We hadden even ‘coronapauze’ op het blog. Ik had geen zin om berichtjes te schrijven. Teveel gedoe aan ons hoofd door de gevolgen van het Virus. Teveel gedoe aan ons hoofd, over hoe het nu verder moet met ons Grote Plan. Ik had ook niet zo heel veel tijd voor het blog, trouwens. De afgelopen drie weken waren knetterdruk met het werk in Nederland. Jaarrekeningen. Spoedeisende belastingaangiftes, want vóór 1 april belastingaangifte doen in NL is eerder je geld terug krijgen, als je geld terug krijgt. Accountantscontroles en jaarverantwoordingen over 2019 voor onze klanten uit de zorgsector. En veel extra werk vanwege de economische steunmaatregelen in Nederland. Het tellen van geld gaat altijd door. Ook in tijden van crisis. Dan tel je hoeveel geld je tekort komt.
Nu het gids- en sterrenkijkwerk van Ruud op La Palma stil ligt, en voor de rest van het jaar ook wel stil zal blijven liggen, hebben we besloten dat hij een veel groter deel van zijn tijd zal gaan besteden aan het meewerken in ons administratiekantoor voor Nederland. Ik ben Ruud nu serieus aan het inwerken op ‘boekhouden’. Dat voelt voor ons beiden heel erg vreemd, maar het brengt wel een stuk verlichting voor mij. Want het werd de laatste tijd drukker en drukker op het administratiekantoor. En hoewel we het inkomen goed kunnen gebruiken natuurlijk, is de werkdruk niet leuk meer soms. Gelukkig maar, eigenlijk. Een luxeprobleem.
Zo ziet het uitzicht in gevangenschap eruit. Sinds vier weken (of vijf? – time flies when you’re having fun) geldt in Spanje de noodtoestand en daarmee het verbod om je huis te verlaten voor iets anders dan het doen van de nodige boodschappen bij de supermarkt (de dichtstbijzijnde..) of het helpen van hulpbehoevenden. De afgelopen twee weken was het ook verboden om naar je werk te gaan.
Hoewel wij een groot huis met een grote tuin eromheen huren, en hoewel ik vrijwel dagelijks een ritje vanuit dat grote huis naar onze finca kan en mag maken, voelen de bepalingen van de noodtoestand als een gevangenis. Niet wandelen tussen de bloemvelden, die juist in deze tijd van het jaar zo mooi zijn. Niet wandelen in de bergen. Niet met de honden op stap in de dennenbossen die boven het dorp liggen. Niet af en toe een terrasje pakken. Niet op bezoek gaan bij mensen, of bezoek ontvangen. Niet naar Nederland kunnen gaan. Het is allemaal noodzakelijk, gegeven de omstandigheden. Maar het voelt als een straf. De bewegingsbeperkingen doen meer met mijn gemoedstoestand dan dat ik aanvankelijk dacht. Als ik het er lastig mee heb, bedenk ik mij altijd maar dat er ook mensen opgesloten zitten op flatjes in Madrid of Barcelona of andere grote Spaanse steden, zonder balkon. Al vier (of vijf?) weken lang. Dan bedenk ik mij dat ik niet zo moet zeuren. Die gedachte helpt.
De gele roos op het binnenplaatsje aan de achterzijde van het Boeddhahuis staat in bloei. Als je die bloemen van dichtbij bekijkt, zie je pas hoe prachtig ze zijn en hoe mooi alles in elkaar steekt. Zo moeten mensen lang geleden, in tijden van oorlog, de natuur hebben ervaren. Overal rampspoed en ellende om je heen, maar de natuur gaat gewoon door op zijn eigen weg, in al zijn pracht en praal. Dan valt ‘onze’ coronacrisis nog heel erg mee, eigenlijk. Behalve dan als je op een IC-bed ligt, of ligt te creperen en naar adem ligt te happen in een verpleeghuis, of in een overspannen toestand zorg moet bieden aan de ongelukkigen.
Gisteren, eerste Paasdag, hadden Ruud en ik Paasbrunch met mijn moeder. In de avond hadden we een gezamenlijk ‘paasdiner’ met de ouders van Ruud. Het is fijn dat er beeldschermen zijn! Het is fijn dat er internet is. Zonder al die techniek zouden Ruud en ik op ons geïsoleerde eilandje nu echt in ‘een huis aan het einde van de wereld’ wonen, ver weg en afgesneden van onze familie. Microsoft en Google zijn als de moderne ‘postduiven’ van deze tijd ondanks alle privacybezwaren altijd nog te verkiezen boven de traditionele postduif of de flessenpost. We hadden het gisteren gezellig, tijdens de maaltijden. Kunnen we vaker doen. Zo brengt Corona je op nieuwe ideeën..
Het dagelijkse leven in Coronatijd op La Palma valt ons niet altijd mee. In eerdere blogposts schreef ik het al: ‘Als Ruud en ik dit alles van tevoren hadden geweten, waren we niet uit Nederland vertrokken.’ Maar tegelijkertijd geldt ook dat we nog altijd blij zijn dat we ‘het’ van te voren niet hebben geweten, want dan zouden we hier nu niet zijn, en dat zou eeuwig zonde zijn geweest. Zo voelen Ruud en ik het nog steeds. Mooie cirkelredenering, vind ik zelf wel.
We hebben ons in de afgelopen weken flink achter de oren gekrabt over hoe het nu toch verder moet met onze plannen voor de finca. Bij verschillende aannames kunnen we scenario’s bedenken over hoe de toekomst van het toerisme op La Palma er uit zal zien, tijdens en na de coronatijd. Bij elk van die scenario’s kunnen we bedenken wat het financiële effect zal zijn voor de huuropbrengsten van onze toekomstige vakantiehuizen. Het punt is dat we op enig moment dit jaar beslissingen moeten nemen over de bouw van het derde huis onder omstandigheden van grote onzekerheid. Gokken dus. Daarover in een volgende blogpost meer. We zijn er bijna uit..
De zon schijnt nog steeds en de oceaan is nog altijd prachtig blauw. Vandaag zijn de mannen van Óscar weer verschenen op de finca om verder te bouwen aan onze huizen. Na twee weken van ‘absolute winterslaap’ (waarvan overigens één week al geplande ‘paasvakantie’ was), mag iedereen tenminste weer werken, vandaag. In Spanje doet men niet aan Tweede Paasdag. In plaats daarvan geldt de week die vooraf gaat aan pasen als een soort van vakantieweek.
Zo leven wij ons leventje nu, terwijl de wereld op slot zit. Het is best te doen allemaal, vooralsnog, in ons geval. Maar wel een leven Achter-het-Hek. Ik voel me opgesloten en dat voelt niet fijn.
Voor iedereen die we nog niet gesproken hebben: ondanks alles, Vrolijk Pasen! Volhouden en gezond proberen te blijven!