Twee zondagen geleden, op 31 januari, nog voordat hier de sneeuw viel in de bergen, maakten Ruud en ik een wandeling van Puntagorda naar Las Tricias (en weer terug). Het is (was) Amandelbloesemtijd en die bloesems zijn op zijn best te bewonderen op de berghellingen in en rond Las Tricias. Het was prachtig weer. We maakten een geweldige lentewandeling van zo’n dertien kilometer lang.
We startten onze tocht direct vanuit ons huis. Pure luxe! We wandelden vanaf de Camino de Pinto de Pista del Canal op in noordelijke richting, tot aan de kruising met de Camino Matos. Langs die weg klommen we een klein stukje omhoog, richting het dorp, tot we na ongeveer 200 meter (direct na de bocht) links af, via een klein zandgraspad, (Geel-Witte Wandelroutemarkering) de ‘berg’ opklommen richting de Mercadillo van Puntagorda. Het pad voerde ons langs een aantal bebouwde bospercelen en daarna langs de rand van de Barranco de Izcagua, totdat we bij de Mercadillo uit kwamen. Ruud en ik noemen dit gebied de ‘Duitse Bocht’, je loopt er door een immigrantenwijk met Duits als voertaal.
Bij de Mercadillo vervolgden we onze weg in de richting van de drie miradores-met-glazen-vloer die op de parkeerplaats van de Mercadillo zijn aangelegd en uitkijken over de barranco. Ruud wilde al heel lang de wandeling door de Barranco de Izcagua maken, maar het kwam er maar steeds niet van. Een beetje mijn schuld, vrees ik. Vandaag kwam het er wel van.
Hieronder zie je door het glas van één van de drie uitzichtpunten de kern van onze wandeling van vandaag. Op de heuvel rechts van de barranco ligt Las Tricias. Je ziet het pad dat vanuit dit dorpje naar beneden, naar de boden van de kloof leidt. Links zie je een breder pad dat vanuit de kloof weer naar boven voert, naar het buitengebied beneden Puntagorda.
Voorbij de drie glazen uitzichtpunten vonden we aan onze linkerhand een bospad met groenwitte wandelmarkering, dat ons langs de rand van de Barranco de Izcagua verder richting Las Tricias moest brengen. Het pad voert eerst langs en later door de bovenloop van de barranco. Ik ontdekte een nieuwe prachtige plek op het eiland, vlakbij huis nog wel. De bodem van de barranco heeft veel weg van een regenwoud. Weelderig groen. Prachtige bloemen. Hoge rotswanden links en rechts. Jij loopt er tussen door in een smalle kloof, waar de zon bijna niet komt. Adembenemend om mee te maken, zo mooi.
Voorbij de barranco liepen we over een smal pad langzaam maar zeker het dorpje Las Tricias in.
Voorbij elke nieuwe bocht zagen we meer Amandelbloesems in de bomen, terwijl we het dorpje inliepen. Tussendoor liepen we langs de meest prachtige bloeiende planten en bloemen. Daar krijg je een soort van Keukenhof-gevoel van. En dat op 31 januari. Het is best leuk hier op het eiland 🙂
In Las Tricias maakten we een tussenstop op het kerkpleintje. Aan het kerkpleintje ligt het restaurant Camu Camu waar je binnen of op het terras van een fijne (vegetarische) lunch of iets uitgebreiders kunt genieten. Wij aten beiden een broodje schapenkaastomaat en dronken huisgemaakte limonada en een kop koffie. Daarna konden we er weer tegenaan.
Vanaf het kerkplein daalden we via kruipdoorsluipdoorpaden af in de richting van de ‘Buracas’, de grotwoningen die in elke toeristische gids over La Palma worden beschreven. Ruud kent er de weg vanwege zijn (vóór-corona)gidswerk, dat hielp. Maar je kunt voor je route ook gewoon de houten borden van de ‘buracas-bewegwijzering’ volgen.
Vanuit het dorp hadden we een mooi uitzicht op hellingen vol bloeiende amandelbomen.
De route door het dorp voerde ons naar een lang steil-dalend keienpad met links en rechts drakenbomen en kleine (‘hippie’) huisjes, half in de rotsbodem. Het pad voert je als het ware over het dak van sommige van deze huisjes heen.
Vanaf halverwege dit pad kan je ‘onze’ Matosberg (in Puntagorda) zien blaken in het zonlicht. De Matos is voor mij altijd een mooi ankerpunt, als we in het noordwesten wandelen. Als ik de Matos zie, weet ik dat al het moois waar ik langs heen loop heel dichtbij huis ligt. Dat is een fijn gevoel.
