Sinds afgelopern week is er weer gewerkt aan het grote huis door de mannen van Óscar. In het nieuwbouwgedeelte werden de binnenmuren afgewerkt en gepleisterd. Afgelopen vrijdag werd de elektrische bedrading getrokken. Het ziet er allemaal prima uit. Volgende week gaat men het zelfde werk uitvoeren aan de ‘oudbouw’. Daarna kunnen de vloeren worden gelegd en wordt het huis een echt huis. We liggen nog steeds op het schema oplevering-eind-augustus.
Ook het dak boven de hal kwam eindelijk af. Fernando, de timmerman, was daar een week eerder mee begonnen zoals ik al schreef in een vorige blogpost. Begin deze week leverde Fernando het dakje op. Zie de foto hieronder. Op het eerste gezicht zag ook dit werk er prima uit.
Maar zo zag deze week het gezicht van Ruud er uit als iemand het woord ‘dak’ riep, in zijn aanwezigheid. Fernando’s tweede dak is wat ons betreft één grote puinhoop geworden.
De problemen begonnen ermee dat de dakspanten niet correct op maat gezaagd waren door de timmerman. Ruud en ik zagen het meteen met onze ’timmermansogen’, toen het eerste stuk van het balkengeraamte klaar was. Onze opmerkingen werden echter door Fernando weg gewimpeld. We zagen het verkeerd. We hadden last van gezichtsbedrog. Fernando zou het allemaal op orde maken. Geen zorgen. No worries. Sin preocupaciones. De kroon van het dak 3% uit het lood? Komt goed. Ook Óscar werd door ons gewaarschuwd. Hij deed niets.
Maar de waterpas en de meetlat liegen niet. Zó zag ons dak er uit nadat de planken gemonteerd waren op het niet passende balkengeraamte. De scheve nok was inderdaad voor het oog redelijk weg gewerkt door Fernando (bovenste foto hieronder). Maar de balken zijn zo schots en scheef in elkaar geschroefd dat het aan de korte kanten van het dak niet meer mogelijk was om hele planken te monteren. Fernando loste dat op door kleine plankjes van balk naar balk uit te zagen en te monteren. Dat kan je een beetje zien op de tweede foto hieronder. Praktisch opgelost. Maar dat is natuurlijk níet de bedoeling bij een Canarisch dak. Bovendien zie je aan de binnenkant van het dak waar de praktische oplossing toe leidt.
Aan de binnenkant van het dak is de mismatch in het balkengeraamte niet goed te verbloemen. De balken staan hier en daar schots en scheef, soms zelfs iets gedraaid op het dak. Twee planken scheurden door de spanning die er op ontstond nadat ze waren gemonteerd. De planken op één van de lange zijden van het dakje liggen niet evenwijdig aan de kroon van het dak.
We hebben ontdekt dat de balken aan de bovenzijde flink zijn bijgeschaafd. Helaas is Fernando vergeten om het geschaafde hout opnieuw te bewerken met insektenwerend middel. Op termijn de doodsteek voor een langjarig leven van zo’n houten dak hier op de Canarische Eilanden. Alles bij elkaar is het prutswerk en een rommeltje.
Als de kitspuit de oplossing moet zijn om zaken passend te krijgen, weet je dat de vakman verdwaald is. Als de kitspuit wordt gehanteerd op een manier zoals de foto hieronder laat zien, weet je dat de vakman geen vakman is. Als de vakman vervolgens zegt dat hij ons hiermee geld uit spaart en dat we eigenlijk niet moeten zeuren, gegeven het prijsniveau van de opdracht, weet je dat de vakman geen knip voor zijn neus waard is.
Afgelopen dinsdag was de maat voor ons vol. We hebben Óscar, onze aannemer, gemeld dat wij Fernando niet meer op onze finca wilden zien. En dat we ook niet meer wilden dat de timmerman nog reparaties zou gaan uitvoeren aan het dak. Het vertrouwen was definitief weg. Óscar kwam kijken, begreep de situatie, en vertelde ons dat hij binnen zijn bedrijf over nog twee andere timmerlieden beschikt. Maar hij vertelde ook dat hij het moeilijk vond om hierover met Fernando het gesprek aan te gaan. Het gaat om een samenwerkingsrelatie van meer dan twintig jaar. Uiteindelijk was het afgelopen donderdag Ruud zelf die de vervelende boodschap aan Fernando moest doorgeven. Toen Ruud in de ochtend koffie kwam zetten, was de timmerman, tegen de afspraken met Óscar in, bezig met de kitspuit. Ruud kreeg de zoveelste goednieuwsshow van hem te horen en dat was het moment dat de maat vol was. Ruud heeft Fernando uiterst vriendelijk maar beslist gevraagd om samen op de steiger met waterpas en meetlat de boel op te meten. De medewerkers van Óscar waren zo beleefd en kien om op dat moment maar even uitgebreid inkopen te gaan doen voor de lunch. Geen gezichtsverlies voor de timmerman, in hun aanwezigheid. Na wat gesputter was het verweer op en de goednieuwshow voorbij. Nogmaals: de waterpas en de meetlat liegen niet. Inmiddels heeft Fernando zijn spullen en zijn apparatuur opgehaald.
Het was voor ons, en vooral voor Ruud, al met al een moeilijke bouwweek. Wij zitten allebei niet zo in elkaar dat we heel snel iemand de wacht aanzeggen of weg sturen. Maar een dak is een dak en we kunnen zo’n dak maar één keer betalen. Tot twee keer toe hebben we bij beide daken die Fernando voor ons maakte bij het allereerste begin aangegeven dat het volgens ons niet klopte wat er gebeurde. Tot twee keer toe werden onze bezwaren genegeerd en werden we min of meer voor een voldongen feit geplaatst. Dan kan je één keer doen, maar geen twee keer. Als het moet gaat dit tweede dak er weer af.
Als het goed is, komt volgende week een andere timmerman kijken wat er nog te redden is en wat er hersteld kan worden. Bovendien komt onze architect komende donderdag een kijkje nemen vanaf Gran Canaria. Voor het eerst, sinds de Coronapauze.
Voor ons voelde het als ‘bouwcrisis’, in de afgelopen twee weken. Gelukkig werken de andere mensen die in dienst van Óscar aan ons huis werken wél heel erg netjes en goed. We merkten dat we uit deze hoek ook wel iets van een ‘stilzwijgend applaus’ kregen voor onze handelswijze. We hoorden beetje bij beetje dat het niet voor het eerst is dat dit ’timmerman-probleem’ tijdens een opdracht ontstaat. Het is wel voor het eerst dat de timmerman door de opdrachtgever wordt weg gestuurd. Óscar is er niet blij mee merken we, maar hij accepteert het. Wij zijn zelf ook verre van gelukkig met de situatie. Fernando is op zich geen onaardig persoon en hij heeft veel voor ons betekend en ons wegwijs gemaakt in het dorp en de regeldingen waarmee we te maken kregen. Het Boeddhahuis bijvoorbeeld, hebben we viavia aan hem te danken. Tóch voelt het voor ons als een opluchting dat de kogel door de kerk is. We gaan zien hoe het verder gaat.
Wat er ook gebeurt; elke dag gaat de zon weer onder in de oceaan en is er iets moois om naar te kijken en al het gedoe even te vergeten. Deze zonsondergang is van afgelopen dinsdag. Genomen door het raam van de toekomstige keuken.
Klein detail: de foto is recht, dat zie je aan de stam van de boom, maar de horizon is door de laaghangende wolken boven de oceaan scheef. Zo kan het gaan met rechte lijnen 🙂 🙁 .