden wonen. Dat geeft een heel goed en tevreden gevoel. Er moet nog een veranda worden gebouwd. Er moet nog een trap worden gemaakt naar het terras onder het huis. Het huis moet aan de buitenkant voor een laatste keer geschilderd worden. En er zijn nog allerlei afwerkklusjes door Óscar uit te voeren, wat ons betreft. Maar beetje bij beetje wordt het wel wat. We zijn best blij met alles. Ik laat hieronder voor het thuisfront wat willekeurige foto’s zien. Daar moeten jullie het voorlopig mee doen vrees ik, want naar hier komen zit er nog geruime tijd niet in dankzij het inmiddels bekende virusje uit China.

De buitenboel.

 

De binnenboel.

 

Dit is Bart. Hij woont in de keuken en heeft daar zijn eigen muur. Willem woont er ook, maar die ‘doet’ een andere muur en zit daar bijna altijd achter de kast. Geen foto van Willem dus. En dan hebben we nog Marieke. Zij woont in de woonkamer, maar zit altijd op het donkere dak. Ook niet op de foto te krijgen daarom. We hebben er drie blije huisgenoten bij. Of hebben zij onze roedel er sinds kort als huisgenoten bij? Wie zal het zeggen?

 

Vandaag, zondag, was het zweten en hard werken met het verslepen van zware bouwmaterialen.  Het lukte ons niet om Óscar ervan te overtuigen dat we de zuidelijke helft van onze finca ‘schoon’ opgeleverd wilden krijgen met het Grote Huis. Op de zondag hebben we daarom zelf alles maar verplaatst en opgestapeld bij de container en het open landje onder het eerste kleine huis. Daar zijn we een hele dag mee bezig geweest.

 

Maar daarna…

 

Voor het eerst echt heerlijk relaxed op het terras achter ons huis al etend van de zonsondergang kunnen genieten. Daar deden we het voor 🙂 Toch?

Ook het uitlaten van de honden is een klein feestje vanuit ons nieuwe huis. Dit is mijn vaste ochtendroute. Heerlijk in de zon en in de stilte. Geen zorgen over tegemoetkomende baasjes die hun eigen honden niet onder controle kunnen houden, maar wel los van de lijn laten lopen. Geen zorgen over verkeer of onverwachte gebeurtenissen op de route. Je komt gewoon helemaal niemand tegen. Als je de honden uit het oog bent verloren, fluit je een paar keer en dan stormen ze door het struikgewas naar je toe. Meer relaxed kan een dag niet beginnen!

 

Dat is waar we staan en waar we zijn.

 

Eigenlijk zouden we vandaag op reis zijn naar Nederland, via Madrid.

 

Maar bovenstaand mannetje weerhield ons. Madrid is in lock down. We hadden er moeten overnachten. Nederland gaat in lock down, deze week, vrees ik. Komen we dan nog wel terug? Internationaal reizen wordt steeds riskanter en ingewikkelder.  We hebben de reis daarom maar weer afgezegd en bouwen inmiddels een schat aan vliegtuigvouchers op.

Er is eigenlijk niet veel aan, op het moment. We voelen ons een beetje opgesloten op ons kleine eilandje. Rechtstreekse vluchten naar Nederland zijn voorlopig niet meer mogelijk. En de routes die nog voor ons open staan, vallen één voor één af. Ik schreef ooit al dat we vreesden dat er een hele economische infrastructuur zou gaan verdwijnen, door de effecten van covid19. Dat zien we dus nu gebeuren. We worden er niet echt vrolijk van.

 

Maar. We wonen in ons mooie huis op onze fijne finca op een prachtig eiland. We kunnen ons ondanks alles goed redden en goed vermaken op onze kleine wereld in de zee. Daar zijn we blij om en dankbaar voor. Ook de covid-sores gaat ooit weer voorbij. En dan staan we er, met een prachtig complexje voor fijne vakanties.