Ter hoogte van het ‘hippie-restaurant’ Finca Aloe verlieten we het pad naar de grotwoningen. We sloegen linksaf richting de asfaltweg, die je op dit punt kunt zien liggen. Een zandpad maakt de verbinding. Over de asfaltweg klommen we vervolgens naar boven, zuidwaarts in bochten, tot dat we aankwamen bij de gofio-molen (met museumpje) van Las Tricias. Het museumpje sloegen we over.
Voorbij de gofio-molen begon de terugtocht naar Puntagorda, door de benedenloop van de Barranco de Izcagua. Het was voor ons even zoeken naar dit vervolg van de route. Over het terrein van de molen daalden we af naar dezelfde asfaltweg van zo-even. We liepen nog een klein stukje over de weg totdat we net boven het bushokje een klein geitenpaadje vonden dat de barranco in voerde.
Na ongeveer twintig meter het pad op te hebben gelopen (naar beneden), wisten we dat we goed zaten. Er wordt hier niets aangegeven, maar gelukkig had Ruud zijn wandelapp bij zich.
We liepen in de afdaling een prachtige wereld binnen die ons een beetje deed denken aan onze ervaringen, ooit in Arizona, aan de afdalingen in de Grand Canyon over de South Kaibab Trail. Uit onze mond is dat een compliment aan de ‘route-manager’ want onze beide Grand Canyon Hikes behoren wel tot de hoogtepunten in onze leventjes. Smal, steil dalend pad door een prachtige natuur, dat was het gevoel. We zagen hier wat meer bloeiende bloemen dan in Arizona. Maar goed, dat kan ook niet anders. Dit pad ligt op het Isla Bonita.
We liepen zigzaggend over de haarspeldbochten van het geitenpad steil naar beneden de Barranco in, zonder te kunnen zien hoe het vervolg van onze weg er precies uit zou zien. Voor ons uit doemde de imponerende rotswand aan de overzijde van de barranco steeds vervaarlijker voor ons op. Rode steen. Grand Canyon 🙂 Leuk!
Uiteindelijk kregen we de bodem van de barranco in het zicht. Het pad bracht ons naar de droge beekbedding op het laagste punt. Door de beekbedding liepen we naar de plek waar het irrigatiewater vanuit het noorden richting het zuiden in buizen de kloof overbrugt. Hoog tegen de rotswand zagen we enkele klimsporters op een hele andere manier een leuke zondagmiddag beleven. Fascinerend om naar te kijken, maar ik doe het ze voor geen goud na. Voor geen miljoen!
We kwamen uit bij een pozo, een waterput die niet meer in gebruik is. Daar zagen we de onderdelen al vast klaar liggen voor de nieuwe kabelbaan die men vanaf de Mercadillo over de kloof heen wil aanleggen naar de overzijde bij Las Tricias. Ooit. Is het plan. Ruud en ik hopen dat het er niet van gaat komen.
Vanaf de waterput klommen we over een betonnen weg de baranco weer uit, naar de zijde van ons eigen dorp, Puntagorda. Ruim vijf uur nadat we onze wandeling begonnen, keerden we zo terug op onze vertrouwde ‘Pista del Canal’. Over de pista liepen we terug naar het beginpunt van de tocht bij de voordeur van ons huis. Moe maar voldaan.
Zo beleefden we weer een geweldige wandelzondag op de noordwestpunt van ons ienie-minie-kleine eilandje, midden in de onmetelijke wijdsheid van de Atlantische Oceaan 🙂 . De wandeling komt met stip binnen in mijn persoonlijke top tien van La Palma hikes.
Als je deze wandeling zelf ook zou willen doen, moet je je echt vooraf goed oriënteren op de verschillende wandelpaden. De route vormt geen onderdeel van het routenetwerk van het eiland en je kunt dus niet terugvallen op de bewegwijzering die normaal op het eiland overal aanwezig is.
Als startpunt raad ik de kruising aan tussen de Camino Matos en de Pista del Canal in Puntagorda. Van hieruit klim je naar boven naar de Mercadillo van Puntagorda. Op deze manier voorkom je dat je op het einde van de wandeling een hele lange klim vanaf de bodem van de Barranco de Izcuagua naar de marktplaats moet maken; je parkeert je auto halverwege deze klim.
De wandeling is op zijn mooist in de tweede helft van januari, als de amandelbloesems zich laten zien. De afdaling vanaf de gofio-molen is gevaarlijk als het regent of als het onlangs geregend heeft, of als het hard waait. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom deze wandeling geen deel uitmaakt van het standaard routenetwerk op het eiland. Onder deze omstandigheden: Niet doen!