Bewogen Weekend

Sinds gisteren (dinsdag) avond zijn we weer thuis op ons eiland, terug van een flitsbezoek, vrijdagnacht tm dinsdagochtend, aan Nederland. Het was een bewogen weekend voor ons, vinden we zelf.

Het begon allemaal zo rustig en gemoedelijk op de late vrijdagmiddag, na het wegbrengen van de honden naar het pension, met een overheerlijke Thaise maaltijd in de kiosko bij het het oude strandje van Santa Cruz de La Palma.

 

In het vliegtuig zagen we de rookpluim. Op zaterdagochtend werden we wakker met het nieuws dat de rookpluim het begin was van een grote bosbrand. De gevreesde bosbrand. Veel te dicht bij ons dorp..

 

Terwijl op zaterdagmiddag in Renswoude onze barbecue op enigszins hilarische wijze ernstig verregende (ná de plotselinge zomerse regenbui werd het toch nog gezellig – mijn moeder, een bbq en het weer – het blijft een lastige combinatie), breidde het vuur op ons eiland zich uit. Even leek het er op dat de brand Puntagorda zou gaan bereiken. Ruud en ik hadden het niet meer toen we de mededeling lazen dat de inwoners van het dorp zich gereed dienden te houden om geëvacueerd te worden.

 

Gelukkig en tot onze enorme opluchting bleef de verwachte harde noordoostenwind uit. Het vuur ging de andere kant op en toen de wind daarna alsnog draaide, werden de vlammen terug gedreven naar het gebied dat al gebrand had.

Al met al hebben we enorm veel geluk gehad. Dankzij die wind. Dankzij de voorzieningen die in de loop van de tijd op het eiland zijn aangelegd in het kader van bosbrandbestrijding. Dankzij de inzet van alle brandweermensen en de organisatie om hen heen. Dankzij het engeltje dat op ons aller schouders meekeek en besloot dat het maar niet erger dan dit moest gaan worden…

Gisteren (dinsdag) middag was de brand onder controle en het vuur gedoofd. Er wordt nog wel intensief bewaakt dat er geen nieuwe brandhaarden oplaaien. Het was hier vandaag maar liefst 40 graden (!) en daarbij stond er in de middag ook nog eens een stevige wind. Je moet er niet aan denken, wat er zou gebeuren als het vuur nu nog niet gedoofd zou zijn.

De schade blijft nu beperkt tot 400 hectare afgebrand land. Het gaat hoofdzakelijk om bosland en druivenvelden. Maar er zijn ook zes huizen verloren gegaan. Geen slachtoffers, geen gewonden gelukkig.

 

En dan werd het reisadvies voor La Palma op maandagmiddag opeens oranje. Wederom schrikken. Hoewel Ruud en ik speciaal dit flitsbezoek aan NL hadden bedacht, omdat we vrezen dat onze eerstvolgende geplande reis in oktober niet door zal gaan vanwege covid19, werden we er toch door verrast. Schrikken, want zou Transavia onze vlucht van dinsdagmiddag nog wel gaan doen? ‘Transavia schrapt pas vluchten bij een ‘rood’ reisadvies van het ministerie van Buitenlandse Zaken’, leerde ik per telefoon van de klantenservice van de vliegtuigmaatschappij na drie kwartier in de wachtstand te hebben gestaan. Hulde voor Transavia! Onze paniek weer voorbij. Niet gestrand in Nederland…

Maar. In ons vliegtuig vlogen we met maar liefst 24 medepassagiers naar ons gedroomde eiland.. Het voelde best luxe natuurlijk, zo’n privé-jet. Maar het voelde ook wrang. Dit gaat niet goed zo. Dit houdt een vliegmaatschappij niet vol. We zien beetje bij beetje in slowmotion een hele infrastructuur rondom het toerisme in elkaar zakken. Ook op ons eiland. In het tweede kwartaal is de economie van de Canarische Eilanden met maar liefst 35% gekrompen ten opzichte van een jaar eerder. Het voelt alsof we aan de vooravond staan van een hele grote economische terugval, met alles wat daarbij komt. Hoewel Ruud en ik blij waren om met onze honden weer naar huis te rijden en voorbij de tunnel van oost naar west weer het prachtige zonnige landschap van de Pico Bejenado binnen te rijden, hadden we voor het eerst een soort van grafstemming bij ons in de auto. Voor het eerst kwamen we niet heel erg vrolijk terug thuis, van een reis naar Nederland. We maken ons zorgen over hoe alles verder gaat.

 

Vanochtend zagen we bij het eerste daglicht dat de mannen van Óscar tijdens onze afwezigheid erg hard hebben gewerkt aan het Grote Huis op onze finca. Het wordt prachtig, vinden wij. Morgen of overmorgen zal ik alles in een nieuwe blogpost laten zien. Daar werden we dan wel weer blij van. Maar op de achtergrond blijft de dreiging van een instortende lokale economie bestaan. We zullen ons moeten bezinnen op de vraag hoe hiermee om te gaan. Als je in een leeg vliegtuig zit, wordt plotsklaps duidelijk hoe kwetsbaar alles is en hoe alles lijkt te balanceren op de rand van een afgrond…

Voor onze plannen is het belangrijk dat het internationale vliegverkeer en het toerisme naar La Palma in 2022 weer volop mogelijk is. Of dat ook het geval zal zijn? Niemand die het kan vertellen. Het inschatten van de toekomst voelt als één grote gok voor ons.

Zo’n bosbrand komt met alle ellende ook met prachtige fotogenieke momenten. Uit de kranten hier op La Palma verzamelde ik in de afgelopen dagen onder andere onderstaande foto’s. Als je van niks weet: prachtig toch?

 

 

Hoe mooi deze fotomomenten ook zijn: we zijn met de schrik in onze benen goed weg gekomen. We sluiten ons daarom voor honderd procent aan bij onderstaande dankbetuiging van A. S. te P.  aan de brandweermensen die voor ons het vuur uit hun sloffen hebben gelopen en gevlogen. Gracias! Muchas gracias!

 

Alle foto’s uit deze blogpost waarop vuur of as te zien is, zijn afkomstig uit de digitale kranten El Apuron en El Time. Alle foto’s waarop een laken met daarop de letters G.R.A.C.I.A.S te zien is,  heb ik overgenomen van dit hele leuke blog. (Hans, als het het niet ok is, haal ik de foto weer weg..)