Thuis Komen

Het is zover. Ons thuis staat sinds eergisteren, woensdag, tussen de fruitbomen en de dennebomen aan de Camino de Pinto, met uitzicht op de oceaan. Dank je wel voor de kaart, ma. Zie je wel dat je gewoon post kunt sturen naar ons zomereilandje? Kwam precíes op de verhuisdag aan…

Doodmoe en helemaal op, zijn we op dit moment. We hebben een klein beetje een ‘verhuizing-from-hell’ achter de rug.  Het ging allemaal een beetje op zijn Palmees, zal ik maar zeggen. Essentiële dingen, uitgesteld tot op het allerlaatste moment. Zo gebeurde het dat op onze verhuisdag, afgelopen woensdag, echt de allerlaatste dag van ons huurcontract in het Boeddhahuis, er nog stromend water moest worden geregeld. Dat er voortdurend mannen van Óscar in en uit liepen om nog wat laatste klusjes af te ronden. Dat we dus noodgedwongen dozen en meubels het huis in moesten brengen, terwijl het huis nog niet schoon gemaakt was. (En nog steeds niet helemaal schoon gemaakt is). En dat last but not least Óscar in al zijn wijsheid had bedacht dat nét op de-dag-der-dagen de betonnen oprit bij de voordeur zou worden aangelegd. Die is heel mooi aangelegd overigens, we zijn er blij mee, maar ik heb wel even een klein vloekje de wereld in gebracht, toen ik op woensdagochtend met een volle auto kwam aanrijden en ontdekte dat ik alleen via een enorme omweg en een klauterpartij over een talud  met de zware dozen het huis in kon komen. En dat ging noodgedwongen de hele dag zo door. Grrrr.

Hoe dan ook. Het leed is weer geleden. Er zit een intens tevreden blogschrijver achter de laptop te tikken. Het Grote Huis is prachtig geworden, vinden we. We verblijven er nu al met plezier, al moet er nog veel aan kant worden gebracht.

En dan is dít de beloning; het uitzicht als je macaroni aan het maken bent, op een willekeurige vrijdagavond, thuis.

We zijn de afgelopen dagen te druk geweest om een echte fotorapportage te maken van het vertrek uit ons huurhuis. Als ik dit schrijf ben ik  te moe om er een uitgebreid verhaal van te maken. Onderstaande sfeerplaatjes maakte ik vanavond, terwijl ik aan het koken was. Het was al donker buiten.

Huiselijker kan het haast niet, toch? Drie jaar en acht maanden geleden liepen we voor het eerst rond over een verwilderde en verwaarloosde sinaasappelboomgaard in een ver vreemd land. Nu staat ons huis er en heb ik er macaroni gekookt, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Mijlpaal! Ongelooflijk gaaf dat ons plan van toen tot op heden gelukt is!

Maar we gaan nog verder…  Het Plan is nog niet af.