Een Surrealistische Picknick

Sinds afgelopen maandag is het ‘fase1’ op La Palma, de tweede fase in het Spaanse systeem van terugkeer uit de corona-winterslaap. We mogen ons huis weer uit wanneer we dat willen en we mogen gaan en staan waar we willen, mits we maar op het eiland blijven.

Gisteren, zaterdag, begon fase1 voor Ruud en mij. We trokken de wijde wereld in. Het was weekend. Het weer was wat somber in Puntagorda, en het was een beetje koud ook. We besloten te doen alsof we op vakantie waren; als we op vakantie zijn in Puntagorda, en het is bewolkt en koud, dan gaan we naar het zuidwesten van het eiland. Daar is het dan aan de kust meestal net een klein beetje zonniger en in elk geval een stuk warmer. Zo was het ook vandaag.

 

Als de Spaanse regering voor een bepaald gebied ‘fase1’ afkondigt, betekent dit dat restaurants in dat gebied hun terrassen weer mogen openen, met 50% van de tafeltjes bezet. (of was het nou 30%? ik verzuip soms in de details van alle regels en richtlijnen hier). Ruud en ik hadden er niet zo heel veel fiducie in dat het voor restauranthouders rendabel zou zijn om onder die voorwaarde de boel weer open te doen. We zouden daarom gaan picknicken. Broodje met Mojo (zonder de schaaltjes van op de foto) op het strand van Los Guirres.

Helaas. Aangekomen bij het volstrekt verlaten strand werden we staande gehouden door twee uiterst vriendelijke en met mondmaskers uitgeruste agenten. Het werd ons vanwege corona niet toegestaan om op een volstrekt leeg strand een broodje te eten. ‘Alle stranden zijn dicht’, werd ons verteld. We moesten maar iets gaan eten op de nabij gelegen boulevard van Puerto Naos, aldus de  agenten. Samenvattend: Om besmetting met het corona-virus te voorkomen ga je op instructie van de autoriteiten niet naar een leeg strand, maar verzamel je je met anderen op een drukke boulevard, omdat het daar veiliger is. Doe mij maar zo’n zogenaamde ‘intelligente lock-down’, waarbij je zelf mag nadenken en de overheid pas ingrijpt als er te weinig wordt nagedacht. Maar dit is Spanje. Nederland ligt ruim vier duizend kilometer verderop naar het noorden. En daar zal er ook wel van alles aan te merken zijn op hoe overheden omgaan met Het Virus. Het blijft improviseren, natuurlijk, zo’n virus.

 

Zo kon het gebeuren dat Ruud en Teunis op zaterdagmiddag op een bankje, op een overigens verder uitgestorven boulevard van het toeristenplaatsje Puerto Naos, gezellig met z’n twee broodjes met mojosaus aten, met een frisdrankje erbij. We hadden zo’n beetje de hele boulevard voor ons zelf. Er was welgeteld één terras met zes tafeltjes open. Onze broodjes-met-mojo waren echter veel lekkerder dan hetgeen men daar aanbood en serveerde. We kozen dus voor het bankje. Een beetje surrealistisch was het allemaal wel. Maar we zijn altijd best goed geweest om het met z’n twee gezellig te maken, waar het in eerste instantie niet zo gezellig is. We hadden er dus wel schik in. Om heel eerlijk te zijn voelde het voor mij ook wel een beetje als een feest om eindelijk weer even buiten het dorp te zijn. De wereld was in de afgelopen twee maanden ongemerkt wel heel erg klein geworden. Dan is zelfs de lege boulevard van Puerto Naos een fijne plek.

Eerder op de dag hadden we op de heenweg  bij de brouwerij van Isla Verde, ‘De Belg’ voor ons, al iemand met een tafeltje zien sjouwen. Zou het dan toch?

 

Ja, het zal dan toch! Het terras van de Belg is sinds dit weekend weer open. Even gezellig als altijd. De biertjes en het eten zijn er overheerlijk. De serveersters super aardig. We mochten aanschuiven aan een tafeltje dat eigenlijk gereserveerd was. Da’s niet voor het eerst, trouwens, we voelen ons vereerd. Eenmaal aan het tafeltje, kreeg ik even een heel erg onbestemd gevoel over me. Ik was het niet meer gewend om met zoveel mensen bij elkaar te zijn en vond het voor een minuut of vijf een beetje ‘verwarrend’ en ‘eng’. Gelukkig went het normale leven weer snel, en verdween het wat onverwacht angstige gevoel weer voordat het vervelend werd. Nog nooit eerder gehad, zoiets. Het was een vreemde ervaring.

 

De Picara’s smaakten als vanouds. En ook de croquetas de pollo met chutney waren weer niet te versmaden. Onze pizzaman in Puntagorda is weer open. Vandaag ontdekten we dat ook onze favoriete Belg de deuren niet voor goed gaat sluiten, vanwege een corona-faillissement. Onze week kan niet meer stuk. Beetje bij beetje keert ons normale leventje weer terug. Daar zijn we blij mee!

Voor wie in de buurt woont en ook naar de Belg zou willen: het is voorlopig eigenlijk wel de bedoeling dat je eerst even reserveert per telefoon.