Vandaag vier weken geleden barstte de vulkaan (die nog altijd geen naam heeft) uit. Vier weken waarin de lava steeds weer een nieuwe route koos, met vernietiging, asregens, smog, gebulder en (de laatste week steeds nadrukkelijker voelbaar) aardbevingen. De vulkaan heeft er duidelijk nog flink zin in, en niemand durft te voorspellen wanneer het afgelopen zal zijn. Voor degenen die zich zorgen maken: in Puntagorda is het veilig, en bestaat de enige overlast uit wat as en af en toe een voelbare trilling.
Maar elders op het eiland is het toch echt een enorme ramp, met intussen bijna tweeduizend huizen en gebouwen die zijn vernietigd en zevenduizend mensen die geëvacueerd zijn (op een bevolking van 80.000). Wat de schade vooral zo groot maakt, is de lokatie van de uitbarsting, direct boven dichtbebouwd gebied. De kaartjes laten trouwens de situatie zien van gisteren (16 oktober).
Intussen proberen Oscar en zijn mannen door te werken aan het kleine huis. Het gaat langzaam want één van de mannen woont in bedreigd gebied en is inmiddels met zijn hele familie geëvacueerd. Dan heb je wel wat anders aan je hoofd dan werk. Ze hebben de veranda nog af kunnen maken, en daarmee is het huisje ook bijna af. Er ontbreekt alleen nog een afdakje boven de voordeur. Daarna kan ik aan de gang met de tuin en met de aarden wallen aan weerszijden van de stenen muur.
Het spannendst is nog steeds het dossier “elektriciteitsaansluiting”. De relatie met de bovenbuurvrouw is weer ouderwets moeizaam, en ook gemeente en stroombedrijf werken niet erg mee. Het stroombedrijf wil dat een al aangelegd deel alsnog bovengronds via palen wordt overbrugd, maar de gemeente staat op onze lokatie geen bovengrondse leidingen toe. De oplossing is om voor dit stuk dan maar een andere route te kiezen, met een nieuwe sleuf die vlak langs het terrein van de bovenbuurvrouw gegraven moet moet worden… Het is gelukkig niet óp haar terrein, maar ik kan me haar reaktie al aardig voorstellen. Wordt vervolgd…
Binnenin het kleine huis ben ik zelf aan het werk. De keuken, slaapkamer en badkamer zijn bijna klaar. Het gaat langzaam maar gestaag. Alleen de woonkamer is nog een puinhoop; die staat vol met spullen uit de schuurtjes omdat die worden opgeknapt. Te zijnertijd krijgen de uit Nederland meegebrachte teakhouten meubelen hier een plek. Ik ben benieuwd in welke staat ze zijn na pakweg drie jaar in de container te hebben gestaan…
Het is leuk om het huisje te zien vorderen, maar ook frustrerend dat het zo ontzettend langzaam gaat. De bouwstress is blijkbaar een constante, en het zal een pak van m’n hart zijn als het dossier elektriciteitsaansluiting kan worden afgesloten. Want dan is het toch écht (bijna) klaar.
Wat in en intriest voor de mensen die de gevolgen ondervinden. Waar moeten ze wonen? Hebben ze nog huisraad? Dit zal zeker nog een zeer lange nasleep hebben. En de vulkaan is nog niet tot rust….
Wel fijn om te lezen dat het met het vakantiehuis vordert, ondanks dan de nieuwe tegenslag met de energie. Zo is er telkens wel iets. Hopelijk kan dat snel worden opgelost en kun je verder.