Zoals aangekondigd en afgesproken, gebeurde er in de voorbije week niet veel aan het grote huis. De mannen van Óscar werkten in het hotel aan de oostkust. Ook Fernando, de timmerman, liet zich de hele week niet zien. Misschien heeft hij ook een hotel aan oostkust?
Op donderdag was er toch opeens leven in de brouwerij en gebeurde datgene waar zowel Ruud als ik al maanden tegenop hadden gezien. Tomás kwam samen met een grondwerker die wij niet kennen de sleuven uitzetten en graven voor de rioleringsbuizen. Ons lieflijke boomgaardje helemaal op de schop…
Op donderdag werd de sleuf van het grote huis naar het betonweggetje gegraven.
Op vrijdag groef men de sleuf uit langs het betonweggetje naar beneden, naar de plaats waar de centrale poso en waterzuiveringsinstallatie zal komen.
Op vrijdag gebeurde er nog een klein ongelukje en staken we een irrigatiebuis door die ongezien in de lengte onder het betonweggetje liep. De buis is niet van ons bewateringssysteem of van één van de voorganger-systemen van onze boomgaard. Ruud is inmiddels handig genoeg om dit zonder ongelukken te repareren. Iemand op een terrein beneden onze boomgaard heeft er niets van gemerkt en niet zonder water gezeten..
We zijn blij dat we onze honden als pups het commando ‘wachten’ hebben kunnen aanleren. Ze weten nu dat ‘voorbij de sleuf’ verboden gebied is. Als de baasjes over het gat in de grond heen stappen, ‘wacht’ je aan de rand totdat ze terug komen.
Zonder die kennis waren ze vast tot in het oneindige doorgegaan met het spelletje ‘sleufje-hoppen-randjes-laten-instorten’, dat ze met z’n 3 hadden bedacht.
Ruud en ik vinden het helemaal niks dat ons terrein nu open ligt. Maar het hoort erbij. Als troost maar een plaatje van de zonsondergang, gisteravond, aan de voet van het betonweggetje, met mijn rug naar de sleuvenwereld gekeerd.