Intussen in de Boomgaard (2)

De foto hieronder kopieerde ik ergens vorige week uit De Volkskrant. Dit is Twente. In Twente zijn ze blij met de vele regen die er de laatste tijd is gevallen. Althans, men is blij op het kantoor van het Waterschap. Volgens de Volkskrant. Eindelijk is er weer genoeg grondwater na twee belachelijk hete zomers. De foto is leuk voor mij, omdat ik de plek van de foto ken. De brug staat niet ver van ons oude huis vandaan. We wandelden er regelmatig met de honden. Dat is Nederland.

 

Bij ons in Puntagorda liggen de zaken een beetje anders. Hieronder zie je de Balsa Montaña del Arco. Dit waterbassin ligt een paar honderd meter boven het dorp. Ons irrigatiewater komt er vandaan. We hebben een rechtstreekse verbinding. De zomer moet nog komen. Maar het spaarbekken staat maar voor een kwart vol. En het water zit vol met algen.

 

Dat laatste vermoedde Ruud al. Daarom ging hij er eens kijken. Hieronder zie je de drukmeters van ons watersysteem, direct vóór (achterste meter op de foto) en direct ná (voorste meter op de foto) het waterfilter. De meters staan niet gelijk. En dat betekent dat het filter dicht zit. Met algen. Heel vervelend, want dat betekent 1) dat er mogelijk iets mis aan het gaan is met de wateraanvoer (check, zie boven, klopt) en 2) dat Ruud om de twintig minuten het waterfilter moet schoonmaken als de bomen allemaal tegelijk water krijgen.

 

Dat schoonmaken van het filter gaat zo. Je kunt zien dat Ruud dit echt een leuk kwarweitje vindt, dat hij fluitend uitvoert. Elke keer weer.

 

Twee weken geleden heeft Kakien de citrusbomen bespoten met het breedspectrumgif tegen de Serpeta Fina.  Een week geleden heeft hij op de bovenste terrassen aan de noordkant een aantal sinaasappelbomen met de motorzaag gesnoeid. Over drie jaar zijn ze weer prachtig. Tot die tijd is het even slikken.

We hebben er weer een nieuwe grote stapel hout bij. Normaal gesproken zouden we dat hout verbranden, maar dat durven we niet goed. Niet vanwege de droogte. Niet vanwege de nabijheid van nog droger dennenbos. En niet vanwege de broze relatie met onze bovenbuurvrouw die het toch wel lastig vindt dat we aan het bouwen zijn op onze finca. Begrijpelijk, want vlak boven ons probeert ook zij vakantiehuisjes te verhuren. We laten het hout dus maar afvoeren. Dat kan alleen maar helemaal aan de andere kant van het eiland, bij Brena Baja.

 

Naast de gesnoeide bomen zijn we ook bezig een groot aantal andere bomen te ‘knippen’; we halen met een snoeischaar het dode hout uit de boom en proberen de boom zo weer een beetje in model en in het groen te krijgen. Soms pakt dat heel goed uit. Soms is het resultaat wat minder. Dan zit er zoveel dood hout in de boom dat knippen tóch snoeien wordt. Ook na zo’n mindere knipbeurt komt het weer helemaal goed met de boom, vertelt iedereen die het weten kan ons. Daar hopen we dan maar op.

 

En dan hadden we natuurlijk de zandstorm. Ruim een week geleden stormde het hier met wind vanuit het oosten, waar de Sahara ligt. Er ligt veel zand in de Sahara en er kwam dus veel zand met de wind mee naar de Canarische Eilanden. Behoudens een grote stofenzandwegveegendweilbeurt die noodzakelijk was in het Boeddahuis, dat vol met kieren en gaten zit, hebben we eigenlijk niet heel veel last van de storm gehad. De wind kwam uit het oosten. De eilanden Tenerife en La Gomera pakten het meeste zand voor ons eilandje uit de lucht. Wat er aan zand overbleef kwam de berg niet echt over en bleef hangen in het oosten van het eiland.

 

Ook op de finca viel de stormschade reuze mee. Onze boomgaard ligt in een beschutte kom, zeker als de wind uit het oosten komt. Zelfs de dennennaalden die ik een tijdje terug op het avocadoterras uitstrooide, zijn blijven liggen. Dat zegt genoeg, denk ik. We hadden geluk, want elders aan de westkant van het eiland was de schade door de stormwind voor bananen of avocado’s enorm. Één van de mannen die aan onze huizen bouwen vertelde bijvoorbeeld dat hij zijn hele avocadoboomgaard kan kappen omdat de bomen onherstelbaar beschadigd zijn. Het zal je gebeuren…

 

Sinds een kleine week hebben we een Rain Bird op onze finca. Ruud heeft de beregening geautomatiseerd. Vanaf nu krijgen de terrassen volautomatisch één voor één water. Dat scheelt een hoop herrie in de metalen aanvoerbuizen van ons irrigatiesysteem en ook een hoop gestress bij Ruud als het warm wordt op het eiland terwijl wij net dán in Nederland zijn. De bomen krijgen in het nieuwe schema elke nacht een beetje water. Dat is tegen de plaatselijke zeden en gewoonten. Men vindt dat met name avocadobomen af en toe veel water moeten krijgen, en dan weer droog moeten vallen. Ruud gelooft er niet in. Hij heeft via het internet geleerd dat het anders zou zitten en we hebben het goede voorbeeld van Avocadogoeroe Hans onder handbereik. Elke nacht een beetje water dus. Is beter. Denken wij. Met Hans.

 

Het is lente op de finca. De sinaasappelbomen komen weer in de bloesem. Het ruikt heerlijk als je ons terrein op rijdt. En dit is nog maar het begin..

 

Ook de oude  avocadobomen die mochten blijven staan,  beginnen op grote schaal bloemen aan te maken. Dat zijn de vruchten voor het volgend jaar. Maar ook dit jaar mogen we al vruchten plukken. Een wereld van verschil met het vorige jaar, toen onze bomen nauwelijks vrucht droegen en ook niet zo heel best in het blad zaten. Een beetje water, een beetje mest en af en toe een praatje doen wonderen, kennelijk.  Ruud en ik zijn benieuwd hoeveel manden vol er uiteindelijk van de bomen af zullen komen.

 

Rond de jaarwisseling maakten we ons best wel een beetje zorgen over de staat van onze bomen. Bladeren die geel waren, bomen die kaal werden. We hadden geen idee wat er aan de hand was, maar het voelde allemaal niet goed. Een paar maanden later, met de nodige hulp en instructie van Marc, onze Zwitserse citrusvruchtenbijnabuurman, Oswaldo Avocado van Cocampa en de nuchtere praktijkervaring van Kakien beginnen we een beetje grip op de situatie te krijgen, voor ons gevoel.

 

De bomen staan er nu uiteindelijk best goed bij, toch? Zelfs onze barancohelling ziet er mooi uit, eind februari begin maart.  Het blijft puzzelen, zoeken, gokken, uitproberen en leren, zo’n boomgaard. Maar dat is best leuk. Heel erg leuk.

2 gedachten over “Intussen in de Boomgaard (2)”

  1. Zeg het maar niet tegen Oswaldo van dat water.
    Ene hu goeroe vind ik wel een beetje een groot woord. Op het water na doe ik alleen maar wat Oswaldo zegt dat ik doen moet.

Laat een antwoord achter aan Teunis Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven